Nadat we in november van het afgelopen jaar met veel plezier de wedstrijd tussen Brentford en Wolves bezochten, werd al snel besloten aan het eind van het seizoen opnieuw de oversteek naar Engeland te maken voor een leuke dagtrip. Na wat gepuzzel met onze agenda’s en Fortuna’s wedstrijdprogramma werd gekozen voor de wedstrijd Southend United vs. Luton Town. Een keuze waar we geen moment spijt van zullen krijgen.
De tickets (à raison van £19) en de kaart voor de Eurotunnel worden begin maart geboekt. Naarmate de weken vorderen, wordt de stand op de ranglijst in League Two steeds interessanter. Southend klimt door een geweldige serie van zes overwinningen en één gelijkspel op naar een gedeelde derde plek. En die derde plek geeft aan het eind van de rit recht op rechtstreekse promotie naar League One. Luton daarentegen, zag een plek in de play offs voor promotie steeds verder uit beeld verdwijnen door een dramatische serie. In de maand maart en het begin van april verliest de ploeg zeven keer op rij. De ploeg, die overigens afgelopen seizoen nog promoveerde vanuit de Conference League, lijkt net op tijd terug in vorm gekomen. Uit de laatste vier wedstrijden werden weer zeven punten gepakt waardoor deelname aan de play offs nog binnen handbereik is.
Twee speelronden voor het einde is het loeispannend in League Two
Southend United is een typische club uit de lagere divisies van het Engels voetbal. De ploeg uit de stad van ruim driehonderd duizend inwoners acteert met name op het derde en vierde profniveau met als enige uitschieter naar boven het seizoen 2006-2007. Gedurende één seizoen speelde men toen in de Championship. Luton’s historie is daarentegen een stuk gevarieerder. Promoties en degradaties zijn in Luton aan de orde van de dag. De club van de thuisbasis van Easyjet (dat ook shirtsponsor van The Hatters is) kwam in de jaren tachtig nog uit in de hoogste Engelse divisie en won in 1988 zelfs de League Cup. Daarna ging het bergafwaarts en in 2009 degradeerde men zelfs uit de Football League. Afgelopen jaar kwam er met een kampioenschap een einde aan een vijfjarig verblijf in de Conference. De clubs liggen op slechts 70 Engelse mijl van elkaar verwijderd. Voor Engelse begrippen een korte afstand, van echte rivaliteit tussen de supporters is echter geen sprake.
Match day
De ochtend na de 1-3 nederlaag tegen Jong PSV rammelt de wekker om 5.00 uur. Na een douche en het inpakken van mijn tas, staat Guido om kwart voor zes voor de deur. Tien minuten later worden Michel en Niels in Geleen opgeladen. Waar we de reis naar Brentford nog met drieën maakten, zijn we vandaag dus met vier. De mindere laadruimte voor bier en chips wordt gecompenseerd door een flinke subsidie van Niels’ echtgenote. De nood om eens een dagje rust te hebben, is blijkbaar erg hoog.
De ruim driehonderd kilometer naar Calais verlopen zonder oponthoud, waardoor we keurig op tijd zijn voor onze shuttle van twintig over negen. Er is zelfs nog tijd voor een sanitaire stop, iets waar Niels het uitgebreidst gebruik van zal maken.
Op de shuttle staat een Nederlandse man achter ons geparkeerd. Hij poetst in de auto zijn tanden om vervolgens de inhoud van zijn mond naast de auto uit te spugen. Lekker asociaal. Als we even later in Folkestone de shuttle afrijden, herinnert de man ons er weer even aan waarom we liever geen Nederlanders tegenkomen in het buitenland. Vanaf het moment dat onze auto het wegdek aanraakt, begint hij met drukken. Wellicht is het hem even ontgaan dat je in Engeland rechts mag inhalen en dat wij dus netjes op de juiste baan rijden. Bovendien sorteren we meteen voor voor de afslag naar Folkestone. Net op tijd heeft hij dat in de gaten waarna hij zijn stuur omgooit en zijn auto naar de andere baan dirigeert.
We hopen het stadion van Folkestone Invicta snel te vinden voor een kort bezoekje. Dat blijkt helaas niet mee te vallen. Na een minuutje of tien rijden, vinden we het goed geweest en besluiten door te rijden naar Ebbsfleet United. Als ik bij een rotonde even niet naar rechts kijk en op wil trekken, word ik meteen gewaarschuwd door een toeterende Engelsman. Een stukje autoweg om weer even goed te wennen aan het links rijden, is wellicht geen slecht idee.
