Na een lang en zwaar seizoen lukte het West Ham United niet om rechtstreeks promotie naar de Premier League af te dwingen. In de reguliere competitie bleken Reading en Southampton juist een maatje te groot. Maar, niet getreurd. ‘The Hammers’ vertrokken als favoriet in de play offs en maakten dat ook waar. Nadat in de halve eindstrijd Cardiff City aan de kant werd geschoven kruiste men in de finale op Wembley de degens met Blackpool. De Belgian Irons waren erbij en wij ook…


Het is zaterdagnacht. De dag zit er voor amper vier uurtjes op en mijn wekker haalt het Godallemachtig in zijn hoofd om af te lopen. De vraag ‘Waar kan ik je ’s nachts voor wakker maken?’ dient zich aan. Om naar Wembley te gaan? Ehh, ja…

Na een korte douchebeurt draal ik wat voor mijn kledingkast. In mijn achterhoofd dreunt Guys oproep na om vooral in claret en blue op te komen dagen. Dus ja, ik stop mijn West Ham shirt voor de zekerheid maar in mijn tas. Snel stuif ik de trap af en na een boterham met jam, een beker melk en een banaan schuift mijn garagepoort open. Auto naar buiten, poort dicht, tuinhek dicht en off we go!

Enkele straten verder zie ik dat Ralfs voordeur al openstaat. Yelle en Martijn zijn goed geluimd en stappen vast in. Na enige tijd legt ook Ralf zijn spullen in de kofferbak en slaat de klep dicht, hiermee Martijns gros krentenbollen plettend.

Na wat gestuur door enkele forensenplaatjes bereiken we de autostrade en tuffen in een slakkengang richting Belgische grens. Aan boord louter zwaargewichten, maar desondanks bereiken we tijdig onze eerste halteplaats. Nadat de bezetting enigszins wordt aangepast rijden we richting Antwerpen. Juist voorbij Antwerpen, in Kruibeke, hebben we om 06.45 uur namelijk een rendez-vous met de Belgian Irons, de Belgische supportersvereniging van West Ham United.

Eenmaal aangekomen bemerken we dat we niet de eerste ‘Hammers’ zijn. We zijn ook niet de enige Nederlanders die instappen en zien warempel enkele bekende gezichten. Uiteindelijk komen zelfs enkele ‘Germanisten’ opdagen, om Guys woorden maar te gebruiken.

Even voor 06.45 uur draaien twee enorme touringcars de E17 af en blijkt dat we worden geacht plaats te nemen in de dubbeldekker. De hostess van dienst, mevrouw Bruyndonckx, wijst iedereen zijn en haar plek en niet veel later vertrekken we. We treffen het vandaag, want de andere luxe touringcar wordt bestuurd door ‘Noenkel’, terwijl in onze bus Rudi achter het stuur zit. Zonder een voorkeur te hebben voor één van beide, heeft Rudi net iets meer charisma en dat spreekt me wel aan. Dat zorgt er, samen met zijn prachtige accent, voor dat ik redelijk op mijn gemak de reis naar Engeland aanvat.

Na een dik half uur rijden we in een moordend tempo langs het UZ Gent, een gekende halteplaats voor de Belgian Irons. Even later passeren we ook het Jules Otten Stadion, alwaar we een krappe week voordien de match AA GentRacing Genk bijwoonden.

De volgende plek waar halt wordt gehouden is een industrieterrein nabij Loppem. Tijd ook om even te ‘piesen’ en te ‘smoren’. Ik merk plotseling ook dat er nóg een bekende van me in de bus is gestapt. Niemand minder dan Darko ‘The King’ Pivaljevic zit schuin achter me. Binnenkort wordt er op mijn werk een jaren 80-fuif gehouden en ik denk er sterk over om hem mee te nemen als introducé. Ik ken namelijk niemand die meer kleur geeft aan de jaren 80 dan hij. #terracelegend.

Na een korte stop in Adinkerke alwaar nog twee ‘Hammers’ instappen gaat het in gezwinde spoed richting Calais. Rudi’s collega ‘Noenkel’ is hem namelijk vooruit gesneld en het is de bedoeling dat beide touringcars samen inschepen voor de Shuttle. De Belgian Irons hebben goed gezorgd voor hun passagiers, want voor een democratische prijs zijn broodjes kaas, hesp en salamé verkrijgbaar.

