Met een derbywinst in Maastricht onder het hoofdkussen is het een stuk aangenamer als de wekker je ‘the morning after’ al om vier uur ’s nachts uit je slaap haalt. Met dank aan de goede zorgen van het Zuid-Limburgs politiekorps hebben we de levensbedreigende omstandigheden na afloop vakkundig weten te ontlopen. Geen enkele terrorist/hooligan in Maastricht die had kunnen vermoeden dat we in plaats van linea recta terug naar 046-gebied te worden gebracht, een rondrit langs de tunnelwerken kregen aangeboden. 20 minuten na vertrek uit de bussluis melden we ons doodleuk aan de andere kant van De Geusselt. De verdere begeleiding naar huis gaat gepaard met heel veel haantjesgedrag van de opgetrommelde motormuizen. Veel stress , paniek en ergernis bij de overige weggebruikers verder melden we ons uiteindelijk heelhuids aan de voorkant van het Fortuna stadion. Ongetwijfeld heeft dit verknoeien van belastinggeld weer bijgedragen aan de toch al niet bijster positieve publieke opinie inzake voetbalsupporters. Chapeau aan alle Veltmuisjes van deze wereld!
Maar goed, ik heb de wekker deze dag niet zo belachelijk vroeg ingesteld om mijn bewondering over de beste vrienden van ons burgers kenbaar te maken. Nee, de reden hiervoor heeft te maken met een trip naar het bedevaartsoort van vele voetbalfans, zo ook de Lateral Boys. Vandaag staat een trip naar Londen op het programma, met als reisdoel Brentford Football Club, uitkomend in The Championship, het tweede niveau in Engeland.
Na een korte douche, een warme kop koffie en enkele boterhammen is het de hoogste tijd om mijn twee medereizigers van vandaag op te pikken. Tien minuten later rijden drie goedgemutste LB’ers de autosnelweg op. Met de Tomtom ingesteld op Calais en de cruise control op de maximum snelheid, is er alle gelegenheid voor slap geouwehoer en serieuzere gesprekken. Via het strakste tijdschema bereiken we zonder enkel oponthoud Calais. Daar moeten we wel uitkijken voor loslopend wild op de vluchtstrook, dat uit zijn oogpunt aan de verkeerde kant van het wildrooster terecht is gekomen.
Bij het inchecken voor de shuttle krijgen we te horen dat we een trein eerder de oversteek richting Folkestone mogen maken. Prima nieuws dus. Na vlug even onze blaas geledigd te hebben begeven we ons richting shuttle. Daar komen we er achter dat we ons een kwartiertje te vroeg gemeld hebben. Gelukkig is er niemand die daarover maalt en dat betekent dat we in totaal een half uurtje van onze reistijd afsmokkelen.
35 minuten later rijden we aan de andere kant van het kanaal de M20 op. Eerste halte is Crawley, meer specifiek het Broadfield Stadium, thuishaven van Crawley Town FC. Daar aangekomen blijkt dat spelersbus van Chesterfield FC, de tegenstander van hedenmiddag, ook al gearriveerd is.
Wij waren vroeg, maar Chesterfield FC was eerder
Het lot is ons vandaag blijkbaar gunstig gezind. Eén van de toegangspoorten tot het stadion staat op een kier. Gedecideerd glippen we naar binnen om snel wat foto’s te schieten. Eenmaal in het stadion blijkt dat je gewoon een rondje kan maken langs de tribunes. Aan de overkant zien we een groundsman bezig met de laatste werkzaamheden voor de wedstrijd van vanmiddag. Eenmaal bij hem aangekomen vragen we of we even mogen rondkijken. Geen enkel probleem klinkt het vriendelijk, ga jullie gang, ik ben toch geen medewerker van de club. Blijf echter wel van het gras alsjeblieft.
Mooie Main Stand van The Checkatrade.com Stadium
Nadat we het stadion zijn rondgelopen en de nodige foto’s hebben genomen, begeven we ons naar de receptie. Daar zijn twee goedlachse tienermeiden werkzaam. Op het verzoek of we even de fanshop mogen bezichtigen wordt positief gereageerd.
Hier lieten we negen Pond Sterling achter
Een tiental minuten later stappen we met wat nutteloze Crawley prullaria in de auto en laten het zeer gastvrije Crawley Town FC achter ons.
