Na jarenlang tevergeefs gewacht te hebben op Europees voetbal is het dit seizoen dan eindelijk zover. Alhoewel Everton de Champions League net niet haalde, is iedereen rondom de club tevreden met de Europa League. Dat de loting voor de poulefase ook nog eens erg gunstig is, maakt het allemaal nog veel mooier. Voor ons in ieder geval een reden om tenminste één wedstrijd in de EL te bezoeken. Daar we enkele seizoenen geleden naar de Volkswagen-Heimat trokken, kozen we deze keer voor het Noord-Franse Lille. Het werd een gedenkwaardige dag waar we nog heel lang over gaan spreken…
Toen ik eind augustus de jaarlijkse UK Trip afwikkelde sprak iedereen in de beer garden van ‘The Black Horse’ maar over één ding: de loting voor de Europa League, later die week. Het zou zomaar kunnen dat deze wel eens heel gunstig zou kunnen uitdraaien. En ja hoor, laat ‘The Toffees’ ook eens geluk hebben. Na een UEFA-show die geen naam mag hebben is duidelijk dat de Merseysiders zijn gekoppeld aan het Russische FC Krasnodar, het Duitse VfL Wolfsburg en het Franse Lille OSC. Voorwaar een haalbare kaart, al is het maar qua reisafstand.
Voor Harry allemaal geen vraag; hij gaat immers toch wel. Maar onze keuze valt op Lille OSC. En na een erg drukke eerste helft van mijn werkweek is het dan zover: Guido rijdt zijn Royal Blue auto voor; een teken om in te stappen en het ruime sop te kiezen richting Nord-Pas-de-Calais. Dat lijkt zonder slag of stoot te gaan, maar Martijn heeft op de radio gehoord dat er, ergens in België, een klein ongeluk is gebeurd. En de jaren die achter mij liggen hebben mij geleerd dat alle grote dingen als iets heel kleins beginnen, dus enige oplettendheid op de verkeerssituatie is geboden.
Maar omdat de weg vóór ons nog altijd open ligt, is het tijd voor een lesje cruise control. Guido heeft de afgelopen maanden verwoede pogingen gedaan deze aan de gang te krijgen, maar tevergeefs. Omdat het allemaal eenvoudiger is dan wordt gedacht, lukt het om de grens tussen Nederland en België te bereiken met de voetjes van de pedalen. Zelden is een away trip zó relaxed begonnen!
Als we over de R0, de Brusselse Ring, zoeven, bemerkt de dienstdoende chauffeur dat het verbruik van zijn auto flink is teruggelopen. Niet dat er ooit iemand slapeloze nachten van heeft gehad, maar in deze crisistijd is dat wel mooi meegenomen. Ter hoogte van Groot Bijgaarden wordt nog getwijfeld tussen de richting Bergen/Charleroi en Gent, maar het wordt laatstgenoemde. En als we ons ter hoogte van de Ghalamco Arena, de thuishaven van KAA Gent, bevinden, kiezen we voor de snelweg richting Kortrijk. We vragen ons nog steeds af waarom er in het Nederlands eigenlijk altijd wordt gesproken over ‘Rijsel’, terwijl in de Franse taal de stad ‘Lille’ wordt genoemd. En blijkbaar heeft dat te maken met de oorspronkelijke naam die de stad kreeg. Het Latijnse Ad Insulam (dat À l’Isle betekent) is naar het Frans verbasterd naar ‘Lille’, terwijl in het Nederlands de naam ‘Rijsel’ is ontstaan. En zo leren we dagelijks weer iets bij.
Na enige tijd stuiven we Frankrijk binnen en meteen klinkt Stromae met ‘Papaoutai’ door de luidsprekers. En dat is een mooie aanvulling op Sandra Kims ‘J’aime, j’aime la Vie’ en ‘Voyage Voyage’ van Desireless, dat we vandaag al eerder hoorden. De Tom-tom doet inmiddels geen dienst meer, aangezien deze versie de Boulevard de Tournai in Lille niet kent. Vreemd is dat niet, aangezien het stadion in Villeneuve d’Ascq ligt.
Maar zonder enig oponthoud of vertraging bereiken we parking C1 van het Stade Pierre Mauroy. Na een Franse parkeerwacht te hebben uitgelegd wat we precies komen doen legt hij ons uit dat we moeten uitkijken als we na de wedstrijd weer onze auto komen recupereren. Naast parking C1 bevindt zich namelijk een parkeergarage waar ‘supporters chaud’ van Lille parkeren en die pikken geen clubkleuren van clubs, andere dan Lille OSC.
Nadat we ons deze wijze les in onze oren hebben geknoopt vervolgen we onze route richting het ‘Grand Stade de Lille’. En groot is het inderdaad. Van de buitenkant lijkt het sterk op de Amsterdam ArenA of de Arena auf Schalke.
