Na een verliespartij die bol stond van de betwistbare scheidsrechterlijke beslissingen is het zaak zo snel mogelijk de knop om te zetten. Immers, een vierdaagse tour door Engeland staat gepland. Voor even de Fortuna-sores in Nederland laten en zonder enige vorm van stress naar een paar Britse matchen kijken. Wat kan het leven toch aangenaam zijn…

Vanuit Veendam nemen we niet de gebruikelijke autoweg welke ons naar de autosnelweg richting Westelijke Mijnstreek brengt. Neen, we nemen de autosnelweg richting Groningen. Groningen? Jazeker, want we dienen ons richting Badhoevedorp te begeven. Daar zullen we onze tent voor één nacht opslaan vooraleer we de vlieger naar Newcastle nemen. Afgelopen week is door Yelle bij Guido het verzoek ingediend hem thuis af te zetten. En zoals ik van Guido Jeroen van een lift diende te voorzien, zo zijn de rollen nu omgedraaid.

Onderweg worden nog wat verhalen uit het verleden opgerakeld en dat maakt de reis aangenaam. Gevoelsmatig verloopt één en ander ook tamelijk snel, want al snel passeren we Almere. Met zijn drieën hopen we van ganser harte dat deze stad binnenkort haar status als speelstad voor de Jupiler League kwijtraakt.

Na een tochtje door de krochten van ’s lands hoofdstad zetten we Yelle netjes af bij zijn woonst en spoeden ons naar Badhoevedorp. Nadat we van de Amsterdamse helleveeg achter de balie de sleutel van onze hotelkamer hebben ontvangen proberen we zo snel mogelijk wat slaap tot ons te nemen.

Aangezien ons vliegtuig pas om 10.35 uur vertrekt hebben we ruim de tijd om wat te eten, te drinken en via de shuttle-bus in Schiphol te geraken. Tijdens het wachten aan de gate bemerken we dat we niet de enige voetbaltoeristen zijn deze dag. Naast ons zit een Nederlander die een fleece-trui draagt waarop de logo’s van Barcelona, Ajax en Manchester United zijn genaaid. Mooi stukje huisvlijt, maar niet bepaald ons ding.

Tijdens de vlucht kampen we met enige turbulentie en deze zorgt ervoor dat enkele jeugdige passagiers hun maag binnenstebuiten keren. Na een harde landing mogen we het toestel verlaten en lopen we richting metro welke ons naar Newcastle gaat brengen. Voor £3 kopen we een kaartje en nemen plaats tegenover een veertiger met een Everton-shawl rond zijn nek.

Ondertussen houden we halt bij station Bank Foot en in de verte is Kingston Park, het stadion van Newcastle Falcons te zien. Deze rugbyclub staat vrij onderaan in het Aviva Premiership. Geen hoogvlieger dus. Na een korte stop rijdt de trein verder en uiteindelijk komen we aan in Newcastle Central Station.


Cardinal George Haliburton Hume

Bij het verlaten van het station slaan we ogenblikkelijk linksaf. Via Neville Street en Forth Place komen we uit in Waterloo Street, alwaar ons hotel ligt. Het hotel is een klein beetje een tegenvaller, al hoeven we hier maar één nachtje te blijven. Natuurlijk ligt het dichtbij het station, maar het kan niet tippen aan het hotel dat we in Birmingham hebben geboekt.

Na het laatste deel van Football Focus te hebben gekeken spoeden we ons naar het centrum. Eerste prioriteit is een cash machine. Terwijl ik een poging waag om mijn beurs te vullen stelt Guido de Tomtom van een toegesnelde Pool in. Blijkbaar is niet elke bezoeker van Newcastle de Engelse taal machtig.

Guido is ondertussen toe aan een pub, zoveel is duidelijk, maar er dienen eerst nog treintickets te worden geregeld voor morgen. Het zou namelijk wat zijn om morgen de trein te missen omdat de loketten zijn gesloten. De tijd tikt ondertussen al aardig in ons nadeel weg waardoor er weinig tijd resteert om nog wat te gaan drinken. Te meer ook omdat ik een bezoekje aan The Back Page heb afgedwongen. Gelukkig zijn we al aardig bekend in deze Britse stad; we lopen er in één weg naartoe.

Binnen is het al aardig druk. Voor en na elke match zijn er weer tientallen mensen die nog op zoek zijn na juist dat ene stukje uit hun collectie of juist dat ene boek of die ene foto. Voor de echte voetballiefhebber is dit zaakje een must om eens te bezoeken. Van elke club kun je boeken, foto’s, koelkastmagneten, programma’s en dvd’s kopen. Voor elk wat wils dus. The Back Page is min of meer een autoriteit op het gebied van football memorabilia en ook ik ga niet met lege handen naar buiten.

