In Nederland zit het feest er na drie dolle dagen op. Voor ons niet. Wij plakken er rustig nog een dagje aan vast. In het kader van ‘nu we er tòch zijn’ brengen we een bezoek aan de match Leicester City – Norwich City. Na eerdere bezoeken aan de voetbalmetropolen Newcastle, Wolverhampton en Worcester stappen we in de trein die ons voert naar de grootste stad van de East Midlands.


Het is inmiddels dinsdag. Voor de meeste inwoners van Birmingham is de gewenningsperiode aan de normale werkweek alweer voorbij. Na wat startproblemen op maandag gaan de dingen alweer zoals ze gaan. Voor ons is alles anders. Wij gaan vanavond naar Leicester. In onze ogen maar een provinciestadje, al is dat in werkelijkheid niet het geval. Slechts negen steden in Engeland zijn groter dan Leicester en de Frank Van den Wall Bake’s van deze wereld moeten maar eens bij zichzelf te rade gaan waarom Leicester City geen hoge ogen gooit in de Premier League. Immers, volgens hen is het verzorgingsgebied allesbepalend voor het succes van een voetbalclub.

Maar vooraleer we naar de East Midlands vertrekken ondernemen we eerst nog enkele pogingen om de garderobe op niveau te brengen voor de aanstaande zomer. Als dat is gelukt blazen we nog even stoom af in onze stampub. Daar zijn we niet alleen. Tal van mensen brengen hun lunchpauze door in The Briar Rose en schromen niet om een frisse pint tot zich te nemen. Dat doet mijn wederhelft voor deze UK-trip ook, want daar zijn vakanties nu eenmaal voor.


Dagelijks liepen we door Birminghams meest nodeloze straatje

Nadat we ook daarvan zijn bijgekomen op onze hotelkamer maken we ons op voor een ritje naar Leicester. Vanaf Birmingham New Street zouden we er binnen een uur moeten zijn, ware het niet dat de hele dienstregeling overhoop ligt. Vooral treinen uit en naar de richting van Derbyshire hebben te kampen met vertragingen. Gelukkig reizen wij naar het aangrenzende graafschap Leicestershire en aldus zou alles volgens plan moeten verlopen.

Eenmaal in de trein blijkt dat niet alleen wij beschikken over een goede luim. Ook de train manager van dienst is met het juiste been uit bed gestapt. ‘Mighty fine on the Leicester line’ is één van de uitspraken die meermaals door het rijtuig zingen. De aanwezige passagiers kunnen deze prozaïsche verwennerij wel waarderen en vervolgen de treinreis met een glimlach op hun gezicht.

Ondertussen lijkt het buiten de trein wel weer wat op Zuid-Limburg. Veel groen, heuvelachtig en links en rechts een verdwaald konijn. De trein stopt slechts bij enkele kleinere stations zoals Water Orton, Narborough en South Wigston. Alleen ter hoogte van Nuneaton schrikken we even wakker als we in de verte de Triton Showers Community Arena van Nuneaton Town zien liggen. ‘Boro’, zoals de club in de volksmond wordt genoemd, speelt momenteel haar wedstrijden in het Blue Square bet North, op een gelijk niveau als Worcester City en Alfreton Town. Geen hoogvlieger in het Brtse voetbal dus, maar daarom niet minder leuk.

Nadat we zijn uitgemijmerd over een mogelijk toekomstig bezoek aan de magische Triton Showers Community Arena zien we aan onze linkerkant al de façade van het Walkers Stadium liggen. Daar hebben we vanavond een afspraak. Niet veel later passeren we Welford Road, het stadion van de Leicester Tigers.

Nadat we het station verlaten besluiten we om eerst maar eens naar het stadscentrum te trekken. Als we, nadat we London Road zijn overgestoken, over onze schouder kijken, valt ons op dat het station van Leicester toch tot de fraaiere in haar soort behoort. Het torentje, maar ook de hoge bogen boven het aankomst- en vertrekdeel van het station zijn van een zeldzame schoonheid.


