Eindelijk zomervakantie. Een beetje laat, en daarom juist oververdiend. Tijd dus om nog eens een trip naar het Britse eiland te plannen. Helaas was de KNVB ons niet bijster goed gezind, waardoor de trip haar aanvang vond in het Overijsselse Dedemsvaart. Belevenissen van Day 1 van onze UK trip zomer 2011… 


Dedemsvaart, een onbeduidend plaatsje juist gelegen in de provincie Overijssel. Buschauffeur Wim kent de afrit al van de heenreis. Toen stapten we in voor de ‘bus-combi’ richting Cambuur. Nu, enkele uren later, verlaten we weer de bus nadat  we van Randy en JC nog een high-five hebben mogen ontvangen. En ‘we’, dat zijn Christian, Riccardo, Guido, Ralf , de onvolprezen Patrick Dokter en ondergetekende.

Als we naar onze auto’s wandelen, kaarten we nog wat na over de verliespartij. We kunnen de winst voor Cambuur onmogelijk onverdiend noemen, al had er wel wat meer ingezeten voor Fortuna, als de Sittardenaren de tweede helft wat meer van zich af hadden gebeten.

Aangekomen bij onze auto’s bemerken we dat Patrick al het meest in de stemming is voor een Engelandreis, aangezien hij wegstuift in een Britse Rover met dito kenteken. Hij zal ons echter niet vergezellen naar Merseyside; hij zet koers naar zijn woonst.

Als we in onze auto stappen en de autosnelweg oprijden gaat het in gezwinde spoed richting Hoofddorp. Daar staat namelijk ons bed voor één nacht. Via Zwolle en Amersfoort rijden we richting hoofdstad en na een korte sanitaire stop arriveren we in ons hotel. We zijn niet alleen, want naast ons, checken er nog vier dames in. Ze dragen rose t-shirts waarop onheilspellende namen zoals  ‘Janneke’ en ‘Aukje’ staan gedrukt. Gezien de omvang van het derrière van Aukje, lijkt het verkleinwoordje hier nauwelijks op haar plaats. Nog peinzend over zoveel wild vlees kan ik de slaap nog maar moeilijk vatten. ‘Waldorfchen’, gelegen in het bed naast mij is met hele andere dingen bezig. Hij heeft een zware motorzaag in zijn handen en rent als een gek door een groot bos, een spoor van vernieling achter zich latend. De derde persoon die zich in mijn slaapkamer bevindt trekt zich van dit alles helemáál niks aan; hij sliep al toen hij het bed zag staan.

Enkele uren later rinkelt plots mijn old fashioned gsm. Sinds kort ben ik noodgedwongen overgestapt op een stokoud model, al doet dit exemplaar dienst als eender welke gsm. Na een frisse douchebeurt en het eten van enkele boterhammetjes met choco zet de reis zich voort richting vertrekhal. Na wat gewandel komen we uiteindelijk aan bij de check-in balie en tonen onze reisdocumenten aan een mevrouw gekleed in een oranje jasje. Haar vertrouwen we ook onze koffers toe, al reizen enkelen onder ons met louter handbagage.

Als we richting gate lopen en we een body scan (moeten) ondergaan wordt ons nog gevraagd of er ‘gels’ of ‘liquids’ in onze tas zitten. Voor mij geldt dat niet, maar Riccardo doet een poging de scanner voor het lapje te houden. Eindresultaat is dat shampoo en scheerschuim eindigen in een vuilbak.

Eenmaal aan boord verloopt alles wonderwel. Na een vlucht van een uur en vijftien minuten zetten we voet aan de grond op Liverpools John Lennon Airport en spoeden ons naar een taxi die ons naar ons hotel moet brengen in West Derby, Liverpool, Merseyside.

Na aankomst worden we welkom geheten door Amanda en ze wijst ons de ruimte waar we onze tassen zo lang kunnen parkeren. Tijd voor een kennismakingsgesprek hebben we niet, want we dienen treintickets af te halen op Liverpools grootste station, Liverpool Lime Street.