Tegenover deze winkel vind je in Stowell Street Rosie’s Bar. Niet meteen aan aanrader aangezien er vrij veel Nederlanders present zijn. Het hoofdfiguur van deze groep staat buiten de pub te schreeuwen en te springen met nota bene een Amsterdamse muts op zijn hoofd. Welkom in Newcastle. Ook een vermaarde full back uit één van mijn jeugdteams is present, maar hem komen we helaas niet tegen.


Rosie’s Bar zat vol met Nederlanders

In Rosie’s Bar word ik aangeschoten door een supporter van Dunfermline Athletic Football Club die ook gevoelens koestert voor Newcastle United. Voor hem is het zijn tweede keer dat hij Newcastle bezoekt en komt hiermee op gelijke hoogte met ons. Ondanks dat de reis vanuit Dunfermline naar Newcastle maar twee en een half uur duurt, is het er niet van gekomen om eerder op bezoek te komen. En dat klinkt ons een beetje vreemd in de oren. Gelukkig reist hij wel ‘The Pars’ wekelijks achterna in zijn thuisland. Fortuna zegt hem daarentegen niks, al had ik daar verandering in kunnen brengen door de naam ‘Fernando Ricksen’ te noemen.


St. James’ Park blijft een imposant bouwwerk

Na een paar glaasjes begint de tijd serieus te dringen en verlaten we het etablissement en zetten koers richting John Hall Stand. Daar, in de nok van St. James’ Park, zullen we vanmiddag onze plaatsen hebben. Nadat we door het draaipoortje zijn gelopen begint de helletocht naar onze plekken. Als we boven zijn zie ik enkele medesupporters toch stevig uithijgen. Blijkbaar is hun conditie niet zo best als de onze.

Vanuit het vak heb je prachtig uitzicht op de overige delen van het stadion en ook de stad. Het blijft een kolossaal maar daarom niet minder mooi stadion. Het zou helemaal mooi zijn als de derde ring zou kunnen worden afgebouwd, zodat er een stadion ontstaat waar dan misschien wel 65.000 toeschouwers in zouden kunnen passen.


Het uitzicht vanuit het uitvak is fenomenaal

Everton gaat vechten voor haar laatste kans op Europees voetbal. Bij winst komen ze gelijk met ‘The Magpies’. Newcastle daarentegen heeft andere doelen. Zij willen zich zo gauw mogelijk veilig spelen. Ondanks dat het een club is boordevol traditie en jarenlang een vaste waarde was in de Premier League, speelden ze verleden seizoen nog in het Championship. Handhaving is dus doel nummer 1.

Ondertussen zien we dat de spelers zich aan het opwarmen zijn. Onder hen natuurlijk bekende namen, zoals aan Everton-zijde Phil Neville, Mikel Arteta, Phil Jagielka, Tim Howard en Louis Saha. Ook Newcastle United herbergt enkele grote namen, zoals de WK-gangers Cheik Tioté en Jonas Gutiérrez, maar ook Peter Lovenkrands, Fabricio Coloccini en Kevin Nolan. Shola Ameobi zit op de bank en daarmee zal Keith alvast dik tevreden zijn.


Er zouden uiteindelijk 50.128 toeschouwers komen opdagen

Tussen beide clubs zijn er enkele verbanden. Zo is Dan Gosling ruziënd overgestapt van Everton naar Newcastle en speelden Louis Saha en Sylvain Distin ooit in het zwart wit gestreept. Captain Kevin Nolan is geboren in Liverpool, maar al vanaf zijn jeugd aanhanger van de rode buren. Joey Barton daarentegen is van kindsbeen af supporter van Everton.

Omstreeks 3pm fluit ref Howard Webb de wedstrijd in gang en trapt Newcastle United een eerste maal af. Na een paar minuten slaat de Everton-aanhang (2.750 man sterk) de schrik al meteen op het hart als Phil Neville tegen de grond gaat na een fel duel met Cheik Tioté. De man die afgelopen week voor liefst zes en een half jaar bijtekende bij ‘The Magpies’ raakt de Everton-aanvoerder in zijn ribbenkast. Na een paar minuten hervat Neville onder luid applaus de wedstrijd. Niet van harte, maar hij bijt door.

Van voetballen is nauwelijks sprake als even later Louis Saha tegen de vlakte gaat na een kopduel te zijn aangegaan met Steven Taylor. Maar in Engeland wordt verwacht dat je dan doorspeelt, hetgeen Saha ook doet.

Newcastle speelt het meest met het hart en stoomt vooral over de linkerflank op. Jonas Gutiérrez is Tony Hibbert keer op keer te snel af maar heeft geluk dat het centrale verdedigingsduo goed staat op te letten. Tijdens de wedstrijd die Everton in Wolfsburg speelde hing alles nog als los zand aaneen, maar intussen is het koppel Jagielka-Distin erg betrouwbaar geworden.

