Een groot deel van de redactie van Fortuna Online heeft een voorliefde voor het voetbal in de regionen waar de sport ontsproot: Groot-Brittanië. Een aantal redactieleden maakt dan ook, overigens in wisselende samenstellingen, met gepaste regelmaat de oversteek naar het eiland waar alles begon. Dit betekent dus ook een jaarlijkse ontstentenis bij het Carnaval en keuze voor het Engelse Alternatief.
Zaterdag 17 februari
Op zaterdag 17 februari j.l. togen redacteuren TMD en Eppo in het gezelschap van mede-Fortunees Nepbelsj in nachtelijke donkerheid naar Schiphol, alwaar om 7.30u hun vlucht zou vertrekken. Met zeer kleine oogjes dit maal, aangezien de avond voorafgaand de uitwedstrijd tegen De Graafschap plaats vond en er van slapen niet veel terecht kwam.
Overigens vanaf deze plaats een oprecht dankwoord aan onze chauffeur die zich niet voor het eerst belangenloos beschikbaar stelde. Na een korte wachttijd op Schiphol bij het inchecken en een voorspoedig verlopen vlucht, – het laatste niet geheel onbelangrijk voor de met vliegangst kampende TMD – landden we in alle vroegte op London-Heathrow, het grootste van de 4 vliegvelden die de metropool telt.
De keuze voor de vroege vlucht was bewust. Zowel TMD (Crystal Palace-Birmingham City) als Eppo en Nepbelsj (Watford-Ipswich Town) zouden die middag wedstrijden bezoeken met een aanvangsttijdstip van 15.00u lokale tijd en een latere vlucht dan wel reizen via de Eurostar zou wel eens voor logistieke problemen kunnen zorgen, zo leerde de ervaring ons. Door het vroege vertrek, kwamen we dus ook ruim op tijd aan bij ons vaste logement nabij Paddington Underground and National Railway Station. Niet geheel verrassend bleek er voor de zoveelste keer een wisseling van de wacht van het management te hebben plaatsgevonden in het bewuste hotel. Inchecken kon nu pas vanaf 14.00u lokale tijd. Maar gezien onze wedstrijden mocht dit probleemloos op elk gewenst later tijdstip die dag, aldus een vriendelijke meneer achter de receptiebalie van verondersteld Pakistaanse achtergrond.
Aldus togen we de wijk Paddington in voor het nuttigen van onze eerste versnaperingen. Gezien de tijd van de dag bleef het voor de bierliefhebber TMD bij een grote cappucino en een dubbele espresso. Er stond immers nog voldoende te wachten die zaterdag. Na de eerste tussenstop werd er besloten om koers de zetten naar de wederzijdse bestemmingen.
Crystal Palace-Birmingham (TMD)
Een aantal Fortunezen zullen ondergetekende ooit wel eens in een shirt of ander kledingsstuk van Crystal Palace (bijnaam The Eagles) hebben gezien bij meestal een uitwedstrijd van Fortuna. De interesse c.q. liefde van mij voor deze club ontstond ergens in de nazomer/herfst van 2001. In die dagen speelde de bij u allen welbekende oud-Fortunees Michael Jeffrey bij de toenmalige laagvlieger in destijds First Division (wat nu dus Coca Cola Championship zou zijn) Grimsby Town tegen Crystal Palace (zie ook bij Zacht Gras seizoen 2001-2002: “Verdraaid, we zijn echt het lelijke eendje…..”).
Palace won het treffen op haar thuisbasis Selhurst Park met maar liefst 5-0 in een voor de neutrale toeschouwer prachtige wedstrijd. Ondergetekende was dus verknocht aan Palace en haar thuisbasis. Voor sommigen een niet voor de hand liggende keuze, omdat Palace nou eenmaal bij de massa het beeld heeft van een ietwat saaie dorpsclub waar “niets te doen valt”. Maar de wegen van TMD zijn nou eenmaal wel vaker ondoorgrondelijk.
De jaren daaropvolgend frequenteerde TMD met enige regelmaat Selhurst Park, mits het programma van Fortuna het natuurlijk toeliet. Zo ook in februari 2002 in het gezelschap van Eppo en de webmaster van deze site tegen Wolverhampton Wanderers. Laatstgenoemde ondernam destijds in liederlijke staat een helse tocht over de hoofdtribune om uiteindelijk kennis te maken en handen te schudden met de mascottes Pete en Alice, waarmee zijn doel bereikt was.
Nadien volgden nog wedstrijden tegen Manchester City, Bolton Wanderers, Sheffield Wednesday en Derby County. In 2004 promoveerde Palace via de play offs naar de Premier League, een jaar later volgde de omgekeerde weg naar de Coca Cola Championship. In 2006 werden opnieuw de play offs behaald, alwaar de latere winnaar Watford een maat te groot bleek.
In de aanloop naar het huidige seizoen werd er afscheid genomen van een aantal niet onbelangrijke spelers zoals Andy Johnson, Akii Riihilahtti, Emerson Boyce, Fitz Hall en Mikele Leigertwood. Als klap op de vuurpijl liet manager Iain Dowie om “familiaire redenen” zijn nog doorlopende contract ontbinden, om vervolgens een kleine week later bij de Oostlondonse rivalen van Charlton Athletic te tekenen. Dowie verbruide hiermee een hoop opgebouwde goodwill bij de supporters van The Eagles, aangezien Palace uitgerekend in een rechtstreeks duel met Dowie’s nieuwe club in 2005 uit de Premiership degradeerde.
