Het is alweer van februari geleden dat we nog eens met de Belgian Irons op pad waren. Toen heette de tegenstander Birmingham City en speelde het duel zich af in de Premier League. Inmiddels is West Ham verworden tot een ploeg die in de Championship om de promotieplaatsen moet gaan spelen. Vandaag staat de away game tegen Crystal Palace op het programma. Een mooie Londense derby en onze eerste uitwedstrijd met de Belgische fanclub van West Ham United.


Als mijn wekker me om 05.30 uur mijn bed uit jaagt, heb ik welgeteld drie uur en één kwartier slaap gehad. Gisteren (vrijdag 30 september, red.) stond namelijk Fortuna’s uitwedstrijd tegen Volendam op het programma en ook dat wilde ik uiteraard niet missen. Nadat ik fris gedoucht ben en de broodjes zijn ingepakt, rijdt Michel netjes om 06.15 uur voor. Helaas blijkt hij zich verre van fit te voelen en hij besluit even later dan ook wijselijk vanuit de eerste halte, Maasmechelen, rechtsomkeert te maken. Een fikse aderlating voor ons reisgezelschap op de vroege ochtend. Evert, Yelle, Chris en ondergetekende zullen de reis verder met ons vieren moeten afmaken.

De rit naar het inmiddels bekende Kruibeke verloopt in deze vroege ochtenduren zonder problemen. Om 07.40 uur parkeren we onze auto en zien voor de motorshop al een tiental Belgische en Nederlandse Hammers die zich opmaken voor de reis naar Selhurst Park.


De morgenstond heeft ook in Kruibeke goud in de mond

Om stipt acht uur rijdt de bekende bus van Heuvel Cars onder aanvoering van Noenckel en Rudy de oprit op en laadt binnen no-time de tientallen gereedstaande fans in. Onze plekken bevinden zich vandaag in het midden van de bus. Op de rijen voor ons zien we vele bekende gezichten die we al bij eerdere reizen zagen en die ook al heel wat meer busreizen richting Londen op hun naam hebben staan. Ook voorzitter Guy Buelens is vandaag weer van de partij. Nadat we bij het Universitair Ziekenhuis van Gent en nabij het West Vlaamse Loppem de laatste passagiers hebben opgehaald, zetten we koers richting de shuttle in Calais.

Onderweg worden we door Guy geïnformeerd over een gepland bezoek aan de bierfeesten in Kasterlee. Voor mensen met een zwakke lever of slechte conditie is die trip in ieder geval niet aan te raden, daar we vernemen dat dit een vierdaagse trip gaat worden! Mijn buurman, die doordeweeks in Amsterdam resideert, vraagt om kwart over tien of het niet tijd wordt voor een ‘Jupke’. Ik twijfel heel even, maar als ik zie dat andere passagiers die al twee uur bezig zijn met ‘pinten pakken’ nog topfit uitzien, ga ik overstag. De muziek in de bus is weer eens van een bedenkelijk niveau en dat bevalt ons prima. Met name de alternatieve tekst op Danny de Munks’ ‘Ik voel me zo verdomd alleen’ doet ons schuddebuiken van het lachen. De reis verloopt door deze ongein lekker vlot en voor we het in de gaten hebben, rijden we de trein richting Engeland al op.

Aangekomen in Engeland wordt er eerst een traditionele stop gemaakt bij het eerste tankstation. Vanuit Folkestone is het nog iets meer dan anderhalf uur voordat we in Croydon, de wijk waar Crystal Palace ligt, aankomen. Als we de autoweg verlaten, komen we echter direct in een verkeersopstopping terecht die bijna tot aan het stadion zal duren. Met name de laatste twee kilometer gaan tergend langzaam. Omstreeks half twee local time worden we dan toch netjes bij de pub ‘The William Stanley’ uitgelaten. Deze pub is aangewezen als pub voor away fans en is een filiaal van de bekende Wetherspoons keten.


