De Britse Midlands stonden al heel lang op de agenda maar het kwam er steeds niet van deze te bezoeken. Tijdens het laatste weekeinde van augustus was het dan eindelijk zo ver. Drie dagen reizen door en rond Birmingham leverde ons weer enkele leuke ervaringen op. Content, maar zonder de gewenste punten stapten we weer op het vliegtuig. Het zou ook eens een keer meezitten…


Het is vrijdagavond, ongeveer 22.00 uur. Zojuist heeft Fortuna alweer haar derde opeenvolgende nederlaag geleden. Van te voren bedacht ik mezelf dat als de ontmoetingen tegen AGOVV en FC Den Bosch geen punten zouden opleveren een winstpartij tegen FC Eindhoven een must zou zijn. Dat was het dus ook, maar het liep helemaal anders. Enigszins ontgoocheld, verlaten we dan ook Eindhoven.

Daar waar iedereen bij de oprit van de A2 linksaf slaat richting Sittard, nemen wij nu eens een andere route. Wij slaan namelijk rechtsaf, richting Amsterdam. Nu ja, meer precies Schiphol. Pfff, moet ik nu alles verklappen? Eindbestemming is Badhoevedorp. Daar staat namelijk ons huis voor één nacht.

Omdat de autosnelwegen redelijk verlaten zijn, verloopt de reis tamelijk vlot. Omdat het juist zo kalm is, moet dit welhaast een goed moment zijn om aan de weg te gaan werken en de A2 pardoes af te sluiten. Inderdaad, dit hebben wij weer. Vóór Utrecht dienen we de autosnelweg te verlaten en de richting van Gorkum te kiezen. Deze route hebben we al eens afgelegd en wel nadat we terugkwamen van Telstar, afgelopen seizoen. Dat verliep toen redelijk en waarom zou het nu, weliswaar in de andere richting, niet goed aflopen? Uiteindelijk bereiken we met een kwartier vertraging ons hotel.

Het is rond middernacht als we ons gaan opmaken voor de nacht. En die nacht verloopt zoals een LB-nacht hoort te verlopen: veel drank, nog meer dames en bitter weinig slaap. En, speciaal voor de oudere leden onder ons, nog enkele farmaceutische hulpmiddelen ter ondersteuning.

Omstreeks 04.00 uur gaat de kookwekker af en uiteindelijk is dat voor iedereen het beste. Dit is gewoon niet veel langer dan vier uur vol te houden.

Na een korte waspartij is het tijd om de airport-shuttle te gaan opzoeken en die arriveert wonderwel op tijd. Na wat gedraai en gekeer bereiken we dan ook Schiphol in de vroege ochtend. Het is nog donker en de sterren staan nog hoog aan de hemel maar er is toch reeds volop bedrijvigheid op ’s lands grootste luchthaven. Nadat we onze bagage hebben toevertrouwd aan het luchthavenpersoneel en de douane hebben gepasseerd blijkt dat deze bedrijvigheid niks te maken heeft met onze KLM-vlucht naar Birmingham. Ook de KLM hanteert tegenwoordig de stelregel dat de vlucht doorgaat bij minimaal 30 inschrijvingen. Enig verschil met Wil en Annette is dat er reeds moet zijn betaald voordat kan worden ingestapt.

Na een bustour over de Schiphol tarmac worden we verzocht in een kippenhok plaats te nemen. De bus die ons naar uitwedstrijden vervoert is doorgaans groter. Helaas zitten we niet op de achterbank; deze plaatsen zijn vergeven aan twee onooglijke stewardessen.