Sinds de degradatie is Palace ook op de sukkeltour. Ook in het huidige seizoen onder manager Peter Taylor wil het maar niet vlotten en verblijft de club ondanks haar ambities in midtable obscurity en zijn de play offs schier onbereikbaar. Het goede nieuws is echter de recente aankoop van het stadion door de flamboyante voorzitter Simon Jordan, waardoor de toekomst enigszins gewaarborgd lijkt. Tot zover een stukje gescheidenis.
Vandaag start mijn reis dus vanaf Padding Underground richting Waterloo. Aldaar stap ik over op de National Railway die mij via een overstap in Clapham Junction naar Selhurst brengt, van waaruit het nog een 10 minuten lopen is tot aan Selhurst Park. Als ik het stadion in het vizier krijg, doemt aan de voet van de redelijk steile Holmesdale Road (voor de wielerliefhebbers: Deze is vergelijkbaar met de Tenbossestraat in Brakel) de Clifton Arms op. Deze pub is een ontmoetingsplaats voor Palace fans van allerlei pluimage. Ik laat dit keer een pubbezoek voor wat het is en ga rechstreeks mijn ticket ophalen.
Omdat ik erg vroeg ben, +/- 2 uur voor aanvang van de wedstrijd, ben ik deelgenoot van het arriveren van de spelers van de thuisclub. Afgezien van verdediger Darren Ward zijn deze ook ruimschoots op tijd en maken ze zonder uitzondering tijd voor de supporters. Ik onderhoud me kort met spits Clinton Morrison. De populaire Ier is afkomstig uit de eigen jeugdrangen van de Eagles en daarom ook extra populair bij het merendeel van de supporters. Hij schopte het met het Ierse nationale team tot de WK 2002 in Japan en Zuid-Korea na eliminatie in de play offs van jawel…..Oranje. Als altijd loopt Clinton er ook vandaag weer lachend bij en dit verandert ook niet als ik hem vraag of hij vandaag in de basis begin. “I don’t know yet”, antwoordt hij schouderophalend en met een knipoog. Op zich niet eens zo’n vreemd antwoord, want bij manager Peter Taylor is het dit jaar een carrousel voor wat betreft de basisopstelling.
Even later arriveren ook de gasten uit Birmingham die worden geleid door manager Steve Bruce, voorheen ook manager van The Eagles. Hij wordt hartgrondig uitgefloten als hij de bus verlaat. Mijn buurvrouw op de tribune legt mij later uit dat Bruce “on bad terms” van Palace naar Birmingham City vertrok, voor wat het waard is. Het beklimmen van de trappen van diezelfde tribune, de Holmesdale Stand, gaat voor mij niet van een leien dakje, aangezien ik nog niet ben hersteld van een zware verkoudheid. Zwaar kuchend kom ik boven. Omstanders vragen of ik het nog lang ga uithouden. Bedankt, nu even niet. Na het nuttigen van een beefburger en een Foster’s ben ik weer redelijk de oude. Ondanks de signatuur van de tegenstanders uit Birmingham, zullen vandaag slechts een schamele 17.000 toeschouwers de tribunes bevolken. Dat zegt alles over het teleurstellende seizoen tot dusverre en ook het verlies van de laatste (uit)wedstrijd in en tegen Leeds zal er vast debet aan zijn.
Over het wedstrijdbeeld kan ik vrij kort zijn: Promotiekandidaat Brimingham City gelooft het wel en leunt de op de verdediging en waar mogelijk wordt gegokt op de counter via met name de loeisnelle spits Jerome. En die komt er al snel als Jerome de halve verdediging van The Eagles zijn hielen laat zien en Bendtner een dijk van een kans kans mist, maar de bal belandt echter over het doel van Kiraly.
Palace probeert vooral via spelmaker en aanvoerder Fletcher tot een fatsoenlijke aanvalsopbouw te komen, maar meestal wordt de lange bal gehanteerd. En juist daarvoor heeft men in de personen van Kuqi en Freedman zeker niet de geschikte spitsen, want tegen verdedigers als de boomlange Martin Taylor, N’Gotty en Jaidi kunnen zij niet op.
De wedstrijd sukkelt dan ook redelijk in slaap, totdat Cameron Jerome weer eens wordt aangespeeld op de rand van de 16 meter. Dit maal kiest hij niet voor een voorzet, maar een lage schuiver tussen de benen van Hudson. Kyrali ziet de bal te laat en is kansloos, 0-1.
Voor rust komt Palace nog dicht bij de gelijkmaker als Ifill zijn solo ziet eindigen met een schuiver op de paal. Na rust verwacht iedereen dat met name Clinton Morrison zijn opwachting mag maken, maar uiteraard denkt manager Taylor daar anders over en laat hij de ploeterende Kuqi en de op leeftijd gekomen vedette Freedman aanmodderen in de spits. Het recept blijft beperkt: Ofwel Fletcher loopt zich stuk op een overmacht aan tegenstanders of de lange bal wordt gehanteerd. De 0-2 is dan ook minstens zo dichtbij als de 1-1, alle goede bedoelingen en veel inzet ten spijt.