Drukte voor ‘The William Stanley’

Binnen is het zó druk dat we besluiten in een aanpalende mini-supermarkt wat bier en frisdrank in te slaan. Voor slechts één Engelse pond worden we de trotse bezitter van een blik Fosters bier. Dit Australische drankje, dat ook in Engeland veel wordt gedronken, is inmiddels goed ingeburgerd in de Sittardse supportersscène. Dat het blik niet ijskoud is, mag de pret niet drukken. We genieten nog even van de tientallen West Ham supporters die de pub, straat en stoep bevolken en lopen dan richting stadion, op zoek naar warm voedsel.

Via Oliver Grove lopen we langs het politiebureau de Holmesdale Road in. Het wordt drukker en drukker en na een paar honderd meter bereiken we het stadion van Crystal Palace, Selhurst Park. We kopen direct een programmaboekje en bekijken even rustig hoe mooi dit stadion tussen de heuveltjes in deze buurt in ligt. Deze plek doet me meteen denken aan Harald, met wie we in maart 2008 de wedstrijd tussen Crystal Palace en Barnsley bezochten. Zoals West Ham mijn sympathie heeft, had Harald dat voor Palace.


Haralds’ hart ging sneller kloppen van deze aanblik

Onze zoektocht naar warm eten, leidt ons richting hoofdingang. Hier lopen we de officiële mascotte van Palace, Kayla de adelaar, tegen het imposante lijf.


Geen vogel om problemen mee te krijgen 

De temperatuur in Londen is inmiddels opgelopen tot bijkans tropische hoogtes. De hitte nodigt in ieder geval niet uit om in de vijftien meter lange rij bij de hamburgertent te gaan staan. Dan maar eerst even de fanshop in. We vinden niks van onze gading en staan dan ook binnen drie minuten weer buiten. We lopen verder rondom het stadion en zijn inmiddels op de Whitehorse Lane aangekomen. Op een muurtje zitten tientallen mensen fish and chips te eten. Dat ziet er veelbelovend uit en we besluiten in de korte rij bij de plaatselijke friture aan te sluiten. Als we allevier onze portie vis met frites hebben ontvangen, neemt Evert het verstandige besluit om eens wat zout op zijn frites te gooien. Dat lukt beter dan gehoopt en binnen twee seconden staat zijn bakje vol met een laag van een centimeter zout. Met pijn en moeite weet Evert een deel van het zout op de toonbank terug te storten. Van deze toonbank zou Rob Geus overigens alles behalve vrolijk worden. Hij is namelijk bezaaid met frites, zout, saus en papier. Geen van de personeelsleden voelt de drang om dit stukje winkel eens schoon te vegen.


Wie wordt hier nu wél vrolijk van?

We eten onze droge, vettige portie fish and chips ook op het muurtje op. Zonder de nodige zakjes ketchup en mayonaise was dat echter nooit geluk. De tijd begint inmiddels flink te dringen: over tien minuten begint de wedstrijd al. Met enkele blikjes cola worden de etensresten weggespoeld en daarna kunnen we het uitvak aan de Arthur Wait Stand betreden.

Onze hoop een beetje in de schaduw te kunnen staan, is snel vervlogen. We hebben een plekje op rij twaalf, vol in de inmiddels zeer warme zon. Het creatieve deel van de West Ham-supporters heeft de volgende song bedacht voor Carlos Tevez (die West Ham in 2006-2007 eigenhandig behoedde voor degradatie). Hiermee hun hoop uitsprekend dat Manchester City zo gek is om Tevez uit te lenen aan de Hammers. Iets dat uiteraard niet zal gaan gebeuren.

‘He want to come home,
He wants to come ho-ho-me,
Carlos Tevez,
He wants to come home!’

Voor de warming up zijn we logischerwijs te laat en even later begroeten we de spelers van beide elftallen. West Ham heeft het uitvak netjes vol zitten met 4,400 fans. Ook het thuispubliek is in grote getalen op komen dagen, waardoor er uiteindelijk iets meer dan twintig duizend toeschouwers aanwezig zijn. Om exact drie uur fluit scheidsrechter Wright voor het beginsignaal van de Londense derby.