Demontabele zittribune van Crawley Town FC
Aangezien onze magen inmiddels beginnen aan te geven niet onwelwillend te staan tegen iets van vulling besluiten we te stoppen bij Cobham/Surrey Service area. Na eerst getankt te hebben begeven we ons naar het het restaurant en winkelgedeelte. Nadat Ralf zich eerst ongegeneerd heeft uitgeleefd op een nietsvermoedende toiletpot valt onze keuze op een burrito van El Mexicana. Mijn twee reisgenoten gaan voor een burrito met kip, ik geef de voorkeur aan rundvlees. De burrito’s smaken prima, hoewel mijn mede LB’ers zich enige zorgen maken over de mogelijke gevolgen van mijn scherpe vulling.
Na het versterken van de inwendige mens begeven we ons weer naar de auto voor het laatste gedeelte van de heenreis. Een half uurtje later rijden we Londen binnen. Ralf toont zich een zeer kundig chauffeur in de drukte van deze wereldstad. Van onze contactpersoon hebben we gehoord dat je probleemloos kunt parkeren in een van de zijstraatjes rondom het stadion. Waarschijnlijk geldt dat vooral als je al een dag vantevoren arriveert. Met de beste wil ter wereld valt geen vrije plek te ontwaren. De zeer nauwe straatjes de West Londense buurt hebben ook niet echt een rustgevende uitwerking op ons gemoed. Het is een groot passen en meten, terugstoten en insteken om zonder krassen en blikschade te overleven. Uiteindelijk lukt het ons dan toch om voor even aan de smalle straatjes te ontsnappen en rijden we het parkeerplaats van Morrisons Supermarket op. Hier is plaats genoeg, maar helaas geldt er een maximum parkeertijd van 2 uur.
Driving School KISS zal hier ongetwijfeld prima zaken doen
Hoe dan ook, tijd voor de volgende taak die ons deze dag wacht. Namelijk het inslaan van Foster’s door Ralf en mijn persoontje en chips door Michel. De beoogde koopwaar is snel ingeslagen, het afrekenen daarentegen neemt ietwat meer tijd in beslag. De kassa’s zijn aan de erg krappe kant, de cassiere’s niet al te snel van begrip.
Aan een andere kassa gaat het privé alarm van een jong gezin af. Alle goede wil ten spijt, het gejengel uit het kinderzitje houdt aan. Veel zorgen over de longen van deze benjamin hoeven de ouders zich overduidelijk niet te maken. Aangekomen op de parkeerplaats horen we een alarm afgaan. In de auto achter die van ons blijkt een oudere dame zichzelf ingesloten te hebben. Michel probeert de vrouw in kwestie te hulp te schieten, maar moet zijn pogingen onverrichterzake staken. Even later komt een andere dame met haar winkelwagentje aangespurt. ‘Sorry mum, I’m sorry’ klinkt het. Snel opent ze de achterklep en ondertussen mikt ze drie dozen wijn vakkundig in de kofferbak. ‘I’ve got a party tonight and I’m in a hurry’ is haar verklaring tegenover ons. Alsof ze ons een verklaring schuldig was. Als ze instapt horen we haar ‘mum’ met veel gevoel voor dramatiek duidelijk maken dat ze in paniek raakte toen haar dochter niet terugkwam en ze de deuren van de auto niet open kreeg. Ach ieder zijn problemen zullen we maar zeggen.
In de supermarkt hebben we van een medewerker het goede advies gekregen om onze auto te parkeren in een van de nieuwe straten rondom Griffin Park. Prima advies in principe, maar blijkbaar is dat advies aan meerdere mensen gegeven. Er is geen enkel leeg plekje te vinden in deze mierenhoop en vele mede weggebruikers zijn zichtbaar gefrustreerd door deze verkeerschaos. Uiteindelijk vragen we aan twee oudere Brentford supporters of er ook ergens een betaalde parkeerplaats is te vinden. Tot onze opluchting is die er. Twee straten verder kunnen we onze heilige koe voor een bedrag van 5 GBP parkeren. Gezien de verkeersellende in deze Londense buurt een vriendenprijsje.
