Het is zo rond de klok van 16.15 uur, als luid toeterend een auto komt voorgereden in het LB bolwerk van de Westelijke Mijnstreek. Achter het stuur zit Jeroen, kortweg JC. Vanavond staat in de Cristal (Alken) Arena te Genk het niet geheel onbelangrijke affiche: Racing Genk vs Maccabi Haifa op het programma. De wedstrijd is het kader van de tweede voorronde voor de Champions League. De Belgische kampioen rekende in een eerder stadium af met Partizan Belgrado en moet vanavond een 2-1 nederlaag in de heenwedstrijd zien recht te zetten. Leve het moderne voetbal, waar de kampioen van België voorrondes moet spelen, maar de nummer 2 van landen als Engeland, Italië en Spanje rechtstreekse doorgang wordt verleend. Toegegeven, Engels is niet mijn moerstaal, maar ik heb toch altijd durven zweren dat champions, kampioenen betekent.

De vriendschap tussen de twee fanatieke kernen van Genk en Sittard bestaat volgend seizoen vijftien jaar. Ooit begonnen op de toiletten van Café Het Stadion voor de roemruchte Baandert. De wedstrijd (in het kader van de Limburg Cup) eindigde destijds in een 5-1 overwinning voor de geel/groenen, maar dat bleek achteraf geen maatstaf te zijn voor de sportieve ontwikkeling van beide clubs. Waar Genk daarna uitgroeide tot een Belgische topclub, verging het de Sittardse trots zoals bekend vele malen beroerder. Toch bleek de vriendschap ook in deze woelige tijden onverwoestbaar. Genkies in Sittard en Sittard lads in Genk, is eigenlijk al een niet weg te denken beeld meer. Reden dus om deze nieuwe mijlpaal in de geschiedenis van KRC Genk met een bezoekje te vereren. 

Na een korte tussenstop in Maasmechelen, gaat de reis verder richting Genk. Aangekomen bij café Italo Belga, is het nog betrekkelijk rustig. We zijn in ieder geval de eerste Fortunezen ter plaatse. Gelukkig is het wachten in Belgisch Limburg altijd aangenaam en de Jupilers á raison van €1 laten zich goed wegdrinken. Al snel komen de eerste bekende gezichten binnendruppelen, worden de nodige handen geschud, en haal ik met enkele oudgedienden herinneringen op uit de begintijd van de Genk-Sittardse vriendschap. De tijd vliegt voorbij en even na achten wordt het sein gegeven dat men zich gaat opmaken voor de wandeling naar de Cristal Arena. 

Daar aangekomen, bestellen we vlug even een broodje Mexicano, met alles erop en eraan. “En wat is alles erop en eraan?”, luidt de vraag vanuit de catering. “Ketchup, Mayo en Ajuinen”, aldus JC. Juist, en vergeet aub niet de Mexicano en het broodje. Na het overigens voortreffelijk smakende hapje fastfood te hebben verorberd, begeven we ons naar de ingang, waar het dringen is geblazen. Nadat we ons door de smalle toegangspoort hebben gewurmd, begeeft iedereen zich richting vak P. Daar blijkt dat het moderne voetbal in ieder geval niet heeft geleid tot scherpere controle op de toegangskaarten. Dit gebeurt nog atijd met dezelfde Belgisch-Limburgse gemoedelijkheid als 14 jaar geleden, en dus is de capaciteit van vak P vanavond met minimaal 50% overschreden.

 
Het goed gevulde stadion is er klaar voor

Beide ploegen staan al klaar om het veld te betreden, en onder het hymne van de Champions League maken beide ploegen hun opwachting. Na de gebruikelijke plichtplegingen om de grote geldschieters bij de UEFA tevreden te stellen en/of the houden, fluit de Engelse referee Howard Webb voor het begin. Genk start furieus aan de wedstrijd en probeert Maccabi Haifa te overrompelen. De bedoeling is duidelijk. De blauw/witten willen zo snel mogelijk een opening forceren in de Israëlische defensie. Hopelijk gaat dat lukken, want het op deze manier smijten met de krachten, is bijna geen 90 minuten vol te houden. 