Tijdens de vlucht begint het helemaal op een uitstapje met de SV te lijken als er een rondgang met eten en drinken wordt georganiseerd. Of ik het nu wil of niet, mij wordt een pakketje in mijn handen gedrukt waarin twee sandwiches zitten verpakt. Voor de eerste keer in mijn leven neem ik eiersalade tot me. Gelukkig heb ik in mijn andere hand een bekertje koffie waardoor ik me tamelijk eenvoudig uit deze netelige situatie weet te redden. Nadat we onze horloges hebben aangepast aan de Britse tijdzone wordt de landing ingezet. Alles volgens tijdschema en zonder verdere problemen. Als we ook het gegoochel bij de bagageband goed doorstaan verlaten we de aankomsthal van Birmingham international.

Via een omweg bereiken we station Birmingham International en een klein half uur later stappen we uit in New Street Station, hartje Birmingham. Na het gebruikelijke gezoek komen we dan eindelijk aan bij ons hotel, schuin tegenover Birmingham Cathedral. Omdat we nu al uren aan een stuk niks hebben gegeten (buiten wat kruimels aan boord van ons kippenhok) zal een English Breakfast ons wel smaken. Normaal is het nauwelijks te noemen, maar om 09.15 uur zijn we klaar om te vertrekken naar onze bestemming van vandaag: Nottingham. De wedstrijd Nottingham Forest – Norwich City (speeldag vijf van het NPower Championship) staat geprogrammeerd om 15.00 uur en dat moet te doen zijn.

Aan boord van de London Midland trein is het niet bijster druk. Dat komt goed uit, want we zijn eigenlijk behoorlijk moe. Ter hoogte van Tamworth gaan de oogjes een klein beetje open, maar veel van het stadion van de plaatselijke FC valt er nog niet te bekennen. Via Burton-on-Trent arriveren we uiteindelijk in Derby. Vreemd maar waar; na vertrek uit Derby rijdt de trein de andere kant uit. En dan de Engelsen maar roepen dat hun spoorwegstelsel zo ‘sophisticated’ is…

Derby en Nottingham staan elkaar naar het leven en de reden hiervan is vaak dat beide steden dicht bij elkaar liggen. Deze theorie gaat ook in dit geval op. Derby en Nottingham liggen maar op een steenworp van elkaar. Tijdens dit ritje worden we aangesproken door een jongeman die vermoedt dat we voetbalsupporters zijn. Exact thuisbrengen kan hij ons niet, maar we zouden wel eens uit Norwich kunnen komen. Dat had natuurlijk gekund, aangaande clubkleuren, maar helaas voor hem. De jongeman, ik schat hem zeker geen 35 jaar oud, prevelt wat over de tijden dat hij John Metgod, Hans van Breukelen, Hans Segers, Bryan Roy en Pierre van Hooijdonk aan het werk zag en verdwijnt bij aankomst in Nottingham in de mensenmassa.

Hoe we bij het stadion moeten komen, dat weten we vooralsnog niet; wel zien we in de verte een paar stadionlampen: daar moeten we heen!


Op deze kruising moet je kleur bekennen

Via de achterzijde verlaten we het station en lopen via de Queens Road richting London Road. Op de hoek van beide straten bevindt zich de pub ‘Hooters’. Op dit vroege tijdstip is deze pub vooralsnog gesloten. Gelukkig ook maar, want het zou ons alleen maar afleiden van hetgeen waarvoor we zijn gekomen.

Notts County FC
Vanaf de London Road zien we dat de stadionlichten toebehoren aan Notts County Football Club. Na een tiental minuten wandelen staan we aan de poorten van het stadion van deze roemruchte club. Vanaf County Road heb je trouwens een perfect zicht op zowel het stadion van Notts County, maar ook op het stadion van Nottingham Forest Football Club. Beide stadions worden louter gescheiden door de ‘River Trent’. Dit is misschien niet uniek, maar dan toch wel speciaal zeker?


