Voor de tweede maal op rij organiseerde de SV Nao Veure een Engeland-trip. Deze keer zouden niet één, maar twee wedstrijden worden bezocht. 27 personen zeiden ‘gewoon doen’ en maakten er 50 onvergetelijke uren van. ‘What happens in London, stays in London’, vanzelfsprekend. Desondanks hierbij enig inzicht in de beleefde ‘avonturen’. We hebben nooit eerder een dergelijk jongensboek gelezen…
Sinds de uitwedstrijd bij AGOVV heeft het winterweer ons niet meer verlaten. De sneeuw is nog altijd niet verdwenen en zal dat ook nog niet doen. Het winterweer houdt niet alleen de Westelijke Mijnstreek in haar greep, nee, heel West-Europa heeft er behoorlijk last van. En ja, wat ligt er ten westen van Nederland? Juist ja! Engeland!
Angstvallig wordt het weerbericht in de gaten gehouden, al kan er weinig misgaan. In Engeland wordt toch zelfs tijdens Kerst en Nieuwjaar gevoetbald? Het eerste mindere bericht komt vanuit West-London. Fulham blijkt namelijk niet over een veldverwarming te beschikken en dat kan een probleem opleveren. Ach ja, bij Fortuna hebben supporters ook al eens het veld sneeuwvrij gemaakt, dus dat zal het probleem wel niet zijn…En nee, dat is inderdaad niet zozeer het probleem. Dat wordt meer en meer veroorzaakt door de toestand van het wegennet rondom Craven Cottage. Omdat het daar een ijsbaan is, lijkt het geen goed plan om de wedstrijd te laten doorgaan. Met andere woorden: de wedstrijd Fulham – Portsmouth staat op losse schroeven.Vrijdagmiddag raakt bekend dat niemand die schroeven nog gaat aandraaien: de wedstrijd wordt afgelast!
Dat is een ferme streep door de rekening, al valt dat voor mij persoonlijk en Guido wel mee. Immers, wij hebben tickets voor de wedstrijd Arsenal – Everton, die op hetzelfde moment in Noord-London zal worden gespeeld. Desalniettemin bekruipt mij een vervelend gevoel. Je gaat een weekend op pad om de bal te zien rollen en bij de eerste de beste gelegenheid wordt besloten de bal in de materiaalkast te laten liggen.
Een uitwijkmogelijkheid wordt geboden door de wedstrijd Crystal Palace – Bristol City, maar ook die wedstrijd wordt van de tabellen gehaald. Het ziet er niet goed uit. Dat ziet het vooralsnog wel in Oost-London. Daar zal op zondag de wedstrijd West Ham United – Wolverhampton Wanderers worden gespeeld en ook daarvoor heeft de supportersvereniging tickets. Navraag bij een leuke stem vanuit de West Ham-burelen heeft het bestuur geleerd dat het veld er goed bijligt en we kunnen afreizen. Mooi zo!
Het is middernacht als een opvallend rode Koreaan stopt voor mijn deur. Een teken om te vertrekken. Nog gauw controleer ik mijn bagage: lange broeken, truien, kussen voor in de bus, schoenen, eten en drinken, onderkleding, douchespullen, etc. Shit! Snel naar boven, want de Vak C-vlag moet mee. Als ik die niet bij me heb, schiet Jeroen me geheid af.
Eenmaal aangekomen bij de Trendwork Arena is alles nog pais en vree. Langzaam maar zeker komen vanuit allerlei hoeken en gaten mensen gekropen die met dezelfde bus naar Engeland gaan. Een aantal ken ik niet, een aantal wel en een ander aantal stelt zich onbewust zelf even voor. Kortom, een gemêleerd gezelschap. Bovenal is iedereen supporter van diezelfde club, dus dat zal wel goedkomen.
Nadat alle drank is ingeladen en de tassen in het bagageluik zijn gedeponeerd, zet de bus zich in beweging: off we go! Als we richting Brussel rijden neemt allereerst de uitbater van een Belgische taxi-centrale het woord. ‘De wedstrijd van Fulham is afgelast, maar die van West Ham gaat vooralsnog door. En er komt ook nog iemand langs met penningen van een chique dansgelegenheid die dienst gaan doen als bonnen’. Zo, dat is gezegd. Tijd om eens goed om me heen te kijken.