Iedereen verdient aan Brentford FC
Nadat we de Kia uit Rio hebben geparkeerd begeven we ons naar de eerste van de 5 toeristische attracties van vandaag. Brentford FC staat waarschijnlijk vooral bekend als de club die op alle vier de hoeken van het stadion een pub heeft. Aangezien de Londense club vanaf het seizoen 2016/2017 een nieuw onderkomen betrekt, is Brentford al een tijdje één van mijn prioriteiten op mijn Engels groundhoplijstje. De eerste pub die we tegenkomen is The Griffin. Tijd voor de eerste ‘Amber Nectar’ zoals het Australische biermerk Foster’s zichzelf graag aanprijst.
Pub No. 1: The Griffin
Nadat deze genuttigd is besluiten we om maar eerst eens onze tickets voor de wedstrijd van vanmiddag gaan veiligstellen. Daarnaast is het een prettige bijkomstigheid dat pub nummer twee aan het einde van dezelfde straat ligt als de Brentford ticket office.
Londen is natuurlijk van oudsher een soort bedevaartsoort voor de buitenlandse voetballiefhebber. De vele clubs en de relatief gemakkelijke bereikbaarheid doet ook veel Nederlanders regelmatig de oversteek maken naar de bakermat van het voetbal. Ook Brentford is een soort van toeristische attractie. We zijn dan ook niet verbaasd als we met enige regelmaat Nederlands horen spreken. Als we bij the ticket office staan te wachten op onze kaarten, horen we 4 Nederlandse heren op leeftijd navraag doen waar hun tribune is.
In een voormalig woonhuis is de Bees Superstore gevestigd
Bij de volgende pub, ‘The Princess Royal’ stuiten Michel en Ralf op een groepje Spartanen, terwijl ik tevergeefs probeer een Foster’s te bemachtigen. Helaas moet er net op dat moment een nieuw vat worden aangeslagen. Aangezien we niet zo heel erg veel tijd meer overhebben, besluiten we door te lopen naar de derde pub die rondom Griffin Park ligt.
Pub No. 2: The Princess Royal
Die derde pub is genaamd ‘The New Inn’. Dit is verreweg de kleinste van de vier drinkgelegenheden. Gezien de drukte echter zeker niet de minst populaire. Na vlug even een kijkje binnen te hebben genomen en te ontdekken dat het wel heel erg druk aan de bar is, vestig ik alle hoop om nog een pint of Foster’s te kunnen nuttigen voor de wedstrijd op de laatste pub.
Pub No. 3: The New Inn
‘The Royal Oak’ kan gelukkig in die wens voorzien. Na onze drankjes te hebben genuttigd, is het de hoogste tijd om onze plaatsen gaan op te zoeken.
De cirkel is rond: Pub No. 4: The Royal Oak
Vandaag nemen we plaats op The New Road Stand/Bill Axbey Stand, nabij de away support uit Woverhampton. Eenmaal binnen op Griffin Park zijn we al snel overtuigd dat onze keuze voor Brentford FC de juiste was. Het in 1904 geopende stadion is een prachtige ground, die de harten van liefhebbers van oude Engelse stadions sneller doet kloppen. Blijft eeuwig zonde dat ook in Engeland deze nostalgische bouwwerken als sneeuw voor de zon verdwijnen. Natuurlijk heeft dat vooral te maken met commercie, vooruitgang en vernieuwing, maar ik kan me geen enkel nieuw stadion bedenken waar ik ben geweest, die qua beleving en uitstraling ook maar kunnen tippen aan hun voorgangers.
West-London is klaar voor Brentford FC vs. Wolverhampton Wanderers
Het meest schrijnende voorbeeld hiervan is Underhill, het voormalig onderkomen van Barnet FC dat we enkele jaren geleden bezochten. Barnet speelt inmiddels een slordige acht kilometer verderop in het nieuw gebouwde Hive Stadium. Deze nieuwe thuisbasis is om droevig van te worden en ontbeert het volledig aan enige vorm van uitstraling.
