Na het bezoeken van de twee hoogste leagues in het Britse voetbal was het tijd om even wat verkoeling te gaan zoeken op een lager niveau. We moesten kiezen tussen Kettering Town en Kidderminster Harriers, maar dat was eigenlijk geen keuze. Natuurlijk gaan we naar Kidderminster en als het even kan per stoomtrein…
Ik volg het voetbal al sinds jaar en dag en aparte, grappige of onverwachte dingen willen mij nogal eens bijblijven. Zo staat me nog een reportage over de supporters van Kidderminster Harriers voor de geest die de BBC jaren en jaren geleden uitzond. Vermoedelijk was ik toen nog een klein ventje. Desondanks was het voor mij een beklijvend stukje televisie. Ik zie nòg een stoomtrein het station van Kidderminster verlaten, terwijl supporters uit de ramen hangen. Aan de stoomtrein was een spandoek geknoopt met daarop de tekst ‘Kiddie for the Cup’.
Toen we erachter kwamen dat afgelopen weekend in Engeland ‘Bank Holiday Monday’ gold en bleek dat er in Kidderminster werd gevoetbald, was de keuze dan ook vrij rap gemaakt. Kidderminster ligt namelijk in Worchestershire en dat is niet zo ver van Birmingham. Helaas voor Kettering Town. Nu weet ik nog altijd niet of het bedrijf Kettering Tyres nog immer de shirts siert van ‘The Poppies’, maar daar zal ik nog wel een keer achterkomen.
Nadat de wekker weer te vroeg is afgelopen proberen we eerst de buitenkant wat op orde te brengen. Als we ons van die taak enigszins hebben gekweten schuiven we aan voor alweer ons derde English Breakfast. Gelukkig hoeven we niet in het zaaltje plaats te nemen waar ook de bar staat, want daar is fatsoenlijk zitten schier onmogelijk. Wie speelt het nu klaar om stoelen bij een tafel te zetten terwijl de tafel lager is dan de stoelen? Dat is super onhandig, Wayne! Oja, Wayne is zeg maar ‘de Zeki van het Premier Inn’, alleen wat minder charmant.
Na het afwerken van de hele riedel gaan we terug naar de hotelkamer om de spullen te pakken voor ons ‘dagje Kidderminster’. Vanuit de hotelkamer heb je prachtig uitzicht op ‘Birmingham Cathedral’, oftewel de kathedraal van Birmingham. Dit bouwwerk kwam gereed in 1715, nadat er liefst zes jaar aan is gewerkt. Echter, door geldgebrek lukte het niet eerder dan 1725 om de kathedraal volledig af te bouwen. Sindsdien heeft het gebouw nog wel enkele aanpassingen ondergaan, maar is de basis van het gebouw niet meer veranderd.
Het zou wel heel erg vreemd zijn om dagelijks Birmingham Cathedral enige keren te passeren maar het gebouw niet van dichtbij te hebben bekeken. Omdat het reisschema het toelaat, besluiten we Temple Row over te steken en kennis te nemen van de pracht van dit bouwwerk. De ligging van de kathedraal is overigens fenomenaal. De kerk, vernoemd naar St. Philip, ligt in het centrum van Birmingham in een keurig aangeharkt parkje.
De binnenkant is mogelijk nog fraaier dan de buitenkant. Links en rechts zitten wat mensen te bidden of gewoon ongegeneerd de toerist uit te hangen. Ik reken onszelf tot die laatste categorie. Desondanks steken we een aantal kaarsjes op voor alle mensen die we lief hebben en nog bij ons zijn en degene die dat niet meer zijn. ‘May God bless you’ is de laatste zin van de brochure die we meenemen, waarvan akte.
Birmingham Cathedral ligt in hartje Birmingham
Vanuit Birmingham Cathedral ben je binnen een paar minuten bij een station, al kiezen we vandaag voor Birmingham Moor Street, aan de rand van het stadscentrum. Na het afrekenen van de treintickets kan het wachten gaan beginnen. En lang is dat eigenlijk niet. Na een klein kwartier stappen we in de dieseltrein die ons naar Worchestershire zal brengen. De eerste halte waar we stoppen is Birmingham Snow Hill, dus ook daar hadden we kunnen instappen. Klein detail. Via Jewellery Quarter komen we uit bij The Hawthorns, de thuishaven van West Bromwich Albion. Ook deze club zullen we in een later stadium nog wel eens bezoeken.