Na een korte taxirit arriveren we ter plaatse en na het intoetsen van onze reiscode in de automaat komen de bestelde tickets eruit gerold. De hoogste tijd dus om de trein naar Preston te nemen. Na een reis van ongeveer een uur arriveren we in ‘The Pride of Lancashire’, alwaar we dienen over te stappen richting Blackburn. Op het perron staan al tientallen Everton-fans die een redelijk uitgelaten indruk maken. Immers, Blackburn Rovers-away mag voor een club van het kaliber Everton nooit een probleem zijn.


Ook  op station Liverpool Lime Street zag het blauw van ‘The Toffees’

Dat was het verleden jaar echter wel, getuige het 2-0 verlies. De statistieken spreken echter in het voordeel van ‘The Toffees’, al is het maar nipt. Van de 146 eerdere ontmoetingen won Everton er 58, tegenover Blackburn Rovers 56. De overige ontmoetingen eindigden vanzelfsprekend in een gelijkspel.

Volgens mijn bijbel dienen we in Blackburn uit te stappen en vervolgens een 25-tal minuten te stappen vooraleer we te Ewood Park arriveren. Echter, als we bij de halte Mill Hill arriveren stappen er behoorlijk wat mensen uit de inmiddels snikhete trein. Ook voor ons het signaal om de trein te verlaten. De mensen die uitstappen zijn ontegenzeggelijk op weg naar de wedstrijd, dus zij zullen wel weten waar het stadion ligt?


We nemen een gok door te Mill Hill uit te stappen

Na een korte wandeling slaan we de steile New Wellington Street in die ons leidt naar een klein riviertje. Nadat we dat zijn overgestoken vervolgen we onze tocht in dalende lijn. Via de Livesey Branch Road arriveren we bij het stadion van Blackburn Rovers. Nadat we de Roverstore hebben bezocht en enkele foto’s hebben gemaakt van Rovers’ greatest supporter, lijkt het Guido een goed idee om zijn vochtbalans in orde te brengen.


Eerbetoon aan de overleden ex-preses Jack Walker 

Via de parking aan de achterzijde van de WEC Group Darwen End Stand (fraaie naam, not!) lopen we richting Bolton Road. Daar ligt namelijk ‘The Fernhurst’, een bekende pub voor away fans. Eenmaal aangekomen merken we dat Everton met een pak meer supporters naar Blackburn is afgezakt dan wij met Fortuna-fans bij Cambuur aanwezig waren. Het gaat dan ook niet eenvoudig zijn om hier een bestelling te plaatsen. Sterker nog: de pub is overvol; hier mogen we niet binnen. Op de parkeerplaats naast de pub heeft men een extra tap neergezet, maar daarvoor staat een rij van minimaal 25 meter.


Het was behoorlijk druk bij ‘The Fernhurst’

Bij het opkomen van de parking passeren we security guards die erop toezien dat alles ordentelijk verloopt. Omdat de rij zo enorm lang is, besluiten we om in de nabijgelegen winkels maar wat lager te kopen. Dat heeft natuurlijk wel als consequentie dat we dat niet bij de pub mogen nuttigen. Echter ook niet op straat, want als je je dat in je hoofd haalt, sommeert de aanwezige kit je door te lopen, aangezien je niet op straat mag drinken en al zeker niet de straat of stoep mag blokkeren. Al deze ellende had makkelijk voorkomen kunnen worden door enkele extra drankpunten in te richten, maar dat idee is nooit bij één van de organisatoren opgekomen.

Ondertussen loopt iedereen door (tot op de hoek van de pub) en wachten Guido en ik op de verlosser die ons vijf tickets voor het away end moet komen brengen. Ondertussen is het een komen en gaan (nu ja, vooral komen) van Everton-supporters en ook vandaag zal het uitvak wel weer uit haar voegen barsten.

Als ik na een kwartier op zoek ga naar mijn reisgenoten, zie ik dat ze in gesprek zijn geraakt met een man van middelbare leeftijd die een halve liter lager in zijn handen heeft. En, lettend op zijn manier van spreken, ga ik er vanuit dat dit niet zijn eerste halve liter van de dag is. En nee, dat is het ook niet. Mijnheer maakt deel uit van een groep supporters afkomstig uit Wales die wedstrijden bezoeken in een busje. Nu ja, ‘busje’… Het betreft een bedrijfsbus, dus een busje waarin geen ramen zijn voorzien, buiten de ramen aan de voorzijde. Desondanks vermaken de passagiers zich uitstekend tijdens hun trips met ‘playing cards’, ‘drinking beer’ en ‘smoking’. Interessante en vooral markante man. Dit is één van de redenen waarom ik zo van het bezoeken van buitenlandse wedstrijden houd. Je komt steevast in aanraking met mensen buiten je eigen kringetje en maakt kennis met hun manier van leven met betrekking tot hun favoriete club.