Na een uur is de lijdensweg van Kuqi en de luie winger Kennedy ten einde en komen eindelijk Morrison en de aalvlugge McAnuff in het veld, later nog gevolgd door targetman Scowcroft voor Freedman. Laatsgenoemde zorgt met zijn gebeuk nog voor wat opwinding, maar verder levert het geen doelpunten meer op. Aan de andere kant profiteert invaller Vine bijna van een communicatiefout tussen Hudson en Kiraly, maar zijn lob verdwijnt over het doel. Nederlaag nummer 13 van het seizoen is een feit voor Palace. Een wedstrijd waarvan ik me veel had voorgesteld, eindigt dus in een sof. Het thuispubliek reageert zich nog een keer af op Steve Bruce, maar die blijft hoffelijk als altijd en laat zich niet verleiden tot domme dingen. Neil Warnock had hier vast raad mee geweten.
Omdat ik nog moet inchecken, laat ik ook op de terugweg de Clifton Arms maar voor wat het is. Bij het hotel aangekomen, ben ik als eerste aanwezig, Eppo en Nepbelsj komen immers vanuit het uiterste Noordwesten van London en laten dus nog even op zich wachten. Getuige ook een sms van Nepbelsj dat het nog wel even kan gaan duren. Ik besluit vast de formaliteiten te regelen.
Wanneer de betaling aan het hotel een feit is, komt echter een onaangename verrassing. De vriendelijke Pakistaanse meneer van vanmorgen aan de receptie is vervangen door een Chinese collega en die vertelt mij doodleuk dat het hotel vandaag is volgeboekt, we noteren tegenvaller nummer 1. Overigens is dit niet voor het eerst. Maar hij stelt voor tot een compromis te komen en regelt een ander en volgens hem beter hotel in Notting Hill en gratis taxivervoer. Iets uit de buurt dus. Ik zeg hem te wachten op de andere 2 alvorens een besluit te nemen. Na exact 55 minuten wachten arriveren Eppo en Nepbelsj, waarna er een heftige discussie ontstaat. Uiteindelijk wordt er gekozen voor een verblijf in het andere hotel met een terugkeergarantie, indien het niet bevalt. En dat is inderdaad niet het geval. Te grote afstand tot Paddington, te kleine en te warme kamer op een kelderverdieping. Tegenvaller 2 is een feit. Als we onze spullen in ons nieuwe onderkomen hebben gebracht, zetten we koers naar onze huispub in Paddington: The Fettler and Firkin. Als we daar aankomen, blijkt deze gesloten. Slechter kan het niet, de duvel speelt met onze kloten! Tegenvaller nummer 3. Dag 1 zal dus zeker niet als de beste dag van de reis de boeken ingaan.
Zondag 18 februari
Vandaag geen hoogmis met aansluitend het aantrekken van een pèkske om ons vervolgens in het feestgedruis van de lof der zotheid te storten. Nee, van carnavalesk gedoe blijven we hier verstoken. Vandaag ook geen ontbijt. We besluiten de slapeloze nacht van vrijdag op zaterdag maar eens probaat aan te pakken. Uitslapen is het credo. Vervolgens delen we aan de receptie van het hotel mede dat men bedankt is voor de diensten, maar dat we toch echt naar ons vaste logement willen verkassen.
Er wordt wat heen en weer gebeld en we krijgen een wederom gratis taxi toegezegd. Als we bij onze oude stek terugkomen, put de Pakistaanse receptionist zich bijna onderdanig maar met een vileine ondertoon uit in het maken van duizende excuses. Het enige wat ons interesseert, is een fatsoenlijke kamer. En jawel, die komt er zowaar. Na een geklooi van jewelste met de toegangsbatches, kunnen we eindelijk binnen. Door het overslaan van het ontbijt, kunnen we direct aan de warme maaltijd in The Pride of Paddington. En daarna koers richting station Putney Bridge.
Fulham-Tottenham Hotspur (FA Cup)
Als we station Putney Bridge uitwandelen, zien we al snel dat er zich bij de eerste de beste de pub een “goeie groep” van de Spurs heeft verzameld, maar die laten we vooral aan de aandacht van de Metropolitan Police. Door het park langs de Thames lopen we naar Craven Cottage, de thuisbasis van Fulham. Er is echter 1 niet onbelangrijke bijzaak. Voor dit duel was er geen vrij verkoop van kaarten, die moeten we dus in het wild zien te bemachtigen.
Bij Craven Cottage is het al razend druk en de menigte wordt er gadegeslagen door een grote politiemacht, waardoor de kans op succes nihil lijkt. Resteert een terugtocht door het eerder gememoreerde park en vooral hopen dat we verkopers ontmoeten. Bij een eetgelegenheid annex kiosk hebben we prijs. De man in kwestie had ons blijkbaar op de korrel en is ons gevolgd. Hoeveel tickets we willen, vraagt hij. Ik antwoord 3 en vraag hem naar de prijs. 70 Pond per stuk. Budgettair zwaar onverantwoord. We knikken nee en lopen verder. De verkoper spreekt ons opnieuw aan: Hoeveel we willen bieden. Ik vraag hem naar de originele waarde van de kaarten en hij antwoordt 30 Pond per stuk. We gaan in conclaaf: Nepbelsj en Eppo willen 45 Pond per stuk bieden, ik bied hem 40 per stuk, aangezien hij toch niks van onze onderlinge conversatie kan hebben verstaan. Akkoord, 120 in totaal.
