Als in de zomer de competitieprogramma’s in Engeland bekend worden, begint een delegatie van de supportersvereniging met het plannen van de Engeland-reis. Aangezien er doorgaans nog verschuivingen plaatsvinden in verband met live TV-uitzendingen, kan het definitieve programma pas in november bekend worden gemaakt. Op dat moment hebben 38 personen hun deelname al bevestigd. Zij zullen dit jaar de wedstrijden Wolverhampton Wanderers vs Ipswich Town en Everton vs Chelsea gaan bezoeken.
Tussen het moment van aanmelden en het moment van betalen zit altijd een periode van meerdere weken. Daarin kan natuurlijk van alles gebeuren. Zo ook dit jaar. De een krijgt het helaas toch niet geregeld met zijn werk, de ander gaat onverwacht voor een platencontract richting Tokyo en weer een ander geeft bij nader inzien de voorkeur aan het kopen van een berg vuurwerk. Hoe dan ook, dit jaar hebben we de luxe dat we met een heuse wachtlijst werken. Noud, Kay en Tumke vullen zonder enige twijfel de plekken van de afvallers in, waardoor de bus in de nacht van vrijdag 28 op zaterdag 29 december met 38 personen gevuld zal zijn. Of wellicht toch met 39? Op de dag voor het vertrek wordt Randy door collega-fans in een dubieuze Whatsapp-groep geprikkeld om alsnog mee te gaan. Binnenkomen bij Wolves zal geen probleem zijn en in het hotel zullen ze ook niet op één persoon meer of minder kijken. Randy houdt zijn mogelijke reisgenoten nog even in spanning en zal pas op het laatste moment beslissen.
Het is even na half twee in de nacht als Michel zijn bolide voorrijdt. Guido zit al goedgeluimd achterin. Voor trips naar Engeland is hij altijd te porren en al is hij deze keer niet helemaal fit, geen haar op zijn hoofd die ook maar één moment aan afzeggen heeft gedacht. Als we even later het supportershome binnenlopen, zien we dat het grootste deel van de reizigers al aanwezig is. Buiten de usual suspects verwelkomen we dit jaar ook een stevige delegatie van TGV. De fanatieke volgers van het damesteam verbreden dit seizoen dus flink hun horizon. Tevens maakt een afvaardiging van het damesteam van VV Sittard haar opwachting. Monique, Dieuwertje en Wilma hadden al een deelname achter hun naam staan, voor Elma wordt het de eerste ervaring met Fortunezen on tour. Als het tegen de klok van drie uur loopt en iedereen een plek in de bus heeft gevonden, komen de laatste twee reizigers (nieuwkomers Michel en zoon Dennis) aangesneld. Hun auto stond nog voor het hek van de parkeergarage. Als ook zij plaats hebben genomen, kunnen we vertrekken.
Bepakt en bekrat voor de reis
Terwijl ik me over de volle kratten en koelboxen een weg naar de achterbank baan, zie ik aan mijn linkerkant tot mijn grote vreugde Randy zitten! Dit is echt last minute met een hoofdletter L! Nadat de chauffeurs van dienst, Wim en Rob, ons welkom hebben geheten en het reglement van orde hebben meegedeeld, begint het feest dat ‘de heenreis’ heet. Iedereen heeft zijn huiswerk prima in orde en zodoende rijden we onder het genot van gehaktballen, chips, kaasblokjes, pizzapunten en een gezonde lading koude Jupkes op de beats van prima muziek richting Calais. Het is inmiddels dik vier uur in de ochtend, maar van vermoeidheid is nog bij niemand enige sprake. De kerstdagen en een jaar lang werken, studeren of thuis zitten hebben gelukkig geen slachtoffers onder de busreizigers nagelaten.
Als de klok 06.00 uur aangeeft, naderen we Calais. Ik spoor mijn buurman, opa Gerrit (formerly known as Waldorf), aan zijn paspoort bij de hand te houden. Gelukkig verloopt de paspoortcontrole spoedig en mag iedereen zonder problemen Engeland in. De shuttle naar Folkestone vertrekt even na zeven uur en brengt ons binnen drie kwartier naar de andere kant van het Kanaal. Onderweg maakt een deel van het gezelschap gebruik van de gelegenheid om een balletje te trappen. Gezien de zwarte vlekken op de kleding na afloop, is dat er ruw aan toegegaan.