Dit heerschap heeft zo ook zijn visie op het transferbeleid van ‘The Toffees’. Hij doet de voorspelling dat voor het verstrijken van 31 augustus Marouane Fellaini, Phil Jagielka en Mikel Arteta de deur uit gaan en elk voor minimaal £ 15 miljoen. Daarmee wordt de schuld van Everton teruggebracht tot zo’n £ 5 miljoen. En ja, dan ziet de Royal Blue wereld er meteen weer heel anders uit!

Verder had hij al uitgezocht dat zijn vijftigste verjaardag valt rondom de wedstrijd Swansea – Everton en die verjaardag gaat onvergetelijk worden. Voetbal is zijn leven, evenals pubbezoek. Als dat laatste de overhand krijgt en ten koste gaat van het eerste, ‘so be it’. Mooie man!

Omdat de klok richting het uur 3pm gaat, legen we nog een laatste keer onze blaas en lopen Bolton Road weer af, richting Ewood Park. Met ons duizenden andere Evertonians die hopelijk een mooie wedstrijd voorgeschoteld gaan krijgen.


Sommige Nederlanders kom je liever niet tegen

Eenmaal aangekomen in het uitvak blijkt dat we vrij bovenaan in het vak mogen plaatsnemen. Achter ons zit nog één rij mensen; veel hoger dan dit kan dus niet. Desondanks heb je vanuit de nok van Ewood Park prima zicht op het speelveld. De spelers van beide clubs zijn druk bezig met hun warming up. Ondertussen heeft Guido een blind-date met een iets oudere Everton-supporter die voorzien is van enkele aparte tatoeages. Zonder schroom trekt hij zijn shirt uit en toont het uitvak zijn beschilderingen. Links en rechts worden camera’s uit zakken getoverd en zijn rug op de gevoelige plaat vastgelegd. Benieuwd of dit navolging zal krijgen bij Fortuna…


Deze man is voorzien van een heuse eregallerij

Zien we bekende namen op het wedstrijdblad staan? Natuurlijk, al kwamen we de bekendste speler buiten Ewood Park tegen, geplakt tegen het raam van de Roverstore. Everton begint met een in mijn ogen onuitgegeven opstelling waarbij Victor Anichebe de spitspositie bekleedt. Helaas staat John Heitinga op het middenveld geposteerd. De Ajacied in hart en nieren heb ik nog nooit een goede wedstrijd zien spelen, terwijl hij wel een astronomisch jaarsalaris opstrijkt. Een duidelijke miskoop, die op de nominatie staat om verkocht te worden. Volgens eigen zeggen is hij één van ’s werelds beste verdedigers, maar desondanks staat de absolute klopt niet aan de poort van Goodison Park te rammelen voor Johnny. Vreemd.

Verder zien we aan Everton-zijde een pak bekende namen, zoals Tim Howard, skipper Phil Neville, Marouane Fellaini, Leighton Baines en die andere Phil, Jagielka. Ook heeft David Moyes een plaatsje ingeruimd voor nieuwkomer Ross Barkley. Verleden week tegen Queens Park Rangers was hij het enige lichtpuntje, vandaag mag hij wederom starten.

Aan de zijde van Blackburn Rovers zien we Brett Emerton verschijnen. De Australiër vertrekt, gaat spelen voor Sydney, en speelt vandaag zijn farewell match. Verder staat Paul Robinson in het doel, speelt Michel Salgado rechtsback en speelt de stoere verdediger Chris Samba vandaag zijn eerste competitiewedstrijd.