Om uit te vissen wie er achter me zit hoef ik alleen maar mijn oren open te houden. Ik reken op mijn buurman om mijn achterbuur in toom te houden. Dat zal niet eenvoudig worden, aangezien hij me toevertrouwd een paar halve liters spraakwater tot zich te hebben genomen in combinatie met een stick. Daar ben ik dan mooi klaar mee!
Gelukkig kan ik ook luisteren naar een schoon stukje muziek. In de aanloop naar dit weekend konden we namelijk ons wensenlijstje insturen waarna deze nummers op cd zouden worden gezet. Omdat de database van waaruit wordt gepuurd 144.000 plaatjes groot is, mag dat allemaal geen probleem zijn. Hoe groot is de ontgoocheling als Jeff Mills met ‘The Bells’ geen deel uitmaakt van de genoemde database? Als ik 144.000 goede nummers moet opnoemen, zit deze er zeker bij! Gelukkig is het repertoire van Gabber Piet wèl doorgedrongen tot de cd-speler van de bus.
’s Avonds had Sabine Hagendoren nog gewaarschuwd voor sneeuwval die van oost naar west over België zou trekken. Voorzichtigheid geboden dus. Vooralsnog hebben we nergens last van. Het lijkt erop dat we juist op tijd zijn vertrokken en het sneeuwfront ons niet inhaalt. Ter hoogte van Veurne wordt een eerste tussenstop ingelast. Vanaf West-Vlaanderen is het één rit tot in Calais, waar we omstreeks 05.00 uur arriveren.Op de parking staat een bus met Tilburgers te wachten om eveneens naar London te trekken. Ook zij hebben kaarten voor Fulham – Portsmouth, maar ook zij vertrekken voor nop. Immers, de wedstrijd is al lang en breed afgelast. De paspoortcontrole levert verder geen problemen op en na het lozen van de nodige afvalstoffen rijdt chauffeur Eddy de bus in de trein en volgt de tocht door de Eurotunnel. England, here we come!
In Calais was het al niet zo een best weer, maar wat we in Engeland aantreffen is weinig beter. Echter, de chauffeur is dusdanig gelouterd dat hij de bus probleemloos over het linker baanvak stuurt, hierbij de nodige sneeuwstormen trotserend. Veel maakt het niet uit, want ik lig quasi gemakkelijk met de ogen dicht in mijn stoel. Slapen is schier onmogelijk, met dank aan mijn achterbuurman. Probleemloos lepelt hij de ene na de andere jeugdzonde op. Zo wordt ik bijgekletst over zijn wilde jaren op het Trevianum en vertelt hij een opmerkelijk verhaal over de broer van Fortuna-speler Giuliano Diaz. Het gaat te ver om geheel in detail te treden, maar het had te maken met bakmeel, een boterhammentrommel, een schilmesje en het gewicht van één kilo.
Als de verhalen een beetje op zijn en iedereen weer enigszins is bekomen van dit alles, blijkt dat het toilet is verstopt. Dat is op zich niet erg, tenzij je blaas op knappen staat. Degene die het minste mate kunnen houden hebben hier natuurlijk het meeste last van met een klaagzang van minimaal 40 minuten tot gevolg. De schuldige voor het verstoppen van het toilet hoeft niet te worden gezocht, want vol trots komt Joris dit ons even melden.
Na een kleine twee uur naderen we de hoofdstad van het Verenigd Koninkrijk: London. Na wat geschuifel over de wegen van de Londense binnenstad bereiken we ons hotel. Als we ook nog meteen in onze kamers kunnen, lijkt niemand meer te houden. De eerste zullen de laatste zijn, al zie ik juist nog dader van de toiletverstopping pardoes met zijn kont in de sneeuw landen.