Hij zegt dat we door moeten lopen in verband met de aanwezige politie en dat hij even belt en later zal volgen. Hetgeen ook gebeurt. Hij passeert ons en uit tegengestelde richting komt een tweede man die hem in één vloeiende beweging iets overhandigt en snel benen maakt. Nepbelsj ontvangt de kaarten en wij betalen de afgesproken prijs. De verkoper verdwijnt als een schicht in de massa. Tot zijn en onze ontzetting ziet Nepbelsj dat hij 1 volwassenenkaart ter waarde van 20 Pond en 2 kinderkaarten à 5 Pond ieder heeft ontvangen. Conclusie: We zij redelijk getild en de vogel is met een winst van 90 Pond gevolgen. Vraag is nu vooral of we met de 2 kinderkaarten ongeschonden binnen komen. Dat blijkt echter in de praktijk reuze mee te vallen, de kaarten moeten door een barcodelezer en die gaat niet raar doen, het is gelukt! De maag van ondergetekende heeft het van de spanning zwaar te verduren gehad en verdient een traktatie. Die komt er in de vorm van een Cottage Pie en iets wat voor koffie moet doorgaan, maar helaas niet eens tot het predikaat chichorei reikt.
Na 7 jaar ben ik weer terug op de plek waar het allemaal begon. Destijds maakte ik bij Fulham-Port Vale (First Division) mijn debuut op Engelse bodem. Fulham heeft zich inmiddels opgewekt tot een vaste middenmoter in de Premier League, maar kon ondanks de inspanningen van voorzitter/eigenaar Al Fayed de laatste stap hogerop maar niet zetten. Na een tussentijds verblijf op Loftus Road van QPR is Fulham weer thuis op een gerenoveerd Craven Cottage. Geen onoverdekte staanplaatsen meer maar een overdekt full seater stadion.
Dus ook het uitvak, welk vandaag tot de nok is gevuld, de affiche is immers een heuse stadsderby. Hoewel geen Arsenal-Spurs of Chelsea-Arsenal leeft deze match weldegelijk. Fulham begint dan ook met windkracht 11 de aanval in te zetten en Spurs wordt gedwongen in het verschroeinde tempo mee te gaan. Maar bij de eerste de beste geslaagde tegenaanval laat Robbie Keane de kassa rinkelen voor de Spurs. Een voorzet wordt door Mido verlengd met het hoofd en de kleine Ier neemt de bal vol op de slof, 0-1.
Brian McBride zorgt namens Fulham voor het meeste gevaar, maar England’s number 1 Paul Robinson vormt steeds een sta-in-de-weg voor de Amerikaan. Opvallend is het gezang van het thuispubliek als de tussentijds naar Spurs getransfereerde Steed Malbranque aan de bal komt. “There’s only one greedy bastard” is zijn deel. De man uit Moeskroen laat zich er niet door van de wijs brengen en draaft dartel door. Spurs oogt qua veldspel beter, maar op basis van inzet verdient de thuisclub de gelijkmaker. Die komt er niet en de 0-1 is ook ruststand.
In de tweede helft gaat Fulham met gelijk élan verder. Met name rechtsback Moritz Volz haalt nog zeker 10 keer de achterlijn. Maar een kopie van het eerste doelpunt van de Spurs zorgt voor de 0-2: Mido klopt Zat Knight in de lucht, Robbie Keane neemt de bal ineens. Manager Coleman van Fulham brengt in eerste instantie onze landgenoot Collins John en Vicenzo Montella voor het spitsenkoppel McBride en Helguson en later nog Dempsey voor Radzinski. Jol wisselt Berbatov voor Mido en de briljante Bulgaar scoort nog twee keer. De eerste keer via een gelukkig meegekregen bal en waarvan iedereen op onze tribune dacht dat het buitenspel was. Maar de tweede goal verraadt de pure klasse van de spits. Eerst glipt hij door de buitenspelval en vervolgens klopt hij doelman Lastuvka met een bekeken lob.
Na de aftrap van deze 0-4 komen Keane en Montella met elkaar in een opstoot, waarbij de Italiaan laat zien van de familie Balboa af te stammen. De scheids volgt het van korte afstand en laat het Italiaanse heethoofd inrukken en boekt de Ierse matchwinner. Al met al een prachtige wedstrijd die ietwat geflatteerd in het voordeel van de Noordoostlondoners eindigt. Vergat ik nog iets? Zeker! De cheerleaders in de rust. Helaas ben ik slecht in het onthouden van namen, maar blond en welgevormd waren ze zeker, staande ovatie!
Onze avond eindigt met de hoofdmaaltijd in The Dickens Tavern, schuin tegenover ons hotel. Deze pub staat bekend als de langste in London. Er zijn in ieder geval een aantal grote schermen waarop je live sport kan volgen. Eppo en Nepbelsj benutten dit gerief optimaal en bekijken zodoende de verichtingen van o.a. Barcelona. Ik concentreer me in hoofdzaak op de scampi’s en dagschotels voor me en heb weinig zin om te gaan gumminekken om iets van wat zich op het scherm achter mij afspeelt mee te krijgen. Om de laatste dorst te lessen, worden er nog wat lekkernijen aangeschaft bij een lokale grocery shop. Tsja, je moet toch wat als je weet dat je om 23.30u lokale tijd de pub wordt uitgejaagd. Helaas helaas.