Ewood Park stroomt langzaamaan vol

Voor ‘The Rovers’ staat er heel wat op het spel vandaag. Tot dusver hebben ze al hun wedstrijden verloren en dat zal niet goed gevallen zijn bij Balaji en Venkateshwara Rao, broers en eigenaren van Blackburn Rovers. Verleden jaar werd coach Sam Allardyce namelijk vervangen toen hij in de middenmoot stond, want dat was toch een beetje te laag voor de broers. Sinds Steve Kean aan het roer staat, gaat het eigenlijk beduidend slechter en is de club in dit stadium van de competitie verwikkeld geraakt in een ‘fierce relegation battle’.

De twee broers, Indiërs, hebben zich tot doel gesteld met ‘merk’ Blackburn Rovers verder te ontwikkelen in India. Daarnaast verwachten ze dat de 28.000 Aziaten die in de agglomeratie Blackburn wonen plots supporter worden van Blackburn Rovers. Het enige noemenswaardige wapenfeit tot dusver is het optreden van de selectie in een bespottelijke reclamespot van hun poeliersbedrijf Venky’s. Het is dan ook te hopen dat beide ijdeltuiten rap weer afstand doen van hun voorzittersstoel in Lancashire.


Beide teams presenteren zich aan de 22.826 toeschouwers

Vanaf de eerste minuut is duidelijk dat deze wedstrijd weinig verheffends heeft te bieden en beide teams grossieren dan ook in slordig middenveldspel. Het aantal foute passes is niet op vijf handen te tellen. Niemand lijkt het miserabele niveau van deze wedstrijd te kunnen ontstijgen.

De eerste die hiertoe een poging doet is jonge snaak Ross Barkley. Hij haalt de bal, twintig meter van het doel, tussen Chris Samba en Morten Gamst Pedersen vandaan, dribbelt wat en schiet de bal in de armen van Paul Robinson. In het uitvak wordt het ‘Everton, Everton…’ nog maar eens uit de kast gehaald.


Blackburn Rovers probeert gevaarlijk te worden

Blackburn Rovers voelt aan dat het iets terug moet doen en doet dat via Junior Hoilett. Na een scrimmage voor doel neemt hij de bal aan, slalomt tussen een woud van Everton-benen door en trekt de bal terug tot bij David Dunn. De middenvelder levert een prima schot af, maar dat raakt slechts de paal. Everton mag hier niet klagen, want dit was een beste kans voor ‘The Rovers’. Nadien wordt de bal weer voorgezet, maar Brett Emertons kopbal kan Tim Howard nauwelijks verontrusten.

Na een dik half uur moeten ‘The Rovers’ noodgedwongen tweemaal wisselen, maar desondanks valt de wedstrijd een beetje in Blackburns voordeel uit. Everton kan alleen nog maar hopen op een counter, maar dat is niet simpel als vooraan de ongepolijste Anichebe Evertons boontjes moet doppen.


Victor Anichebe mag het vooraan alleen uitzoeken

Als ik om me heen kijk deert het niemand dat referee Lee Mason er na 45 minuten een einde aan maakt. Tijdens de rust lopen we een rondje door het uitvak en horen we links en rechts wat mensen morren. Na de 0-1 thuisnederlaag tegen QPR ging iedereen er vanuit vandaag een getergd Everton te zien spelen, maar daarvan hebben ze nog amper iets getoond.

Vlak na rust gaat het helemaal verkeerd. Een slechts pass van Barkley wordt door Emerton opgevangen en in de diepte gespeeld. Daar krijgt Barkley de kans zijn eerdergemaakte fout te herstellen, maar hij maakt het juist erger. Zijn terugspeelbal op Howard is veel te zacht en Mauro Formica neemt over. Inmiddels is Barkley tot bij Formica genaderd en steekt zijn been uit. Formica ziet het en laat zich prompt vallen. Ondanks dat er nauwelijks sprake is van contact, fluit Mason voor een overtreding. En omdat deze is begaan in het zestienmetergebied mag Blackburn Rovers een penalty nemen.

De inzet van Hoilett wordt door Howard gekeerd. In de rebound schiet Jason Roberts de bal tegen het been van Mikel Arteta aan. 0-0 blijft nog altijd de score. De vreugde in het uitvak is enorm!

