Het is acht uur, als de wekker klinkt ergens op een hotelkamer in Birmingham. Althans, dat maakt mijn reisgenoot Michel eruit op. Vlug nachecken op mijn gsm, maakt echter duidelijk dat het hier Nederlandse tijd betreft en we dus nog een uurtje extra rust gegund krijgen. Een klein uur later is het dan toch tijd om op te staan, te douchen en aan te schuiven voor het ‘Eat as much as you like’ Breakfast van het Premier Inn. Hmmm, een full English breakfast en dan ook nog eentje wat ingericht is als lopend buffet. Waarachtig, er zijn slechtere manieren te bedenken om je dag te beginnen…


Na het nuttigen van dit bescheiden ontbijtje, althans vergeleken met de bergen bacon, eggs, sausages, mushrooms, toast etc…etc… die de ‘natives’ naar binnen schransen, begeven we ons voldaan op weg naar ons eerste reisdoel van de dag: St. Andrew’s, de thuishaven van Birmingham City Football Club.

Birmingham City Football Club

Aangezien we de tribunes van ‘The Blues’ al vanaf het centrum kunnen zien liggen, besluiten we om deze afstand maar even lopend af te leggen.Schijn bedriegt echter, en de afstand blijkt aanzienlijk groter dan ingeschat. Uiteindelijk bereiken we Coventry Road, leidend naar het stadion van de BCFC. Deze blijkt echter halverwege afgesloten te zijn, wegens grootschalig onderhoud aan de spoorbrug. Hoe grootschalig blijkt naderhand, als we op de terugweg erachter komen dat de brug volledig ontbreekt.


A bridge too far

Even breekt het ontberen van een GPS systeem ons op, en hebben we geen idee hoe nu bij St. Andrew’s te komen. Zoals al vaker gezegd, opent de LB-aansluitingskaart echter alle deuren, zo ook nu. Een van de locals komt naar buiten en leidt ons via zijn achtertuin, de voortuin van de buren en allerlei achteromsteegjes en binnenpleintjes, naar het voetgangerspad langs de Coventry Road.


Juist ja,
Birmingham City Football Club

Enkele minuten later staan we voor het helaas hermetisch afgesloten St. Andrew’s Stadium. De tweede club van de op een na grootste stad van Engeland, heeft ondanks dat men behoort tot The Founder Members of the Football League, second division, niet bepaald een indrukwekkend palmares in het Britse voetbal. De enige successen die de club, naast het winnen van The League Cup in 1963 kende, speelden zich af in the lower leagues. Toch profileert deze club zich als de ware club van de stad ten opzichte van het in naamsbekendheid veel meer tot de verbeelding sprekende Aston Villa.


St. Andrew’s ligt er verlaten bij

Ondanks dat Birmingham deze middag uitspeelt bij de Bolton Wanderers, lijkt het bij de club die in 1875 het levenslicht zag onder de naam Small Heath Alliance en via naamsveranderingen in Small Heath (1888) en Birmingham (1905), uiteindelijk uitkwam bij de huidige naam Birmingham City (1943), geheel uitgestorven. Aangezien we niemand treffen en geen enkel poortje op een kier blijkt te staan, keren we noodgedwongen, onverrichter zaken terug richting Birmingham city centre.


Ook voor LB blijft deze poort gesloten

Na het aanschaffen van wat degelijk schoeisel, begeven we ons naar Waterstone’s, Engeland’s grootste en meest bekende boekhandelketen. Terwijl ik wat sta te snuffelen in boeken die gaan over de ‘firms’ van Villa en Birmingham City, die net als de firms van alle andere clubs in Engeland, claimen, the country’s top boys te zijn, raakt reisgenoot Michel in gesprek met een Duitse groundhopper.De man van middelbare leeftijd heeft kaartjes bemachtigd voor de wedstrijd van Aston Villa tegen Everton (heel fijn, maar ook wij zijn niet voor de k.. zijn k.. in Birmingham of course, red). De man geeft aan al sinds vrijdag in Engeland te verblijven en maar liefst zes wedstrijden in zeven dagen op het programma te hebben staan. Een imposante lijst van clubs volgt en maakt ons duidelijk dat er altijd zoiets als baas boven baas bestaat. Als hij hoort dat hij heeft te doen met twee Fortuna supporters, geeft hij aan in het verleden ook beide stadions van onze club te hebben bezocht. Na enige tijd geklets te hebben, nemen we afscheid, maar iets zegt ons dat we dit heerschap nog wel gaan tegenkomen tijdens onze Midlands trip.

