Everton Football Club, de stad Liverpool, Foster’s, TGI Friday’s en een lang gekoesterde wens die uitkomt. De voortekenen voor dit weekendtripje waren eigenlijk louter positief. Terugkijkend was zoals wel vaker de favoriete voetbalclub de enige smet op dit uitje. De andere ervaringen maakten dit echter meer dan goed. Hier het verslag van wederom een zeer geslaagd reisje naar Good Old England.
Helaas viel mijn inmiddels traditionele UK trip in augustus deze jaargang vanwege private omstandigheden in het water. Van enkele leden van het grootste Everton FC forum , waarvan ik in mijn vrije tijd ook mede moderator ben, krijg ik vervolgens een voorstel om over te komen voor de wedstrijd van Everton tegen Crystal Palace FC. Na de afgelopen zes jaar met deze personen ontzettend veel lol te hebben beleefd op dit knotsgekke forum, lijkt het me wel interessant om de gezichten achter deze namen te ontdekken. Omdat de wedstrijd van mijn geliefde Toffees vanwege Europa League verplichtingen verschoven is naar de zondag, volgt een snelle blik op het overige programma. Aangezien ik pas op zaterdagmorgen vertrek naar Liverpool is het aanbod uiterst beperkt. Bury FC v Burton Albion (al geweest), Tranmere Rovers v Exeter City (al geweest) en Halifax Town v AFC Telford zijn drie van de opties. Ondanks dat optie drie zeer interessant is, beschikt optie vier over nog net wat meer aantrekkingskracht.
AFC Rochdale v Coventry City vormt eigenlijk oneerlijke concurrentie ten opzichte van die andere drie. Ettelijke jaren geleden kreeg ik van een mede online redactielid en collega LB’er een boek met de titel ‘Life Sentence’ in de handen gedrukt. In dit boek wordt het verhaal verteld van Rochdale supporter Mark Hodkinson. Een jaar lang doet hij voor ‘The Times’ wekelijks verslag over het wel maar vooral wee van de vaste bezoekers van Spotland, de thuishaven van AFC Rochdale. De passie en beleving van het pure Engelse voetbal druipt af van deze columns. Het boek maakt een diepe indruk op mij en Spotland en ‘The Dale’ staan sindsdien zeer hoog genoteerd op mijn ‘to do list’ van Engelse clubs en stadions. 13 Jaar na uitgave van dit boek gaat het er dan eindelijk van komen. Vertrouwende op de medewerking van prijsvechter Easyjet uiteraard.
Zaterdag 20 september. Om 03.30 uur klinkt ‘Theme from Z Cars’ in mijn oren. Enigszins verdwaasd vraag ik me af welke malloot het in zijn hersens haalt om me rond deze tijd uit mijn vredige nachtrust te halen. Huh, het alarm? Oh ja natuurlijk dringt het langzaam tot me door, ik heb vandaag een klein reisje af te leggen. Na een verfrissende douchebeurt en een sterke kop koffie ziet het leven er al een stuk rooskleuriger uit. Tegen 05.00 uur draai ik mijn auto de oprit af en gaat het richting Amsterdam Schiphol, of beter gezegd richting Sunparking in Haarlemmermeer, want daar gaat mijn Kia de komende dagen doorbrengen.
Het eerste gedeelte van de reis verloopt voorspoedig. Tot ruim voorbij Eindhoven wordt de autoweg verlicht door een fel onweer dat me op mijn reis lijkt te begeleiden. Na een korte tussenstop bij De Lucht begint de wereld plots een stuk kleiner te worden. Een dichte mist maakt het rijden zeker niet prettiger en ik ben dan ook blij als de borden met daarop Amsterdam Schiphol beginnen op te duiken. Mijn TomTom is blijkbaar ook volledig gedesoriënteerd door de dichte mist en begint me te pas en onpas te vertellen om danwel links of rechts af te slaan of op de rotonde rechtdoor te gaan. Aangezien ik nog steeds gewoon op de snelweg zit sla ik dit advies vriendelijk doch gedecideerd af. Bij de eerstvolgende afslag verlaat ik de autobaan en stel het navigatiesysteem opnieuw in. Wel verkies ik binnendoor te rijden en met een vertraging van een kleine 15 minuten bereik ik dan toch de Sunparking in Haarlemmermeer.