Na iets minder dan een uur rijden, komen we in Ebbsfleet aan. Het internationale treinstation van de Eurostar is waarschijnlijk bekender dan de lokale voetbalclub, maar dat laatste is uiteraard wel waar wij voor komen. Nadat twee plaatselijke lunatics in de stadsbus zijn gestapt, is het voor ons veilig om bij het stadion te parkeren. Aangezien er op straat weinig plek is, doen we dat maar binnen de poorten van Stonebridge Road.
De vlaggen hangen uit voor de wedstrijd tegen Bishop’s Stortford
Ebbsfleet United komt uit in de Conference South, het zesde niveau van Engeland. Vandaag staat de thuiswedstrijd tegen Bishop’s Stortford op het programma. Hoewel die wedstrijd pas over vier uur begint, zijn de eerste stewards al present. Gelukkig is het geen probleem als we enkele foto’s en een rondje door het stadion maken.
The Liam Daish Stand
Het blijkt dat we net op tijd zijn om het stadion nog in deze staat te bewonderen. Vanaf komende zomer worden de tribunes een voor een vernieuwd en dat is uiteraard doodzonde. De ruim honderd jaar oude en deels houten hoofdtribune is prachtig en ook de overige tribunes ademen een en al voetbalhistorie uit.
De ruim honderd jaar oude hoofdtribune
Een van de stewards is zo vriendelijk om de fanshop voor ons open te laten maken. Meer dan enkele pins hebben we niet nodig, maar de gratis programmaboekjes van eerdere wedstrijden nemen we graag mee naar huis.
De fanshop werd speciaal voor ons geopend
Guido en Niels zijn ondertussen aan de praat geraakt met een bestuurslid die hun verteld dat een rijke gast uit Koeweit in Ebbsfleet een theme park wil gaan bouwen. De voetbalclub neemt hij daarbij ook onder zijn arm en de ambities zijn hoog: binnen vijf jaar wil men naar League One. Dat betekent drie promoties in vijf seizoenen tijd, dan valt Fortuna’s ambitie om in drie jaar tijd één keer te promoveren nog best mee. De aangeboden vrijkaarten voor de wedstrijd van vanmiddag slaan we vriendelijk af.
Open terrace van de Swanscombe End
Vanuit Ebbsfleet is het nog een uurtje rijden naar Southend en we moeten ook nog naar een supermarkt om bier en chips in te slaan. Gelukkig is het niet overdreven druk op de weg en op een klein oponthoud bij Dartford Crossing na, rijden we mooi op schema naar de kustplaats. Daar draaien we direct de parking van de Tesco Extra op. Een kwartiertje later lopen we de winkel uit met zestig blikken Foster’s bier en een berg chips voor de terugreis en het thuisfront.
De centrale weg van Southend raakt inmiddels aardig dichtgeslibd. Dat heeft deels te maken met de wedstrijd van vanmiddag maar ook grotendeels met het lekkere weer. Waar het in Nederland op hetzelfde moment constant regent, schijnt in Southend de zon en is het rond de 18 graden. Voor de Engelsen reden genoeg om de kust op te zoeken. Wij komen niet voor het strand of de langste amusementspier ter wereld, dus parkeren we even later voor ₤5 bij de Southend High School For Boys.
Roots Hall is in zicht!
Nadat we de tickets hebben opgehaald en de fanshop hebben bezocht, is het tijd voor een hapje eten. De rij voor de fish and chips bar is echter te lang, waarna we de pub met de mooie naam ‘The Spread Eagle’ induiken voor een pint. De pub zit bomvol en het barpersoneel krijgt dat duidelijk niet geregeld. Na twintig minuten worden we eindelijk bediend. De pint of Foster’s smaakt er echter niet minder door, zeker niet in het zonnetje in de biertuin. Onze magen beginnen nu toch wel erg te knorren en bovendien is het nog maar een half uur tot de aftrap. Hoog tijd dus om het stadion in te gaan.
