Telkens wanneer er een vakantie wordt geboekt, wordt er gekeken of er ergens in de buurt een leuk stadion of leuke wedstrijd te vinden is. De reis gaat dit jaar naar Zuid Spanje, waarna ik al snel bij Real Betis Sevilla uitkom. Op zondag 31 augustus speelt die ploeg thuis tegen Club Deportivo Numancia. Die wedstrijd wordt dan ook meteen in de vakantieplanning ingevoegd.
Hoewel de website van Betis ook in het Engels bekeken kan worden, blijkt het vinden van tickets en de prijzen daarvan een lastige opgave. Zelfs als ik daags voor vertrek uit Nederland nog even op de site kijk, krijg ik bij het onderdeel ‘Tickets’ de melding ‘En estos momentos no hay partidos disponible’ wat zoveel wil zeggen als ‘Op dit moment zijn er geen wedstrijden beschikbaar’. Dat is vijf dagen voordat de wedstrijd plaats zal vinden… Aangezien er 52.500 toeschouwers in het Estadio Benito Villamarin passen, ga ik er maar vanuit dat we op de wedstrijddag zelf kaarten kunnen krijgen.
Betis heeft vijf zeer roerige jaren achter de rug. In 2009 degradeert men uit de Primera Division, in 2010 wordt na financiële problemen het faillissement aangevraagd, in 2011 volgt promotie naar de hoogste klasse, in 2013 eindigt men als zevende en plaatst zich daarmee voor de Europacup. In die Europacup wordt men pas in de kwartfinale uitgeschakeld door stadsgenoot Sevilla FC. Dat is uiteraard erg pijnlijk maar wat veel erger is, is dat men in de competitie kansloos laatste eindigt en daardoor wederom veroordeeld is tot de tweede divisie. De socios laten de club echter niet in de steek. Aan het begin van de huidige competitie hebben ruim 35.000 fans zich aan de club verbonden. Die fans zagen een wisselende voorbereiding. Tegen kleinere Spaanse clubs werd meestal nog wel gewonnen, tegen Stoke City, Sunderland en Fiorentina werd verloren.
Vanuit ons vakantie-adres is het ongeveer drie uur rijden door een mooi groen en bergachtig gebied. De reis verloopt vlekkeloos totdat we de rand van Sevilla bereiken. Eerst leidt de TomTom ons naar een enorme draf- en renbaan net buiten de stad. Dat kan niet kloppen, dus we voeren het stadion zelf in als eindpunt van onze reis (het hotel ligt op een paar honderd meter van het stadion). Helaas luister ik niet goed naar het navigatiesysteem en belanden we in een behoorlijk gare achterbuurt. Aangezien het klaarlichte dag is, de tank nog voldoende benzine bevat en de huurauto van centrale deurvergrendeling is voorzien, maak ik me niet zo druk over deze pauperbuurt. Dat geldt echter niet voor Britt, die lichtelijk in paniek raakt. Gelukkig rijden we enkele minuten later de buurt weer uit en vervolgen onze weg naar het hotel dat we even later zonder kleerscheuren bereiken.
Vanaf de deur van het hotel kijken we het stadion al in
Vanuit het hotel is het slechts een paar minuutjes lopen naar het stadion. De temperatuur maakt dat echter toch nog tot een pittige wandeling aangezien het kwik de 36 graden heeft aangetikt en er geen vlaagje wind te bekennen is. Zo maken we in de hitte een rondje om het Estadio Benito Villamarin.
De palmbomen verraden het warme klimaat
Op het plein voor en in de straten rondom het stadion is het drie uur voor de aftrap nog rustig. De eerste hamburger-, merchandise- en snoepkraampjes worden ingericht, maar de fanshop en kassa’s zijn nog gesloten. Ook zonder kassa kunnen we al aan kaarten komen wanneer een Betis-fan ons in zijn beste Engels twee spare tickets aanbiedt. Ik bedank hem vriendelijk en prefereer de veilige weg van de officiële kaartverkoop.