USA,
USA,
USA…

Everton kan daar maar bijzonder weinig tegenover stellen. Doordat Moyes met één spits speelt en dat ook nog eens Victor Anichebe is, is het erg lastig een fatsoenlijke kans bijeen te voetballen. Ook de ingevallen Tim Cahill kan zit nauwelijks doorzetten, al voegt hij wel een grote portie vechtlust toe aan het team.

Tijdens een spaarzame aanval brengt Anichebe zijn teamgenoot Fellaini in stelling. De Waal steekt het hele middenveld over, arriveert in het zestienmetergebied en heeft de hoek voor het uitzoeken. Hij stuurt de bal richting kruising, maar mist elk doel. Dit was de grootste Everton-kans tot dusver en als je daar niet spaarzaam mee omgaat, roep je het onheil over jezelf af.

Met nog ruim een kwartier te gaan lijkt Blackburn Rovers alsnog een voorsprong te nemen. Schots international David Goodwillie levert een goede voorzet af die door Formica wordt ingeschoten. Zijn schot lijkt in doel te eindigen, maar daar steekt Howard een stokje voor. Eens te meer toont de Amerikaan van goudwaarde te zijn voor Everton en laat de meegereisde supporters op hoop leven.

Enkele minuten voor tijd krijgen ‘The Rovers’ de volgende formidabele kans om een voorsprong te nemen. De ingevallen nieuweling Radosav Petrovic speelt de bal terug naar Mauro Formica en kapt zich een weg richting doel. Daarbij ziet hij dat Phil Jagielka zijn been uitsteekt en laat zich wederom prompt vallen. De ref tuint er weer in en kent een strafschop toe. De Argentijn heeft weinig vertrouwen meer in de strafschopkwaliteiten van Junior Hoilett en gaat zelf achter de bal staan. Gelukkig gaat de Zuid-Amerikaan aan zelfoverschatting te onder, want hij schiet de bal op de paal. Ook de rebound levert geen resultaat op. En zo lijkt de wedstrijd te eindigen zoals deze begon: met een 0-0 stand.

In de blessuretijd krijgt Everton nog een ingooi en dat is een kolfje naar Phil Neville’s hand. De skipper, die niet goed speelde, maar altijd een enorme gedrevenheid aan de dag legt, gooit de bal in het strafschopgebied alwaar Fellaini door reus Samba in zijn rug wordt gesprongen. Omdat Steven Nzonzi juist voor Fellaini staat, kan de Waal geen kant op en stort ter aarde. Lee Mason doet aanvankelijk niks, maar op advies van zijn assistent fluit hij en wijst  gedecideerd naar de stip: penalty.


De bal ligt op de stip; Fellaini verlaat het veld onder begeleiding van een verzorger

Zekerheidje Leighton Baines geeft de bal aan Mikel Arteta en hij deelt ‘The Rovers’ de genadeklap uit. 0-1 en dat is eigenlijk niet verdiend. Aan de andere kant: als je zoveel kansen mist (waaronder twee strafschoppen), dan roep je dit over jezelf af.


Mikel Arteta schuift de bal feilloos in een hoek

Omdat de klok al enkele minuten 90’ aangeeft, fluit Lee Mason vrijwel direct nadat de aftrap is genomen af en gaat het uitvak uit haar bol. Wat een vreugde-explosie! Zelden meegemaakt. De spelers worden nu wel toegezongen en diktevreden vangt iedereen de reis naar Merseyside aan.


Na afloop stroomt de Jack Walker Stand al gauw leeg

Onderweg naar station Mill Hill houden we nog halt bij een buurtsuper en slaan we wat proviand in om de terugreis door te komen. Aangekomen op het perron lijkt iedereen weer enigszins bij haar positieven te zijn gekomen. Eenmaal in de trein slaat de stemming weer om. Iedereen is ontzettend goed geluimd na het stelen van drie punten. Maakt verder niet uit, de punten zijn binnen.


Steve Kean maakt er bij Blackburn Rovers een grote puinzooi van

Keer op keer worden er Everton-liedjes ingezet die vervolgens door alle treinpassagiers worden meegezongen. Ook dit is onderdeel van die typische Britse voetbalclutuur. Daar waar het uitvak in Ewood Park vaak zweeg (evenals het thuispubliek), zijn de fans in de trein niet stil te krijgen. Voornamelijk goalscorer Mikel Arteta wordt veelvuldig toegezongen.