In het stadion sluiten we direct aan in de rij voor de ‘Hot foods and drinks’. Met de geleverde cheese en beef burgers is weinig mis, waardoor we met een gerust hart onze plekken op de West Stand op kunnen zoeken. Die plekken bevinden zich op de eerste rij, waardoor we meer dan genoeg beenruimte hebben en het gras kunnen ruiken. We zitten direct naast het vak van de fanatiekere Southend-aanhang en vlakbij het bezoekersvak. Ideaal dus!
Roots Hall is een juweeltje: veel oude elementen, midden in een woonwijk en prachtige tribunes die kort op het veld staan. Ook rondom het stadion genieten we volop. Een houten hok waar programmaboekjes verkocht worden en een oude poort die naar een afbrokkelende parkeerplaats leidt, doen onze harten sneller kloppen dan bijvoorbeeld het moderne Emirates Stadium van Arsenal. Het stadion zit vandaag met 10.730 toeschouwers vrijwel helemaal vol. 2.500 daarvan komen er uit Luton en bevolken de volledige achterzijde van het doel links van ons.
De parkeerplaats loopt niet helemaal waterpas
Pure voetbalromantiek
Voordat de wedstrijd begint, wordt er een minuut stilte in acht genomen ter nagedachtenis aan de slachtoffers van de brand die dertig jaar geleden in het stadion van Bradford City woedde. Buiten het stadion staan een aantal Luton-fans te zingen, zij hebben niet in de gaten dat het in het stadion doodstil is. Een Southend-fan in het stadion schreeuwt dat ze hun kop moeten houden, wat weer tot een reactie van de Luton-fans in het stadion leidt. Kortom, de minuut stilte is niet zo stil als hij zou moeten zijn.
Sfeeractie van de Southend-jeugd
De wedstrijd begint en het spel is zoals we al een beetje hadden verwacht: veel hoge ballen, veel inzet, maar weinig goed voetbal en weinig shots on target. En dat vinden we eigenlijk wel prima zo. We zijn natuurlijk ook Fortuna gewend, dus de lat ligt niet zo gek hoog. Voor wie de lat wel hoog ligt, is Luton-captain Stephen McNulty. De goede man is op zijn zachtst gezegd stevig gebouwd en houdt zich vooral bezig met het winnen van kopduels. Dat gaat hem wonderbaarlijk goed af. Als de bal over de grond zijn richting op komt, rost hij hem zonder pardon naar voren of over de zijlijn. De Luton-fans vinden het prachtig, de Southend-fans ook. Zij zingen het onvermijdelijke ‘You fat bastard, you fat bastard!’. McNulty is echter een routinier, lacht een beetje en knikt instemmend. Een dag later blijkt dat hij is gekozen in het ‘League Two Team of the Year’. Wie het laatst lacht…
Stephen McNulty, football league legend
Zoals gezegd zien we weinig uitgespeelde kansen en hoeven de keepers Elliot Justham (Luton) en Daniel Bentley (Southend) haast niet in actie te komen. Bentley draait overigens een top seizoen en speelde al een reeks prijzen bij elkaar. Zo krijgt hij vandaag de ‘Player of the Season’ award en de ‘Players’ Player of the Year’ award uitgereikt en wordt hij een dag na de wedstrijd, net als McNulty, in het ‘League Two Team of the Year’ gekozen. De ‘Southend Echo Goal of the Season’ award gaat logischerwijs aan zijn neus voorbij. Die gaat dit seizoen naar David Worrall. Hij schoot aan het eind van de belangrijke wedstrijd tegen Bury een vrije trap op schitterende wijze binnen. In Engeland kijken ze duidelijk niet op een prijsje meer of minder.
De Luton-aanhang nam plaats op de Hi Tec Stand
De sfeer in het stadion is ondanks het matige spel goed. In het sfeervolle vakje naast ons wordt de hele wedstrijd aan één stuk door gezongen. Normaal gesproken zitten er gemiddeld zo’n 5500 tot 6000 toeschouwers in het stadion. Of de sfeer dan net zo goed is, weet ik uiteraard niet. De fans zelf zijn in ieder geval overtuigd van hun kunnen:
Everywhere we gooo,
Everywhere we gooo,
It’s the Southend boys, making all the noise,
Everywhere we goooo!
De rust wordt bereikt met een 0-0 stand. Tijd voor ons om Roots Hall nog eens even rustig te bekijken en door het programmaboekje te bladeren.