West Ham heeft behoorlijk wat spelers weten te behouden na de degradatie en heeft zich verder versterkt met spelers als David Bentley, Henri Lansbury, Kevin Nolan en John Carew. Afgelopen vrijdag baarde de club opzien door keeper Manuel Almunia voor een maand van Arsenal te huren. Eerste keeper Robert Green is enkele weken uitgeschakeld met een knieblessure. De gehuurde Almunia zorgt er overigens voor dat oud MVV-keeper Ruud Boffin vanaf de bank moet toekijken. Qua bekende namen kan Palace alleen maar dromen van een selectie als die van de Hammers. Bekendste namen aan Palace-kant zijn Darren Ambrose en Steffen Iversen.

Dat grote namen niet altijd een groot en goed team maken, bewijst West Ham in de beginfase. Na zes minuten schuttert de verdediging waarna Ambrose de 1-0 voor Palace kan binnen schieten na een assist van Jonathan Williams. De ruim vierduizend Hammers zijn er even stil van. Dat kan niet gezegd worden van de ‘Palace Ultras’. Ja ja, je leest het goed: ook in Engeland zijn er blijkbaar groeperingen die zichzelf als ‘Ultras’ bestempelen. Direct na het doelpunt horen we onder andere de song ‘We love you (and that’s the way we like it)’. Vrij snel hierna is het echter alweer stil.


Een zonovergoten Selhurst Park

West Ham komt snel terug in de wedstrijd als Kevin Nolan van dichtbij de 1-1 binnen kopt. Een voorzet van George Mc Cartney wordt door Carlton Cole teruggekopt op Nolan die wel raad weet met dit soort kansen. Gedurende de rest van de eerste helft lijken de spelers van beide teams dusdanig door de hitte bevangen dat er van enig goed voetbal geen sprake meer is. Veel passes zijn onzuiver, de spitsen staan op een eiland en krijgen het niet voor elkaar een bal vast te houden en het blijkt vandaag erg lastig om de bal simpelweg te controleren. Kortom: geen wedstrijd om over naar huis te schrijven, daarom hou ik het ook kort.

In de pauze komen we enigszins op adem. Door de grote toeloop van West Ham fans is er richting catering geen doorkomen aan. We blijven dan ook maar rustig op onze plek zitten en proberen ons vooral niet teveel in te spannen. Later zal blijken dat we getuige zijn geweest van de warmste oktoberdag ooit in Londen gemeten, met een toptemperatuur van 29,9 graden! Van de aanblik van The Crystal Girls krijgen we het overigens niet bepaald koeler.


De Crystal Girls laten zich door de warmte niet stoppen

Aan het begin van de tweede helft krijgen we een ‘Fortuna-flashback’. Met name vorig seizoen grossierde Fortuna in snelle tegentreffers. West Ham presteert het vandaag ook om zowel aan in de eerste als in de tweede helft binnen zeven minuten een tegentreffer te incasseren. Na wederom veel gestuntel en onnodig balverlies weet Palace-speler Wilfried Zaha Glenn Murray te vinden. Deze mag van 18 meter afstand rustig aanleggen en schiet de bal laag in de rechterhoek achter Almunia: 2-1. De Spaanse huurling van Arsenal heeft dan wel pas één training met de Hammers achter de rug, dit doelpunt kan daaraan niet worden toegewezen. Er wordt simpelweg te laks verdedigd.

West Ham zal nu echt uit een ander vaatje moeten gaan tappen, wil het niet tegen zijn eerste verlies in een uitwedstrijd van dit seizoen aanlopen. David Bentley probeert de ploeg op sleeptouw te nemen door veelvuldig de bal te vragen. Helaas doet hij er zelden iets goeds mee en missen zijn acties snelheid. Iets meer dan twintig minuten voor tijd grijpt coach Sam Allerdyce in door Jack Collison en Carlton Cole naar de kant te halen. De ervaren John Carew en de talentvolle Sam Baldock zijn hun vervangers.