De stadions op een steenworp van elkaar

Speciaal zijn ook de gebeurtenissen te noemen die ‘The Magpies’ afgelopen seizoen meemaakten. Aanhoudende financiële problemen leken tot het verleden te behoren nadat Munto Finance de club overnam. Na de overname maakt Munto Finance meteen duidelijk dat de League Two niet het eindpunt is voor Notts County. Sven-Göran Eriksson wordt aangesteld als manager en in zijn kielzog worden Kasper Schmeichel (de zoon van de oud-keeper van Manchester United) en Sol Campbell aangetrokken. Aan de overkant van de Trent worden heel wat wenkbrauwen gefronst, al zijn ‘The Magpies’ vooralsnog geen bedreiging.

Sportief gaat het erg goed aan Meadow Lane, totdat Munto Finance een grote zeepbel blijkt te zijn. De investeerders vertrekken spoorslags en met hen alle grote namen. Desondanks weet Notts County te promoveren naar League One. En dat is al heel wat voor deze club.

Vanuit County Road lopen we door naar de kantoren van de club, gelegen aan Meadow Lane (zo heet ook het stadion). De club shop is hermetisch afgesloten, maar er staat wel een steward ter hoogte van het parkeerterrein. Tsja, en deze kans laten we niet onbenut. Met toestemming van deze mijnheer lopen we zomaar het stadion binnen!


Prachtige Main Stand waarbij het logo in de stoeltjes is verwerkt

Meteen valt op dat de doelen zijn weggehaald en vervangen door rugby-palen. Alles is al in gereedheid gebracht voor de wedstrijd Nottingham Rugby – London Welch, welke in dit stadion wordt afgewerkt. Vanuit de Family Stand lopen we door naar de Jimmy Sirrell Stand. Deze tribune is net zoals alle andere tribune erg mooi. Aan het dak is een soort ‘driehoek’ gemonteerd die doet denken aan vervlogen tijden, toen zo een constructie erg gewoon was.


Deze club is opgericht in 1862 en dus de oudste van het land

Vanaf deze tribune heb je ook perfect uitzicht op de Kop End. Deze enorme tribune kan 5.400 supporters herbergen en doet dienst als uitvak. Resteert nog de hoofdtribune, de Derek Pavis Stand. In de stoeltjes zijn twee enorme eksters verwerkt, een verwijzing naar de bijnaam van Notts County en haar clublogo. Al met al dus een prachtig stadion!


Prima uitvak op Meadow Lane

Engelands oudste club speelt deze dag uit bij Bournemouth, dus voor de rest is het kalmte troef. Voor ons dus de mogelijkheid om nog even wat te kletsen met de man die ons permissie heeft gegeven het stadion te betreden. Natuurlijk komen we al gauw uit bij het onderwerp ‘Nederlanders bij Notts County’ en dat zijn er niet veel geweest. Als ik vertel dat dat wel eens Huub Loeffen zou kunnen zijn geweest, verklapt de steward dat dat goed mogelijk is, hij weet wie ik bedoel, maar zijn naam niet kan uitspreken. Uiteindelijk blijkt het niet om Huub Loeffen maar om Meindert Dijkstra te gaan. Ook LB is niet alwetend. Verder heeft Marcel Cas nog bij ‘The Magpies’ gespeeld. Bij het verlaten van het stadion komen we twee personen tegen die een rood/witte shawl om hun nek hebben geknoopt: Nottingham Forest-fans! Ook zij willen vast even genieten van dit prachtige stadion.

Nottingham Forest
Meadow Lane komt weer uit op London Road en deze straat voert ook over de Trent. Vanaf de brug heb je perfect uitzicht op de City Ground, het stadion van Nottingham Forest. Voorafgaande aan Euro ’96 onderging dit stadion een grondige renovatie en verkeert momenteel in dezelfde staat. Als we bij het stadion aankomen bestellen we eerst maar eens even een hamburger. Al dat gewandel maakt hongerig en Britse burgers zijn nooit te versmaden. Tijdens ons gebruikelijke rondje om het stadion blijkt dat alles nog gesloten is. Het is ook nog vroeg en dat zal er ongetwijfeld voor iets tussen zitten.