Het is nog rustig bij de merchandise-kraampjes
Na het tweede rondje gaan de kassa’s dan eindelijk open. De vriendelijke dame raadt me kaarten voor de hoofdtribune aan aangezien je daar in de schaduw zit. Die schaduw is ons heel wat waard, waardoor ik een paar seconden later 70 euro afreken met mijn pinpas. Geen goedkope grap die Spaanse tweede divisie maar ach ja, een hobby mag geld kosten toch?
Nadat de tickets veilig zijn opgeborgen is het tijd om een eetgelegenheid te vinden. Die lijken we te vinden in een pizzeria. Helaas krijgen we te horen dat de zaak om half vijf dicht gaat, waardoor we met een hongerige maag verder lopen. Onderweg komen we de spelersbus van Betis tegen.
De spelersbus van Real Betis
Onze honger wordt gestild door een hamburguesa van Mario, die zijn kraam op honderd meter van het stadion heeft gestald. De hamburger en bijbehorende frisdrank smaken prima en doen ons goed. Het is inmiddels anderhalfuur voor de aftrap, tijd genoeg om nog even af te koelen in onze hotelkamer. Daar zien we de eerdergenoemde spelersbus van Betis voor de deur staan. Blijkbaar bereiden de spelers zich in dit hotel voor op hun thuiswedstrijden. Een aantal fans heeft zich verzameld voor de deur en wacht op een glimp, handtekening of selfie met een van de spelers. Na een uurtje afgekoeld te hebben via de airco op onze kamer is het de hoogste tijd het stadion weer op te zoeken.
De spelersbus voor hotel Al-Andaluz
Het is nu beduidend drukker rondom het stadion. Er worden massaal hamburgers, flesjes water en de in Spanje erg geliefde zonnebloempitten gekocht. Vlak voor de ingang van onze tribune weet ik tot mijn vreugde enkele programmaboekjes te scoren. Als ik even later het stadion betreed en onze plekken zich inderdaad lekker in de schaduw blijken te bevinden, ben ik een tevreden persoon. Ook Britt is inmiddels van de schrik in de achterbuurt bekomen en kan gelukkig weer lachen.
Nadat de club de 35.093 socios heeft bedankt voor hun trouw aan de club en er een minuut stilte in acht is genomen voor een overleden oud-speler kan de wedstrijd gaan beginnen. Wanneer de spelers het veld betreden, ontvouwt zich op beide tribunes achter de doelen een sfeeractie.
De ultra’s van Betis zijn er klaar voor
‘Het is onze plicht jou te steunen voor de terugkeer naar de 1e klasse’
De sfeeracties hebben hun doel niet gemist, want na slechts vijf minuten is het al raak. Na een goede dieptepass is het publiekslieveling Ruben Castro die de bal beheerst onder keeper Biel Ribas van Numancia door schiet. Twee minuten later is het al bijna 2-0. Helaas weet Jorge Molina niet te scoren.
Mascottes kent men ook in Spanje
Numancia is na een kwartier spelen wakker geworden en durft nu meer en meer de helft van Betis op te zoeken. Dat leidt in de eenentwintigste minuut tot de gelijkmaker van Palanca. Hij schiet de bal in de lange hoek achter keeper Dani Gimenez. De enige Numancia-fans die ik in het hele stadion ontdek zijn een vader, moeder en zoontje op de hoofdtribune. Of zij de reis van 763 kilometer speciaal voor deze wedstrijd gemaakt hebben of dat ze toevallig in de buurt waren, is me niet bekend. Het bezoekersvak blijft echter volledig leeg.
