Ik weet dat ik in mijn laatste column voor Fortuna United heb geschreven dat het mijn laatste column zou zijn, toch wil ik mijn ervaringen in Amerika met jullie delen.

 

 

 

 


Over de voorafgaande gebeurtenissen wil ik alleen zeggen, dat nadat ik mijn ontslagbrief heb binnengekregen van Fortuna, veel managers me hebben opgezocht, en eentje heeft ook mijn spelersrecht gekocht. Hij helpt me om een nieuw team te zoeken.

De man bij wie ik heb getekend is een Hongaars-Amerikaanse manager. Ik tekende bij hem, omdat hij me meteen concrete teams heeft kunnen opnoemen waar ik een kans zou kunnen maken. Deze teams spelen ook nog in de hoogste divisie van dat land, met uitzondering van de Spaanse en Engelse clubs. Natuurlijk heb ik een DVD gestuurd uit de tijden dat ik nog aanvallende middenvelder speelde. Hierbij zijn ook wedstrijden uit de eredivisie nog bijgeknipt. Bijvoorbeeld: PSV, *oda, Vitesse, AZ enz. De rest van de beelden zijn uit de eerste divisie, waar ik een goede pass gaf of een goeie actie maakte.

De manager komt uit Chicago, daarom was het vanzelfsprekend dat hij de beelden eerst aan de trainer van de plaatselijke club liet zien (Chicago Fire). Een paar dagen erna kwam het vliegticket al. Zo ben ik dus in Amerika gekomen. Na een reis die negen uur duurde kwam ik aan in Chicago. De eerste dag was vrij, zodat we op zoek konden gaan naar de twee landgenoten die ook in Chicago speelden. De twee jongens spelen in de zaal in Amerika. Zaalvoetbal is bij hun 5+1 op een veld zo groot als een ijshockeyveld, dat omgeven is door een boarding van plexiglas. Omdat de bal dus nooit uit is, is de snelheid van het spel zo groot dat er constant gewisseld werd. Zo’n 4.000 toeschouwers waren aanwezig bij dit evenement. Er waren meerdere ongelooflijk grote beeldschermen in de zaal waar het spel ook op was te volgen met andere woorden de toeschouwers werden optimaal bediend.

Na de wedstrijd zijn we naar een plaatselijke bar gegaan, waar de sporters bij elkaar komen. Hier kon ik dus nauwelijks meer op mijn benen staan, dus ik ben vlak na de aankomst bij de bar naar mijn hotel gegaan en ik ben meteen in slaap gevallen.

Maandagmiddag werd ik voorgesteld aan de groep en mocht ik mijn eerste training beleven. Wat mij meteen opviel was dat er helemaal geen vrienden werden gemaakt, er werd niemand geplaagd, en er werd helemaal niet gelachen in de kleedkamers. Iedereen deed gewoon zijn eigen ding.

Ik kreeg hulp van een Amerikaans international, Tony Sanneh. Oftewel we hebben een beetje gepraat. Hij heeft drie jaar in Europa gevoetbald bij Hertha BSC. Dat was in de tijd toen Gabor Kiraly (Nu Crystal Palace FC) ook nog daar speelde.

Over de training kan ik alleen maar kwijt dat de meerderheid van de spelers op een vroegere leeftijd meer atletiektraining heeft gekregen dan voetbaltraining. Waardoor het spel erg snel was. Het was wel even wennen, het was net kluitjesvoetbal, zoals ze het in Nederland noemen. Iedereen was op de bal gericht, dus je zag bijna geen crosspasses. De training bestond dus uit veel rennen en krachttraining. Het voelde raar aan, ik vond dat mijn kennismaking dus niet goed was gelukt.