Aston Villa Football Club

Nadat we de onze aangeschafte waren hebben afgeleverd in de hotelkamer van het Premier Inn, wordt het tijd om ons te begeven naar The Briar Rose Pub in Bennetts Hill. Hier is immers afgesproken met de inmiddels, ook bij de lezers van onze Engeland-verslagen, befaamde Harry. Als ik aan de bar sta om mijn eerste Foster’s van de dag te bestellen, word ik op de schouder getikt en hartelijk verwelkomd door onze Cockney friend.

Nadat hij de kaarten heeft overhandigd, die dit keer via veel pijn en moeite en allerlei omwegen in zijn bezit zijn gekomen, worden de laatste wetenswaardigheden uitgewisseld. Harry’s boezemvriend Matt heeft inmiddels een relatie met een Noorse schone. Lachend voegt Harry eraan toe dat ze fan is van Liverpool. “A relationship with a Norwegian Kopite, go figure”, is zijn opmerking. Eenieder die bekend is met de vermeende band tussen Noorwegen en Liverpool FC, kan het sarcasme van deze opmerking voelen afdruipen. Om de lieve vrede te bewaren kijkt het koppel overigens afzonderlijk van elkaar naar de wedstrijden van hun favoriete club.

Een aantal Foster’s verder, wordt het langzaam aan tijd om ons te gaan verplaatsen naar Villa Park, het stadion van Aston Villa. Aangekomen op Birmingham New Street Station, besluit een van de London Evertonians in ons gezelschap, om de wachttijd te doden middels het epileren van de borstharen van een medereiziger. “I’d love to pull that grey hair from his chest“, geeft hij te kennen, alvorens de daad bij het woord te voegen. Triomfantelijk houdt hij het haar omhoog, “got it”, is het ietwat overbodige commentaar. Enkele andere Evertonians op het perron besluiten inmiddels hun liefde voor de club luidkeels kenbaar te maken. Een gebaar dat duidelijk niet op prijs wordt gesteld door de aanwezige politie.

Na aankomst op Witton Station, begeven we ons snel naar het stadion van ‘The Villans’. In tegenstelling tot Birmingham City is het bij Villa Park een drukte van belang. Aston Villa Football Club werd opgericht in 1874 en is net als de tegenstander van vanmiddag, mijn geliefde Everton, Founder member van de Football League in 1888. Ook qua palmares ontlopen de twee clubs elkaar maar weinig. Qua historie behoren beide clubs tot de grootmachten in het Engelse voetbal, maar weten beiden de prestaties uit het verleden niet meer te evenaren, met als belangrijkste oorzaak het ontbreken van het grote geld.


Aston Villa vs Everton, de meest gespeelde wedstrijd in de historie van het Britse voetbal

Eenmaal binnen de muren van Villa Park wordt snel aangeschoven in de rij voor de catering. 10 minuten later en 7 Britse pond lichter, zijn we beiden trotse eigenaar van een droog broodje met een ‘kale hamburger’. Aangezien de saus nergens is te bekennen, werken we het broodje dan maar zo naar binnen. De Villa Park catering kan zich gelukkig prijzen dat de Goodyearcommissie vandaag buiten dienst is, anders was een beschamend rapport hun deel geweest. Zou toch mogen verwachten van een 136 jaar oude club inmiddels de catering onder controle te hebben?


Niks mis met Villa Park

Genoeg gepraat over hamburgers, op naar het echte werk. Aangekomen in het uitvak wordt al meteen duidelijk dat de away support van Everton weer in grote getalen aanwezig is. ‘The Toffees’ hebben de hun aangewezen ticket allocation, weer volledig uitverkocht en het uitvak barst zowat uit haar voegen. Dat kan niet gezegd worden van de thuisvakken. De vele lege plekken op de tribunes van Villa Park zijn waarschijnlijk een combinatie van de tegenvallende resultaten van ‘The Villans’ en de hoge ticketprijzen. De Evertonians gebruiken het in ieder geval maar wat graag om de opponent te sarren. Over de negentig te volgen minuten is het: ‘Empty Seats, empty Seats, empty Seats. Empty Seats, empty seeeee-ats’, gevolgd door het: ‘Shit support, shit support. Shit support, shit supppppp-ort!’, een geliefde, immer terugkerende leus richting de thuissupporters.

Beide ploegen hebben een wisselvallige start van het seizoen meegemaakt. Aston Villa won dan wel haar eerste wedstrijd tegen West Ham United overtuigend met 3-0, maar verloor afgelopen zondag de uitwedstrijd bij promovendus Newcastle United met maar liefst 6-0!!! Daarnaast werden ‘The Villans’ tot overmaat van ramp uitgeschakeld in de voorrondes van de Europa League, door beide wedstrijden tegen het Oostenrijkse Rapid Wien te verliezen.