De ligging van de City Ground is geweldig

Het best kun je de tijd doden in een pub en het wordt The Southbank Bar, gelegen net naast de Trent Bridge. Aangezien de zon schijnt is buiten zitten het meest aangenaam. Op het terras zitten ook andere Forest-fans en ook de eerste Norwich-supporters zijn gearriveerd. Iedereen die naar de match gaat en uit het centrum komt passeert de Trent Bridge, dus we zitten perfect! Daar waar de meeste Britten kiezen voor Carling en Guiness, laaft Guido zich aan enkele Foster’s.

Hoe dichter we bij het aanvangsuur van de match komen hoe drukker het wordt en dat hebben ook handelaren in de gaten. Op de stoep van The Southbank Bar wordt een standje met allerlei Forest memorabilia ingericht en op het terras komt iemand langs met een groot aanbod van pins. Natuurlijk happen we toe. Omdat we nog altijd geen kaarten hebben lijkt ons het niet verkeerd deze maar eens op te halen. Na een korte wandeling komen we aan bij het ticket office alwaar twee tickets klaarliggen voor de Brian Clough Stand, elk aan £26. Ook bezoeken we nog even de club shop. Desondanks hebben we nog tijd voor één versnapering en hiervoor kiezen we de Trent Bridge Inn uit. De bouncers die bij de deur staan controleren onze kaartjes, zodat ze weten wie er naar binnen gaat. Hier komen we ook de man met de pins weer tegen en dat zorgt prompt voor enig jolijt bij beide partijen.


In 1979 won Nottingham Forest de Europa Cup

Uiteindelijk is het dan tijd om onze plaatsen in de City Ground op te zoeken. Voor Guido komt hiermee een langgekoesterde wens uit. Forest prijkte al enige tijd op zijn wensenlijstje en het gaat vandaag geschieden. Op mijn lijstje staan eerder giganten uit het verleden zoals Coventry City, Bury FC en Tottenham Hotspur, als zijn de Spurs aan een opmars bezig. Desondanks behoort ook de City Ground tot mijn favorieten, al is het maar om Eberhart Kleinrensing in levende lijve te zien. Het leven van de man uit Duisburg bestaat voor 85 % uit Nottingham Forest. Jarenlang reisde hij op en neer tussen de East Midlands en het Ruhrgebied, maar volgens de overlevering is hij verhuisd naar Nottingham.

De zon is inmiddels achter de wolken verdwenen en links en rechts vallen wat druppels. Ook is de wind wat aangetrokken. Gelukkig zitten we hoog en droog in de upper tier. Vanuit onze plekken hebben we ook goed uitzicht op het uitvak gelegen in ‘The Money Shop Bridgford End’. Blijkbaar is ook Forest ten prooi gevallen aan de oprukkende commercialisering in het Britse voetbal.

Over dit tribunedeel heb ik me altijd al verwonderd. Hoe kan een weldenkende voetbalclub nu komen tot zo’n vreemd bouwsel? De tweede ring reikt tot net iets verder dan het doel (vanuit ons gezichtspunt) alsof daar het einde van de wereld begint. Maar vanuit de upper tier van de Brian Clough Stand lijken de puzzelstukjes ineen te vallen. Aan het Bridgford End grenzen namelijk meteen huizen. En bij het doortrekken van deze tweede ring zou er van enig woongenot geen sprake meer zijn. Nu kunnen wij daar wel anders over denken; dat is natuurlijk bekeken vanuit een groundhoppers-bril. Het stadsbestuur van Nottingham vond de klacht van de buurtbewoners gegrond, zodat de tribune maar deels mocht worden uitgebouwd.