‘The Toffees’ zijn vooral gevaarlijk via counters. Als Saha het halve veld oversteekt en de bal in de voeten van Arteta speelt is het alle hens aan denk bij Newcastle. Hij passeert twee verdedigers alsof ze er niet staan en probeert de bal in de kruising te schieten. Als doelman Steve Harper niet zo bij de pinken was geweest, was het ‘The Spanish Magicien’ nog gelukt ook!

Ondertussen laten de meegereisde supporters flink horen welke club ze aanhangen.

Everton, Everton, Everton
Everton, Everton, Everton
Everton, Everton, Everton
Everton, E-ver-ton…

Waarbij de onmiddellijk van repliek worden gediend door de aanwezige ‘Geordies’.

Newcastle, Newcastle, Newcastle
Newcastle, Newcastle, Newcastle
Newcastle, Newcastle, Newcastle
Newcastle, New-cas-tle…

Niet echt origineel, maar ja, dat verwacht je ook niet van een club gelijk Newcastle United.

De corner die volgt op Harpers redding wordt door Leon Osman náást het doel gekopt, juist voordat Saha de bal ín het doel kon koppen. Weg kans. In het uitvak groeit het geloof dat er vandaag iets te halen valt, al is dat niet meteen op te maken uit het veldspel. Dat wordt nog immer gedicteerd door Newcastle. Tioté en Nolan heersen op het middenveld, maar vooralsnog alleen daar.

Toch is het Newcastle dat op voorsprong komt. Een vrije trap van Coloccini belandt via Gutiérrez en Mark Williamson bij Nolan en die zet perfect voor. Leon Best hoeft er zijn hoofd maar tegen te zetten om ‘The Magpies’ op voorsprong te brengen. Meteen daarna krijgen ze nóg een grote kans, maar de bal wordt rakelings naast het doel van Tim Howard gekopt.

De Newcastle-aanhang lust er wel pap van

Sing when you’re winning,
You only sing when you’re winning,
Sing when you’re winning,
You only sing when you’re winning…

Na nog een aantal hachelijke momenten voor Evertons doel wordt het de hoogste tijd om aanvallend nog eens wat te doen. Een lange bal wordt door Jermaine Beckford goed vastgehouden en doorgespeeld op Osman. Hij overbrugt eerst enkele meters op het middenveld vooraleer de bal aan Arteta te geven. De Spanjaard is aan een puike match bezig en bedient op zijn beurt de vrijstaande (en de bal vragende) Osman. Hij neemt aan, kijkt en plaatst de bal tussen de benen van José Enrique door achter Harper: 1-1. Het uitvak barst zowat uit haar voegen!


Leon Osman heeft zojuist de gelijkmaker gescoord

Ook het heerschap naast Guido dat eerder in de wedstrijd met zijn dochter is een dusdanig felle discussie was verwikkeld dat hij werd gekalmeerd door een steward is even in de zevende hemel. Hij kon er niet met zijn verstand bij dat een steward hem verzocht zijn discussie met zijn dochter te staken en maakte Guido dat met woord en gebaar duidelijk.

Enkele minuten later lokt Arteta heel slim een vrije trap uit. Leighton Baines draait de bal voor doel welke door Beckford maar juist wordt gemist. Bij de tweede paal staat echter Jagielka die aan alle onzekerheid een einde maakt: 1-2. De vreugde in het uitvak neemt nu ongekende proporties aan en de Newcastle-supporters worden met hun eigen woorden om hun oren geslagen.

Sing when we’re winning,
We only sing when we’re winning,
Sing when we’re winning,
We only sing when we’re winning…

In het verdere verloop van de eerste helft krijgt Saha nog een kans, maar Harper redt bekwaam. Newcastle doet verwoede pogingen de gelijkmaker te forceren, maar slaagt daar vooralsnog niet in. Ruststand 1-2.

In de rust gaat Guido kennis maken met een Grand Old Team mate terwijl ik me amuseer met het rustspel. Twee kinderen moeten in een opgeblazen bal het veld oversteken. Wie het eerst heen en weer is krijgt een mij onbekende prijs. De lachsalvo’s die dit spel oproept zijn legio.

Vlak voor rust is, tot groot verdriet van Keith, Shola Ameobi in het veld gekomen en hij dwingt al meteen een eerste hoekschop af. Hibbert had eerst geen vat op Gutiérrez en nu ook al niet op Ameobi. Sterke beer Ameobi zorgt voor behoorlijk wat gevaar en is een perfect aanspeelpunt. Hierdoor kunnen middenvelders aansluiten en kan er vanuit de tweede lijn worden geschoten.