Hoe dan ook, terug naar Griffin Park. Het compacte stadion met een capaciteit van 12.763 toeschouwers lijkt perfect op maat gesneden voor een club als Brentford, uitkomend in het Championship. Zoals gezegd nemen we plaats op The New Road Stand, in de volksmond beter bekend als The Bill Axbey Stand. Aangekomen bij onze plaatsen zien we dat die bezet zijn door een vader en zijn tienerdochter. Nadat Ralf hem zijn ticket laat zien verontschuldigd de man zich en zegt dat dit nu al de tweede opeenvolgende keer is dat hij zich in de rij heeft vergist. Met het schaamrood op de kaken van zoveel ‘stommiteit’ van papa volgt dochterlief zijn voorbeeld en neemt een rij lager plaats. Tsja, de aansluitingskaart van LB gaat nu eenmaal boven een simpel seizoenkaartje.
Dicht op elkaar en dicht op het veld: die typische Britse voetbalsfeer kun je ruiken!
Onze stand ziet er prima uit. De ‘Jakarta Bees’ hebben er hun vaste plekje bemachtigd naast De ‘Danish Bees’ gezien de vlaggen die er hangen. Het enige dat minder is is ‘the obstructed view, veroorzaakt door de stalen palen die de dakconstructie moeten ondersteunen. Rechts van ons ligt The Brook Road Stand waar de uitsupporters zijn ondergebracht. Persoonlijk vind ik dit de mooiste tribune van Griffin Park. Deze dubbeldekker heeft plaats voor 1.600 toeschouwers, iets wat Wolverhampton Wanderers vanmiddag heeft klaargespeeld.
1.600 Wolves zijn vanuit de West-Midlands naar Brentford afgezakt
Tegenover ons ligt De Braemer Road Stand, de eigenlijke hoofdtribune van Griffin Park. Aan de linkerkant bevind zich The BIAS Ealing Road Terrace. Brentford is daarmee de enige club in de twee hoogste afdelingen van het Engelse voetbal die nog de beschikking heeft over een staantribune. De vier tribunes vormen een mooi geheel. Griffin Park is een compact stadion, waar het publiek ouderwets dicht op het veld zit. Het stadion oogt daardoor sfeervol en ik kan me goed voorstellen dat het bij bepaalde, meer beladen wedstrijden (derbies) best intimiderend kan werken op de uitploeg.
De wedstrijd van vandaag gaat tussen twee promovendi van League One. Wolverhampton werd vorig seizoen met overmacht kampioen in die divisie, terwijl Brentford als runner up eindigde. Dit seizoen presteert Brentford voorlopig een stuk beter dan hun tegenstander uit The West Midlands. Bij winst vanmiddag kan Brentford de tweede plaats pakken terwijl Wolves genoegen moeten nemen met een plaats bovenin de middenmoot.
Eindelijk, de wedstrijd gaat beginnen!
De thuisploeg neemt vanaf het begin het initiatief. Wolverhampton wordt direct onder druk gezet, maar echte kansen levert het niet op. Wolves doet het wat dat betreft een stuk beter op de counter. De eerste kans komt op naam van voormalig oud-Heerenveen speler Rajiv van La Parra, maar zijn schot wordt onschadelijk gemaakt door David Button. Vlak daarna is het Bakary Sako die zijn vrije trap maar ternauwernood over het Brentford doel ziet zeilen.
Wolverhampton probeert aan een aanval te bouwen
Enkele minuten later springen de supporters van Wolves juichend op. Een kopbal van David Graham op aangeven van Van La Parra verdwijnt via lat en paal uit het doel. Iedereen denkt dat de bal de achterlijn heeft gepasseerd, maar de assistent van scheidsrechter Mark Brown geeft aan doorspelen. Ondanks het het veldoverwicht van de thuisploeg zijn het dus de bezoekers die op voorsprong hadden moeten staan.
Brentford heeft Wolves in de tang
Bij de eerste de beste kans voor Brentford is het echter meteen raak. Op het middenveld ontfutselt Jon Taral de bal bij Lee Evans. Deze loopt door richting goal en geeft een voorzet op Alan Judge die van dichtbij Wolves sluitpost Carl Ikeme kansloos laat, 1-0 Brentford. Vlak voor rust krijgt Brentford de kans om de voorsprong te verdubbelen. Via Toumani Diagouraga komt de bal bij Andre Gray, die zich ontdoet van zijn tegenstander. Helaas verdwijnt zijn inzet voorbij het vijandelijke doel.