Het station van Leicester is een juweel

We besluiten maar een stukje rechtdoor te lopen en geraken zo in Granby Street, de grote winkelstraat van Leicester. Althans, dat vermoeden we. De eerste pub die we tegenkomen, The Barley Mow, wordt meteen gevisiteerd. In de ietwat obscure pub is het niet bijster druk. Een zwaarlijvige man met buitenlands accent speelt een pot snooker tegen de barman. Inmiddels halen wij onze neus op voor zulk soort vertier. Geef ons maar een partijtje skittles. Dat valt bij ons sinds gisteren beter in de smaak. Nadien komt nog een goedgeklede mevrouw binnen en een dito heer. Aangezien beide afzonderlijk van elkaar en ook afgezonderd van ons in een hoek van de pub gaan zitten is er van gezelligheid nauwelijks sprake. Het heeft meer weg van een treurspel. Wegwezen dus.

We lopen verder Granby Street af en komen uit op het centrale plein van Leicester. Midden op het plein staat de beroemde Heymarket Memorial Clock Tower. De toren past niet helemaal in het straatbeeld en staat er wat verloren bij, maar er is verder weinig mis mee. Sinds 1868 dient de toren als een baken en ontmoetingsplaats voor veel mensen in het centrum, aangezien de vijf drukste winkelstraten van Leicester uitkomen op het plein waar de toren staat.

Vandaag is de toren de ontmoetingsplaats voor een vijftigtal links activisten die demonstreren tegen het regime van Moammar Kadhafi. De dictator, waarvan wordt gezegd een aanhanger van Everton te zijn, is het aardig bont aan het maken in Libië en dat zint een aantal mensen niet. Maar hebben deze mensen dan niet vernomen dat alles goed gaat in Libië? Dat heeft Kadhafi immers de Italiaanse premier Silvio Berlusconi laten weten. Uiteindelijk belanden we in het Spaanse restaurant la Tasca waar we een poging wagen onze buikjes rond te eten.

Buiten begint het al een beetje donker te worden en voor ons een teken dat het tijd wordt om op te staan. Vanaf het station is het namelijk nog een stuk lopen tot aan het Walkers Stadium en dat is gemeten vanaf het station. Weer aangekomen bij het station laten we het prachtige gebouw links liggen en lopen Waterloo Way verder af. Ondertussen zijn we vergezeld van heel wat Leicester fans en zo lopen allemaal dezelfde richting uit. Zoeken hoeft vandaag dus niet.


Je kunt natuurlijk ook gewoon de bordjes volgen

Na een heel stuk rechtsdoor te zijn gelopen komen we uit bij een groot park, het Nelson Mandela Park. En ja, daar moeten we even doorheen. Zo halverwege lijkt het erop dat de poort bij de uitgang dicht is en over een hek klimmen lijkt geen optie. Gelukkig bedriegt schijn en kunnen we het park verlaten zoals zich dat hoort. Het park ligt pal naast het rugbystadion van Leicester Tigers en dat is niet zomaar een stadion. De hoofdtribune lijkt behoorlijk groot, maar ook de andere tribunes zijn van voldoende niveau. Menig club in de Jupiler League beschikt niet over zo een ruim stadion!

Bij het stadion slaan we linksaf, Welford Road in en komen uit op een soort industrieterrein. Nog altijd lopen hier supporters van Leicester dus we zijn goed op weg. Daarnaast kun je de bordjes volgen die op elke kruising zijn geplaatst. Nee, wat dat aangaat heeft Leicester City het goed voor elkaar!

Op het industrieterrein ligt een soort restaurant dat op wedstrijddagen wordt omgetoverd tot mega-pub genaamd Local Hero. Het ziet er best gezellig uit, maar een bezoekje aan de winkel van Leicester City heeft even prioriteit. Gelukkig zijn we nog vroeg en blijkt dat het stadion maar een tiental minuten wandelen van de Local Hero ligt. Met een beetje geluk kunnen we beide nog combineren.


Dit straatnaambordje herinnert nog aan het oude stadion

Aangekomen bij het Walkers Stadium valt allereerst ons oog op een overblijfsel van het oude stadion, Filbert Way. Veel is het niet, maar grappig is het straatnaambordje natuurlijk wel. De gearriveerde bussen met fans van Norwich City hebben hier vast geen oog voor. Iets zegt ons dat ze ook vandaag massaal aanwezig zullen zijn. Het is nog vroeg maar desondanks staan er al acht bussen opgesteld. Niet slecht voor een dinsdagavond.