Ondertussen heeft Coloccini geprobeerd Saha op een wel heel smerige manier te blesseren, maar Webb ziet er niks in. Neville is daarentegen wèl geblesseerd geraakt en hij wordt vervangen door Johnny Heitinga. Dat de Nederlander niet meekan in het spel wordt al gauw duidelijk als hij een breedtepass geeft die een aartsgevaarlijke counter van Newcastle inluidt. Slechts met kunst- en vliegwerk blijft Everton overeind.


Ook deze bal verdwijnt niet in Howards doel

Desondanks groeit het aantal kansen dat Everton krijgt. Het team van fervent ananaseter Alan Pardew gaat nog wat opportunistischer spelen en de ruimte achter Newcastle’s verdediging wordt groter. Allereerst is het Beckford die vanuit een lastige hoek bijna doel treft. Vervolgens kopt Saha vanop een paar meter voor doel de voorzet van Arteta in de tribune.

Het spel wordt gedicteerd door ‘The Toffees’. Verdedigend heeft men de zaakjes aardig op orde en maakt aanvallend goed gebruik van de geboden ruimtes. En dat kan alleen maar beter gaan als Victor Anichebe Jermaine Beckford komt aflossen.

Na het verprutsen van zijn eerste kans, geeft hij daarna de bal goed mee aan Arteta. Vanmiddag is de Bask nauwelijks af te stoppen en passeert weer enkele verdedigers. Hij trek de bal voor en dan lijkt Saha voor de beslissing te gaan zorgen. Ongelofelijk maar waar; de Fransman mist deze opgelegde kans. Hij staat vanmiddag nog droog, maar had al zeker twee doelpunten moeten maken!

Zolang Everton verzuimt de genadeklap uit te delen, houdt Newcastle nog kans op de gelijkmaker. En die komt er ook als Best zijn tweede doelpunt maakt. Gelukkig heeft Webb gezien dat Best Jagielka tegen de grond werkte voordat hij de bal in doel kopte. Ondertussen vernemen we ook dat de bevolking van Newcastle op een beetje vreemde manier tot stand is gekomen.

Town full of inbreds,
It’s just a town full of inbreds…

Inmiddels is het aan beide kanten kansen gaan regenen, waardoor we al minimaal tien doelpunten hadden moeten zien vanmiddag. Ondertussen tikt de klok ook verder en krijgt iedereen in de gaten dat 1-2 wel eens de eindstand zou kunnen gaan worden. Beide supportersgroepen zingen constant tegen elkaar op waarbij Everton de boventoon voert.


And we’re all fans of Everton…

Na een spannend slot is het uiteindelijk Everton dat als winnaar uit de bus komt. Voor zowel Guido als voor mij een primeur, want we hebben Everton nog nooit live een uitwedstrijd zien winnen. Ik zie ‘The Toffees’ sowieso pas een eerste keer winnen, dus dat is extra leuk.


De fans worden bedankt voor hun massive away support

Na afloop duurt het een hele tijd voordat het stadion is leeggestroomd. Bij de catering hebben de supporters een slagveld aangericht, zoveel consumpties zijn er genuttigd. Nadat we eindelijk weer beneden zijn, zien we dat er beweging komt in de spelersbus van Everton en besluiten ook daar maar eens een kijkje te gaan nemen. Het is immers vakantietijd en dan kun je je dag mooi zelf indelen.


Er werd niet gekeken op een pint meer of minder

Verrassenderwijs zijn de meeste spelers al vrij snel gedoucht en komen de aanwezige handtekeningenjagers tevreden stellen. Deze worden overigens danig op de proef gesteld, want het stinkt er verschrikkelijk. Heeft Bart soms stiekem het chemisch toilet van de spelersbus geledigd? Nooit gedacht zo dicht bij Premier League sterren te kunnen komen, maar vandaag wel.


Mikel Arteta was vandaag outstanding

Omdat Guido nog heeft afgesproken met enkele Scousers verlaten we de voetbaltempel en zakken af richting Central Station. Daar zullen we uiteindelijk in The Onion Rooms belanden en zien dat Manchester City het opneemt tegen Wigan Athletic. Nadat Wigan in de slotseconde nog een enorme kans op de gelijkmaker mist, verlaten we het pand en trekken naar onze hotelkamer.

Het is al aardig laat en we hebben nog niet gegeten, dus het is zaak daar eens zorg voor te gaan dragen. Ondertussen passeert op straat de ene na de andere bonte stoet van schaars geklede dames. Blijkbaar zijn de mensen in Newcastle net dat klein beetje minder stijlvol dan in de rest van Engeland, om een open deur in te trappen.

Uiteindelijk laten we het rumoerige stadshart voor wat het is en nemen wat slaap tot ons. Morgen weer een drukke dag en een hereniging met een LB’er. Dat zal hopelijk fun worden.

Michel Hennen