Na een kleine opfrisbeurt in de hotelkamer volgt nog een full English breakfast en zijn we klaar om de dag aan te vatten. Omdat er vandaag maar twee wedstrijden in Engeland worden gespeeld (Birmingham City – Manchester United en Arsenal – Everton), besluit iedereen om te gaan proberen binnen te geraken in het Emirates Stadium. Guido en ik zijn de enige die kaarten hebben voor deze wedstrijd en dat voelt toch ongemakkelijk. Weliswaar was dit van tevoren met Marc en Christian besproken, maar het zal toch niet zo zijn dat wij als enige twee vandaag een wedstrijd gaan zien? Ach ja, we zullen wel zien…
Vanuit ons Fox and Goose hotel lopen we over een spekgladde stoep naar een klein parkje. Nog even wat trappen op en we zijn in tube station Hangar Lane. Dat station, liggend aan de Central Line, zal voor twee dagen onze uitvalsbasis vormen. Na een paar haltes bereiken we station White City en om de één of andere reden groeit dit uit tot het meest favoriete station van mijn reisgenoten. Ondertussen belt het thuisfront met de mededeling dat de wedstrijd West Ham United – Wolverhampton Wanderers is afgelast. De moed zakt éénieder in de schoenen. Nog meer dan ooit is iedereen vastbesloten om tickets te kopen voor de wedstrijd van Arsenal. Fortuna-supporters zijn niet voor één gat te vangen.
Hangar Lane ligt er vredig bij met al die sneeuw
Vanuit Holborn zal de Piccadilly Line ons richting Arsenal vervoeren. Van daaruit is het nog een paar minuten stappen tot het Emirates Stadium. Naarmate we Islington (het stadsdeel waar Arsenal ligt) naderen, neemt ook het aantal rood-witte shawls toe. Met andere woorden: we zitten op koers voor Arsenal! Bij het uitstappen vervolgen we onze route richting stadion, al houd ikzelf nog even halt bij een verkoper van het fanzine ‘Gooner’. Voor een schamele £ 2 wordt ik eigenaar van een prima fanzine.
Mij waren al tickets aangeboden voor £170, maar dat vond ik wat overdreven. Ondanks dat ik wèl over een ticket beschik, waag ik een poging bij de dienstdoende verkoper. Hij geeft me de tip om verderop op de hoek van de Gillespie Road en St. Thomas’s Road te gaan informeren bij een semi-officiële clubshop. Dit lijkt verdorie wel een goede tip!
Na het achterhalen van de rest van de groep, lopen we naar de plek waar we onze gouden eieren moeten gaan vinden. De mevrouw achter de balie geeft ons zowaar hoop. ‘Natuurlijk komen er tickets terug en die kosten tussen £ 20 en £ 50. Maar ja, hoe laat die tickets beschikbaar zijn, weet eigenlijk niemand’. Na het inslaan van een stapel contanten en het afspreken van een bovengrens wagen we een tweede poging. Marc’s vastberadenheid en ons meelijwekkend verhaal (helemaal vanuit Nederland naar London gekomen voor twee afgelaste wedstrijden) zal toch wel door merg en been gaan? En ja hoor, voor £ 170 zijn we de man … in totaal! Degene die nu nog met droge ogen durft te beweren dat het onmogelijk is om aan tickets voor Arsenal te komen kan ik haast niet meer serieus nemen. Euforisch zetten we koers richting Emirates Stadium.
Is er een straat vernoemd naar de heiligverklaarde Michael Thomas?
Na het maken van wat foto’s en wachten op Everton-supporter Harry (die Guido’s en mijn ticket heeft) lopen we de brug over die naar Arsenals voetbaltempel leidt. We nemen afscheid van elkaar (aangezien we verspreid door het stadion zitten) en lopen door naar turnstile K. Daar staat Harry al te wachten en niet veel later zijn we binnen. In het Everton-vak is het nog rustig, maar dat zal niet lang meer duren. Ongeveer 4.000 fans hebben de moeite genomen naar Noord-London af te zakken en ze hebben er duidelijk zin in. Minuten voorafgaand aan de wedstrijd laten ze zich al goed horen. Jammer genoeg zingen ze vooral ‘Everton, Everton, Everton…’. Dat zingen ze bij PSV al jaren, zij het met de tekst ‘Eindhoven, Eindhoven, Eindhoven’.
In de straten rondom het stadion kun je goedkoop allerlei memorabilia kopen
Op de gigantische beeldschermen juist onder het dak zien we allerlei stewards in de weer met gasbranders. Hiermee worden de trappen ijsvrij gemaakt. Wat een service! Ook aan het veld is enige aandacht besteed, want dat ligt er echt formidabel bij. Over de rest van het stadion heb ik evenmin klachten. De stoeltjes zijn uitgerust in leer en beenruimte is er meer dan genoeg. Eigenlijk nog nooit in zo een comfortabel stadion gezeten.