Daar aangekomen wordt de auto snel voor me geparkeerd, ontvang ik de sleutel terug en staat de pendelbus richting Amsterdam Schiphol Airport al te wachten. Als ik de vertrekhal binnenloop en op de informatieborden kijk ben ik blij dat er niemand van de bond tegen het vloeken in mijn directe nabijheid verkeert. ‘Liverpool, delayed 11h40’ staat er te lezen. De mist heeft het vliegverkeer op Schiphol blijkbaar zwaar ontregeld. In mijn gedachten zwaai ik alvast gedag naar mijn geplande bezoek aan Rochdale. Tranmere Rovers lijkt met deze vertraging de enige overgebleven optie te worden. Nadat ik langs de douane ben gegaan besluit ik maar om even een fatsoenlijk ontbijtje tot me te nemen. Daar is nu immers tijd genoeg voor. Na een driedubbele uitsmijter en een kop warme chocolademelk ziet de wereld er toch alweer wat positiever uit.
Inmiddels is het 9.20 uur en valt mijn blik wederom op de informatieborden. Daar staat inmiddels doodleuk te lezen dat de vluch van Easyjet Z7002 gewoon op schema ligt. Mijn vlucht dus wel op schema, maar ik plots niet meer. Snel spoed ik me naar de veiligheidscontrole. Onder het lopen blijkt duidelijk dat meer Easyjet passagiers verrast zijn geworden door deze actie . Tot overmaat van ramp blijken de detectiepoortjes deze zaterdag een collectieve off day te hebben genomen. Vrijwel onophoudelijk geven ze een alarmsignaal af als iemand door de scanner loopt. Nadat ook deze hindernis dan uiteindelijk is genomen spurt ik snel naar Gate 3. Daar aangekomen mis ik meteen iets essentieels, namelijk het vliegtuig. Het Easyjet grondpersoneel verzekert ons echter dat we niet later dan 10.15 uur zullen vertrekken. Gelukkig zit men er dit keer niet al te ver naast en om 10.25 uur gaat Easyjet vlucht Z7002 met de voetjes van de vloer.
Om 10.30am Engelse tijd landen we op John Lennon Airport te Liverpool. Normaal gesproken wacht ik altijd rustig totdat iedereen uitgestapt is, aangezien ik niet zo het nut inzie van al dat gehaast. Dit keer ben ik waarschijnlijk echter de eerste van de hele passagierslijst die zich bij de Engelse douane meldt. Na vlug even gepind te hebben pakken we de bus richting Liverpool City Centre. Een klein uurtje later stap ik uit bij Lime Street Station en begeef me vlug naar, The Liner, het hotel waar ik de komende twee dagen mijn basiskamp zal opslaan. Na het afgeven van de bagage bij de receptie haast ik me terug naar het station. Inmiddels is het 12.08pm en de eerstvolgende trein richting Manchester Victoria vertrekt over 12 minuten. Gelukkig is de service bij deze ticket office uitstekend en snel en om 12.20pm zit ik languit in de coupé van het boemeltreintje richting Manchester.
Na een treinreis van een vijftig minuten stap ik uit bij Manchester Victoria. Daar blijkt maar weer eens de ineffectiviteit van de Britse spoorwegen. De trein naar Rochdale vertrekt drie minuten eerder dan de trein vanuit Liverpool aankomt. Resultaat een wachttijd van een half uur. Gelukkig is het vanuit Manchester nog maar een kwartiertje naar mijn eindbestemming en even na tweeën stap ik uit in Rochdale. Snel spring ik in een van de gereedstaande taxi’s en geef de chauffeur opdracht me af te zetten bij Spotland. Engelse taxi chauffeurs behoren zonder twijfel tot de meest asociale weggebruikers op dit eiland en te horen aan het getoeter en de handgebaren richting mijn chauffeur nemen zijn mede weggebruikers hem dat niet in dank af. Na een korte rit door de stationsbuurt van Rochdale, die meer weg heeft van een moslimenclave komen we aan in het buitengebied. Tegen 14.20 uur stap ik uit op vijftig meter van Spotland, de thuishaven van AFC Rochdale.