De City Megastore valt van buiten tegen en van binnen eigenlijk ook. Buiten de gebruikelijke wedstrijdkleding is er eigenlijk niet bijster veel te koop, maar het pand verlaten met lege handen zou een dolksteek in mijn merchandisehart betekenen. Uiteindelijk laat ik het nette bedrag van £17 achter. Daarmee mag ik thuiskomen.


We voelden ons moreel verplicht hier geld achter te laten

Het in de megastore verworven kleingeld schenken we aan de collectebus van Marie Curie Cancer Care. Deze stichting wordt door Leicester City ondersteund en vandaag staat in het teken van dit goede doel. Marie Curie Cancer Care stelt terminale kankerpatiënten in staat om thuis, in hun vertrouwde omgeving, te sterven. Het speciale aan hen is dat ze voornamelijk nachtzorg bieden, waardoor mantelzorgers ook aan hun momenten van rust toekomen. Als dank voor onze bijdrage ontvangen we een narcis die we kunnen opspelden. Graag gedaan!

Na een tiental minuten tegen de mensenstroom in te hebben gelopen bereiken we eindelijk pub Local Hero. De buitenwippers kijken ons niet al te vriendelijk aan. Inderdaad, Il nostro cuore batte giallo verde, maar is dat dan ook al aan de buitenkant te zien? Eenmaal binnen verandert de toonzetting volledig. Het lijkt erop dat iedereen aan de kant gaat, want binnen vijf minuten na binnenkomst hebben we al een drankje voor onze neus staan. Dat gaat rap, zeg!

Tijdens het nuttigen van de aangekocht versnaperingen nemen we het programmaboekje eens door om te zoeken naar bekende namen. Verrassenderwijs komen we in de selectie van Leicester City drie Nederlanders tegen. Niet alleen Patrick van Aaanholt en Jeffrey Bruma spelen voor ‘The Foxes’, ook Michael Lamey speelt in de East Midlands. Verder vallen ons Yakubu (geleend van Everton) en Darius Vassell (ex-Aston Villa) op. Ook Ricardo is present, de Portugese doelman die tijdens het EK van 2004 in Portugal een penalty stopte met zijn blote handen.

In de selectie van Norwich City weinig nieuwe namen ten opzichte van augustus, toen we ‘The Canaries’ zagen spelen in Nottingham. In het oog te houden spelers zijn Wesley Hoolahan en uiteraard topscorer Grant Holt.

Aangezien het al tegen 19.30 uur loopt, vertrekken we snel richting stadion. In de nauwe straten rondom het Walkers Stadium is het één grote stroom mensen die zich opmaakt voor hopelijk een leuke voetbalavond. Wil Leicester City nog aanspraak maken op een plek in de play-offs, dan kan het vandaag maar beter winnen.

Guido vroeg me om kaarten vooraf te bestellen en wat mij wordt gevraagd dat doe ik doorgaans ook. En dus zijn het kaarten geworden voor de Marks Electrical Family Stand. Juist ja, tussen de kinderen. Eenmaal binnen valt het toch nog goed mee. Zoveel kinderen zijn er niet aanwezig en de kinderen die er wèl zijn, staan in het gangpad te poseren met Folbert Fox. Blijkbaar is Filbert een graag geziene gast want het aantal kinderen dat met hem op de foto wil is behoorlijk groot.


Filbert Fox is razend populair in de Marks Electrical Family Stand!

Één keer klinkt er applaus uit het nabijgelegen uitvak voor Filbert en dat is wanneer hij met de mascottes van Norwich City, Dylan en Jake, naar het uitvak loopt. Vlak voor de wedstrijd en een vol uitvak dat voor je uit haar dak gaat… Moet een geweldig gevoel zijn voor die kinderen!

Als juist daar waar het gras ophoudt de netten worden weggehaald, weten we dat de opkomst van de spelers eraan zit te komen. Als dan ook het nodige trompetgeschal door het stadion klinkt weten we dat de match over enkele minuten gaat beginnen. Het uitvak is inmiddels volgelopen en ook de rest van het stadion is prima gevuld. Dit, samen met het feit dat het een avondwedstrijd betreft, zorgt voor een mooie entourage. Ondanks dat ik jarenlang heb gedacht dat Leicester City een oersaaie club is, moet ik mijn mening herzien. Het is er best goed toeven!


