Terwijl deze week allerlei Europese voetbalcompetities de heenwedstrijden van hun kwartfinales afwerken laten wij de TV uit en stappen in de auto. Weg uit Nederland, naar het Zuiden. De enige die ons van een geslaagde voetbalavond kan afhouden is een Weergod…


Het is werkelijk gekmakend. Lekker in een t-shirt na het avondeten nog een rondje wandelen is er al niet meer bij. Tijdens de thuiswedstrijd tegen Heracles Almelo was een dikkere of zelfs winterjas een betere keuze. Maar sindsdien is het er nauwelijks beter op geworden. Blijft het droog of gaat het regenen, that’s the question. Zullen we dat Cécile Djunga van Météo RTBF eens vragen?

Maar neen, dat is niet nodig. Het enige dat we nodig hebben is het bericht dat er gevoetbald wordt. We vragen het Président en Trésorier Bruno Grignard, tevens eigenaar van Boulangerie-Patisserie Bruno Grignard. Bruno baat deze (banket)bakkerij samen met zijn zoon uit aan de Rue de Battice te Verviers en zijn iPhone plakt aan zijn hand. ‘Pour l’instant les deux matches de ce soir ce jouent’, zo meldt Bruno ons om 11.11 uur. En mocht er sprake zijn van een afgelasting, laat je ons dat even weten? En toen bleef het stil. ‘Merci bonne journée’, zo sloot Bruno af.

Een vriendelijk woord, een wedstrijdkalender. Meer heeft een ervaren groundhopper niet nodig om zijn of haar auto te starten en de grote baan te kiezen. Of het 5-10 minuten later mag omdat er nog een geïmproviseerde avondmaal naar binnen geschoven moet worden. Waarom niet? Bijkomend voordeel is namelijk dat de route bekend is. ‘Bij Herstal linksaf’. Nou, hoe moeilijk is dát dan?

‘Bij Herstal linksaf’, jaja…

Als we de ‘Échangeur de Cheratte’ naderen moeten we even opletten. ‘Aachen E40, Verviers E42, Liège A25’, links aanhouden. Maar dan… ‘Aachen E40, Verviers E42’, rechtsaf! Het gaat allemaal net goed, al passeert ons even later een rood autootje waarvan de linkerzijde van de carrosserie op half zeven hangt.

Eenmaal aangekomen bovenop het plateau heb je een mooi uitzicht over Luik, dat net in de achteruitkijkspiegel past. Maar onze blik is voorwaarts gericht. Na een klein kwartier verlaten we de E42 bij Dison en slaan rechtsaf, omhoog, de Rue Léopold in. Des te verder we van de autosnelweg verwijderd raken, des te slechter de wegen worden. Maar dat dit slechts ‘een mening’ is, dat tonen de overige weggebruikers ons. We worden ingehaald en kunnen onmogelijk het tempo bijbenen dat andere weggebruikers op de mat leggen.

Haast hebben we evenwel niet, want we hebben voldoende marge ingebouwd. Als we in Petit-Rechain aankomen duiken tussen de huizen enkele lichtmasten op: we zijn in de buurt! In een struik hangt een bordje en niet veel later rijden we een ouderwets wasbord op.


Duidelijker dan dit kun je het niet krijgen!

Terwijl we onze auto door een maanlandschap sturen loopt aan de rechterkant een elftal warm. Geen overbodige luxe, want het is behoorlijk fris en het regent pijpenstelen. ‘Les matches se jouent’, zo had Bruno vanmiddag nog gemaild et voilà!

Op ‘Terrain 2’ wordt vanaf 18.30 uur door Royal Entente Rechaintoise B en Racing Club Star Verviers B gespeeld, maar wij leggen de focus voorlopig naar ‘Terrain 1’. Maar laten we niet vergeten te vermelden dat ‘Terrain 2’ in een dusdanig slechte staat verkeert dat types zoals Kevin Hofland hiervoor niet eens uit hun auto stappen, laat staan de voetbalschoenen uit de tas nemen. Wat zijn we toch verwend in Nederland!

Via een steil geitenpad komen we uit bij ‘Het Domein van de Torentjes’, de laatste overblijfselen van een kasteel dat Victor de Neuville in 1743 liet bouwen. Van dit kasteel is het grootste deel verdwenen, maar de stallen en een karakteristieke toren zijn gelukkig bewaard gebleven.


De overgebleven stallen doen onder andere dienst als thuishaven van Royal Entente Rechaintoise

In een bijgebouw van het hoofdgebouw is de kantine gevestigd, maar om te zeggen dat die kantine veel volk trekt… Nou nee. Dat kan ook best samenhangen met het weer. Of de kantinebeheerders die nergens te vinden zijn. Na een minuut of tien komt een oudere man in een blauwe trui onder een nis vandaan en vraagt beleefd of we iets willen drinken. Mijn verstand zegt ‘nee’, maar ik hoor mezelf een koffie bestellen. Ralf neemt een Val-Dieu blanche.

Maar de koffie is dramatisch en het speciaalbier is bier en speciaal, maar het lijkt me niet direct een speciaalbier. Na een minuut of tien laten de aanwezige drinkers de Red Flames voor wat het is. Ze zoeken het maar uit in Albanië, want RFC Pontisse Herstal staat te wachten!