Na 9 uur reizen is de eindbestemming bereikt
Enkele weken eerder heb ik gemaild met de ticket office van Rochdale. Op wedstrijddagen geldt hier het pay on the turnstiles principe. Dus cashen zonder ontvangen van een ticket. Aangezien ik eigenlijk niets spaar, behalve nu net de tickets van de wedstrijden die ik bezoek, is die optie niet echt om van te watertanden. Gelukkig is men bij Rochdale bereid om me tegemoet te komen. Ik kan ook een kaartje kopen bij the ticket office. Enkele minuten later ben ik in ruil voor 15 pond de bezitter van een toegangskaartje voor de Sandy Lane Terrace Stand, de staantribune dus.
The Sandy Lane turnstiles
Na al dit gereis, uiteindelijk met een bevredigende afloop, wordt het hoog tijd om eens aan de inwendige mens te gaan denken. Diens lever staat al geruime tijd droog en vraagt om aandacht. Gelukkig ligt er een pub pal naast the Sandy Lane Stand luisterend naar de naam Ratcliffe Bars. Voor een Evertonian belooft de naam Ratcliffe natuurlijk veel goeds. Kevin Ratcliffe blijft tot de dag van vandaag de meest succesvolle captain uit de historie van the Toffees. Met hoge verwachtingen stap ik de pub binnen en ondanks dat we bij Fortuna alleen maar mogen dromen van zo’n supporterscafé bij het stadion, is het ontbreken van Foster’s een flinke tegenvaller. Bij afwezigheid van The amber Nectar bestellen we maar een San Miguel, die eerlijk is eerlijk ook best te drinken valt.
Ratcliffe Bars, een prima pub
Helaas moeten we het bij een San Miguel laten aangezien de wedstrijd tussen Rochdale en Coventry City over een paar minuten zal gaan beginnen. Eenmaal door de turnstiles van the Sandy Lane Stand loop ik dan eindelijk Spotland binnen. Weer een nieuwe target bereikt in mijn bestaan als Engeland vaarder. Spotland stelt niet teleur, tenminste niet als men zoals ondergetekende helemaal verzot is van het Engelse voetbal in al zijn facetten en geen onderscheid maakt tussen de diverse divisies. De authentieke Britse stadions, ik kan er geen genoeg van krijgen. Spotland Stadium werd geopend in 1920 en is naast Rochdale FC ook de vaste thuishaven van Rochdale Hornets, de lokale rugbyclub.
Sandy Lane Terrace
Bij het betreden van The Sandy Lane stand is de warming up nog in volle gang. De thuisploeg oefent voor deze tribune op afwerken. Iets wat niet tot bijster veel zelfvertrouwen zal leiden naar mijn mening. De ene na de andere bal verdwijnt snoeihard in de tribune over de hoofden van de ijlings wegduikende supporters. Dit tot groot vermaak van de uitsupporters op de tribune naast me. De away support heeft plaats genomen op de Willbutts Lane Stand. Duidelijk is dat Coventry City toch een van de grotere clubs in deze divisie is. Naar schatting zo’n 700 supporters van The Sky Blues zijn hun club vandaag nagereisd. Coventry City is toch eigenlijk een illustere naam binnen het Engelse voetbal. Het enige tastbare succes dat de in 1883 opgerichte club wist te behalen was het winnen van de FA Cup in 1987. Tottenham Hotspur werd op Wembley met 3-2 verslagen. Coventry maakte decennia lang deel uit van de elite afdeling van het Engelse voetbal, toen nog gewoon the First Division. Van 1967 tot 2001 verbleef men onafgebroken in de hoogste klasse, daarna begon de sportieve en financiële teloorgang. In 2012 degradeerde men zelfs naar de first division.