De seizoenstart van Everton daarentegen begint inmiddels een jaarlijks terugkerend fenomeen te worden voor de ploeg van de Merseyside. Keer op keer verloopt die desastreus voor de van ambities overlopende formatie van David Moyes. Ook dit seizoen kent de ploeg een haperende start. De eerste wedstrijd werd verrassend verloren van Blackburn Rovers en afgelopen week vergat men te winnen van Wolverhampton Wanderers. Midweeks tankte men desondanks wat zelfvertrouwen, door Huddersfield Town aan de zegekar te binden in the Carling Cup.


Ook zij waren er weer

Everton begint enorm fel aan de wedstrijd en drukt Aston Villa vanaf het eerste fluitsignaal in de verdediging. Vooral Leighton Baines, de linksback van Everton, is gevaarlijk in de openingsfase, maar de defensie van de thuisploeg houdt de gelederen gesloten. De eerste de beste aanval van ‘The Villans’ is meteen prijs. Marouane Fellaini weet een ingespeelde bal niet onder controle te krijgen en de bal komt voor de voeten van Ashley Young. Die de bal meegeeft aan de meeopgekomen rechtsback Luke Young. Deze loopt ongehinderd door de defensie van ‘The Toffees’ en haalt vanaf de rand van de zestien meter vernietigend uit. Negen minuten gespeeld en 1-0 voor de thuisploeg.

Everton is even uit het veld geslagen en het goed opbouwend positiespel wordt ingeruild voor lange halen van achteruit. Een niet werkend concept, zo blijkt al snel, aangezien de Villa-defensie makkelijk weet in te spelen op deze tactiek. Gelukkig heeft de uitploeg dat ook snel in de gaten en schakelt Everton terug op combinatievoetbal. Eigenlijk is er maar een ploeg die voetbalt en kan de thuisploeg niet meer dan verdedigen en loeren op de counter. Daarin gesteund door het enige echte wapen van Aston Villa, de snelheid op de flanken en met name die van Ashley Young. Elke sporadische uitbraak van Aston Villa gaat via hem en oogt altijd gevaarlijk.


Empty seats

Halverwege de eerste helft draait Jermaine Beckford goed weg bij zijn vaste bewaker en spurt met de bal aan de voet richting het Villa-doel. Richard Dunne tikt de aanvaller van achter aan en vanaf mijn positie in het uitvak lijkt het er verdacht veel op dat Dunne de laatste man was en Beckford dus eigenlijk een doorgebroken speler zou zijn geweest, dus rood voor de voormalige Evertonian Dunne. Scheidsrechter Mick Jones heeft het echter anders beoordeeld en de verdediger ontsnapt met slechts een gele kaart. De vrije trap die volgt wordt door Mikel Arteta over de muur, maar ook over de goal van doelman Brad Friedel gelift.

Even later stormt Leighton Baines wederom op langs de linkerkant en zoekt de combinatie met Steven Pienaar. De Zuid-Afrikaan speelt zich via een één-tweetje met de linksback knap vrij en duikt het strafschopgebied in. Zijn schot lijkt de meer dan verdiende gelijkmaker te gaan opleveren, maar verdwijnt helaas op de doellat. In de rebound mist Jermaine Beckford vervolgens alle precisie en de bal verdwijnt in de bovenste ring van Villa Park.

De pressie van de Merseysiders is niet aflatend, maar het beoogde resultaat heeft dat tot nu toe nog niet opgeleverd. Ook rechtsback Tony Hibbert, toch niet echt bekend staand om zijn aanvallende kwaliteiten, bemoeit zich met de belegering van het Villa-doel. Eenmaal komt hij op rechts goed door en zoekt de achterlijn op. Steven Warnock wordt simpel opzij gezet en even lijkt het erop dat ‘Hibbertinho’ door wil stormen tot in het Villa-doel. Waarschijnlijk was dit ook de beste optie geweest, maar Tony besluit op het laatste moment toch maar om de bal voor proberen te geven. Helaas verdwijnt zijn voorzet via een Villa-been over de achterlijn voor de zoveelste corner voor ‘The Blues’.


Everton heeft een corner, na na na na!

Even later is het opnieuw Steven Pienaar, die met een afstandschot de sluitpost van Aston Villa probeert te passeren. Ook deze bal verdwijnt echter naast het vijandelijke doel. Ondanks alle pressie van Everton weet de ploeg van David Moyes het doel niet te vinden in de eerste helft en even later fluit scheidsrechter Jones voor rust, tea-time…

Bij het begin van de tweede helft lijkt het even of Villa de wedstrijd naar zich toe gaat trekken. De eerste waarschuwing is er via een kopbal van John Carew, die echter de nodige precisie mist. Even later is het Ashley Young die na een slalom door de Everton defensie, de bal naast schiet. Een schot van Carew wordt even later met moeite gekeerd door Everton keeper Tim Howard, die vervolgens met een katachtige reflex, de rebound van Ashley Young onschadelijk weet te maken.