De binnenzijde doet erg warm aan, al heeft Arsenal veel geluk met haar clubkleuren. Van beton is weliswaar sprake, maar dit zit netjes verborgen achter rode panelen. Op die panelen komt de hele prijzenkast van de Noord-Londenaren voorbij. En dat is zeker niet misselijk. Zo werden ze 13 maal kampioen, wonnen ze 10 maal de FA Cup, 12 maal het Community Sheild en tweemaal de League Cup. In Europa was Arsenal minder succesvol, al won het de Jaarbeurssstedenbeker en de Europa Cup II beide éénmaal.
‘The Emirates’ is echt grote klasse!
Aan de bovenzijde van de tribune is veel glas gebruikt, waardoor het knus is, maar ook voldoende licht binnenkomt. Verder zie ik ook maar bitter weinig lelijke reclameborden. Met andere woorden: Arsenal bezit een prachtig stadion en heeft zich prima voorbereid op de toekomst. Aan onze zijde loopt Everton warm, waar nieuwbakken aanwinst Landon Donovan een basisplaats heeft gekregen van ‘Moysie’. Kijkend naar de opstelling van Everton ken ik Marouanne Fallaini van Standard en John Heitinga van de VI. Joseph Yobo ken ik ook van Standard, maar hij zit in Afrika bij de African Cup of Nations. Voor de rest ken ik de spelers van tv. Dat wil niet zeggen dat we kunnen spreken van een nietszeggend clubje. Integendeel. Ook de prijzenkast van ‘The Toffees’ puilt uit met negen kampioenschappen, vijf FA Cups, negen Community Sheilds en één Europa Cup II.
60.053 fans gaan uit hun dak als de spelers de smetteloze grasmat betreden
Nadat de opstellingen worden voorgelezen is het tijd voor de teams om de nog steeds perfecte grasmat te betreden. Meer dan 60.000 supporters gaan compleet uit hun dak: geweldig! Dat geweldige gevoel blijft vooral bij Everton nog even hangen, want de bezoekers starten voortvarend. Het middenveld onder aanvoering van Fellaini en Tim Cahill speelt erg sterk en maakt het voetballen haast onmogelijk voor Arsenal. Vooral Steven Pienaar is op dreef en alle aanvallen lopen dan ook via hem.
Na een klein kwartier krijgt Everton een corner en die wordt feilloos ingekopt door Leon Osman. Het uitvak trilt op zijn grondvesten. 4.000 mensen die hun blijdschap de vrije loop laten. De 0-1 voorsprong doet ook de stemming meer dan goed. De Arsenal-fans zijn wat teneergeslagen, waarbij dat voor het uitvak juist andersom is.
Die sfeer slaat enigszins om als Denilson een kwartier later de bal achter de doelman schiet. De stand is 1-1 en dat is een beetje onverdiend. Technisch kan Everton absoluut niet tippen aan de Londenaren, maar daar win je vooralsnog geen wedstrijden mee. Qua kracht heeft het middenveld een kwaaie tegenstander aan Everton en het is mooi te zien hoe de twee speelstijlen elkaar bekampen. Desondanks is Abou Diaby de Liverpudlians meermaals te snel af en regelt hij het middenveld zowat in zijn eentje. Cecs Fabregas wordt node gemist en is eigenlijk onmisbaar.In de rust doe ik een poging wat op te warmen middels een kopje koffie of een snack, maar dat is een mission impossible. Het is er zó gigantisch druk en de catering werkt zó traag… Men moge blij zijn dat de witte Goodyear-jassen op de hotelkamer zijn achtergebleven. Dit is gewoon niet goed.
De aanwezigen kijken ademloos naar de spannende wedstrijd
De tweede helft laat een beetje eenzelfde spelbeeld zien. Heitinga, maar vooral ook Fellaini wordt hartstochtelijk toegezongen vanuit het uitvak. ‘Marouane Fellaini, you are the love of my life…’. Hoe groot is mijn verbazing als ik deze tekst opmaak uit de mond van Guido? ‘Love of my life’?? Een man? En dan ook nog een Marokkaanse Waal? Ik leer nog elke dag bij!