Ondertussen maken we kennis met een drietal verstokte fans van MVV (plus eentje in wording) en met hen halen we wat (voor ons nare) herinneringen op uit het verleden. Het zorgt er in ieder geval voor dat de reis betrekkelijk snel verloopt. Het gaat pas tegen 09.45 uur, terwijl we al zijn gearriveerd bij ‘Le tunnel sous la Manche’. Ondertussen haalt iedereen zijn identiteitspapieren boven en worden de kratten Jupiler vlug aan de kant geschoven. Nadat Rudi de eendagsvliegen onder ons heeft opgeroepen niet te smoren in de Shuttle en geen flesjes Jupiler uit te spuiten richting schoon volk, stapt iedereen af en passeert probleemloos de douane. Buiten het douanegebouw verhaalt Belgian Irons frontman Mr. Guy Buelens over zijn escapades bij het concert van ‘De Toppers’ in de Amsterdam Arena.

Nadat we aan de andere kant van de tunnelbuis weer bovengronds zijn geraakt maken we een korte stop vooraleer we definitief koers zetten richting London. Op de tonen van één van de beste dance remixen die ik afgelopen seizoen heb gehoord gaat het naar de volgende tussenstop, ergens in de buurt van Wembley.

Nadat we het circuit van Brands Hatch zijn gepasseerd slaan we rechtsaf en al gauw doemt in de verte de beroemde Queen Elizabeth II brug op. Het nemen van deze brug lijkt een optie, maar Rudi stuurt de bus de Dartford Tunnel in, die er pal naast ligt. Als ik vertel dat we onder andere tijdens onze terugreis vanuit Sheffield, tussen Kerstmis en de jaarwisseling afgelopen jaar, al over deze 137 meter hoge brug zijn gereden, lijken mijn reisgenoten water te zien branden.


Even de beentjes strekken tijdens een korte tussenstop

Op de tonen van de voormalige Belgische danssensatie Def Dames Dope rijden we Oost-London binnen en lijkt het erop dat we koers zetten richting de Boleyn Ground. We passeren West Hams thuishaven echter en rijden verder noordwaarts, richting Waltham Forest en Tottenham.

Ondertussen rijden we niet meer over de autosnelweg maar kriskras door Noord-London. Als we genoodzaakt zijn te stoppen voor een rood verkeerslicht toont een heerschap in een wit busje dat naast ons staat een A4’tje met de tekst ‘Yid Army’ erop. We zitten middenin ‘Sperz-area’. Toch moet het voorspellende vermogen van deze geezer niet worden onderschat, want even later passeren we meerdere Joodse gezinnen waar het ‘Joods zijn’ vanaf druipt.

Via het mijn zo na aan het hart liggende Barnet arriveren we in Brent en niet veel later verschijnt aan de verre horizon het immense Wembley Stadium. Rondom het stadion is het al redelijk druk en tussen een stroom van ‘Tangerines’ arriveren we bij de parking voor de bussen van West Ham United.

Buiten de bus staat Guy met een pak kaarten in zijn hand en roept de namen af van de contactpersonen. Niet veel later zijn we in het bezit van de felbegeerde tickets voor de match met als inzet een jackpot £ 90 miljoen oftewel ‘The 2012 npower Football League Championship Play-Offs Finals’.


Rondom Wembley wemelt het van de ´Hammers´ 

Na een korte wandeling slaan we toe op het gebied van leesvoer. Voor het luttele bedrag van £ 6 komen we in het bezit van een puik glossy matchday programme. Is dit het moderne voetbal? Zeker en vast! Tevens wordt een speciale editie van OLAS op de kop getikt. Gelezen wordt er alvast niet; alle exemplaren worden zorgvuldig in de bus opgeborgen.


Muziekcorps St. Barbara uit Sanderbout is er ook

Aangezien we toch wel lang in de bus hebben gezeten worden de beentjes gestrekt en besluiten we een rondje om het imposante stadion te lopen. Gelukkig is het weer prima, zodat iedereen aangewezen is op luchtige kledij. Nadat ik me nog een XL-cheeseburger met bacon heb laten smaken bereiken we de zijde waar de fans van Blackpool hun plekje zullen vinden. Meteen valt het verschil op tussen beide supportersgroepen. Daar waar de fans van West Ham veelal in een wedstrijdshirt gekleed gaan, hebben we fans van Blackpool heel wat meer werk gehad. De meest vreemde creaties lopen we tegen het lijf. Qua kleurschakering en uitdossing kan zich een groot deel probleemloos aansluiten bij het feestpubliek dat doorgaans naar wedstrijden van het Nederlands XI-tal trekt.