Tijdens mijn gesprek met de trainer heeft hij me verteld dat hij mijn beelden goed heeft bekeken, en dat hij weet wat ik kan, en ook weet, hoe moeilijk het is om na een seizoen binnen een paar dagen aan een nieuwe spelersgroep te wennen, en goed te kunnen trainen. De voetbalstijl is anders, de opbouw van de trainingen is anders (heel veel rekoefeningen), maar mijn grootste vijand was toch het tijdsverschil. Na mijn eerste training had ik dus ook geen zin om de stad te bekijken. Ik was moe.

Het bijzondere was dat ze ook wisten dat een Nederlandse journalist me na een eredivisiewedstrijd de Hongaarse pitbull had genoemd in een artikel. De training van dinsdag was goed te vergelijken met maandag. Op woensdag had ik het gevoel dat ik over mijn dode punt heen was en de bal ook steeds meer ging doen wat ik wilde.

Over de omstandigheden wil ik kwijt dat het team aan het wachten is op een nieuw stadion. In juli is het nieuwe stadion klaar. De eerste wedstrijd in het nieuwe stadion is de All-Star team tegen Chelsea.

Op dit moment spelen ze op een huurveld, waar alles aanwezig is. Voor een Europees oog is alles iets groter dan echt nodig is, bijvoorbeeld de lockers in het kleedlokaal zijn zo groot als een kast met twee deuren. Zoals bij de NFL teams. Grote krachtruimte met verschillende apparaten. Je kon zelfs ontbijten bij de club. Terug naar het voetbal.

De vermoeidheid was weg op donderdag. Grotendeels was het toen ook al gelukt om de namen van de spelers uit mijn hoofd te leren. Ik kon toen meer ballen opeisen van mijn teamgenoten, waardoor mijn spel ook beter werd. Het voelde ook goed voor mij dat ik aanvallende middenvelder speelde, omdat dit mijn eigen positie is.

De vrijdag: een oefenwedstrijd tegen UIC. Ik heb de halve wedstrijd gespeeld. In de eerste helft heb ik opgemerkt dat het tempo zoals dat in de trainingen te zien was, veel lager was tijdens de wedstrijd. De opbouw van het spel is ook minder georganiseerd, de spelers zijn ook meer gefocust op hun eigen belang. Ik mocht gelukkig zelf bepalen waar ik liep en wat ik deed, en ik heb met links een goal gescoord. Ik kreeg een bal teruggelegd en met links plaatste ik hem mooi in het netje. Ik zou meer kansen kunnen hebben gehad als mijn teamgenoten de bal hadden teruggespeeld. Toch heb ik uit individuele acties twee keer de goal van de tegenstander bedreigd.

Alleen van de speler die bij Hertha Berlijn heeft gespeeld (Tony Sanneh) kreeg ik de bal terug. De rest moest eerst een actie maken voordat ze de bal teruggaven. Creatief spel wordt toegelaten door de trainer. Er wordt niet verteld waar en hoe je moet lopen, waardoor het spel leuker wordt om aan te zien. Ik kreeg na de wedstrijd de complimenten van mijn manager voor mijn goede spel, waaruit ik dus concludeer dat ik een goede wedstrijd heb gespeeld.

Over een contract hebben we het wel gehad, maar ik weet er niks van, want mijn manager regelt alles. Hij zei tegen mij: “Ga eerst lekker op vakantie en als er iets is bel ik je op.”

Over het Hongaars team: Er was wel degelijk sprake van dat ze me hebben uitgenodigd, maar omdat ik voor Fortuna in 2001 de Nederlandse nationaliteit heb aangenomen (Non-EU spelers hadden een minimum salaris van 750.000 gulden) zijn de onderhandelingen nog volop aan de gang. Dit wordt ook door de manager geregeld. Over Chicago zelf wil ik niet veel zeggen, daarom heb ik een paar foto’s uitgekozen uit de 300 die ik heb gemaakt.

Over Fortuna wil ik alleen zeggen dat ik van niemand heb te horen gekregen: “Lászlo bedankt voor de afgelopen vier jaar die je hier hebt gespendeerd.” Ik denk dat ik wel een bosje bloemen had verdiend als een afscheid!

Lászlo Mészáros