Maandag 19 februari
De dag begint met een gezamenlijk ontbijt in het hotel, de enige keer naar later zal blijken. Eppo en Nepbelsj doen zich tegoed aan een full English breakfast, de met overgewicht kampende TMD houdt het sober bij bruin brood en corn flakes. Na het ontbijt besluiten we gezamenlijk richting Oxford Circus te trekken om wat te shoppen. Na een stief uurtje geeft Eppo aan het voor gezien te houden en liever de tijd te doden in The Pride of Paddington. Eppo en Nepbelsj gaan terug naar Paddington, TMD heeft iemand een magazine belooft en zet zijn zoektocht hiernaar voort. Uiteindelijk slaagt hij en voegt hij zich bij de andere twee in The Pride of Paddington alwaar de hoofdmaaltijd wordt genoten. Hierna gaan we nog even terug naar het hotel, uiteraard niet zonder dat Ladbrokes wordt bezocht. Dit laatste heeft verstrekkende gevolgen voor de verdere sfeer die dag, maar we zullen de omerta respekteren en er maar verder niet over uitwijden. TMD besluit vooruit te reizen naar Griffin Park, de thuisbasis van Brentford.
Brentford – Northampton
Via de underground komen we bij South Ealing. Vandaar uit is het nog zeker 15-20 minuten lopen tot aan het stadion, maar ik neem de bus en deze stopt vlakbij Griffin Park. Brentford speelt in League One, zeg maar het derde professionele niveau en dat is te merken. Ik ga op zoek naar een kaartje, maar een kassa valt nergens te vinden. Ergens opzij van de hoofdingang is een of ander hokje waar gereserveerde kaarten kunnen worden afgehaald en daar blijk ik meer succes te hebben, al moet ik wel nog zeker een kwartier wachten, voordat een mevrouw met een pakje kaarten komt aangelopen. Ik koop een kaart voor de hoofdtribune (20 Pond) en ga vervolgens nog even naar de club shop, alwaar ik een vaantje aanschaf voor een Fortunees die deze verzamelt.
Omdat het nog een uur en een kwart is alvorens er zal worden afgetrapt, besluit ik maar eens een rondje langs het stadion te lopen. En daar kun je je ogen goed de kost geven. Brentford staat nl. bekend om het feit dat je er op iedere hoek van het stadion een pub vindt. Ooit vertoefde ik samen met de webmaster in The Griffin, alwaar wij geanimeerde gesprekken voerden met supporters van Cardiff City in afwachting van hun wedstrijd tegen de thuisclub. De pubs moesten toen op last van een Algemene Plaatselijke Verordening een uur lang voorafgaand aan de match hun deuren sluiten voor het publiek. Wie binnen was, mocht er niet meer uit en binnenkomen ging al helemaal niet meer. Dit alles had te maken met de gevreesde reputatie van de harde kern van Cardiff City.
Vandaag ga ik naar Royal Oak, waarschijnlijk één van de kleinere pubs in London met het interieur van een gewone huiskamer. Ik raak er in gesprek met een aantal oudere supporters van Brentford, die vol goede moed zijn dat in navolging van de vorige vier wedstrijden ook deze gewonnen zal worden. Zowel Brentford als de gasten van Northampton strijden nog volop tegen de degradatie, er staat dus wat op het spel. Brentford zal het hierbij vooral moeten hebben van de trefzekerheid van spits Kuffour en de ervaring van Neil Shipperley. Laatstgenoemde versleet een resem aan clubs, met name in London, alvorens dit seizoen bij The Bees op te duiken.
Het verhaal gaat dat hij bij Sheffield United op een zijspoor was beland en maandenlang niets meer heeft gedaan. Dat laatste lijkt me niet eens zo ver bezijden de waarheid. Shipperley heeft het uiterlijk van een rijpe veertigplusser en ook zijn postuur en wendbaarheid verraden weinig goeds, ik schat hem op zo’n ruime 90 kilo schoon aan de haak. Hoewel hij overal waar hij speelde gescoord heeft, is hem dat bij Brentford nog niet gelukt. Het zal hem vanavond overigens ook niet gaan lukken. Griffin Park is ondanks het belangrijke affiche slechts matig gevuld. Debet hieraan zal zeker de live uitzending van het duel op Sky TV zijn. Maar goed, met een dikke 5.000 toeschouwers zou Fortuna zich al in de hemel wanen.
The Bees moeten dus eigenlijk ook deze wedstrijd winnen, maar blijkbaar hangt zowel deze gedachte alsook de live uitzending als een molensteen om de hals van de spelers. De thuisploeg probeert het zeker in de eerste helft op onorthodoxe wijze via combinatievoetbal en dus niet via het geëikte aloude kick and rush. Bij Northampton staat echter een onklopbare achterhoede. De gasten krijgen zelfs de beste kansen en treffen eerst de lat en vervolgens moet Brentforddoelman Abbey in twee tijden reddding brengen. Na een dik half uur schiet middenvelder Crowe met een loepzuiver schot van een meter of 25 de bal in de kruising en moet Abbey het hoofd buigen.