Het niet te versmaden Stade Pierre Mauroy
Na de aanschaf van pins en een shawl in de fanshop van Lille gaan we op zoek naar Ligne 1 van de Métro Lilloise die ons naar het stadscentrum moet brengen. Na een wandeling van enkele minuten komen we uit bij halte Cité Scientifique Pr. Gabillard. Daar schaffen we voor € 4,20 een ‘Passe Journée’ aan en niet veel later sporen we (voorlopig bovengronds) richting station Lille-Flandres in het centrum van Lille.
Aangekomen in het centrum van de Noord-Franse stad nemen we meteen de roltrap teneinde onze ogen weer wat daglicht te gunnen. Eenmaal bovengronds is het al snel duidelijk dat er heel wat Evertonians zijn afgezakt naar Lille. Het ziet blauw van de mensen. Tussen deze mensen bevindt zich ook ergens Harry, met wie we vandaag hebben afgesproken. Maar eerst zetten we koers naar de Grand Place, daar waar het te gebeuren staat. En inderdaad, daar gebeurt veel. Nu ja, ‘veel’. Het enige dat er gebeurt is het zingen van diverse Evertons-songs en het drinken van een behoorlijk aantal pintjes. En dat wordt door heel wat mensen gedaan. Duizenden en duizenden Everton-fans bevolken de Grand Place en dat maakt ontegenzeggelijk indruk. Naar verluid zouden er zo’n 10.000 fans zijn afgezakt naar Lille.
Drukke boel in hartje Lille
Terwijl we ons even proberen te oriënteren, worden we aangesproken door enkele Britten die een Franse krant bij zich hebben. Omdat zij geen woordje Frans spreken en wij ons in het Frans kunnen helpen, vragen ze ons wat er nu feitelijk in de krant staat. En ja hoor, het gaat weer over de barslechte reputatie die Britse voetbalsupporters hebben op het Europese vasteland. Dat geldt zeker voor enkele Britse clubs, maar niet voor Everton. Zij veroorzaken nooit ergens problemen, al blijft het oppassen dat Guido en Andy Nicholls de handen niet ineen slaan. Nadat we hebben uitgelegd uit Nederland afkomstig te zijn, een sympathie hebben voor Everton of zelfs fan zijn, is het ijs gebroken. Terwijl ik verduidelijk dat Andy van der Meijde is gehuwd met een kapster, worden elders verhalen opgerakeld over een Europese wedstrijd die Everton speelde tegen Feyenoord.
Het Théatre du Nord is in handen gevallen van uitbundige ‘Toffees’
Daar waar supporters samentroepen, worden ook spandoeken opgehangen. Hiervoor is het Théatre Du Nord het meest geschikt. Het gebouw is het oudste gebouw op de Grand Place en stamt uit 1717, maar het zal iedereen worst wezen. Vandaag moet iets worden gedronken en dat lijkt ons ook een prima idee. Terwijl we in de richting van Café Leffe lopen, wordt in de verte een struise West-Afrikaanse voorbijganger hartstochtelijk toegezonden.
Rome-Romelu,
Rome-Romelu,
Rome-Romelu,
Romelu Lukaku…
Terwijl we in Café Leffe een entrecôte eten, breken op de Grand Place ongeregeldheden uit. De Franse politie probeert iemand te arresteren en zet hiervoor buitenproportionele middelen in. Nadat eerst de Belgische politie over de schreef ging tijdens Lokeren vs. Hull City is het nu de Franse politie die hard ingrijpt. In een hoek van het plein wordt met rubber kogels geschoten en wordt traangas afgevuurd, waardoor de goede luim voor even verdwijnt.
Absurde prijzen in Café Leffe
Als de tafel is afgeruimd besluiten we iets te nuttigen in Café Leffe. Nadat we eerst voor twee Sprite’s en twee halve liters Jupiler € 20,80 mogen neertellen, is de schade tijdens ronde II voor één Sprite en twee Leffe’s bijna € 20. Tsja, de ‘Jupy’ is op en dan schakelt Café Leffe gewoon over op Leffe…
Inmiddels vernemen we dat Harry zich in de Rue Basse bevindt en dus worden de wandelschoenen weer aangetrokken. De Grand Place is inmiddels omgeturnd tot één grote glasbak, want werkelijk overal liggen lege flesjes of liggen glasscherven. Nadat we door een oudere Française op het spoor zijn gezet van de Rue Basse is het vinden van Harry een koud kunstje. En inderdaad, niet veel later treffen we onze Londense Evertonian. Hij wordt overigens vergezeld door een spraakwaterval die huist in de omgeving van Charlton Athletic. Mochten we ooit naar The Valley afreizen, dan lopen we wel even binnen. Hij heeft vast en zeker iets leuks te vertellen.