De Bridgford Stand blijf ik vreemd vinden

Dan maar even door naar het veld. Met het programmaboekje in de hand speuren we naar bekende namen. Die zijn er eigenlijk nauwelijks meer. Forest speelt net wat te lang in het Championship om zich nog dure spelers te kunnen veroorloven en moet het doen met spelers zoals Robbie Earnshaw en Radoslav Majewski. Norwich daarentegen is juist gepromoveerd vanuit de League One en zij mogen blij zijn in de bovenste helft van de rangschikking te eindigen. Bekendste naam aan hun kant is ongetwijfeld de voormalige strateeg op het Schotse middenveld en huidig trainer Paul Lambert.

Verleden seizoen haalde Nottingham Forest de play-offs en dat zal nu weer de doelstelling moeten zijn. Misschien wel meer, aangezien de degradanten uit de Premier League (met name Portsmouth en Hull) blij zijn dat ze nog leven. Om mee te kunnen doen voor promotie is de club wel hard toe aan ‘picking up some points’, zoals manager Billy Davies zegt. Momenteel staat Forest op een twintigste plek en dat is ruim onvoldoende. Norwich City doet het wat beter (en zeker niet slecht voor een promovendus) en staat keurig zevende. Bij winst zou Forest op één punt komen van ‘The Canaries’; een mooi vooruitzicht.


De Brian Clough Stand is behoorlijk indrukwekkend

De wedstrijd begint furieus. Forest trekt het laken naar zich toe en dwing al heel snel een corner af. Meteen valt op hoe fysiek deze competitie wel niet is. De lange mensen van Forest melden zich in het strafschopgebied, maar hebben (nog) geen kans tegen de verdedigers van Norwich. ‘The Canaries’ doen meteen wat terug en weten de paal te raken. Als dit een voorbode is voor de rest van de wedstrijd hebben we duidelijk een goede keuze gemaakt, al kun je dit geen hele wedstrijd volhouden.

Al gauw blijkt dat beide teams eigenlijk erg aan elkaar gewaagd zijn en ook best goed kunnen voetballen. Norwich City’s kampioensschap heeft de ploeg voldoende vertrouwen gegeven en probeert Forest vast te zetten. Aanvoerder Grant Holt wordt veelvuldig gezocht, waarna het middenveld kan aansluiten. Een formule die prima werkt. Toch is het Forest die de leiding neemt. Eerst wordt een appel voor een penalty nog weggewoven, maar na ruim een half uur is het dan toch raak. Rechtsback Russell Martin werkt Paul Anderson tegen de grond en dit geeft topscorer Dexter Blackstock de kans Forest aan de leiding te brengen. Gemist wordt er niet. Het ‘Chelsea Dagger’ galmt door de City Ground en zorgt voor een mooie ambiance.


Dexter Blackstock gaat aanleggen van elf meter

De supporters van Norwich City, die met 2.611 zijn afgezakt naar Nottingham, laten het er niet bij zitten en zingen stug door. Keer op keer reageren ze op de Forest-fans die schuin boven hun zitten, waardoor er een echte Britse sfeer ontstaat. Ook in de hoek van de Main Stand zitten een hoop fanatiekelingen. Bij het aanheffen van ‘You’ve lost that loving feeling’ van de Righteous Brothers vindt iedereen het nodig om even mee te zingen. Echt formidabel als deze tekst door de City Grond galmt! Norwich City en haar supporters zijn minder onder de indruk dan ik en gaan gewoon door met hetgeen ze eigenlijk de hele middag al doen: een prima prestatie neerzetten. Vlak voor rust krijgen ‘The Canaries’ dan ook loon naar werken als doelman Lee Camp half onder een bal doorloopt. Nou ja, eigenlijk is Andy Crofts gewoon iets sneller bij de bal en kopt deze in het lege doel. Het uitvak ontploft. De 1-1 ruststand is billijk.