Hoge netten deden tijdens de warming-up dienst als ballenvangers

Leicester City begint meteen goed aan de wedstrijd. Zaken zoals ‘achterin de bal rondspelen’ en ‘gecontroleerd aanvallen’ staan niet in het woordenboek van ‘The Foxes’ en via vleugelspel probeert met het doel van John Ruddy te bestoken. Het is vooral Tottenham-huurling Kyle Naughton die het meest bedrijvig is. De ‘Canaries’ in het uitvak begrijpen drommels goed dat het nu zaak is de spelers een steuntje in de rug te geven en gaan massaal achter hun ploeg staan.

Come on you yellows,
Come on you yellows,
Come on you yellows…

De aanhang die naast het uitvak zitten laten dat niet op zich zitten en gaan er brutaal tegenin. Eigenlijk nooit gedacht dat ze in Leicester zulk kabaal zouden kunnen maken!

Ja-lalalalala, El-Cee-Ef-Cee,
Ja-lalalalala, El-Cee-Ef-Cee,
Ja-lalalalala, El-Cee-Ef-Cee…

Op het veld is de eerste mogelijkheid voor Yakubu. Hij kopt een bal maar juist over het doel. Omdat Norwich City toch wel iets sterker is komen er ook kansen aan de overzijde. Leicester wordt stelselmatig in de verdediging gedrongen en het is dat verdediger Sol Bamba zich met lijf en leden voor een bal stort, anders was het al 0-1 geweest.


Inderdaad, LCFC

Even later is het dan toch 0-1. Andrew Surman neemt de weggegeven corner en aan de eerste paal kopt spelmaker Wes Hoolahan staalhard binnen. Een forse domper voor ‘The Foxes’, maar het uitvak lust er wel pap van.

Nananananananana Wesley Hoolahan,
Hoolanhan,
Wesley Hoolahan…

Eens te meer bevestigt Norwich City dat ze garant staan voor prima away-support. Voor Norwich is dit een ideaal scenario, want nu zal Leicester toch moeten komen. Ze hebben namelijk een behoorlijke kloof te overbruggen tot aan een plek die recht geeft op play-off-deelname en als Sven-Göran Eriksson je manager is moet dat je ambitie zijn.


Leicester City wist meteen enkele corners af te dwingen

Toch laat Leicester zich niet zomaar aan de kant zetten. Met energiek aanvalsspel probeert men iets terug te doen. En dan heb je wel nood aan zwaargewichten zoals Yakubu en Vassell. Vooral die laatste is een bezige bij en is Russell Martin soms te snel af.

Een paar minuten na de 0-1 houdt Vassell de bal goed vast. Hij legt terug op Bruno Berner en hij schiet de bal voor doel. De voorzet wordt met een snoekduik tegen het net gekopt door Ritchie Wellens. 1-1.

Nu is het uitvak enigszins geslagen en is het feest in alle andere vakken. Meteen na de gelijkmaker draaien tal van supporters zich om, slaan de armen om elkaars schouder en toveren een ‘grec’ uit hun hoge hoed. Ook een paar kinderen voor ons doen mee aan dit ritueel en daar moeten we wel om grinniken.

Leicester dringt meer en meer aan en probeert nog voor rust op voorsprong te komen. Dat lukt ook nog bijna als de bal in de doelmond wordt gedropt en de doelman niet goed bij de bal kan. Er ontstaat een enorme scrimmage waarbij het toch niet al te lastig lijkt om de bal in doel te werken. Maar neen, het is een verdediger van Norwich die redding kan brengen en de bal in blinde paniek in de tribune schiet. Desondanks laat ook het uitvak zich niet kennen.

Your support is fuckin’ shit,
Your support is,
Your support is,
Your support is fuckin’ shit…

Met de gelijke stand wordt ook de rust gehaald. Dat is ook een goede afspiegeling van de krachtsverhoudingen. Leicester was in het begin sterker, Norwich daarna en scoorde een goal. Vlak daarna scoorde Leicester tegen en dreigde het de 2-1 te scoren. Met kunst en vliegwerk bleven ‘The Canaries’ overeind om vervolgens weer terug in de wedstrijd te komen.

In de rust worden enkele kinderen bedankt al is mij onduidelijk waarom. In ieder geval mogen ze een ereronde lopen en dat is wellicht al heel wat. Een staande ovatie valt de kinderen ten deel. Ook worden er nog enkele Afghanistan-veteranen uit Leicestershire naar voren geroepen en ook zij worden in de bloemetjes gezet.