… evenals ´The Monk´ 

Ondanks dat de wedstrijd pas over een uur begint, besluiten we toch alvast naar binnen te gaan. En dat is niet zo simpel. Nu ja, het is hoe je het bekijkt. Eenmaal binnen leiden diverse rolstrappen ons naar de nok van Wembley. Guy heeft alvast goed gezorgd, want we beschikken over tickets op rij 40 en 41.


Prachtig eerbetoon aan West Ham United legende Bobby Moore 

Vanaf onze plekken zijn we getuige van de Football League Kids Cup Final tussen Cardiff City en Leicester City. Het gaat in deze om een wedstrijd tussen twee teams bestaande uit zes spelers met een leeftijd beneden de 11 jaar. De wedstrijd kan alle kanten op, maar eindigt toch met 0-0. En dat betekent niet dat er verlengingen worden gespeeld, maar er wordt prompt overgegaan tot het nemen van penalty’s. Uiteindelijk zijn ‘The Foxes’ daarin beter en nemen de beker mee naar de East Midlands. Proficiat!


De U11 van Cardiff City en Leicester City doen hun ding 

Niet veel later komen de spelers van Blackpool het veld opgelopen, luid aangemoedigd door de supporters die dan al in het stadion aanwezig zijn. Deze worden nog eens extra aangevuurd door de stadionspeaker van Blackpool die voor de gelegenheid is meegekomen. Als dit heerschap is uitgebrald is het de beurt aan de spreekstalmeester van West Ham United. Voorzichtig wordt het ‘I’m forever blowing bubbles’ ingezet.


Wembley is echt immens groot! 

Vooraleer de wedstrijd écht gaat beginnen is er nog heel wat water door The Thames gestroomd. Ons valt in ieder geval op dat de vakken voor Blackpool verre van vol zijn, terwijl aan de zijde van West Ham geen kaart meer te krijgen was. Zonde, want met wat meer overleg tussen beide clubs had Jan gewoon meegekund!


Veel ´blabla´ bij de opkomst van de spelers 

Nadat de kruitdampen van het onvermijdelijke vuurwerk zijn opgetrokken is het tijd om het Engelse volkslied te zingen. Ik mag dan gewoon Nederlander zijn, het feit dat ongeveer 78.000 mensen het ‘God save the Queen’ ten gehore brengen zorgt wel voor kippenvel.

God save our gracious Queen,
Long live our noble Queen,
God save the Queen,
Send her victorious,
Happy and glorious,
Long to reign over us,
God save the Queen…

Uiteindelijk fluit Howard Webb de wedstrijd op gang en probeert West Ham het initiatief naar zich toe te trekken. Om niet al te zeer in de problemen te komen lijkt het zaak om de buitenkanten goed af te schermen. Na amper twee minuten krijgt Blackpool al de mogelijkheid om op voorsprong te komen. Het is winger Stephen Dobbie die voorbij Matthew Taylor glipt en een goed schot aflevert. Via de paal en Robert Green verdwijnt de bal echter over de achterlijn. ‘The Hammers’ zijn gewaarschuwd.

Maar net zoals aan de linkerkant liggen er ook mogelijkheden aan West Hams rechterkant. Ik had eigenlijk het idee dat Guy Demel al lang met voetbalpensioen was, maar de man die jarenlang het mooie weer maakte bij HSV speelt gewoon bij West Ham United!

Rookie Matt Philips is Demel een aantal keren de baas en één keer verdwijnt zijn bananenbal maar juist langs Greens doel. Tevens gaat Philips een keer alleen op Green af, maar besluit met een slappe roller. Als Blackpool ooit de kans krijgt om de wedstrijd te beslissen lijkt dat nu te zijn…

West Ham daarentegen krijgt eigenlijk nauwelijks kansen. Er wordt druk uitgeoefend op ‘The Tangerines’ en Ricardo Vaz Tê, spitsbroeder Carlton Cole en middenvelder Jack Collison nemen het doel van Matt Gilks wel onder vuur; tot uitgespeelde kansen leidt dat nauwelijks.

Ondanks dat er vrij weinig goed voetbal te zien valt, vergoedt de spanning veel, zoniet alles. Dat vinden naast mij ook alle andere aanwezige ‘Hammers’, want de ploeg wordt gedurende de eerste helft hartstochtelijk aangemoedigd. Na dik een half uur wordt het wachten dan eindelijk beloond als Taylor een diepe bal verstuurd richting midvoor. Cole neemt de bal op de strafschopstip aan, controleert deze en schiet hem pardoes achter keeper Gilks. De West Ham zijde van Wembley ontploft! 0-1!