Na station The Hawthorns gaat het redelijk bergaf. Blijkbaar ligt Kidderminster in een dal. Plotseling verandert ook de omgeving. Birmingham hebben we definitief achter ons gelaten en we rijden door het Britse platteland. Ondertussen heeft zich ook een eerste supporter van Tamworth Football Club zich in de trein gemeld, maar stapt betrekkelijk vroeg weer uit. Vanaf Lye is het nog vier haltes tot in Kidderminster, al kennen we zijn beweegredenen natuurlijk niet.
Een kleine twintig minuten later arriveren we in Kidderminster. Als klein jongetje van gedroomd en nu, vele jaren later, is het dan zover. Mijn droom komt uit! Zeker als we na het uitstappen naar links lopen en de loodsen van de Severn Valley Railway zien liggen. Tegenwoordig baat zij een spoorlijn van 16 mijl uit tussen Kidderminster en Bridgnorth, louter voor toeristische doeleinde. De lijn loopt min of meer parallel aan de rivier de Severn en is vooral beroemd vanwege de passage over de Victoria Bridge. De stoomtreinen die deze brug passeren zorgen telkenmale voor een tafereel dat slechts onze voorouders zich nog helder voor de geest kunnen halen. Dit is natuurlijk ook de spoorlijn waar destijds de supporters van Kidderminster hun tocht hebben gemaakt ten tijde van hun FA Cup-succes.
Als we de loodsen van de Severn Valley Railway passeren zien we een bordje hangen met de tekst ‘Aggborough 500 yards’. Met andere woorden: we zijn 500 yards verwijderd van de thuishaven van Kidderminster Harriers Football Club! En dat kan goed kloppen, want boven de daken van de huizen zien we de lichtmasten al.
Via een grote parking komen we uit achter een huizenblok. Hier loopt inderdaad een paadje, maar dat is hoogstens anderhalve meter breed. Hmm, vreemd. Maar ja, het gaat wel in de richting van de lichtmasten. Omdat we aan de vroege kant zijn, besluiten we het erop te wagen. Na 490 yards weten we of het pad uitkomt bij het stadion van ‘The Harriers’. Inderdaad, we staan op de grote parking van Aggborough Stadium!
Dit steegje verschaft toegang tot Aggborough Stadium
Onze eerste zorg is het krijgen van tickets, maar we zijn dusdanig vroeg dat het kassahokje nog niet geopend is. Tweede probleem is dat er in de fanshop niet met briefjes van £50 kan worden betaald. Tsja, dan moet de lamme de blinde maar even helpen. De lopende rekening wordt zo aardig geplunderd.Voorzien van ticket en programmaboekje lopen we zoals te doen gebruikelijk richting dichtstbijzijnde pub. En in dit geval is dat niet ver. The Harriers Arms ligt vlakbij; sterker nog, het is een soort stadionpub. Mooie bijkomstigheid is dat er Foster’s wordt geschonken. Nadat we de deur geopend hebben en enkele stappen naar binnen zetten stokken prompt alle gesprekken. Een doodse stilte maakt zich meester van de pub. Om de stilte te doorbreken (en er meteen ook munt uit te slaan) lopen we maar door richting barjuffrouw en plaatsen onze bestelling. Voor £4,20 komen we beide in het bezig van een drankje.
The Harriers Arms is een typisch Britse pub
In de pub is het nog niet zo druk en we nemen plaats op het rode pluche. We komen net op tijd binnen, want Real Mallorca – Real Madrid staat op het punt ven beginnen. Iets zegt me dat dit geen live uitzending is. Na een tiental minuten geschaak bladeren we maar eens in het programmaboekje. Op pagina drie lezen we het welkomswoord van Harriers’ coach Steve Burr. Hij verontschuldigt zich een klein beetje voor de resultaten thuis tot dusver (3-4 verlies tegen Southport en 1-3 verlies tegen Mansfield Town). Tijdens uitwedstrijden gaat het heel wat beter want er werd al gelijkgespeeld in Wrexham. Het is extra balen voor de supporters want Burr weet dat heel veel mensen gewoonweg niet kunnen gaan in verband met werk of omdat de kosten te hoog zijn. Waar hebben we dit eerder gehoord? Oja, vrijwel alle wedstrijden staat geprogrammeerd voor de zaterdagmiddag… Verderop in het boekje lezen we dat er in de zomer drie spelers van Tamworth FC naar Kidderminster Harriers zijn overgestapt hetgeen zal zorgen voor een beladen match. Laat dat nu heel goed uitkomen, want daarvoor zijn we gekomen!