Na ongeveer 10 minuten is er de eerste echte grote kans van Genk. Een combinatie tussen Barda, Pudil en Kennedy, zet laatstgenoemde vrij voor de keeper, maar kordaat ingrijpen van Maccabi doelman Davidovitch, voorkomt een zeker lijkend doelpunt. Voor Genk een teken om het tempo nog wat op te voeren. Aanvalsgolf na aanvalsgolf beukt nu op de defensie van Maccabi Haifa.


De sfeer zit er goed in in vak P

De volgende grote kans voor Genk is na ongeveer 20 minuten. Een voorzet van Kennedy wordt ternauwernood gemist door de Israëlische spelmaker van Genk, Barda en de bal verdwijnt via een verdediger over de achterlijn. De daaropvolgende corner wordt door Töszer in de handen gekopt van de Maccabi sluitpost. Ondanks alle offensieve dadendrang van Genk staat het nog steeds 0-0. Gezien de tactiek en strijdwijze van de Israëliërs een gevaarlijke stand. Dit soort ploegen heeft immers de reputatie graag achterover te leunen en de tegenstander het spel te laten maken, om vervolgens via de counter razendsnel toe te slaan. 

Vooralsnog is van dat counterspel nog niets te zien geweest en blijft het Genk, dat met man en macht een opening probeert te forceren. Daarbij hartstochtelijk en onophoudelijk aangemoedigd door de Ultra’s Drughi. Er hangt een geweldige sfeer in de Cristal Arena, die alles en iedereen schijnt op te zwepen.


De Drughi Ultras zitten rechtsboven de, verplicht, lege staantribune

In de 30e minuut is er de volgende kans voor de thuisploeg, maar de kopbal van Vossen verdwijnt rakelings voorlangs. Nauwelijks twee minuten later is het weer Maccabi doelman Davidovitch die redding moet brengen op een inzet van Joneleit. 

Net op het moment dat de frustratie een beetje dreigt toe te slaan bij het thuispubliek, vindt de Genkse formatie een doorbraak in de muur van Maccabi Haifa. Een pass a la Wouter Scheelen van Barda stuurt Kennedy in de diepte. Op inzet en kracht ontdoet die zich van zijn tegenstanders en passt vervolgens op de meegelopen Jelle Vossen. Deze laat zich deze kans niet ontnemen en knalt de 1-0 in de netten. 

Zoals gezegd, tegenstanders zoals Maccabi hebben de reputatie, razendsnel toe te slaan, en het bewijs wordt weer eens pijnlijk duidelijk op de Genkse deurmat afgeleverd. Genk is nog een beetje aan het navieren en Maccabi profiteert optimaal van dit concentratieverlies. De bal komt via Vered  bij Gosala, die de iets te ver voor zijn doel staande Genk doelman Köteles verrast met een bekeken balletje in de kruising, 1-1. 

Genk lijkt niet onder de indruk van deze tegenslag en gaat op zoek naar de hernieuwde voorsprong. Daar hoeft men gelukkig niet lang op te wachten. Als verschillende Genkies al aan het ‘genieten’ zijn van de Cristal Alken Malt, is het Thomas Buffel die een afgeslagen bal vanaf een meter of dertien onhoudbaar achter Davidovitch deponeert, 2-1. 

Dit is tevens de ruststand. Een volledig verdiende voorsprong voor de thuisclub. Nu maar hopen dat de blauw-witten nog genoeg energie overhebben voor de tweede helft. JC en ik proberen ondertussen maar eens de malt versie van Cristal Alken uit. Vrolijk worden we daar in ieder geval allerminst van. Vlak voor aanvang van de tweede helft trachten 2 stewards ons duidelijk te maken dat we afstand moeten houden tot de boarding. Geen makkelijke taak als een zekere JC onder de aanwezigen is. Na dinsdagavond zal dat waarschijnlijk ook in Belgisch Limburg bekend zijn. 