Forest bouwt aan een nieuwe aanval

In de rust overzien we nog even de spannende eerste helft en de goede support aan beide kanten. Ook kruip ik wat verder weg in mijn trainingsvest. Dat zal op de mensen rondom mij wel vreemd overkomen, want zij zitten op de tribune gekleed in een wedstrijdshirt met korte mouwen…

Onder een klaterend applaus begeven de spelers zich weer naar de pitch. Feitelijk komt Norwich nog het beste weg met deze tussenstand. Het punt zal hen in de middenmoot van de klassering houden. Toch gaat men nadrukkelijk op zoek naar een tweede doelpunt. Iedereen schreeuw moord en brand als Holt licht wordt getoucheerd. Blijkbaar vond iedereen aan de zijde van Norwich de penalty uit de eerste helft te licht gegeven en probeert er nu zelf eentje te versieren. Referee Mathieson trapt hier niet in. Overigens is het echt opvallend hoe weinig de scheidsrechter op zijn fluitje blaast. Hij laat veel toe, waardoor er een echte wedstrijd kan ontstaan met een spelbeeld dat op en neer golft. Erg aantrekkelijk voor het publiek.

Het is vooral Forest dat dringend op zoek moet gaan naar een doelpunt, maar slaagt daar niet in. Spits Robbie Earnshaw heeft vooralsnog het geluk nog niet aan zijn kont hangen en weet niet te scoren. Telkens missen zijn schoten het doel of worden geblokt door verdedigers van Norwich. Billie Davies probeert nog wat te forceren door passer Majewski te vervangen door loper Guy Moussi, maar dat biedt weinig soulaas. Er komt wel meer beweging in het spel van Forest, maar verder dan een schot op de paal van Earnshaw komen ze niet. Nadat de referee een laatste keer op zijn fluit heeft gebazen wachten we nog heel even totdat het gros van de mensenmassa het stadion heeft verlaten. Temeer valt op wat de City Grond voor een mooi stadion is. Vooral de Trent End, achter het doel (speciaal gebouwd voor Euro ‘96) is een formidabele tribune!


Pronkstuk van de City Ground blijft voor mij de Trent End

Via een ingenieus trappenstelsel arriveren we weer op de begane grond en lopen terug richting Trent Bridge. We passeren ook de roeiverenigingen welke zijn gevestigd aan de oevers van de Trent. Ik vroeg me af wat dat toch voor een vreemde huisjes waren, maar ook dit mysterie wordt opgelost. Als we de Trent oversteken kijken we nog één keer achterom en zwaaien de City Ground uit. Onderweg maken we nog wat foto’s, waardoor we ons moeten haasten om steeds aan te sluiten bij de stroom mensen op weg naar het centrum of het station. Ter hoogte van ‘Hooters’ staan enkele police vans geparkeerd om de Norwich-supporters te scheiden van de Forest-supporters. Glimlachend stellen we vast dat ‘geel/groene’ smaken universeel zijn.

Het is zaak zo rap mogelijk weer in Birmingham verzeild te raken en dus proppen we ons maar in een bomvol treinstel van London Midland. Nadat we worden opgeschrikt door een ongewassen type met lange grijze baard die niet anders uitkraamt dan ‘one-one’, vertrekt de trein. Een paar haltes verder verlaat een hele stroom mensen de trein waardoor we over een zitplaats kunnen gaan beschikken. Tijd om de oogjes weer even te sluiten. Ter hoogte van Tamworth gaan instinctief de oogjes weer even open en zien we nog juist The Lamb Ground liggen. Daar gaan we een andere keer nog wel naartoe. Eerst maar even terug naar de hotelkamer en vervolgens iets gaan eten. Het plan de campagne is ver af. Daar wordt ook nog een pubbezoek aan toegevoegd.

Moe, maar erg voldaan, ploffen we tegen het eind van de avond neer op ons bed. Na enige tijd schrik ik wakker en merk dat de tv nog aanstaat. ‘Guido, ben je tv aan het kijken? Nee, ik heb juist even geslapen. Misschien goed om de tv uit te zetten en helemaal te gaan slapen’. Voor één keer slaan we The Football League Show maar over. Die hebben we vanmiddag immers al live gezien in Nottingham.

Michel Hennen