Slechts 1 keer weet de aalvlugge Kuffour aan de aandacht van zijn cipiers te ontsnappen, maar de Northamptondoelman brengt redding. De teleurstelling bij het thuispubliek zit er dan ook goed in halverwege de wedstrijd. In de tweede helft zet Brentford vanaf de aftrap dan ook aan voor een enorm offensief. Northampton komt er nog maar sporadisch uit en is dan zowaar ook nog het gevaarlijkst, maar doelman Abbey houdt zijn doel schoon. Halverwege het tweede bedrijf is het ook afgelopen met het verzorgde voetbal van de Bees en wordt er overgeschakeld op kick and rush. Shipperley fungeert hierbij als aanspeelpunt, maar is volkomen kansloos tegen de lange en kopsterke centrale verdedigers. Slechts één keer is hij hen te slim af als hij achter de verdediging kruipt, maar zijn vrije kopkans uit doel geranseld ziet door de doelman. Brentford verliest het zes puntenduel en moet vrezen in het restant van de competitie.
Bij terugkeer in Paddington herenigen we ons bij de lokale grocery shop. Nepbelsj en TMD gaan nog even nagenieten in The Sawyer’s Arms, op loopafstand van het hotel. Lang duurt dit niet, er is nog net tijd voor een laatste rondje. De gastvrouwen sporen het aanwezige publiek diverse malen aan hun glazen te ledigen, want helaas is het al tegen sluitingstijd. Een redelijke groep Duitsers wordt bij entree dan ook subiet de deur gewezen. Regels zijn regels, de gastvrouwen van The Sawyer’s Arms dientengevolge volkomen onbuigzaam.
Dinsdag 20 februari
TMD gaat als enige ontbijten in het hotel en laat zich een full English breakfast goed smaken. De dag zal lang worden, gezien de reis naar Southend-on-sea, alwaar ik Southend United-Crystal Palace zal gaan bijwonen. Na het ontbijt ga ik eerst een treinkaartje kopen voor het traject London Liverpool Street-Prittlewell v.v. Omdat er nog wat tijd over is, besluit ik nog wat leesvoer aanschaffen bij Oxford Circus. Eppo en Nepbelsj blijven in Paddington om in The Pride of Paddington hun inwendinge mens te versterken in afwachting van hun bezoek aan Millwall-Leyton Orient. Alweer een heuse Londonse stadsderby.
Southend United – Crystal Palace
Na een treinreis van een stief uurtje, arriveer ik omstreeks 15.15u lokale tijd in de kustplaats Southend-on-sea. Southend is per trein via diverse stations te bereiken, Prittlewell is met een loopafstand van ongeveer 5-10 minuten het dichtst bij stadion Roots Hall. Bovendien wijst een vriendelijke mevrouw mij nog eens de weg.
Ik loop een rondje langs het stadion en verneem in de club shop dat de verkoop van de kaarten aan supporters van de bezoekende club om 18.00u lokale tijd zal beginnen. Dat is nog een 2,5 uur op dat moment. Omdat het weer niet bepaald fraai is, het miezert, heb ik geen zin om de door mij voorgenomen afstand naar het strand te voet te gaan afleggen. Sterker nog, ik ga er helemaal niet heen, maar wel op zoek naar een pub waar ik iets warms kan eten. Bij de eerste gelegenheid ben ik weinig succesvol, aangezien er hier pas vanaf 17.00u lokale tijd een maaltijd wordt geserveerd. 50 Meter verderop slaag ik wel.
Aan de buitenkant staat aangekondigd dat hier een pub annex Thais restaurant is gevestigd, ik ben benieuwd. Binnen ziet alles er netjes verzorgd uit. Aan de bar zitten enkele local heroes. Ik stap op de kastelein af en vraag hem of hij een warme maaltijd serveert op dit uur van de dag. Dat is geen probleem en hij dirigeert mij naar een tafel achter een soort afzetting. Hij klopt op een deur en een Thaise mevrouw staat mij verder te woord. Ik besluit voor een sirloin steak te kiezen, maar de mevrouw antwoordt mij enigszins apatisch dat ze die niet heeft. Ik vrees dat ik nu voor een of ander zwaar pittig oriëntaals gerecht mag gaan kiezen, maar gelukkig is er wel fish and chips.
Minstens zo verheugd ben ik met de pint Carling die de kastelein mij desgewenst serveert. Het hoofdgerecht smaakt bijzonder behoorlijk en ik besluit dan ook dat ik in deze pub het best de tijd tot aan het begin van de ticketverkoop kan gaan doden. Uiteraard onder het genot van nog enkele pints Carling. De ticketverkoop verloopt minder gladjes. Inmiddels ben ik bij het loket bij het bezoekersvak gearriveerd en inmiddels druppelen de Palace supporters binnen. Het duurt echter tot een uur na het aangekondigde tijdstip, voordat de kaarten zijn gearriveerd. Inmiddels heb ik alweer honger en ik besluit bij binnenkomst in het bezoekersvak nog maar eens op zoek te gaan naar iets eetbaars. Dat vind ik in een soort kantine. Dat ziet er nog eens goed verzorgd uit. Het broodje worst smaakt perfect en ook de koffie kan ermee door, hoewel je je daar niet teveel van moet gaan voorstellen.