Een gevoel van teleurstelling maakt zich van ons meester op het moment dat twee hostesses binnen komen lopen. Zij bieden namelijk de mogelijkheid om kaartjes en een programmaboekje te kopen. Helaas, maar aan ons hebben Louise en Victoria niks vanmiddag. Stijlvol gekleed maken ze met iedereen een praatje en kwijten ze zich uitstekend van hun taak. Dat zouden meer clubs moeten invoeren!
Nadat Real Madrid een puntje heeft gepakt op Mallorca gaan we Aggborough eens van binnen bekijken. Buiten is het al aardig druk en de stands lopen redelijk vol. Bij binnenkomst lopen we ook de gememoreerde Duitser tegen het lijf. Hij is vandaag ook aanwezig en zou een paar ‘Bierchen’ met ons drinken. Dat heeft alvast niet in The Harriers Arms plaatsgevonden, want daar hebben we hem niet gezien. Hij is overigens alleen op pad en resideert in een hotel tegenover het treinstation van Kidderminster.
Nadat we worden gewaarschuwd door een steward gaan we op zoek naar onze plaatsen. De steward van dienst heeft ons gevraagd louter discreet foto’s te nemen onder de wedstrijd, want anders zijn de gevolgen niet te overzien. ‘Nee serieus, dan krijgen jullie echt grote problemen met uitzendrechten en dergelijke’. Yeah, right. Bij Aston Villa hebben we overal foto’s van geschoten en werd ons geen strobreed in de weg gelegd. Maar hier in het Blue Square Bet Premier gaat men plots censuur toepassen? Te zot voor woorden.
De tribuneplaatsen zijn trouwens uitstekend gekozen. Halverwege de Main Stand, vlakbij de dug-out. Als de spelers het veld opkomen staan we dan ook op de eerste rij te genieten. Nadat een klaterend applaus van de tribunes rolt stellen de teams zich op.
De teams presenteren zich aan het publiek
De tribune waar wij hebben plaatsgenomen is redelijk gevuld, hetgeen ook kan worden gezegd van de spionkop van Kidderminster. Vanuit Tamworth zijn heel wat getrouwen meegereisd. De minimale reisafstand zal hierop wel van invloed zijn. We schatten de away support op ongeveer 100 fans. Aan onze overzijde zit slechts een plukje mensen. In totaal hebben 1.271 mensen plaatsgenomen in Aggborough.
De spionkop mocht wel wat luidruchtiger zijn
Als de scheidsrechter een eerste keer fluit stijgt er een gejuich op vanaf de Main Stand. Iedereen gaat er eens goed voor zitten en heeft er zin in. De spelers ook. De aftrap volgt, de bal wordt teruggespeeld en huizenhoog naar voren geschoten. Welcome in the Conference!
Nadat de storm een klein beetje is gaan liggen trekt Tamworth het spel ietwat naar zich toe. Ondanks dat er in ‘When Saturday Comes’ niet veel voor de kansen van ‘The Lambs’ wordt gegeven, beschikt coach Gery Mills over een prima elftal. Achterin beschikt hij over een tweetal slagers die niets liever doen dan duelleren en op het middenveld heeft hij wel wat voetballend vermogen. Het meeste valt Jay Smith op, de kleine stofzuiger die verleden seizoen tijdens de winterstop overkwam van Oxford United. In de punt speelt de boomlange Kyle Perry die bijna elk duel wint. Hiermee is hij ook geregeld het mikpunt van spot voor de aanhang van ‘The Harriers’. Hij trekt zich hiervan maar weinig aan en speelt een prima partij.
Kidderminster heeft de grootste moeite met Tamworth, maar desondanks is het ex-Lamb Nick Wright die een eerste schot afvuurt op Ross Atkins. Onder luid gejoel van de Tamworth-aanhang verdwijnt de bal in het zijnet.
Kidderminster kon maar moeilijk een bres slaan in de hechte verdediging
Tamworth probeert vooral via Danny Thomas gevaar te stichten. Deze Conference-uitgave van Ashley Young is zijn bewaker toch een aantal keren te snel af, maar weet net niet het hoofd van Perry te vinden.
