Tijdens het plannen van een stedentripje naar het Engelse Cambridge blijkt dat de plaatselijke trots Cambridge United Football Club tijdens ons verblijf thuis speelt. Als ik dan ook nog zie dat men momenteel 2e staat, thuis speelt tegen de nummer 3 (Alfreton Town) en in een alleraardigst stadion speelt, is de beslissing om deze wedstrijd te bezoeken snel gemaakt. Het enige dat mijn debuut in The Skrill Premier nog in de weg kan staan, is de aanhoudende regen in Engeland.
Cambridge United speelt sinds 2005 in de National Conference League. Dit is de hoogste klasse onder de vier profklasses. In de 35 jaar daarvoor kwam Cambridge altijd uit in de Football League. De beste resultaten behaalde men eind jaren tachtig, begin jaren negentig. Onder aanvoering van spits Dion Dublin reikte het sportieve plafond tot aan de voormalige League Two (tegenwoordig Championship). In 1992 werd nipt promotie naar de Premier League gemist. In die periode werd ook twee keer de kwartfinale van de FA Cup bereikt. Naast Dion Dublin, die later voor onder andere Manchester United en Aston Villa uit kwam, is David Moyes een andere bekende oud-speler. Moyes is tegenwoordig trainer van Manchester United.
Ondanks dat we het over het 5e niveau van het Engels voetbal hebben, spelen er toch een aantal zeer aansprekende clubs met rijke historie en karakteristieke namen in deze klasse. Denk hierbij aan Luton Town, Grimsby Town, Wrexham en Kidderminster Harriers. Bij liefhebbers van het Engels voetbal gaat het hart al sneller kloppen bij het horen van dit soort namen. Zo ook bij mij, al moet ik eerlijk bekennen dat ik van Alfreton Town nog nooit had gehoord.
Cambridge United speelde tot vandaag dertien thuiswedstrijden. De eerste twaalf werden allemaal gewonnen. Pas op 28 januari jongstleden was Grimsby Town met 1-2 te sterk voor de U’s. De sterke thuisserie zorgt ervoor dat Cambridge met 57 punten momenteel een 2e plaats in de ranglijst inneemt achter leider Luton. Alfreton Town volgt op vier punten, maar heeft ook al drie wedstrijden meer gespeeld. Datzelfde Alfreton blijkt een team van uitersten: van de 31 gespeelde wedstrijden werden er 17 gewonnen, 12 verloren en slechts 2 gelijkgespeeld.
De wedstrijddag begint voor ons met winkelen en rondkijken in het oude centrum van de stad. Cambridge is een echte studentenstad en de universiteitsgebouwen rijgen zich dan ook aaneen. Van enige trots voor de plaatselijke voetbalclub is weinig te merken. Gedurende de drie dagen die we in de stad verblijven, komen we uiteindelijk welgeteld één jongeman met een sjaal van Cambridge United tegen. De overstromingen en het noodweer dat grote delen van Engeland momenteel treft, blijft Cambridge gelukkig bespaard waardoor de wedstrijd van deze dinsdagavond gewoon door kan gaan.
Dat de club niet heel erg leeft, blijkt als we rond half zeven de bus vanuit het centrum naar het stadion willen nemen. Voor de zekerheid vraag ik de chauffeuse van dienst of de bus bij het stadion stopt. Ze kijkt me vragend aan en geeft dan eerlijk toe ‘I have no idea’. Gelukkig had ik al op de site van de club gelezen dat ik deze bus moest hebben. En inderdaad zien we na een paar haltes rechts van ons de floodlights van het R Costings Abbey Stadium oplichten.
Genieten met een hoofdletter G
Nadat we (als enigen) uit de bus zijn gestapt, blijkt dat we dat een halte te vroeg hebben gedaan. Dat is overigens geen straf, want hierdoor kan ik nog even een mooie foto van de brandende stadionlampen maken. Na ongeveer tweehonderd meter bereiken we het kleine pleintje voor het stadion, dat tevens als parkeerplaats dient. Als eerste koop ik een onontbeerlijk programmaboekje. Daarna volgt een bezoek aan de fanshop. Het aanbod is daar erg mager, waardoor we binnen drie minuten weer buiten staan. Het supportershome dient als laatste tussenhalte voordat we het stadion binnen gaan. De populatie in dat supportershome is redelijk verouderd (net als het meubilair) en geniet grotendeels van een pint. Nadat ook ik mijn pint of Foster’s heb geleegd, is het tijd om een plekje op de tribune op te zoeken. Voor de lieve som van £36 komen we in het bezit van twee tickets voor de Main Stand. Geen goedkope grap, maar ach ja, een hobby mag geld kosten.
De Main Stand is een juweeltje
Voor de thuisfans is het vanavond de vraag of hun club zich herpakt na de eerste thuisnederlaag van het seizoen. Als ik de doelpuntenmakers van dit seizoen en daarna de selectie voor vandaag doorloop, mis ik de naam van Kwesi Appiah. Deze 23-jarige aanvaller kwam voor de winter veertien keer voor Cambridge uit en scoorde daarin maar liefst tien keer. Helaas besloot eigenaar Crystal Palace (van wie Appiah gehuurd werd) dat hij op een hoger niveau moest gaan spelen. Palace verhuurde hem vervolgens aan Notts County, dat twee divisies hoger dan Cambridge uitkomt.