Ondertussen gaat het richting de avond en lijkt het een goed idee om het centrum te verlaten en de metro richting stadion te nemen. Op dat idee zijn ongeveer 8.000 andere mensen óók gekomen en hoe dichter we in de buurt van metrostation Lille-Flandres komen, des te drukker het wordt.
Eenmaal in het metrostation is het werkelijk gigantisch druk en gigantisch luidruchtig. De ene na de andere song wordt van stal gehaald, waarbij Séamus Coleman wel de meest bezongen Everton-speler lijkt te zijn. Vooral de prijs waarvoor Everton hem kocht werkt bij iedereen op de lachspieren.
60 Grand, 60 Grand Séamus Coleman,
60 Grand, 60 Grand, I say,
60 Grand, 60 Grand, Séamus Coleman,
Playing football the Everton way…
Terwijl iedereen amechtig probeert de metro te bereiken houdt de Franse politie een oogje in het zeil. Ze zijn op alles voorbereid en hebben alles uit de kast gehaald om de wedstrijd in goede banen te leiden. Na een rit van 20 minuten stappen we uit en zien we ook Harry weer. Hij nam een trein eerder, maar is nog aan het bijkomen van zijn bijna-arrestatie in de metro. Hij dronk namelijk een flesje Leffe in de metro en dat mag blijkbaar niet. Soit, alles liep goed af.
Vanaf het metrostation is het nog maar enkele minuten naar het stadion en ook onze ingang is makkelijk te vinden. Maar daadwerkelijk ín Bloc H terechtkomen is een ander paar mouwen. De stewards van Lille zijn ontzettend streng; iedereen wordt bijna hardhandig gefouilleerd. Vervolgens stuit iedereen op een rij van de Police National. Zij informeren ook naar afkomst en fouilleren iedereen nógmaals. Maar uiteindelijk lukt het om onze plaatsen te bereiken. Vanuit ons bloc heb je mooi zicht op het speelveld en wordt ook duidelijk hoeveel supporters er wel niet in het stadion zitten. Uiteindelijk wordt dit aantal op ± 6.000 vastgesteld, maar die inschatting lijkt ons wat minnetjes. Immers, de officiële allocatie betreft 5.274 tickets, maar er zitten veel en veel meer fans in het stadion.
Massive away support
Ondertussen is de warming up aan de gang en zien we dat manager Roberto Martinez nauwelijks iets aan de opstelling van afgelopen week heeft veranderd. Wel jammer dat James McCarthy niet speelt, want zijn speelstijl kan mijn goedkeuring wel wegdragen. Daarentegen speelt Ross Barkley wel en dat is een plus.
Everton haspelt de warming up af
Nadat beide ploegen weer naar binnen zijn gegaan vangt de stadionspeaker aan met haar verhaal. Om een lang verhaal kort te maken: op soort van Duitse wijze wordt de opstelling omgeroepen. Daarna worden de toeschouwers aangespoord de ploeg aan te moedigen.
Donnez-moi L,
Donnez-moi O,
Donnez-moi S,
Donnez-moi C,
L, O, S, C,
Allez le LOSC, allez le LOSC…
Niemand die daar, buiten de Dogues Virage Est, echt acht op slaat, totdat Divock Origi aan de beurt is. De landgenoot van Everton-spelers Romelu Lukaku en Kevin Mirallas heeft een contract getekend bij Liverpool FC en wordt getrakteerd op een hels fluitconcert.
Tijdens de opkomst van beide teams valt op dat Everton zonder shirtsponsor speelt. Ze worden door een Thaise bierproducent gesponsord en dat mag in Frankrijk niet. En dus treden ‘The Toffees’ aan in het maagdelijke blauw.
De beginfase is duidelijk voor Lille. Ze proberen meteen aan te zetten en een vroege voorsprong te forceren. Maar achterin speelt Everton weer met Sylvain Distin en Phil Jagielka in het centrum van de verdediging en zij geven vooralsnog niets weg. Alleen Tony Hibbert heeft moeite met Divock Origi. De Belg is nog piepjong, maar snel en sterk en maakt een goede indruk. Op links houdt Leighton Baines de ruimte klein en is er geen doorkomen aan.
Distin bouwt aan een aanval
En als Lille gevaarlijk wordt tijdens dode spelmomenten, staat altijd doelman Tim Howard paraat. De enige echte opwinding ontstaat wanneer Barkley er met een hoofdwond vanaf moet. De middenvelder wordt aan de zijlijn een tulband aangemeten en kan verder.