In 2005 betrekt de club een gloednieuw stadion. The Ricoh Arena dat plaats biedt aan bijna 33.000 toeschouwers. Het stadion hangt echter als een molensteen om de nek van de financieel armlastige club en uiteindelijk is men genoodzaakt de eigen thuishaven te verlaten en uit te wijken naar Sixfields Stadium, het stadion van Northampton Town. Dit tot afgrijzen van de fans van The Sky Blues, die uit protest vaak in grote getalen afreisden naar Northampton, maar vervolgens geen voet in het stadion zetten. Inmiddels is Coventry City weer teruggekeerd in de Rico Arena. Op 5 september jongstleden vierde men haar rentree op eigen bodem tegen Gillingham.
De Coventry supporters namen bezit van The Willbutts Lane Stand
De uitploeg begint beter aan de wedstrijd. De eerste kans van de wedstrijd is voor gelegenheidsaanvoerder Andy Webster die een indraaiende bal uit een vrije trap loeihard richting goal kopt. Een prima redding van Rochdale sluitpost Conrad Logan voorkomt dat Rochdale al in de eerste minuten tegen een achterstand oploopt. Twee minuten later is het opnieuw Coventry dat dicht bij de openingstreffer is. Simeon Jackson haalt wat technische hoogstandjes uit op de rand van de zestien, ontdoet zich van twee tegenstanders en haalt vervolgens de trekker over. Zijn schot verdwijnt rakelings over de deklat.
De voorlopig grootste kans komt op naam van voormalig West Ham United speler Frank Nouble, die na zijn vertrek bij de Hammers aan een neerwaartse spiraal door de divisies bezig is. Vorig seizoen speelde de spits nog bij Ipswich Town in The Championship, maar kon daar nooit overtuigen. Vandaar dat The Tractor Boys hem dit jaar hebben verhuurd aan Coventry City. Een snelle combinatie tussen Jim O’Brien en Frank Nouble zet die laatste vrij voor de goal van Logan. Helaas voor alles wat Coventry een warm hart toedraagt, heeft hij net iets te veel tijd nodig om de bal onder controle te krijgen. Als hij vervolgens de bal beheerst onder de Rochdale keeper doorschuift is verdediger Joe Rafferty inmiddels al ter plaatse om de bal vlak voor de doellijn weg te werken. Enkele minuten later is het wederom Nouble die de kans op de openingstreffer laat liggen. Zijn schot verdwijnt over het doel van Rochdale.
Geheel tegen de verhouding in is het de thuispoeg die vervolgens na een half uur de leiding neemt. Via een snelle counter komt de bal terecht bij Bastien Henry. Die probeert vervolgens de keeper te omspelen maar wordt daarbij onderuit gehaald door de doelman van Coventry. Scheidsrechter Phillip Gibbs wijst gedecideerd naar de strafschopstip. De leidsman weigert echter te handelen naar het spelregelboekje en doelman Ryan Allsop mag blijven staan ondanks dat het hier overduidelijk het neerhalen van een doorgebroken speler betrof. Aanvoerder Ian Henderson blijft ijzig koel en knalt de thuisploeg vanaf de penaltystip naar een 1-0 voorsprong.
Na de verkregen voorsprong krijgt Rochdale zichtbaar meer vertrouwen en stroopt men de mouwen nog wat verder op. Ineens wordt het een echte Engelse wedstrijd zoals bekend uit de lagere klasses. Een enorm tempo, messcherpe tackles, harde duels en enorm veel strijd. Dit heeft ook zijn uitwerking op het publiek en ondanks de maar 3583 toeschouwers ontstaat er een heerlijk sfeertje op Spotland. De interactie tussen de beide supportersgroepen is ook nu weer prachtig om mee te maken. De typisch Britse humor en ludieke spreekkoren over en weer past veel beter bij mij dan een of ander kunstmatig gemaakt Zuid-Europees of Zuid-Amerikaans wannabe Ultra’s sfeertje.