Maar eigenlijk is er iets anders aan de hand. Omdat Rechain niet over een lichtinstallatie beschikt op ‘Terrain 1’, moet de wedstrijd stipt om 18.30 uur starten, maar dat is voor de bezoekers uit Herstal eigenlijk veel te vroeg. Koukleumend staan de spelers te wachten, maar voorlopig is er nog geen tegenstander te zien.


Kan iemand de bezoekers even uit het kleedlokaal halen?

Na een tijdje heeft scheidsrechter Dylan Henrot de mannen bij elkaar en kan de wedstrijd beginnen. Aangezien Pontisse ongeveer dezelfde shirts draagt als Rechain, is de thuisclub verplicht in een onuitgegeven geel shirt aan te treden. En dat is even wennen.

Pontisse heeft het betere van het spel en voetbalt een paar voorzichtige kansjes bij elkaar. Speltechnisch is het niet hoogstaand, maar de spelers geven alles wat ze hebben. En soms zit daar ook een been tussen.


Grensrechter Emile Mutargera ziet dat Rechain, bergaf, ten aanval trekt

Halverwege de eerste helft neemt Rechain een 1-0 voorsprong door een doelpunt van Barry Alpha Mawiatou. Het begin van de wedstrijd was voor Pontisse, maar het evenwicht wordt snel hersteld door de thuisclub. De truitjes van de spelers worden met de minuut vuiler, maar dat deert niemand. Het veld kan tijdens de rust wel een opknapbeurt gebruiken, net als de rest van het complex. Maakt dat iets uit? Helemaal niks.

O, wacht even. Er wordt een bal weggetrapt en die komt pardoes op de Rue de Grand-Rechain terecht. Ik neem de benenwagen door het hoge gras, spring van een talud af en vervolg mijn pas de straat af. Na een meter of 50 pik ik de bal op en dribbel op mijn gemak richting de doorgang die toegang geeft tot het complex. Aangekomen bij de doorgang staat een wisselspeler al klaar om de bal in ontvangst te nemen.


‘Donnez-moi le ballon, s’il vous plaît’…

Als ik weer naar boven ben geklauterd zie ik in mijn ooghoeken twee dames op leeftijd door het hoge gras struinen. De één maant ons entree te betalen, de ander vist een enorme portemonnaie uit haar jaszak. Enkele ogenblikken later worden 14 Euro’s gestort in de clubkas van Rechain.

De eerste helft is al aardig gevorderd als Ben Sellam Mehdi de thuisclub naar 2-0 trapt. Pontisse probeert vanalles, maar het lukt ze domweg niet om zich onder de aanhoudende druk uit te voetballen.

In de rust beperken we ons tot een blikje cola en kijken eens goed rond in de kantine. En die mag er zijn. Het gewelfde plafond kan een likje verf gebruiken, maar de wild kaos in de hoek waar alle rangen en standen worden bijgehouden maakt alles goed.


Hier kun je je probleemloos een stuk in je kraag drinken

De tweede helft bekijken we tussen het thuispubliek. Dat is niet talrijk naar Complex Avenue Henri Massin gekomen, maar de 35 halen ze wel. Het gros staat langs de zijlijn, maar een beperkt aantal kijkt de wedstrijd vanuit de auto, een enkeling zit een tijdje in een dakkapel terwijl één persoon hypernerveus rond de dug-out van de bezoekers drentelt, constant fulminerend in Luiks dialect.

Maar dit heerschap kan praten wat hij wilt, Pontisse komt er niet meer aan te pas. Ze wisselen vier keer tijdens de rust, maar het levert niet veel op. Pas in de blessuretijd lukt het Denis Dongo N’Zanga een doelpunt te scoren en met 2-1 van het veld te stappen.


Het is goed toeven, zo aan de zijlijn

Maar goed ook dat Dylan Henrot een einde aan de wedstrijd maakt, want het is al flink donker. De zon is al achter de horizon verdwenen en de temperatuur zakt steeds verder. Als de meeste spelers al naar het kleedlokaal zijn vertrokken informeren twee journalisten van La Meuse bij de twee trainers hoe zij de avond hebben beleefd.

Jammer dat ze niet informeren naar onze avond, want hier kunnen we weer even op teren. Als we in de auto stappen worden alvast nieuwe plannen gesmeed, al is het eerste plan een tankstation opzoeken. De brandstofprijzen liggen in België nog altijd een flink stuk lager dan in Nederland, dus hier aftanken is niet verkeerd.

Als we Dison inrijden kan dat bij Lukoil, maar door thuis de verwarming aan te zetten spekken we Putins oorlogskas al meer dan genoeg. We kiezen voor Total. Voor € 1,801 krijg je hier een liter, terwijl ik drie jaar geleden in een gekke bui riep dat de benzineprijs best eens naar € 1,50 zou kunnen gaan.

Vanuit Dison rijden we terug naar Luik en slaan in Cheratte rechtsaf. Maastricht staat al aangegeven. Als we de grens passeren duiken we de Willem Alexandertunnel in, de Kruisberg op, voorbij de grootste luchthaven van de Westelijke Mijnstreek en zijn niet veel later thuis. Thuis na een mooie avond in een feeëriek decor.

De WIN4LED League is ongetwijfeld een competitie die mooie clubs herbergt en het zou zomaar kunnen dat we dit seizoen gaan controleren of ons vermoeden klopt.

Michel Hennen