Een leeg uitvak is in Spanje geen vreemd verschijnsel
Vlak voor rust zet Betis nog eens aan. Een mooi afstandsschot van Lolo Reyes wordt door Biel Ribas tot hoekschop verwerkt. Uit de daaropvolgende corner deponeert Xavi Torres de bal op de lat. Betis staat op dat moment met tien man te voetballen. Rechtsback Molinero heeft aan het begin van de wedstrijd een hoofdwond opgelopen. Hij voetbalt verder met een bandage om zijn hoofd, maar scheidsrechter Mayardomo heeft hem al eerder naar de kant gestuurd om zijn bebloede shirt te vervangen. Nu is zijn shirt weer besmeurd met bloed, waarna Molinero minutenlang moet wachten op een tweede reserveshirt, dat waarschijnlijk in allerijl uit de fanshop is gehaald. Als de pas 29-jarige scheidsrechter hem vervolgens ook nog minutenlang laat wachten totdat hij het veld weer in mag, vindt trainer Velazquez het goed geweest en wisselt Molinero maar meteen helemaal. Zijn vervanger heeft de mooie naam Nono.
Tijdens de pauze neem ik de tijd om het stadion eens goed te bekijken. Wat direct opvalt zijn de drie enorme tribunes met elk drie etages. Alleen achter een van de doelen is de tribune slechts een verdieping hoog. Verder valt op dat alleen een deel van de hoofdtribune overdekt is. Aangezien de gemiddelde temperatuur in Sevilla boven de 25 graden ligt en het er slechts veertig dagen per jaar regent, is dat uiteraard niet vreemd. Het geheel lijkt een beetje op een Amerikaans sportstadion, maar gelukkig wel een waarin gevoetbald wordt. Met 31.420 bezoekers is dat stadion vanavond keurig gevuld.
De imposante tribunes van Betis
De tweede helft gaat gelijk op. Betis wil zijn eerste thuiswedstrijd van het seizoen natuurlijk graag winnen, maar Numancia verdedigt stug en komt er af en toe gevaarlijk uit met enkele counters. Ondanks de goede bedoelingen van beide teams lijkt de wedstrijd lange tijd op een 1-1 gelijkspel af te stevenen.
Dat is echter buiten Numancia-verdediger Mickael Gaffoor gerekend. Een kwartier voor tijd houdt hij bij een voorzet vanaf rechts Betis-aanvaller Rennella vast. Scheidsrechter Mayadomo twijfelt niet en legt de bal op de stip. Ruben Castro eist de strafschop op en schiet deze feilloos tegen de touwen: 2-1.
Ruben Castro staat klaar voor de strafschop
Nu is het Numancia dat moet komen. Na de 1-2 thuisnederlaag van vorige week tegen Sporting Gijon wil men niet weer met lege handen het veld verlaten. Het aanvallende spel zorgt er voor dat er achterin grote gaten vallen, waarvan Betis in de 84e minuut bijna profiteert. Op links beëindigt Ruben Castro een fraaie individuele actie met een lage voorzet. Invaller Nono hoeft er maar tegenaan te lopen en doet dat ook. Tot teleurstelling van de thuisfans caramboleert de bal echter via de binnenkant van de paal het veld weer in. De wedstrijd gaat daardoor nog niet in het slot.
De stadionvloer raakte bezaaid met de restanten van de zonnebloempitjes
De laatste minuten blijft het billenknijpen voor de ruim 31 duizend Betis-supporters. Groot is dan ook de opluchting als Mayardomo na vier minuten blessuretijd voor het einde van de wedstrijd fluit. Uitbundig feestvieren met de fans is blijkbaar niet gebruikelijk in Spanje. Na een kort rondje rondom de middencirkel verdwijnen de spelers richting kleedkamers en de toeschouwers richting uitgang. Met zes punten uit twee wedstrijden heeft Betis zijn start niet gemist. (Helaas gingen de volgende twee competitiewedstrijden verloren waardoor de ploeg op het moment van schrijven in de middenmoot bivakkeert. Red.).
De Numancia-spelers evalueren de wedstrijd
Wij wachten een paar minuten totdat de grootste drukte voorbij is en maken nog wat foto’s van het indrukwekkende stadion om daarna rustig richting ons hotel terug te lopen. Weer een ervaring rijker, die absoluut de moeite waard was. Mocht je ooit in de buurt van Sevilla komen, dan is een bezoek aan de plaatselijke groen-witten dan ook echt een aanrader.
Gracias y adiós!