De wedstrijd kabbelt wat verder en beide coaches zien in dat ze met een gelijkspel niks opschieten. Zowel Arsène Wenger alsook David Moyes wisselen volop teneinde de drie punten in de wacht te slepen. Voor Everton lijkt dat te lonen, want een paar minuten voor tijd scoort Pienaar de 1-2. Links en rechts rollen mensen over elkaar heen en vallen in elkaars armen. Zelf ben ik redelijk neutraal, al heb ik een voorliefde voor de kleur rood en voor Adidas. Zonder een aanhanger van Liverpool te zijn overigens.
Niemand trekt zich iets aan van de vreselijke sneeuwstorm die voorbij trekt
Na de 1-2 krijgt James Vaughan nog een enorme mogelijkheid op 1-3, maar mist jammerlijk. Daarna draait het spelbeeld zich enigszins en in blessuretijd scoort Tomáš Rosický de gelijkmaker. 2-2 en eigenlijk niemand tevree.
Na affluiten stormt iedereen naar buiten, want het winterweer heeft ervoor gezorgd dat een treinverbinding met Liverpool niet kan worden gegarandeerd. Hierdoor maak ik niet mee hoe de spelers het uitvak uitgebreid bedanken en de shirts in het publiek gooien. Voor mij niet de hoogste prioriteit, want ik spoed me naar The Armoury, Arsenals fanshop. Daar zullen we ook iedereen weer treffen.
Na wat geglibber lukt het om de fanshop te bereiken en doet het me goed te vernemen dat iedereen voor een redelijke prijs de wedstrijd heeft gezien. Iedereen is het erover eens: het Emirates Stadium is geweldig en moet je eens hebben beleefd. Nadat iedereen zijn ding heeft gedaan in de fanshop lopen we weer terug naar Gillespie Road, daar waar tube station Arsenal ligt. Als we de trappen aflopen bij het Arsenal Museum, staan in de middenberm van de straat dranghekken geposteerd. Links van de hekken staat een enorme rij die uitkomt bij het metrostation. De mensen schuiven op hun gemakje aan en kruipen niet voor. Rustig wacht iedereen zijn of haar beurt af. Eigenlijk belachelijk dat ik dit mooi vind, want zo hoort het natuurlijk!
Wij lopen aan de andere kant van de hekjes, op weg naar station Finsbury Park. In die buurt zitten namelijk nog een aantal Everton-supporters in een pub en die willen we nog even bezoeken. Redelijk verkleumd kammen we de buurt uit, maar onze zoektocht is tevergeefs. Balend omdat we de pub niet hebben gevonden, maar nog vol adrenaline vanwege de wedstrijd nemen we de underground naar het centrum van London. Kunnen we ergens iets eten?
Na een kort ritje arriveren we in het centrum en na wat heen-en-weer-geloop bereiken we een niet al te best restaurant waar we de inwendige maag gaan versterken. De uitbaters van Raj Tandoori, 72 Berwick Street, zijn alleraardigst, maar we zijn nog niet overtuigd. Na een tiental keren de woorden ‘good food’ te hebben gehoord gaan we overstag. Niet veel later krijgen 11 Fortuna-supporters tal van Indiase gerechten voorgeschoteld. Nog altijd snapt niet iedereen waar vandaan het eten via een lift naar het restaurant wordt getoverd… De pittige gerechten worden weggespoeld met een flinke sloot cola, al doet baas-boven-baas Jeroen dat met het biermerk Cobra. Nadat we hebben afgerekend verlaten we het piepkleine etablissement, op weg naar Hangar Lane.
Ruim een half uur later ploffen we op ons bed en gaat iedereen zijn eigen weg. Wat Guido gaat doen hoef ik niet meer te vragen. Hij droomt al over zijn ‘love of his life’ en dat gaat gepaard met snurkgeluiden aan 21 decibel. Even een moment om wat te gaan smsen met het LB-lid dat thuis op de winkel past. Een aantal anderen bezoekt nog een nachtwinkel en een aanpalende bar en zakt nog eventjes door. Ook niet te lang, want morgen staat er weer een drukke dag op het programma. Tijd om de ogen voor eventjes te sluiten…
Michel Hennen