Follow, follow, follow,
Everton is the team to follow,
Cos there’s nobody better than Mikel Arteta,
He’s the best little Spaniard we know…

Maar ook andere klassiekers worden aangehaald.

For its a Grand Old Team to play for,
For its a Grand Old Team to see,
And if you know the history,
Its enough to make your heart go wo-ho-ho,
We don’t care what the redshite say,
What the hell do we care,
For we all know,
That there’s going to be a show,
When the Everton boys are there…

Tussen al dit vocale geweld door probeert een man achter mij zijn stempel op de muziekkeuze te drukken. Aangezien hem dat niet lukt, zingt hij de hele reis tegen de stroom in zijn eigen liedjes. Naast het aanmoedigen van hun eigen team wordt steevast ook de rode buur, Liverpool FC,  op de hak genomen. Meermaals stelt men zich vragen wie er nu eigenlijk ‘The Kop’ bevolkt.

Have you ever seen a Scouser in the Kop,
Have you ever seen a Scouser,
Have you ever seen a Scouser,
Have you ever seen a Scouser in the Kop…

Have you ever seen Bin Laden in the Kop,
Have you ever seen Bin laden,
Have you ever seen Bin laden,
Have you ever seen Bin Laden in the Kop…

Het schiet een medepassagier duidelijk in het verkeerde keelgat en gaat de aanstoker van deze fraaie liedjes tot de orde roepen. De man, duidelijk een Liverpool-fan, gekleed in een trui van de Ierse voetbalbond, maakt nauwelijks indruk op de Evertonians in de trein en wordt middels een ‘Ik een sukkel? Jij draagt een Ierland trui, niet ik!’ met een kluitje in het riet gestuurd.

Om nog wat meer olie op het vuur te gooien wordt de man nog wat meer op de proef gesteld.

Fuck McManaman, fuck McAteer,
Fuck McAteer, fuck McManaman,
Fuck McManaman, fuck McAteer,
Both are queer…

Dit is echter voor de aanwezige politie van het goede te veel en met een ‘I don’t mind you singing, but cut out the language’ wordt de orde hersteld. Vervolgens begeeft het grootste deel van de passagiers zich aan het oprakelen van Europese successen van ‘The Toffees’. Elke speler uit het elftal dat de Europa Cup won wordt geëerd. Van Peter Reid tot Neville Southall, van Captain Rat tot Graeme Sharpe, van Psycho Pat tot Shaggy Stevens. Een werkelijk formidabele pub song.

Maar ook huidige helden worden togezongen.

Marouane Fellaini, you are the lover of my life,
Marouane Fellaini, I’d let yoy shag my wife,
Marouane Fellaini, I want curly hair too…

Leighton Baines,
I bet you think this song is about you,
Leighton, Leighton Baines,
I bet you think this song is about you,
Don’t you, don’t you…

Door de uitgelaten stemming hebben we niet in de gaten dat we Liverpool Lime Street weer binnenrijden. Iedereen stapt uit en begint weer uit volle borst te zingen. Alle andere reizigers worden ongevraagd op enkele klassiekers getrakteerd.

Eenmaal buiten gaat iedereen zijn eigen weg. Wij spoeden ons richting een etablissement van de restaurantketen Bella Italia. Ook daar vallen we met onze neus in de boter, want we mogen plaatsnemen naast een tafel waaraan een zes- à zevental dames zitten die een 50+ party aan het houden zijn. Op het eerste zicht zouden het wel eens de mama’s van Janneke en Auk kunnen zijn, maar neen, zij spreken Engels. Ondanks hun gegiechel, gekakel en geschreeuw, lukt het ons om enigszins op ons gemak een maaltijd te nuttigen.

Tenslotte wordt de taxi genomen maar ons hotel te West Derby. In de pub tegenover het hotel, ‘The Jolly Miller’, nemen we de dag nog even door waarna we ons naar onze hotelkamer begeven. Het lukt mij om mijn ogen open te houden tijdens het begin van de openingstune van ‘Match of the Day’, maar het einde haal ik niet meer. Uitgeput val ik in een diepe slaap. Dat zal me goed doen, aangezien er nog zware dagen op het programma staan.

Michel Hennen