Eenmaal in Engeland nemen we de M20 richting Londen. Aangezien de reis van Folkestone naar Wolverhampton ruim 330 kilometer bedraagt en we langzaam honger beginnen te krijgen, wordt er bij Maidstone gestopt. Waar het gros van mijn reisgenoten voor een simpel Engels ontbijt kiest (waarvan volgens Randy de prijs-kwaliteitverhouding prima te noemen is), zie ik een aantal culinair meer onderlegde reizigers al aanschuiven bij de McDonalds. Op het toilet wordt Thies tijdens een grote boodschap getrakteerd op een mooie prullenbak. Blijkbaar past het niet bij zijn interieur, want het accessoire blijft achter. Wellicht had hij Joris er een plezier mee kunnen doen. Die kiest ervoor een dutje te doen, waarna hij wakker wordt in een klein milieupark. Terwijl er buiten wederom een balletje wordt getrapt, draait een andere Nederlandse bus de parking op. Het blijken fans van Willem II te zijn die op weg zijn naar de wedstrijd Fulham tegen Swansea City. Na ongeveer drie kwartier gepauzeerd te hebben, gaat de reis verder. We hebben nog 280 kilometer voor de boeg en willen uiteraard niet te laat komen voor de eerste wedstrijd!
Geen enkele Kruikezeiker waagde zich in onze rondo
Tijdens de rit van Maidstone naar de volgende pauzeplaats leren de mensen achterin de bus Bart K plotseling van een hele andere kant kennen. Yelle ontsnapt ternauwernood aan een aantal ‘stok’slagen van Bart. Ruim een uur lang zorgen de twee voor amusement van een dubieus niveau, wat dan wel weer tot behoorlijke lachsalvo’s leidt. Bij het laatste tankstation voor Birmingham (waar Wolverhampton een buitenwijk van is) wordt voor de laatste keer gestopt. Daar waar de chauffeur duidelijk aangeeft dat we slechts een kwartiertje stoppen, is de nood voor sommigen blijkbaar zo hoog dat ze de toiletten van het wegrestaurant opzoeken. Randy en Tumke worden daarbij onaangenaam verrast. Nadat ze plaats nemen in de rij voor de toiletten, horen ze twee bezoekers nogal luidruchtig hun grote boodschap doen. Na minuten wachten, is de verrassing des te groter wanneer er twee deuren open gaan en er twee dames uit de toiletten komen. Dit zorgt voor verbaasde gezichten bij de wachtenden. Door de behoorlijke hoeveelheid alcohol die ik in de afgelopen week tot me heb genomen, zou het ook best kunnen dat bovenstaand verhaal omgekeerd heeft plaats gevonden. Mijn geheugen wordt ook ietsje minder, neem het me niet kwalijk.
Als we de stad Birmingham naderen, begint iedereen voorzichtig naar buiten te kijken. Niet dat de stad nu zo mooi is, maar het herbergt wel de voetbalclubs Aston Villa, Birmingham City en West Bromwich Albion. Alleen Villa Park zien we vanaf de autoweg liggen. Als we even later ook het Bescot Stadium van Walsall FC zien liggen, begint het toch wel te kriebelen. Wolverhampton kan nu niet ver meer zijn. Tegen de klok van twaalf uur rijdt de chauffeur dan ook de parkeerplaats aan Faulkland Crescent op. Hier zal de bus tot na de wedstrijd blijven staan om ons vervolgens naar Liverpool te brengen waar we zullen overnachten.
Door de regen lopen we met het hele gezelschap naar het stadion, alwaar we bij de ticket office snel een kaartje voor Randy kopen en even later ook de eerder bestelde 38 tickets ophalen. De plaatselijke Rosi heeft zich uitstekend van haar taak gekweten en binnen twee minuten staan we met de kaarten in onze hand weer buiten. Aangezien het nog ruim twee uur duurt voordat de wedstrijd begint, verspreidt de groep zich over de fanshop, de nabijgelegen supermarkt, pubs en eetkramen.
Het hoofdgebouw is gevestigd in The Stan Cullis Stand
Zelf neem ik met circa twintig anderen plaats in de ‘Goalpost’, een typisch Engelse pub waar uiteraard de ‘early kick off’ (Sunderland vs Spurs) op een groot scherm te zien is. Onder het genot van een lekkere pint blader ik door het programmaboekje. De club is zo vriendelijk geweest om een klein stukje aan ons bezoek te wijden en dat is natuurlijk terecht.
De G van Goalpost
Als het kwart over twee is, wordt het tijd om onze plekken in het stadion op te gaan zoeken. Deze zijn vandaag gelegen op de Upper Tier van de Steve Bull Stand. Via de parkeerplaats lopen we langs de fanshop richting onze tribune. Onderweg komen we Wolfie en Wendy tegen. Die willen maar wat graag met onze Yelle, Jan en Paul op de foto.
Shiny happy people!