Na een klein kwartier fluit Chris Foy de tweede helft op gang en het is meteen Norwich dat naar voren trekt. Alle ballen worden bij Holt ingeleverd en hij doet er telkens iets goeds mee. Daar waar Yakubu aan de andere kant inmiddels geheel uit het spel is verdwenen drukt Holt onmiskenbaar zijn stempel op het aanvalsspel van ’The Canaries’.


Volop discussie, maar Grant Holt heeft de bal al bijna op de stip gelegd

Enkele minuten na rust krijgt Norwich een mooie kans om weer op voorsprong te komen. Hoolahan wordt diep gestuurd en ontvangt een body check van verdediger Ben Mee. Foy kijkt naar de zijkant waar zijn assistent de vlag in de lucht steekt. Voor Foy het sein om een penalty toe te kennen aan Norwich. Holt verzilvert dit buitenkansje en tilt ‘The Canaries’ op voorsprong. Ondanks de voorsprong voelen de supporters zich niet meer zo thuis in Leicester

I wanna go home,
I wanna go home,
Leicester ‘s a shithole,
I
wanna go home…

Leicesters spitsvondigheid kent daarentegen geen grenzen.

You don’t understand,
You don’t understand,
You’re so full of bullshit,
You don’t understand,

En kleine tien minuten later wordt het nog erger voor Leicester. Aaron Wilbraham gaat goed door op links, kapt naar binnen en schiet op doel. Doordat de bal afketst op Mee’s been verdwijnt de bal achter Ricardo. 1-3 en match gedaan. De supporters van de thuisclub vallen nu toch wel stil en komen niet meer boven de gezangen van Norwich uit.

Wat volgt is een eerder saai wedstrijdeinde waarin Leicester niet bij machte is om Norwich nog onder druk te houden. Norwich speelt de wedstrijd goed uit waarbij Wes Hoolahan een prachtavond beleeft en elke bal daar neerlegt waar hij hem wil hebben. Samen met Grant Holt zijn zij de twee uitblinkers vanavond.


Na de 1-3 kon Leicester nauwelijks nog een vuist maken

In blessuretijd krijgt Leicester nog een vrije trap en die wordt werkelijk schitterend binnengetrapt door Kevin Gallagher. Na afloop van de wedstrijd worden de uitslagen van de andere wedstrijden voorgelezen en blijkt dat Cardiff, QG en Nottingham Forest verloren hebben en dat Swansea gelijk heeft gespeeld. Hiermee doet Norwich uitstekende zaken in hun strijd voor een plekje in de play-offs.


Het Walkers Stadium kon ons wel bekoren!

Die jubelstemming proeven we ook buiten als we door de stroom van Norwich-fans lopen. Links en rechts is een juichkreet hoorbaar en met buitengewoon goede zin stappen ‘The Canaries’ weer in hun bussen.

De fans van Leicester mokken nog wat en verlaten schoorvoetend het Walkers Stadium. De play-offs lijken plots heel ver weg, terwijl dat toch de doelstelling is. Voor ons rest nog een terugreis naar Birmingham. Omdat we niet de enige supporters zijn die op weg zijn naar het station is ook het vinden van de terugweg erg simpel.

Als we London Road voor een laatste keer oversteken wordt bijna nog een junior supporter van Leicester overreden, hetgeen voor de man naast me reden is om te pleiten voor een minimum van avondwedstrijden, omdat dat wel eens levens zou kunnen gaan kosten. Ik kan een glimlach niet onderdrukken.

Als afsluiter doen we nog even boodschappen bij de plaatselijke Tesco en bepakt en bezakt stappen we in de London Midland trein die ons weer naar Birmingham New Street moet brengen. Daar aangekomen schalt nog één keer het ‘Nanananananananananana, Wesley Hoolahan-Hoolahan’ door het station en zijn we bijna thuis. Als we Temple Row oplopen zien we ons hotel al liggen. Aan vier dagen Brits voetbal is een eind gekomen.

Het waren vier drukke dagen maar ook mooie dagen. Prima weer en prima matchen gezien. Mooie stadions en minder mooie stadions bezocht. Kortom, dit smaakt naar meer!

Michel Hennen