De vakken van West Ham zitten allemaal vol 

In de resterende tijd van de eerste helft gebeurt er eigenlijk amper iets, of het moet al het schot van Vaz Tê zijn, dat enkele meters naast het Blackpool-doel gaat. In ieder geval is de Blackpool-zijde van Wembley stil gevallen en verlaten ‘The Hammers’ onder luid applaus het veld.

In de rust worden we getrakteerd op twee luchtschepen en enkele leutige deuntjes, waarna beide teams weer het veld betreden. Daar waar je denkt dat beide teams de kat uit de boom kijken en behoedzaam op zoek gaan naar een doelpunt, gaat het prompt de andere kant op. Vanuit het middenveld wordt Thomas Ince aangespeeld en hij gaat bijna dezelfde manier als Cole het zestienmetergebied in. De flankspeler bedenkt zich geen moment en schiet de bal, na amper twee minuten in de tweede helft, achter Green. Nu is het aan de West Ham zijde van Wembley akelig stil.

Meteen lijkt het alsof de mannen van Ian Holloway de geest hebben gekregen, want van het degelijke spel van ‘The Hammers’ uit delen van de eerste helft is niets meer over. Evenzeer als in de eerste helft krijgen Holloway’s mannen ook in de tweede helft enkele dotten van kansen, maar goed opletten van Mark Noble en Matthew Taylor verhindert een tweede doelpunt voor ‘The Seasiders’. Vooral de poging van Alex Baptiste is levensgevaarlijk. Hij krijgt de bal van ver toegespeeld, ziet Green uit zijn doel stormen en lopt de bal over de doelman richting doel. Gelukkig voor ‘The Hammers’ verhindert een goalline clearence een voorsprong voor Blackpool.

Maar ook West Ham wordt nog gevaarlijk als Taylor maar weer de linkerkant bestrijkt en de bal voor doel brengt. Het is uiteindelijk skipper Kevin Noble die de bal op doel schiet, maar de lat kan redding brengen.


Blackpool heeft fases het betere van het spel 

Momenten als deze zorgen ervoor dat het geloof aan de zijde van West Ham United volledig terugkomt. De wedstrijd kan alle kanten op, al tikt de klok langzaam weg. Met nog enkele minuten te spelen wordt er wederom over links een voorzet gegeven die voor de voeten van Cole valt. Een echte schietkans wordt hem door de doelman en de toegesnelde Seaside-verdedigers nauwelijks geboden, waardoor Vaz Tê volledig vrijkomt aan de tweede paal.


West Ham probeert in de reguliere speeltijd een voorsprong te forceren 

Als daar dan ook nog de bal naartoe rolt weet de aanhang uit Oost-London achter Gilks’ doel al bijna wat er gaat gebeuren. De Portugees twijfelt niet en schiet de bal snoeihard in de dak van het doel: 1-2. De helft van Wembley gaat uit haar dak. Met nog een handvol minuten te spelen lijkt het verdict te zijn gevallen.

In de resterende tijd maken Nouha Dicko en Roman Bednar nog hun opwachting aan de zijde van Blackpool, maar dat leidt tot niets. Na ruim vier minuten blessuretijd fluit Webb een laatste keer en keert West Ham United Football Club na één jaar afwezigheid terug op het niveau waar het thuishoort: The Barclays Premier League.

De wedstrijd had, gezien de kansenverdeling, natuurlijk gewonnen moeten worden door Blackpool, maar het gebrek aan efficiëntie vooraan breekt hen zuur op. West ham daarentegen heeft genoeg aan twee klasseflitsen en beslist de wedstrijd op het moment dat het schier onmogelijk is zaken recht te zetten.

Het feest dat op de tribunes losbarst is enorm. Overal vallen mensen elkaar in de armen en de twee dames naast mij zwieren met hun heupen alsof hun leven er vanaf hangt. De ontgoocheling aan de zijde van ‘The Tangerines’ moet gigantisch zijn want vrijwel meteen na affluiten van Howard Webb stromen de vakken leeg.


Vol overgave zingen de fans mee met verschillende kaskrakers 

De dienstdoende discjockey legt meteen het clublied van ‘The Hammers’ op de platenspeler en dat wordt hartstochtelijk meegezongen door vrijwel iedereen in het vak. Ook Jeff Becks ‘Hi ho silver lining’ valt in de smaak, al dacht ik altijd dat deze song was voorbehouden aan de Wolverhampton Wanderers. Dan vind ik ‘Rockin’ all over the world’ van de Londonse rockers Status Quo toch meer gepast.