Eenmaal binnen zien we dat het bezoekersvak met Ipswich-fans vlakbij aan onze rechterkant ligt. Uiteindelijk zullen daar zo’n 500 Ipswich-fans in plaats nemen.
Er was nog voldoende plek in the away end
De Wolves degradeerden vorig seizoen uit de Premier League en hebben vooralsnog erg veel moeite om hun draai te vinden in de Npower Championship. Na 24 gespeelde wedstrijden hebben de Wanderers pas 31 punten verzameld, maar liefst negentien minder dan koploper Cardiff City. Hierdoor bezetten de Wolves momenteel een teleurstellende 14e plek op de ranglijst. Op Boxing Day werd bovendien met 0-3 verloren van nummer laatst Peterborough. Kijkend naar de selectie vallen me de namen van Kevin Doyle (Iers international), Dorus de Vries, Jermaine Pennant en Sylvan Ebanks-Blake het meest op. Manager is sinds dit seizoen Stale Solbakken. De oud-international van Noorwegen werd vorig seizoen ontslagen bij FC Köln. Opmerkelijk feit over deze man: in 2001 kreeg hij tijdens een training een hartaanval en werd op het trainingsveld klinisch dood verklaard. In de ambulance op weg naar het ziekenhuis werd hij gelukkig succesvol gereanimeerd. Dit betekende overigens wel het einde van zijn actieve voetbalcarrière. De matige prestaties houden de fans overigens niet massaal uit het stadion. Tweewekelijks bevolken toch zo’n 22.000 bezoekers het mooie Molineux.
Tegenstander Ipswich Town doet het al niet veel beter. 27 punten uit 24 wedstrijden geven recht op een schamele 20e plek. Qua namen komen alleen DJ Campbell, Danny Higginbotham, Michael Chopra en Nigel Reo-Coker me bekend voor. Mocht de BBC ‘The Football League Show’ eens wat vroeger uit gaan zenden, zou dat wellicht veranderen. Trainer Mick McCarthy is uiteraard wel bekend. Van 2006 tot begin 2012 was hij trainer van uitgerekend Wolves. Daarvoor leidde hij zes jaar lang het Iers elftal. De fans in Wolverhampton dragen hem nog steeds een warm hart toe, gezien het massale applaus dat McCarthey krijgt als hij het veld opkomt.
Ready for kick off
Om klokslag drie uur fluit scheidsrechter Drysdale voor het begin van de wedstrijd. Wedstrijden in de periode van de feestdagen worden in Engeland traditioneel goed bezocht, zo ook vandaag. Maar liefst 28.595 toeschouwers zijn op dit affiche afgekomen.
Binnen twee minuten roept het grootste gedeelte van die toeschouwers om een strafschop, wanneer Kevin Doyle wordt neergehaald. Drysdale ziet er echter geen penalty in. Nog geen minuut later draait Lee Martin aan de andere kant van het veld een schot net naast het doel van de Wolves. De hoop op een spectaculaire wedstrijd vervliegt echter snel. Beide ploegen spelen zeer matig en met name Wolves brengt helemaal niks. Het tempo ligt laag, passes zijn vaak onzuiver en zodra de bal over de middenlijn gaat ontwaren we geen enkele creativiteit. Hoe goed ik ook mijn best doe, ik kan geen enkele uitgespeelde kans voor de thuisploeg ontdekken. Verder dan twee vrije trappen van 25 meter afstand komt men niet. Bakary Sako schiet deze vrije trappen vakkundig in de muur en de handen van de keeper.
Ipswich imponeert ook allerminst, maar speelt wel iets overtuigender. In de 33e minuut zorgt dat zowaar voor de 0-1. DJ Campbell geeft de bal goed mee aan Aaron Cresswell die de bal beheerst langs Carl Ikeme in de lange hoek schiet. De Ipswich-fans hebben we tot nu toe nauwelijks gehoord, maar laten zich nu uiteraard goed horen:
One nil to the tractor boys,
One nil to the tractor boys!
Hiermee verwijzend naar een van de bijnamen van Ipswich Town. Met deze 0-1 stand wordt ook de pauze bereikt. Onder een luid fluitconcert zoeken de spelers van de thuisclub de kleedkamers op. In de catacomben loop ik Bart K tegen het lijf. Gelukkig is hij alweer wat rustiger, maar dat dreigt snel te veranderen als ik hem vertel dat hij hier niet mag roken. Enigszins teleurgesteld zoekt hij zijn plek op de tribune weer op.