Southend United is een van de kleinere clubs in de Championship, zo ook stadion Roots Hall. Volgens de officiële website zou het onderkomen 12.000 zitplaatsen tellen, ik heb er zo mijn twijfels over, het lijken er iets minder. Van buiten ziet Roots Hall er zeer twijfelachtig uit, binnen is echter alles netjes verzorgd. Het laat zich eigenlijk een beetje vergelijken met de Adelaarshorst van Go Ahead Eagles, maar dan wel groter natuurlijk.
Een ander leuk feit is niet alleen de recente promotie van de thuisclub naar het Championship, maar zeker ook het 100-jarig bestaan dat daardoor extra cachet kreeg. Southend United maakt in de competitie een moeilijk seizoen door, maar in de beide bekercompetities ging het een stuk beter. Zo werd het grote Manchester United op Roots Hall uitgeschakeld voor de League Cup en slechts na verlenging werd op White Hart Lane tegen Tottenham Hotspur het lootje gelegd. In de FA Cup was het wederom Tottenham Hotspur dat The Blues een halt toeriep, dit maal op Roots Hall.
In de competitie vechten diezelfde Blues echter nog steeds tegen de degradatie, alleen Leeds United staat nog lager op de ranglijst. Maar in The Championship zegt dit echter vrij weinig, iedereen kan daar van iedereen winnen of verliezen. Zo werd er uit tegen Birmingham City bijvoorbeeld gewonnen. Het eerste duel tegen Palace, uit op Selhurst Park, ging verloren voor The Blues. Maar dat was in de tweede speelronde en toen stond Palace nog keurig aan kop. Het verloop van de competitie liet echter een totaal ander beeld zien. Als eerder gememoreerd is Palace inmiddels veroordeeld tot midtable obscurity.
Inmiddels is het uitvak aardig volgelopen. De opstellingen worden voorgelezen en die van Palace is exact voorspeld in het programmaboekje. Zou er ook hier gebeld zijn door spelers? Nee, want zelfs wijlen Jules de Corte had dit van mijlenver kunnen zien. Taylor heeft de zwoegende Shefki Kuqi maar helemaal buiten de selectie gelaten en Dougie Freedman mag op de bank plaatsnemen. Dat betekent dat het duo Morrison-Scowcroft vandaag aan de bak mag. Afgezien van een mooie kopbal van Matt Lawrence, is het vooral de thuisclub die met enige regelmaat voor het doel van Gábor Kiraly opduikt.
De Hongaarse doelman keept echter een voortreffelijke en foutloze eerste helft en heerst als een vorst bij hoge ballen. De Palacebacks Danny Butterfield (rechts) en Gary Borrowdale (links) hebben echter hun handen vol aan opkomende tegenstanders vanaf de vleugels. Bovendien speelt Southend erg fel en pressing, al vanaf de helft van Palace, waardoor opkomen van de beide backs nog eens extra bemoeilijkt wordt. Hierdoor gaan vrijwel alle aanvalsopbouwen rechtstreeks via spelmaker Carl Fletcher die meer moeten draven dan hem lief is. Want zoals reeds gemeld, is er erg weinig speelruimte en het tempo is bovendien behoorlijk hoog.
Net als hun collega-spitsen een paar dagen eerder lopen ook nu Morrison en Scowcroft er volstrekt verloren bij. Het aantal bruikbare ballen voor hen is op 1 hand te tellen. Zeker ook als de creatieve winger Ifill aan de ketting ligt bij zijn tegenstander. De 0-0 gelijke stand bij rust is dan ook terecht. Meer plezier beleeft het uitvak in de rust als een groep bijzonder schaars geklede cheerleaders hun danspasjes tentoonspreiden op de muziek van “Theme from Flashdance”. Zij oogsten meer applaus dan de 22 heren op veld gedurende de eerste helft en dat zegt niets over het voetbal. Helaas zit er geen bisnummer in voor deze uitmuntende meiden. Desondanks mijn complimenten, chapeau!
Als de spelers het veld betreden voor de tweede helft, klinkt er een oorverdovend gejuich uit het uitvak. Vedette Freedman vervangt Butterfield en gaat links aan de buitenkant van het middenveld spelen. Dat heeft in ieder geval resultaat, want met Freedman in balbezit is Palace in aanvallend opzicht ineens een stuk mondiger en bovendien krijgt ook Borrowdale nu eindelijk de mogelijkheid om zijn rushes langs de zijlijn te maken. Bovendien heeft uitblinker Lawrence op rechtsback de zaakjes wel op orde en dat biedt weer perspectieven voor Ifill. Wat de winger in de tweede helft laat zien, doet me vooral denken aan een goede Luis Figo. Zelfde stijl, lange rushes, slechts door overtredingen van de bal te krijgen. Zelfs de ook vandaag aartsluie Mark Kennedy schiet wakker en tot twee keer toe kan uitgerekend hij Palace op voorsprong zetten, maar zijn pogingen strandden naast het doel van Southenddoelman Flahavan.