Bijna kwart voor acht local time, tijd om te beginnen!
De wedstrijd begint en de thuisploeg neemt meteen het initiatief. Vooral via de linkerflank probeert men druk naar voren te zetten. Het spel verloopt allesbehalve soepel, maar dat neem ik graag voor lief. We kijken hier niet voor niks naar het vijfde niveau en niet naar Manchester City of Chelsea. Met name linkshalf Harrison Dunk zet zijn acties telkens net iets te lang door en loopt zich daardoor constant vast in de stugge verdediging van Alfreton.
Wachten op de volgende hoge bal
Ik vermaak me de eerste helft voornamelijk met de duels tussen spits Tom Elliott van de thuisploeg en centrale verdediger Nick Fenton van Alfreton. Elliott is groot en redelijk snel, Fenton is groot en sterk. Het zorgt voor een aantal leuke en typisch Engelse grond- en luchtgevechten waarbij Fenton vrijwel telkens als winnaar uit de strijd komt.
Er zijn vanavond ruim tweeduizend bezoekers op komen dagen. Met name de fans op de staantribune achter de goal, de Amber Army, laten zich goed horen. Al klinkt het constante ‘yellow and black army’ mij niet echt als muziek in de oren.
Alfreton Town begint inmiddels wat meer van zich af te bijten en dat leidt in de vijfentwintigste minuut zowaar tot de 0-1. Een afgeweken schot van Godfrey Poku belandt achter de verdediging. Bradley Wood is er als de kippen bij en tikt bij de tweede paal vrijwel ongehinderd binnen. De 31 meegereisde fans op de tribune links van ons gaan uit hun dak.
Enkele Alfreton fans doen een ‘JeeCeetje’
Tot aan de rust weet Cambridge geen echte kans meer te creëren. Cambridge komt niet door de muur van verdedigers heen en Alfreton houdt onder aanvoering van Fenton stand.
In de pauze neem ik even de tijd om door het programmaboekje te bladeren. Ondanks de vijfde divisie van het Engels voetbal waar we mee te maken hebben en het feit dat deze wedstrijd op een dinsdagavond plaats vindt, heeft de club een keurig boekje van maar liefst 68 pagina’s weten te produceren. Well done!
Tijdens de pauze worden we door de speaker geïnformeerd over de activiteit die zaterdag aanstaande plaats zal vinden in het supportershome. Na de wedstrijd om de halve finale van de FA Trophy tegen Grimsby Town zullen er een aantal stand up comedians optreden. Het wordt wel een ‘adults only’ evenement i.v.m. de teksten van de comedians die ‘quite tasty’ kunnen zijn. Helaas gaan we donderdag weer naar huis en moeten we deze zonder twijfel fantastische happening voorbij laten gaan.
Een blik op de Amber Army
De tweede helft begint en Cambridge speelt nu richting de eigen fanatieke aanhang. Vanaf de aftrap probeert men druk te zetten waardoor hetzelfde spelbeeld als in de eerste helft ontstaat. De eerste goede kans noteren we in de 55e minuut. Helaas weet Luke Berry zich geen raad met de vrije schietkans. Zijn schot gaat over.
Alfreton blijft voorlopig redelijk makkelijk overeind en doet Cambridge af en toe pijn met een counter. Aanvoerder Ian Miller van de thuisploeg ondervindt die pijn na een uur spelen letterlijk als hij na een duel met John Akinde van Alfreton geblesseerd op het gras blijft liggen. Akinde mag doorgaan en ziet zijn schot geblokt door keeper Will Norris. Miller wordt afgevoerd op een brancard en kan niet verder spelen.
Captain Miller verlaat het veld
Hoe hard Cambridge het ook blijft proberen, Alfreton geeft geen krimp. Echt goede kansen laten dan ook op zich wachten tot het eind van de wedstrijd. Huurling Ryan Bird ziet in de 85e minuut zijn schot uit de draai recht in de handen van keeper Jon Wornsop belanden. Een schot van Josh Gillies gaat eveneens recht op keeper Worsnop af. In blessuretijd probeert Nathan Arnold het nog met een individuele actie vanaf rechts. Hij kapt naar binnen, haalt uit met links maar ziet zijn schot een meter of drie voorlangs vliegen. Scheidsrechter Nicholas Kinseley vindt het na vijf minuten blessuretijd goed geweest en blaast voor het eindsignaal.
‘Ref’ Kinseley floot een prima wedstrijd
Na de wedstrijd wachten we even tot het stadion leeg is en maken nog snel enkele foto’s. Vanwege de kou hebben we geen zin om op de bus te wachten en bellen een taxi. Die is er gelukkig al binnen vijf minuten en zet ons even later veilig af bij het hotel.
Het voetbal was allesbehalve hoogstaand en ik heb sterk de indruk gekregen dat Cambridge United niet heel erg leeft in de stad. Toch ben ik blij dat we de moeite hebben genomen om deze wedstrijd te bezoeken, al was het maar vanwege de lichtmasten en de prachtige hoofdtribune.
Cheers, Ralf