Volop passie en strijd
Een Rochdale supporter op leeftijd naast me windt zich behoorlijk op over de toespelingen van de Coventry aanhang richting de toeschouwers op The Sandy Lane Terrace. ‘Shut the feck up you feckin wankers. You never won feck all yourself, you feckin arrogant twats. You couldn’t even afford to own yer feckin stadium, you dirty bastards’ klinkt het naast me. Geamuseerd luister ik naar de tirade van het oude mannetje. Die tirade is tevens het laatste hoogtepunt van deze eerste helft en als de Mr. Gibbs fluit voor de rust zoeken de spelers snel de kleedkamer op voor een kopje ‘Earl Grey’.
Ik besluit de rust te gebruiken om de catering van Rochdale op de proef te stellen. Na het bekijken van de opties ga ik voor de Foot Long Hot Dog. Na de eerste hap heb ik al spijt van mijn aankoop. De hotdog is koud, vettig en klef, de mosterd waterig en het broodje is gortdroog. Nee, van het stadionvoer word je hier op Spotland ook niet bijster gelukkig.
Ik ben nauwelijks terug op mijn plaats als Coventry op een haar na de gelijkmaker mist. Vanaf de aftrap komt de bal terecht bij O’Brien die Logan iets te ver voor zijn goal ziet staan. Zijn boogbaal verdwijnt maar millimeters over het dak van het doel. Toch is het Rochdale dat deze tweede helft het overwicht heeft. Met een enorme strijdlust wordt de uitploeg het voetbal nagenoeg onmogelijk gemaakt. Dat levert in de 52ste minuut bijna de tweede treffer op voor Rochdale. Een voorzet uit een corner wordt gemist door vrijwel iedereen. Bij de tweede paal is het Rafferty die de bal met de rug naar de goal aanneemt en uit de draai de bal richting doel schiet. De bal verwijnt rakelings voorlangs de goal. Enkele minuten later is het weer Rochdale dat dicht bij een doelpunt is. Een bekeken steekpass bereikt Henderson die Allsop vervolgens knap omspeelt. De thuisfans op Spotland beginnen al te juichen, maar met een uiterste krachtinspanning van Jordan Willis weet die de bal op de doellijn weg te werken.
Rochdale in de aanval
Even later is het invaller en voormalig Forest speler Marcus Tudgay die een enorme kans laat liggen om Coventry op gelijke hoogte te brengen. Zijn inzet wordt ternauwernood gekeerd door Logan, die vandaag een prima indruk achterlaat. Twee minuten voor tijd is het weer de uitploeg die dicht bij de gelijkmaker is. Invaller Swanson ziet zijn schot gestopt door Logan, maar de weggestompte bal komt voor de voeten van Nouble. Met een uiterste krachtinspanning plukt de doelman de bal weg voordat de aanvaller kan uithalen.
Als de vierde official bekend maakt dat er vier minuten extra tijd bij gaan komen, klinkt er boegeroep op Spotland. Om eerlijk te zijn kan ook ik me niet bedenken waar dat aantal vandaan komt. Coventry City valt nu aan met de moed der wanhoop, maar slordig balverlies geeft Rochdale de kans om te counteren.De bal komt via Joe Bunney recht bij invaller Nyal Bell, die bal met een sliding probeert binnen te tikken. Via de paal verdwijnt de bal echter over de achterlijn. Veel maakt het allemaal niet meer uit en enkele seconden later fluit scheidsrechter Gibbs voor het einde van de wedstrijd.
De buit is binnen, de punten blijven vandaag op Spotland
Onder luid applaus nemen de spelers afscheid van het publiek, ondertussen ben ik bang voor gehoorschade veroorzaakt door de geluidsboxen op Spotland. Tering wat maken die dingen een herrie. Na even gewacht te hebben totdat het stadion leeg is maak ik snel nog wat foto’s en begeef me dan op de terugweg naar Liverpool. Gelukkig vind ik al snel een taxi die me naar het station brengt. Ook op de terugweg zijn de treinroosters weer perfect op elkaar afgestemd. Aankomend op Manchester Victoria, is de trein naar Liverpool net vertrokken, wat een wachttijd van drie kwartier oplevert. Gelukkig is de trein die me naar Lime Street brengt een intercity, waardoor de reistijd nog enigszins meevalt.
