Tja, daar zit je dan als oprecht Fortunagek in een goed gevulde raadszaal in Geleen. Je wilt natuurlijk een hoop informatie te horen krijgen omtrent de bestemmingsplanwijziging rondom het (nu nog) Wagner & Partners Stadion. Helaas is de (openbare) vergadering geschorst, mijn collega-redactielid naast mij had mij al telefonisch op de hoogte gebracht dat ik maar niet al te veel hoop moest koesteren op veel schot in de zaak. Hij dreigt gelijk te gaan krijgen.

Nee, het ging het merendeel van de aanwezige raadsleden blijkbaar vooral om het uitvechten van iets wat zich het beste laat indelen onder de noemer privé-oorlogjes. En de wijze waarop men dit ten uitvoer bracht, was voor mij enerzijds verbijsterend, anderzijds een openbaring.

Verbijsterend, want in volle strijd bleef er weinig meer over van iets wat op respect zou moeten gelijken. Normaal over een item discussie voeren, het is een vaardigheid die heden ten dage voor slechts weinige mensen is weggelegd. Ook voor volksvertegenwoordigers is het beheersen van deze kunst meer een last dan lijden. En dan doel ik hiermee niet eens alleen maar op degenen die betrokkenen waren in een dialoog.

Het was opvallend om te zien in welke mate dat vele anderen een grote mate van desinteresse aan de dag legden. Door niet te luisteren, een ander item aan te snijden, of erger nog, lekker te gaan spelen met het gouden kalfje van de hedendaagse maatschappij, het mobieltje. Het is toch ook zo leuk om aan iedereen te laten zien dat je gebeld wordt tijdens een vergadering, razend interessant. Uiteraard laten velen zich dan ook uitstekend belonen om de rol van volksvertegenwoordiger te bekleden.

En als er dan eindelijk eens echt schot in de zaak dreigt te komen, dan is het lont aan het kruidvat even zo snel weer aangestoken. Een schorsing met daarop volgend een overleg achter gesloten deuren doet de gemoederen weer even bedaren.

Na, de zoveelste schorsing mochten we dan eindelijk aanschuiven voor het hoofdgerecht, de presentatie van hoe de situatie rondom ons stadion er uit mag komen te zien bij een nieuw bestemmingsplan.

Kort samengevat, inhoudelijk zal mijn collega-redactielid er vast nog wel een nadere toelichting over geven, streeft de gemeente Sittard-Geleen-Born ernaar om een soort Chelsea Village-achtige situatie te scheppen. Hetgeen impliceert dat het stadion wordt verbouwd tot een soort tempel waar er volop gelegenheid is om te sporten, ontspannen, uitgaan, winkelen en werken. Daarbij mag gedacht worden aan de vestiging van een tennis- en squashcomplex, een zwembad, uitgaansmogelijkheden, food en in de naaste omgeving ook nog eens hotelaccommodatie. Bij het sportieve deel wordt er bovendien gelonkt naar de NSF om er inderdaad ook het etiket topsport op te kunnen plakken. Aldus de ideale situatie.

Wat vindt ondergetekende ervan? Een uitstekend idee, maar ik heb zo mijn twijfels over de realisatie ervan. Het plan op zich komt wel erg ambitieus over, waardoor het stadion op zich er nogal pompeus uit komt te zien. Mijn buurman aan de ander kant dacht er anders over, hij is dan ook de geestelijk vader van het geheel.

Wat was de tendens in de raadscommissie? Zoals al eerder aangehaald, is het een kunst om naar iemand te luisteren en dit ook vol te houden. Toen de ambtenaar die het plan middels een beamervoorstelling mocht presenteren, zijn betoog aanving, kon er aan mijn rechterzijde reeds de eerste schampere opmerking worden waargenomen. Hoewel het een Groen Links raadslid betrof, moest ik helaas constateren dat de persoon in kwestie er in deze nogal rechtse opvattingen op nahield.

Ik waag dan ook te stellen dat een dergelijke houding foute boel genoemd mag worden.

Vorderend met zijn betoog moest ook de ambtenaar bemerken dat het geschamper en de afwijzende gebaren vanuit een deel van de commissie steeds luider werden. Waarschijnlijk zal het hem als onpartijdige worst zijn geweest, ook hij zal zich beroepsmatig uitstekend laten betalen.

Voor een buitenstaander moet dit toch een vreemde gewaarwording zijn geweest om notabelen gedrag te zien vertonen dat gangbaar is bij schoolkinderen uit de onderbouw van het basisonderwijs. Ik zal dan ook verder niet meer al te veel in details gaan treden, maar de benamingen “poppenkast”, “luchtballon” en “gebroddel” inzake de presentatie wil ik u zeker niet onthouden. Je kunt er natuurlijk ook weer te humor van inzien, een avondje dorpspolitiek in een ambitieuze gemeente van de westelijke Mijnstreek. Men boort een mogelijkheid de grond in, om vervolgens over te gaan tot het scheppen van een bedreiging. Want de grootste bedreiging voor de gemeente Sittard-Geleen-Born is de gemeente Sittard-Geleen-Born. Zeker als men niet in staat is het hoofd te bieden aan de oprukkende concurrentie vanuit de andere zijden van onze landsgrenzen alsmede van Maastricht dat volop in een upgradingsproces zit.

Hoe dan ook, ondanks alle “poppenkast”, opstijgende “luchtballons” en al het “gebroddel”, ik heb mij alleszins best vermaakt. Met dank aan mijn buurman, de geestelijk vader van de situatie die Fortuna opnieuw op de kaart moet zetten.

Gegroet,

One Way