Aan de veldverzorgers lag het niet
Beide ploegen beginnen ongewijzigd aan de tweede helft. We zijn nog geen minuut ver wanneer Carl Ikeme met een mooie redding Guirane N’Daw van de 0-2 afhoudt. Het spel van de Wolves blijft erg onverzorgd en zonder enig geloof in een goed resultaat. Als er al een kans genoteerd mag worden, dan is het een schot voorlangs van Ebanks-Blake dat net wordt gemist door de inglijdende Kevin Doyle. De tweede treffer van Ipswich is de hele tijd dichterbij dan de gelijkmaker van de Wolves.
Slecht uitverdedigen aan de kant van de thuisploeg leidt na 64 minuten dan ook de 0-2 in. Bradley Orr zet DJ Campbell vrij voor keeper Ikeme. Clubhopper Campbell is na een carrière van dik twaalf jaar bezig aan zijn elfde club. In totaal speelde hij al meer dan 380 wedstrijden in het betaald voetbal, waarin hij 163 keer scoorde. Hierdoor heeft hij in ieder geval genoeg ervaring in zijn bagage om koelbloedig de tweede treffer voor de bezoekers tegen de touwen te schieten. Enigszins voorspelbaar zingen de Ipswich fans:
Two nil to the tractor boys,
Two nil to the tractor boys!
DJ Campbell wordt gefeliciteerd met zijn treffer
Trainer Solbakken vindt het nu welletjes en brengt een driedubbele wissel. Dat is voor de fans nog niet zo’n probleem, maar het feit dat publiekslieveling Kevin Doyle één van de drie gewisselde spelers is, is wél een probleem. Het publiek trakteert Solbakken op een massaal:
You don’t know what you’re doing!
You don’t know what you’re doing!
You don’t know what you’re doing!
De fans hebben het overduidelijk ver gehad met de trainer en het grootste deel van de spelers. En als ik het spel van vandaag bekijk, kan ik me daar best iets bij voorstellen. Ik kan me niet indenken dat er vandaag ook maar één speler is die moe van het veld afstapt. In de laatste minuten van de wedstrijd krijgt Ipswich nog twee grote kansen op de 0-3. Eerst schiet Campbell de bal te zacht en recht in de handen van keeper Ikeme. Daarna schiet Chopra de bal voor een vrijwel open goal naast. De lijdensweg voor de thuisfans wordt door scheidsrechter Drysdale met vier minuten verlengd en ook daarin weten de Wolves geen kans te creëren. Onder een striemend fluitconcert en massaal boegeroep verlaten de spelers het veld.
De 39 Fortuna-fans zijn blij dat ze twee treffers en een mooi stadion hebben gezien maar zijn het over het spelniveau roerend eens: dit was niks. Na nog enkele foto’s geschoten te hebben, zoekt iedereen de warme bus op om zich op te maken voor de laatste rit van vandaag.
Die reis duurt circa twee uur en leidt ons voor het grootste deel over de M6 richting de stad van de Beatles. Een ritje van 140 kilometer, wat het dagtotaal op 780 kilometer brengt. Hier zullen we overnachten in het Premier Inn hotel. Eenmaal aangekomen in het hotel zorgen Marc en Chris ervoor dat iedereen zo snel mogelijk een kamer krijgt. De kamers zijn (zoals altijd bij Premier Inn) netjes en schoon. Enige minpuntje vormt het toiletpapier, of beter gezegd het ontbreken aan goed toiletpapier. Mijn roommate Juul beklaagt zich al snel over de losse dunne velletjes en die klacht horen we van meer mensen. Blijkbaar weet iedereen ook deze klus te klaren want rond half acht verzamelt vrijwel iedereen in de lobby om in de stad iets te gaan eten.
Onze groep van circa twintig man lijkt eerst nog even de weg kwijt te raken, maar vindt daarna toch een Italiaans restaurant met de naam ‘Casa Italia’ waar ze geen moeite hebben om een dergelijk gezelschap te plaatsen en bedienen. Links en rechts zie ik spaghetti, penne, pizza’s en lasagne langskomen en even na tien uur loopt iedereen voldaan weer naar buiten. Dat mijn bolognese saus erg droog en weinig smaakvol is, mag de pret niet drukken. We kunnen terugkijken op een geslaagde eerste dag van deze vijfde Engeland-reis en daar draait het allemaal om.
Juul, Guido en ik bezoeken nog even een nachtwinkel voor wat frisdrank en chips en lopen dan terug naar het hotel om Match of the Day te kijken en de benodigde nachtrust te gaan nemen. De rest gaat nog even een pub of discotheek in om de eerste reisdag af te sluiten en zich voor te bereiden op de dag die komen gaat. Afgesproken wordt om morgen om 9.30 uur gezamenlijk te genieten van een full English breakfast. See you tomorrow!!!