Nadat Villa de eerste tien minuten heeft gedomineerd neemt Everton weer langzaam het heft in handen. Naarmate de wedstrijd vordert moet Villa noodgedwongen naar achteren, daarbij steeds weer loerend op die razendsnelle counter via Ashley Young. Toch lijkt het een kwestie van tijd te zijn alvorens Villa zal capituleren onder de druk van de uitploeg.


Rodwell houdt het voor gezien

Kopballen van Fellaini en Cahill missen hun doel ternauwernood en een inzet van Fellaini wordt door James Collins bijna in eigen doel gewerkt. Everton kampeert nu ongeveer rond de zestien meter van Aston Villa. Een counter via wie anders dan Ashley Young, bereikt Mark Albrighton die vrij voor open doel de bal de tribune injaagt. Dit is tevens het laatste wapenfeit van ‘The Villans’ en de ploeg komt de laatste twintig minuten ternauwernood over de middenlijn.

Inmiddels is Seamus Coleman in de ploeg gekomen voor de geblesseerde Jack Rodwell en de invaller laat er geen gras over groeien om zijn stempel op de wedstrijd te drukken. De gelegenheidsaanvaller legt drie tegenstanders knap in de luren en probeert vanaf de achterlijn de bal voor te trekken. Zijn inzet wordt met veel moeite weggewerkt door de Villa-verdediging.

Ondanks alle aanvallende intenties van Everton, lijkt de moeite van de uitclub niet te worden beloond. Inmiddels zijn we aangekomen in blessuretijd. Vijf minuten volgens de vierde official en ‘The Toffees’ maken zich op voor een laatste slot/wanhoops offensief. Een schot van Louis Saha verdwijnt via Friedel over de achterlijn, maar ook de zeventiende corner, levert niet het gewenste resultaat op. In de laatste minuut van de blessuretijd is het wederom Saha, die in kansrijke positie alsnog een punt probeert te redden voor de ploeg uit Liverpool. Zijn laag schot wordt door Friedel met een uiterste krachtinspanning over de achterlijn gewerkt. De achttiende corner is tevens het laatste wapenfeit van deze wedstrijd en enkele seconden later fluit Mick Jones voor de laatste keer deze namiddag.

Wederom heeft Everton zijn start compleet gemist en een punt uit drie wedstrijden is de schamele oogst voor de Merseysiders. Desondanks geeft het vertoonde spel vertrouwen voor de toekomst, al zal David Moyes met zijn manschappen vooral moeten gaan oefenen op de afwerking van kansen. Want vandaag was een even onverdiende als onnodige nederlaag voor ‘The Toffees’. Wil men niet wederom tot een seizoen van achtervolgen worden veroordeeld, zullen er snel punten gepakt moeten worden. Te beginnen met de thuiswedstrijd tegen Manchester United over twee weken.


Villa Park is a beauty

Na afloop lopen we even een rondje om Villa Park en kunnen we niet ontkennen dat de oudste ploeg uit Birmingham over een schitterend stadion beschikt. Zowel van binnen als van buiten. Na het nemen van de nodige foto’s begeven we ons naar Witton Station en nemen daar de trein terug naar Birmingham New Street. De plaatselijke dorpsgek is blijkbaar Villa-fan en nog een belangrijker feit, hij zit bij ons in de trein. ‘Stand up if you love Villa’, scandeert hij door de trein. Behalve zijn vriend, krijgt hij 0,0 reacties op zijn verzoek. ‘You’re trying to tell me, I’m the only Villa supporter on this train? It’s a disgrace, a fucking disgrace’, protesteert hij. Uit het schamel gevulde treinstel volgt geen reactie. Inderdaad, de away support van Everton had dus toch gelijk: ‘Empty Seats, empty Seats, empty Seats. Empty Seats, empty seeeee-ats. Shit support, shit support. Shit support, shit supppppp-ort!


Woorden overbodig

Aangekomen in Birmingham centrum begeven we ons voor de tweede opeenvolgende dag naar restaurant Bella Italia en genieten wederom van een uitstekende maaltijd. Daarna wordt nog even de Briar Rose opgezocht. Na het nuttigen van enkele Foster’s danwel Coke’s begeven we ons naar onze hotelkamer, om ons voor te bereiden op Bank Holiday. De plaats van bestemming blijft nog even een verrassing.

See you soon,

Guido Erens