Palace is duidelijke de beter ploeg en uitgerekend na een kans voor Southend wordt de score geopend. Een schot van Gower wijkt af in een woud van benen, maar de vandaag onfeilbare Kiraly brengt redding. Uit de tegenaanval rukt Freedman op tot in het strafschopgebied, zijn schot wijkt af en Ifill is er als de kippen bij om met zijn linker de bal in het net te schieten, 0-1.
Bij Southend is het nu pompen of verzuipen. Maar met name door de inzet van Lawrence en vooral Kiraly behoudt Palace de gammele voorsprong. Fletcher en Borrowdale spelen dan al met de tong op de schoenen, maar Taylor heeft slechts de onervaren Lewis Grabban en David Martin en verdediger Darren Ward nog achter de hand en wisselen houdt dus een groot risico in.
De lichtgebleseerde Morrison moet een minuut of 10 voor tijd bovendien vervangen worden door Grabban. En die maakt een geweldige entree. Zijn eerste 3 balcontacten zijn fameus: 2 kansen en een uitstekende voorzet. Even later laat Taylor ook Martin zijn debuut in The Football League maken. Aan de stand verandert niets meer en Palace wint verdiend op basis van een uitstekende tweede helft. Gábor Kiraly laat zien dat hij waarschijnlijk de beste doelman van het Championship is. Maar praten is natuurlijk iets heel anders dan presteren en juist dat heeft de Hongaar dit seizoen al meermaals aan den lijve ondervonden. Maar na veel gekrakeel over een eventueel vertrek en uitleenperiodes aan West Ham United en Aston Villa heeft Kiraly laten weten zich weer volledig op Palace te willen focussen.
Tijdens de terugreis doet er zich ter hoogte van Liverpool Street underground nog een merkwaardig “incident” voor. Een mevrouw van om en nabij 40-45 jaar en gekleed in een minirokje met daaronder netkousen waarvan de gaten que grootte kunnen wedijveren met de leemtes van een gemiddelde touwladder stapt zichtbaar (en ruikbaar) beschonken in de metro. Dit gaat bovendien gepaard met een behoorlijke verbale ondersteuning. Omstanders kijken dan ook verbaasd, geschrokken of gegêneerd op. De mevrouw neemt plaats tegenover mij en legt uit wat zij vanavond allemaal heeft uitgespookt. Vervolgens biedt ze zowel mij als een aantal andere mensen in haar nabijheid aan om een slok te nemen van haar reusachtige beker cola. Goed voor de suikerspiegel, vermeldt ze er nog bij.
Niemand wenst echter gebruik te maken van het aanbod en dat bevalt haar allerminst. Ze bralt nog wat zinnen die allemaal met een bekend f-woord beginnen. Vervolgens geeuwt ze een aantal malen alsof ze ieder moment als een blok in slaap kan gaan vallen. Tot slot vraagt ze en plein publique of we haar dan ook willen wekken als we halt houden bij King’s Cross St. Pancras. Dat blijkt niet nodig, want gelijk een machinegeweer repeteert zij de halte waar zij de metro dient te verlaten.
Omdat het al na ruim 23.00u lokale tijd is wanneer ik in Paddington arriveer, is er noch in pubs noch in de meeste grocery shops alcoholhoudende drank te verkrijgen. Al jaren omzeilt echter een gelegenheid de wet en die weet ik dan ook moeiteloos te vinden. De avondpatrouilles van de politie zijn echter toegenomen en het verkopen van alcoholische versnaperingen is dan ook niet geheel van gevaar ontbloot. Ik word dan ook gesommeerd om alles zo snel mogelijk in mijn plastic zak te stoppen. Als ik bij het hotel kom, staat daar een groepje Belgische jongeren uit Sint-Truiden die blijkens ook nog wel minimaal eentje willen nemen. Ik oogst dan ook hun bijval als ik hen de weg wijze naar de bewuste gelegenheid. Op de kamer kijken we nog even naar Champions League, ook dat bestaat nog. Bij PSV kan men weer keurig aansluiten in de polonaise als Arsenal toch verrassend met 1-0 wordt verslagen.
Woensdag 21 februari
Op de slotdag is er weinig animo meer om nog iets opzienbarends te gaan ondernemen. TMD schuift als enige aan voor het ontbijt in het hotel. Eppo en Nepbelsj houden het voor de verandering bij uitslapen. Omdat we voor het eerst richting London-Gatwick Airport moeten reizen, ga ik poolshoogte nemen hoe we er het beste kunnen komen en hoeveel tijd dit in beslag zal nemen. De meneer aan het informatieloket bij Paddington underground leert mij dat er bij Victoria een rechtstreekse treinverbinding met Gatwick is en dat het totale traject ongeveer anderhalf uur reistijd vergt. Vervolgens reis ik nog richting Putney Bridge om in de fan shop van Fulham nog een souvenir te scoren.
De laatste hoofdmaaltijd nuttigen we in The Sawyer’s Arms. De laatste ponden worden besteed op Gatwick. Schiphol wordt vervolgens zonder enige vertraging bereikt. Tijdens de treinreis richting Sittard melden de diverse thuisfronten zich. Carnaval schijnt een wisselend succes te zijn geweest, wij hebben het niet echt gemist. Om 22.50u arriveer ik moe maar voldaan op het oude nest. Ook deze trip was weer geslaagd te noemen, de magische quote “It’s the pace that makes the game” blijft op Brits grondgebeid opgeld doen. Gelukkig maar!
TMD