West Ham blijft voornamelijk de lange bal hanteren en Crystal Palace lijkt daar weinig problemen mee te hebben. Tot aan de tachtigste minuut. Een voorzet van Georde McCartney draait vanaf de linkerkant richting goal. John Carew torent boven iedereen uit en kopt de bal netjes langs keeper Julian Speroni. In de eerstvolgende aanval wordt de bal weer hoog voorgegeven op Carew. Hij kopt de bal listig door, maar deze verdwijnt helaas een meter naast de verkeerde kant van het doel. De West Ham-supporters hebben inmiddels de volgende song ingezet, op de tonen van ‘Que sera, sera’:

‘John Carew, Carew,
He’s bigger than me and you,
He’s gonna score one or two,
John Carew, Carew!’

In de resterende tien minuten plus vier minuten blessuretijd weten beide ploegen niet meer te scoren waardoor de stand blijft steken op 2-2. De trouwe claret and blue army van West Ham waardeert het punt en bedankt de spelers voor hun inzet. Ook het Palace-publiek keert tevreden huiswaarts.


Spelers en fans bedanken elkaar

Na twee uur in de volle zon te hebben gestaan, snakken we naar wat schaduw en zoeken snel de uitgang van het mooie Selhurst Park op. Direct buiten het vak staat onze bus al netjes klaar. De drukte in de straten rondom het stadion biedt ons de mogelijkheid nog even snel wat frisdrank en chips in te slaan voor de terugreis. Helaas moeten we even later een Belgische passagier achterlaten in Londen. Hij weet de bus niet tijdig terug te vinden, ondanks druk telefoonverkeer met zijn vrienden die wél in de bus zitten. Op een gegeven moment houdt het echter op met wachten en vertrekt de bus richting Folkestone. Chauffeur Rudy is wel zo aardig om de tip mee te geven dat de jongeman de metro/trein naar het station St. Pancras en van daaruit de Eurostar naar Brussel neemt. Hopelijk had de jongeman zijn paspoort en wat geld op zak en is hij inmiddels goed aangekomen in België.


Drukte op de Park Road na de wedstrijd

Gedurende het eerste half uur van de terugreis is het traditioneel vrij rustig in de bus. Iedereen babbelt nog wat na over de wedstrijd en komt langzaam weer op adem van de warmte. Daarna gaan de boxen echter weer vol open en onder leiding van voorzitter Guy barst er nog voor we bij de tunnel aankomen een klein feestje los. Met name Guy’s optreden bij de plaat ‘The 6th Gate (Dance with the devil)’ is legendarisch. Aangekomen bij de grens moeten we even iets rustiger zijn om onnodige problemen te voorkomen. Dit gebeurt en zonder enig oponthoud mogen we direct de trein oprijden om vervolgens na enkele minuten al koers te zetten richting Calais.

De sfeer blijft ook tijdens het laatste deel van de reis prima, ondanks het feit dat iedereen langzaamaan vermoeid begint te raken. Wellicht dat de inmiddels achttien lege kratten Jupiler hieraan wel iets hebben bijgedragen… Even na twaalf uur ’s nachts worden we weer netjes in Kruibeke afgezet. Van de rit Kruibeke – Maasmechelen kan ik helaas geen verslag uitbrengen, daar ik 80% van de rit slapend heb doorgebracht. De warmte, de alcohol en het slaapgebrek beginnen me dan toch langzaam parten te spelen. In Maasmechelen nemen we afscheid van Chris en om half twee word ik door Evert netjes in mijn woonplaats afgezet, waarvoor dank. Moe, maar weer zeer voldaan zoek ik mijn bed op. In januari staat onze volgende reis met de Belgian Irons op het programma, ik ben er klaar voor!

Ralf