Op het moment dat je het niet verwacht slaan ‘The Harriers’ toe. Een diepe bal wordt knap vrijgespeeld en belandt in de voeten van Keith Briggs. De middenvelder speelt zijn man uit en draait de bal in de verre hoek: 1-0. Een beetje onverdiend, maar daar maalt geen Harrier om. Tamworth laat zich echter niet kennen en gaat op zoek naar de gelijkmaker. Aan de zijkant wordt een overtreding gemaakt, maar de scheidsrechter wuift de protesten weg. De bal wordt voorgezet en Perry knikt de bal bijzonder fraai in de kruising: 1-1. Niet veel later is het rust.
Tijd om onze loten erbij te nemen. We hebben elk twee loten gekocht à £1 en hopen naar huis te gaan met de hoofdprijs van £222. Jammer, maar dat geluk hebben we nèt niet. Ondertussen stel ik de persoon achter mij op de hoogte van mijn jeugdherinnering met betrekking tot Kidderminster. Helaas, maar dat is blijkbaar vóór zijn tijd bij de club. Ik heb nu ook een goed zicht op de persoon naast hem, waarschijnlijk zijn dochter, die de hele wedstrijd al ‘Come on Kiddie’ aan het roepen was.
De tweede helft is feitelijk een voortzetting van de eerste. Kidderminster gaat amechtig op zoek naar een voorsprong, maar stuit keer op keer op de verdediging van Tamworth. ‘The Lambs’ zoeken op hun beurt steeds spits Perry en hij blijft een plaag voor alles en iedereen.
Ongeveer 20 minuten voor tijd volgt het zoveelste duel tussen de verdedigers van Kidderminster en Perry waarbij laatstgenoemde struikelt. De grensrechter seint de referee in dat er wel degelijk iets heeft plaatsgevonden en deze toont Mark Albrighton een tweede keer een gele prent. Hij kan alvast inrukken.
Dat is natuurlijk koren op de molen voor Tamworth, want de kans hier met punten te vertrekken is nu levensgroot. Zeker ook wanneer uitblinker Perry een bal onder zijn voet terughaalt en in de kruising schiet. Er staan nog ongeveer 10 minuten op de klok en Kidderminster mag proberen een 1-2 achterstand op te halen met een man minder.
Aan de kant van Tamworth is ook niet iedereen meer even fris en groot is dan ook onze verbazing als plotseling een rijzige donkere speler het veld in wordt gestuurd. Zien we dat goed? Staat er echt ‘Lyttle’ achterop zijn shirt? Jazeker! Het is gewoon Des Lyttle! Deze 38-jarige verdediger lost Richard Tait af en mag de laatste minuten proberen de voorsprong vast te houden.
Ouderdomsdeken Des Lyttle komt het veld in
Ervaring kan Lyttle niet ontzegd worden, want hij speelde jarenlang bij diverse club, waarbij wij hem het beste kennen van zijn tijd bij Nottingham Forest. Grote namen zoals Stan Collymore, Bryan Roy, Stuart Pierce en Pierre van Hooijdonk speelden met hem samen in één elftal.
Toch lukt het Kidderminster om nog gelijk te maken. In de slotseconden van de wedstrijd kopt Jack Byrne de 2-2 tegen de netten. Een onverwacht succes voor ‘The Harriers’.
Piepkleine Main Stand, maar wel reuze gezellig!
Na afloop worden de spelers luid toegejuicht en verlaten de spelers van Tamworth teleurgesteld het veld. Voor ons nog even tijd om wat foto’s te maken en nog terug de pub in te duiken. Daar nuttigen we nog één drankje en maken ons dan op voor de terugreis. Via hetzelfde paadje lopen we weer terug en bereiken probleemloos Kidderminster Station.
De spelers van Kidderminster gaan door het leven als ‘The Harriers’
Een paar minuten later stopt de trein en sporen we terug de berg op, richting Birmingham. Na een dik uur bereiken we Snow Hill Station en besluiten we maar uit te stappen. Als we Colmore Row oversteken komen we weer uit bij Birmingham Cathedral en is de cirkel rond.
De afgelopen dagen hebben we op drie niveaus wedstrijden mogen zien en dat is zeker niet tegengevallen. Natuurlijk, andere resultaten waren prettiger geweest, maar kom, het is maar voetbal. Het leven bestaat uit belangrijker zaken. Dat bedachten we ons tenminste toen we ’s ochtends in Birmingham Cathedral enkele kaarsjes aanstaken.
Michel Hennen