Aangekomen op Lime Street check ik eerst in bij The Liner en neem een snelle douchebeurt. Vervolgens is het tijd om op zoek te gaan naar mijn favoriete restaurantketen in de UK, zijnde TGI Friday’s, die sinds kort ook een zaak hebben geopend in Liverpool One. Na enig speurwerk vind ik het restaurant, dat alleen vanwege zijn menukaart lijkt op de overige Friday’s die ik voordien heb bezocht. De enorme Spare rib die ik vervolgens krijg opgediend is om van te watertanden. Wordt tijd dat men in Sittard/Geleen ook zo’n reastaurant gaat openen.
Na een ongegeneerde schranspartij begeef ik me terug naar mijn hotel. Aangezien ik al sinds vanmorgen half vier op ben besluit ik om maar niet meer de stad in te gaan, maar iets te drinken in The Castaway Bar van The Liner. Na enkele Foster’s Gold en het aanschouwen van de nederlaag van de helse buren tegen West Ham houd ik het voor gezien en ga terug naar mijn hotelkamer. Daar wordt duidelijk dat een treinstation in je achtertuin niet altijd even ideaal is. Toch heb ik niet veel last van de geluidsoverlast en val binnen enkele minuten als een blok in slaap.
De één heeft een tuinhuisje de ander een treinstation in zijn tuin
De zondag staat in het teken van Everton v Crystal Palace en de geplande ontmoetingen met enkele mede forumleden. Na eerst wat te hebben geshopt, begeef ik me richting Goodison Park. Eerste halte daar is he Black Horse op County Road. Daarbij passeer ik ook The Players Bar & Lounge Pub, mijn voormalig drinkhol bij wedstrijden van Everton. De pub is enkele maanden dicht geweest maar heeft nu een nieuwe uitbater. Helaas staat er geen Foster’s meer op de kaart, dus die liefde is voorgoed voorbij. Aangekomen bij The Black Horse zoek ik de gigantische beergarden op. Het weer is vandaag meer dan uitstekend en de Foster’s smaakt prima. Even later maak ik kennis met mijn eerste afspraak. Hierna besluiten we naar de Thomas Frost Pub te gaan voor de ontmoeting met de overigen. Gelukkig is er vanmiddag nog een wedstrijd anders denk ik dat dit nog wel eens een heel zware dag had kunnen worden.
De wedstrijd kan ik kort over zijn. Echt veel geluk schijn ik The Toffees niet te brengen. Ondanks dat ik al sinds 1993 met enige regelmaat een bezoek breng aan Goodison Park, heb ik pas twee keer een thuisoverwinning gezien en na 90 minuten staat er een 2-3 eindstand op het scorebord.
Veel tijd om daarbij stil te blijven staan heb ik niet, ik moet me alweer verplaatsen naar een andere uithoek van Liverpool voor de volgende ontmoeting.
The Jolly Miller, Foster’s time!
De ontmoeting met David en zijn vrouw is zeer hartelijk. Uiteindelijk bieden ze me zelf aan om me af te zetten bij mijn hotel. Daarvoor moeten we wel even hun dochtertje en auto ophalen bij zijn moeder. Na kennisgemaakt te hebben met de hele familie gaat het richting Lord Nelson Street. Het driejarig dochtertje van het koppel lijkt inmiddels ook al succesvol tot Evertonian te zijn bekeerd. ‘I love blue, do you love blue?’ ‘I don’t like red, red is bad.’ Klinkt het vol overtuiging. Ik geef aan ook een enorme voorliefde voor blauw te hebben en niet te spreken te zijn over de kleur rood. Even later neem ik afscheid van dit zeer gastvrije gezin en spreken af om elkaar volgende keer weer te ontmoeten. Nadat ik ben uitgestapt begeef ik me naar Bella Italia voor een vlugge hap. Daarna is het vlug terug naar The Liner, om nog een beetje nachtrust mee te pikken. De volgende morgen moet ik immers alweer om 3.30 uur op voor de terugreis.
Cheers!
G. Erens