In de tweede helft moet Genk noodgedwongen wat gas terugnemen. Het hoge tempo van de eerste helft heeft zijn tol geeist en voorzichtig probeert Maccabi Haifa wat meer de aanval te zoeken. Echt gevaarlijk wordt men echter zelden, en de grootste kans van Maccabi is rond de 75ste minuut. Het zwakke schot van Yampolski kan de uitblinkende Köteles eigenlijk nauwelijks verontrusten. 

Ook Genk weet zich nog enkele kansen te creëren , maar respectievelijk Vossen en de ingevallen Ogunjimi missen net de vereiste scherpte in de afwerking. Na 90 minuten en wat blessuretijd, vind Howard Webb het dan ook een goed moment om af te fluiten. De 2-1 eindstand na de reguliere speeltijd betekent verlengingen. De spanning is voelbaar in de Cristal Arena, waar de spelers voor aanvang van de eerste verlenging het publiek nog wat extra proberen op te zwepen. Dat lukt, en in een werkelijk kolkende ambiance wordt het spel hervat.

Beide ploegen krijgen in de eerste verlenging een enorme kans. Eerst is het Maccabi, dat de wedstrijd in het slot had kunnen gooien, maar de inzet van Amasha spat onhoudbaar voor Köteles uiteen op de paal. Genk kruipt eigenlijk voor het eerst van deze avond door het oog van de naald. Het antwoord van de thuisploeg volgt onmiddellijk. Töszer haalt van buiten het strafschopgebied snoeihard uit, maar doelman Davidovitch brengt redding voor de gasten. Dit is tevens het laatste wapenfeit van de eerste verlenging en beide ploegen wisselen van helft. 

Ook in de tweede verlenging krijgen beide ploegen een uitgelezen kans om de wedstrijd in hun voordeel te beslissen. Eerst is er Dvalishvili die Genk doelman Köteles al vallend probeert te passeren, maar wederom is de sluitpost paraat. Uit de rebound probeer vervolgens Falach de doelman te passeren, maar Köteles is al met zijn gedachte bij een glansrol in de immer naderbij komende penaltyreeks. Niet te passeren is de doelman (who the fuck is Thiebaut Courtois?) en ook hier brengt hij redding. 

In de allerlaatste seconde is er nog een enorme kans voor Jelle Vossen, maar zijn kopbal, op een voorzet van Limbombe, gaat ternauwernood naast. Hierna houdt Webb het voor gezien en kunnen beide ploegen en het publiek zich gaan opmaken voor de penaltyreeks. De spanning is bijkans ondraaglijk voor de Genkies, die aangeven liever niet willen kijken, maar dat uiteindelijk natuurlijk wel gewoon doen. Een meer dan terechte beslissing, want Genk wandelt door de penaltyserie alsof het hun dagelijkse werk is. Vossen schiet raak, 1-0. Köteles ranselt inzet van Dvalishvili uit doel. Hubert, onberispelijk binnen, 2-0. Penalty van Golasa, makkie voor Köteles. Töszer faalt niet, 3-0. Twatha brengt de spanning nog voor enkele seconden terug in de wedstrijd, 3-1, maar Pudil faalt niet en knalt Genk de Champions League in, 4-1.


De buit is binnen! 

Dan is het tijd voor een waar volksfeest in de Cristal Arena. Het stadion barst nu ongeveer uit haar voegen. Iedereen springt elkaar in de armen, juicht, lacht, huilt en bejubelt haar helden. Genk gaat dikverdiend door naar het hoofdtoernooi van de Champions League. En de Joden? Die zijn stil, heel stil! Nadat er uitbundig afscheid is genomen van de spelers, begeven we ons op de terugweg naar Italo Belga. Onderweg wordt druk gefilosofeerd over de mogelijk tegenstanders van Genk in de groepsfase. De kans is groot dat die fase gaat eindigen met 0 op 18, maar hoe zongen we het ook alweer:

“CHAMPIONS LEAGUE, WE’RE HAVING A LAUGH!!!”

Met andere woorden, het was wederom een fantastische avond  bij onze vrienden uit het andere Limburg.

 Guido Erens