Lille OSC mag een corner nemen
Nadat het beginoffensief is weggeëbt neemt Everton het commando over. Maar Lille houdt voldoende mensen achterin, waardoor Samuel Eto’o moet opboksen tegen een meerderheid aan verdedigers. Toch krijgt de Kameroenees een mooie kans, maar zijn schot gaat via een Everton-speler naast het doel van Vincent Enyeama.
Uiteindelijk kijken we naar een wedstrijd die wordt gespeeld in een erg laag tempo, waarbij Everton niet echt een goed resultaat hoeft te halen, aangezien ze leider in Groep H zijn. Lille daarentegen schiet met een gelijkspel niets op, maar uitgeschakeld zijn de Noord-Fransen daarmee nog niet.
Is dit 9 meter 11 of 11 meter 9?
Tot aan de rust gebeurt er maar bitter weinig, op een paar vrije trappen van Lille na. Aan de zijde van Everton mag Ross Barkley een vrije trap nemen, maar die gaat ruimschoots over het doel. En dus kabbelt de wedstrijd richting het rustsignaal.
Tijdens de rust wordt een willekeurige supporter van Lille geïnterviewd. En, hoe toevallig (!), het is een Brit. De beste man blijkt woonachtig in te zijn in Manchester en is een groot fan van ‘Les Dogues’ en probeert naar alle wedstrijden van Lille te gaan. Maar ja, ik probeer ook naar alle wedstrijd van Everton te gaan, maar dat lukt me hooguit enkele keren per seizoen.
Na dit slechte toneelstuk van Franse zijde gaat de wedstrijd weer door en deze wordt door beide teams iets energieker aangepakt dan tijdens het eerste bedrijf. Het tempo ligt iets hoger en als je nog iets wilt, dan heb je daar maximaal 45 minuten voor.
Toch blijft het moeilijk bressen te slaan in de hechte verdedigingen. Daar waar Lille blijft volharden in de gekozen speelwijze, gooit Roberto Martinez de boel om. Hij haalt Steven Pienaar naar de kant en brengt Romelu Lukaku in. De Belg zorgt meteen voor gevaar door Aiden McGeady op het spoor richting doel te zetten, maar de Ier krijgt de voet net niet goed tegen de bal. Misschien wordt toch de in Liverpool achtergebleven Steven Naismith node gemist.
Ook Eto’o kan de ban niet breken
De wedstrijd zit al in de slotfase als Eto’o een vrije trap mag nemen. De bal krult richting verre paal, maar gaat net naast. Het is zo ongeveer het laatste wapenfeit van de avond. Niet veel later fluit de scheidsrechter voor een laatste maal en is het voor de spelers tijd om afscheid van elkaar te nemen. Terwijl Lukaku en Origi een praatje maken, bedanken de overige spelers de aanwezige Everton-fans.
De fans krijgen een welverdiend applaus
Terwijl het stadion leegloopt worden alle Britse fans verordonneert nog enkele minuten in het stadion achter te blijven, hysterisch als men is voor ongeregeldheden. Maar die kans is nihil, want ondanks dat het niet prettig is om nog een tijdje in het stadion door te brengen, blijft iedereen erg kalm.
Stade Pierre Mauroy loopt langzaam leeg
Na 20 minuten is het dan zover en verlaat iedereen het stadion. Voor de meesten het moment om terug te keren naar het stadscentrum, maar wij wandelen rustig richting auto. Waakzaamheid is daarbij wel geboden, want we zijn de waarschuwingen van de parkeerwacht niet vergeten. En al wandelend speuren we de omgeving af, zoekend naar ‘supporters chaud’ van Lille. Als we langs de bewuste parkeergarage lopen blijkt van enige vijandigheid geen sprake. Lille OSC is een heel rustige familieclub waar je perfect met je gezin naartoe kunt.
Nog even de blaas legen en dan, hup, de auto in. Ik mag de terugreis aanvatten achter het stuur en dat is best een goed idee. Want eenmaal op de autosnelweg richting Brussel valt Sacha in slaap, blijft Guido wakker, maar sluit alvast zijn ogen voor het geval hij in slaap valt en merkt ook Martijn dat we een lange dag achter de rug hebben.
Toch wordt het Limburgse amateurvoetbal nog doorgenomen, mijmeren we over L1 en Fortuna en wordt voor de áller-, maar dan ook állerlaatste keer de Séamus Coleman-song ten gehore gebracht.
Rond middernacht bereiken we dan ook weer de Westelijke Mijnstreek en zit een enerverende dag erop. We hebben sfeergesnoven op de Grand Place van Lille, hebben een draak van een wedstrijd gezien, maar hebben we ons wel uitstekend vermaakt met al die andere Evertonians.
Nil satis, nisi optimum,
Michel Hennen