Ondertussen zijn de spelers Kevin Nolan gevolgd richting ereterras waar de captain een levensgrote beker in ontvangst neemt. Beetje vreemd om een promovendus een bokaal te schenken, want feitelijk is er amper iets gewonnen. Ja, promotie en een ferme jackpot. Dat wel natuurlijk…


Vuurwerk, slingers en een luchtschip: Premier League, West Ham komt eraan! 

Omdat er ook nog een bus moet worden gehaald en om mij heen al enkele Belgian Irons zijn vertrokken, begeef ik me ook weer richting trappen, op weg naar de begane grond. Onderwijl ik de afzink neem bemerk ik de uitgelaten stemming bij de aanwezigen. West Ham United is eigenlijk gewoon een club die op het hoogste niveau hoort te acteren en de gedachte aan komend seizoen maakt duidelijk in iedereen iets los.

Eenmaal aangekomen bij de bussen wordt duidelijk dat we nog een stop plannen bij The Miller’s Well, de thuishaven van de Belgian Irons in Oost-London. Als we na een korte tijd wachten wegrijden, blijkt dat we niet de enige zijn. Er is nogal wat verkeerscongestie rondom Wembley, waardoor we maar niet op de grote baan geraken.

Ondertussen lopen er tal van supporters langs de bus die ons haast allemaal een groet brengen. Om de tijd in de bus ietwat te doden heeft Rudi zijn beste cd’s uit zijn platenkoffer gehaald en kunnen we dan ook volop genieten van en meezingen op tonen van gekende artiesten zoals Christoff, Willy Sommers en andere Vlaamse kleinkunstenaars. Tussen al dit Vlaamse geweld springt het ‘Tom Boonen trance lied’ er wat ons betreft toch wel uit. Geweldig om die laatste meters in Madrid te herbeleven met commentaar van Michel Wuyts.

Na enige tijd blijkt dat het onmogelijk is de Miller’s Well te bereiken en onze Shuttle te halen, waardoor de keuze valt op een winkelcentrum pal naast de autostrade. Nadat we daar enige tijd hebben verpoosd en ik me de WSC Euro 2012 special heb aangeschaft bij WH Smith is het tijd om richting kanaal te trekken.

Aangekomen bij de kanaaltunnel blijkt dat onze geplande Shuttle al naar Frankrijk is vertrokken, waardoor we maar liefst één uur en drie kwartier moeten wachten op een volgende overtocht. Dit tijdsbestek wordt ingevuld door te kijken naar de finale van de Champions League. In München neemt Bayern het op tegen Chelsea en het blijkt een dubbeltje op zijn kant. Chelsea doet hetgeen het het hele seizoen al doet in Europa en dat is tegenhouden. Bayern heeft een enorm veldoverwicht, maar weet dit niet in een voorsprong om te zetten. Als Arjen Robben in blessuretijd nog een strafschop mist is het iedereen duidelijk dat de match zal worden beslist vanaf de penaltystip.

Nadat aan beide kanten spelers hebben gemist is het aan Didier Drogba om de beslissende strafschop te nemen. Alles en iedereen hoopt dat de Ivoriaan zal missen, maar dat doet hij niet. Terwijl de Londenaren elkaar in de armen vallen, stroomt de bar leeg en stapt iedereen ietwat teleurgesteld in de bus.

De één uur en drie kwartier zijn inmiddels zowat verstreken en niet veel later rijden beide touringcars de Shuttle in. Na een klein uur sturen Rudi en ‘Noenkel’ de bussen weer het Franse land in en na een uur zijn de meeste passagiers weer in hun vaderland. Via Adinkerke en Loppem arriveren we rond 04.00 uur in Kruibeke. Voor ons het teken om iedereen nog een laatste maal te bedanken en in onze auto te stappen.

De terugreis verloopt verder probleemloos en rond 05.20 uur bereiken we onze voorlopige thuishaven. Ik doe verder niet veel moeite meer en na het poetsen van mijn tanden en het aantrekken van mijn pyjama val ik als een blok in slaap. De dag heeft meer van 24 uur geduurd en ik heb geen minuut ervan geslapen. Gelukkig heb ik genoten van elke minuut en verheug me op de volgende trip met de Belgian Irons.

Michel Hennen