Speciaal voor Riccardo
Na de rust blijft Brentford de dominerende ploeg. In het begin zijn er kleine kansen voor Moses Odubajo en Alan Judge, maar beiden hebben hun vizier niet geheel duidelijk afgesteld. Collega LB’er Ralf geeft op zestig minuten aan dat hij toch eigenlijk hoopt op een away win van Wolves. Ik geef aan dat ik daar helaas voor hem weinig van terecht zie komen. Daar is hij het eigenlijk wel mee eens, maar eist hij nog minstens drie doelpunten. In het verdere verloop van de wedstrijd zal hij op zijn wenken bediend gaan worden.
Topoverleg aan de zijde van Brentford
Zo’n twintig minuten voor het einde lijkt Brentford de wedstrijd vroegtijdig te beslissen De mee opkomende Harlee Dean weet met een schitterende dieptepass Alex Pritchard te bereiken, die weet zich te ontdoen van zijn tegenstander en zijn strakke voorzet bereikt Stuart Dallas bij de tweede paal, die feilloos binnenschiet, 2-0 Brentford.
The Wanderers winnen de tifo-battle door enkele bommen te gooien
In de laatste tien minuten maakt de thuisploeg aan alle onzekerheid een einde. Alan Judge speelt de bal in op Andre Gray. Die legt vervolgens op snelheid drie verdedigers in de luren en schiet laag en hard de bal langs Ikeme in de verre hoek, 3-0.In blessuretijd is het weer Alan Judge die zijn prima optreden van hedenmiddag nog wat extra glans meegeeft via wederom een assist. Nu zet hij de Spaanse aanvaller Jota vrij voor de keeper, die koeltjes weet af te ronden. Dit brengt de eindstand op 4-0. De Brentford-aanhang tart de Wolves aanhang met het de vraag: ‘Can’t we play you every week?’ Zo komt een einde aan een hoogst amusante middag. Ik kan me voorstellen dat Brentford nog de nodige punten gaat behalen dit seizoen, met hun voetbal gebaseerd op fysieke kracht, snelheid en strijd.
Een prachtige voetbalmiddag loopt op zijn einde
Na afloop wachten we even totdat het stadion leeg is om vervolgens nog enkele foto’s te maken. Daarna begeven we ons terug naar de auto om te beginnen met de terugreis. Dat gaat voorlopig nog niet al te snel. Het staat potdicht in dit gedeelte van Londen rond deze tijd. Meter voor meter schuiven we vooruit. Als we uiteindelijk dan toch de autoweg bereiken schiet het echter op. Wederom wordt besloten om te stoppen bij de Cobham/Surrey Service Area. Ook deze tweede maaltijd van de dag, bestaande uit chips and gravy and pulled pork bbq smaakt uitstekend.
Nog even terug naar Griffin Park met deze fraaie Two Tier
Met een volle maag beginnen we aan ons laatste gedeelte van de reis naar Folkestone. Daar aangekomen blijkt dat we iets minder geluk hebben met de shuttle dan op de heenweg. Helaas moeten we ditmaal wachten op onze oorspronkelijke trein. Eenmaal aan boord staan we pal achter een andere Nederlandse auto uit de buurt van Alkmaar. Al onze vooroordelen over Nederlanders in het buitenland worden door dit viertal heren weer eens keurig bevestigd. Daar waar wij altijd kiezen voor ‘low profile’ hebben de meeste andere landgenoten daar schijnbaar enorm veel problemen mee. Waarschijnlijk willen de boys indruk maken op de Lateral Boys, maar bepaald verpletterend is die zeker niet.
Even later komt de rabbijn van dienst langs met zijn gezin. Ook hij maakt kennis met de Nederlandse volkszanger Frans Bauer. Ralf zing de klassieker ‘Heb je even voor mij?’ inmiddels volmondig mee. In een soort van polonaise vervolgt de Joodse familie vervolgens zijn weg door het coupé. Aangekomen in Calais nemen we zonder weemoed afscheid van onze landgenoten en gaat het volle gaas richting 046. Een bliksembezoek aan het Brusselse nachtleven verder, bereiken we even na 2 uur onze woonplaats en neem ik afscheid van mijn twee reisgenoten. Een mooie ervaring rijker, die zeker voor herhaling vatbaar is en dat daardoor zeer waarschijnlijk ook gaat worden, beland ik om half drie moe maar voldaan in mijn bed.
Thanks LB,
Guido Erens