De South Stand is bestemd voor families
De stand bij concurrent Wycombe Wanderers tegen Morecambe is nog 0-0. Vandaag niet verliezen is voor Southend dus van levensbelang. Luton’s concurrent Plymouth staat op eigen veld met 2-1 voor tegen Tranmere Rovers. Gezien het mindere doelsaldo zal Luton vandaag sowieso moeten winnen om uitzicht op de play offs te houden. Luton probeert dan ook iets meer naar voren te spelen, maar de thuisclub heeft meer voetballend vermogen in huis. De spaarzame kansjes die we in het begin van de tweede helft zien, zijn dan ook voor de Seasiders.
Halverwege de tweede helft worden Luton’s kansen ineens een stuk groter. Bij een aanval van Luton gaat Shaun Whalley er met de bal vandoor. Linksback Ben Coker van Southend haalt hem enkele meters buiten het strafschopgebied neer en moet zich bij scheidsrechter Iain Williamson melden. Aangezien er nog een Southend-verdediger naast het duellerende tweetal rende, verwachten we een gele kaart. Tot ieders verbazing trekt Williamson echter rood. Met nog ruim twintig minuten op de klok wordt het nu een erg moeilijk verhaal voor Southend.
Luton ruikt uiteraard bloed en zet aan. Verder dan kansen voor Shaun Whalley en Luke Guttridge leidt dat vooralsnog niet. Southend beperkt zich nu vooral tot verdedigen en hoopt op een counter.
Luton mag een hoekschop gaan nemen
Tien minuten voor tijd zien we zo’n counter. De bal komt op een meter of vijfentwintig van het doel bij Michael Timlin terecht. Hij besluit met links uit te halen, maar zijn schot gaat recht op keeper Justham af. Een op het oog makkelijke vangbal, glipt echter door Justham’s handen en benen en rolt tergend langzaam het doel in. 1-0 en Roots Hall ontploft.
Rookbommen komen steeds vaker voor in Engeland
Southend zakt nu helemaal terug en verdedigt stug de minimale voorsprong. Met keeper Bentley en clubicoon Adam Barrett als rots in de branding komt de overwinning met de minuut dichterbij. Als er vanuit Wycombe dan ook nog het bericht komt dat Morecambe de 0-1 heeft gescoord, krijgen de fans van Southend het helemaal benauwd. Bij deze stand komt men alleen op de derde plaats en heeft het volgende week promotie in eigen hand. De fans schreeuwen uit volle borst:
E I E I E I O,
Up the football league we go,
When we get promotion,
This is what we’ll sing,
We are Southend,
We are Southend,
We’re the football kings!
De steun van de supporters helpt de thuisploeg door de negentig minuten plus vijf minuten blessuretijd heen, waarna het feest losbarst. Wycombe heeft verloren en Bury gewonnen. Dat betekent dat Southend op de laatste speeldag met een marge van twee punten naar Morecambe af kan reizen.
Clubicoon Adam Barrett juicht na het laatste fluitsignaal
De vooraankondiging dat er na de wedstrijd niemand het veld op mag, wordt kracht bijgezet door tientallen stewards en agenten die zich langs de rand van het veld hebben opgesteld. De spelers gaan naar binnen, maar komen even later weer naar buiten voor de beloofde ereronde. Ook de spelers van Luton komen terug. Het is mooi te zien dat ook zij een applaus krijgen van de thuisfans.
Ook verliezen doe je samen
De ereronde van de thuisploeg gaat uiteraard gepaard met een staande ovatie. Voorop loopt coach Phil Brown. Hij moet zijn energie onbewust een beetje sparen, morgen loopt hij namelijk de marathon van Londen voor het goede doel.
Coach Phil Brown gaat met zijn dochter voorop in de ereronde
We wachten tot het stadion leeg is gelopen om nog een paar foto’s te kunnen maken. Een verzoekje aan een steward om Niels even langs de rand van het veld te laten om te fotograferen, loopt op niets uit. De man is zichtbaar opgebrand na de hectische uren voor het sfeervak en heeft geen trek een of andere Nederlander tot het veld toe te laten. Dat mag de pret echter niet drukken, dus lopen we via de Family Stand rustig het stadion uit.
De leeggestroomde hoofdtribune
Van de drie uur die we de tijd hadden om na de wedstrijd de tunnel te bereiken, is inmiddels al een uur verstreken. Aangezien we ook nog dringend moeten tanken, lopen we zonder tussenstop bij een pub of eettent terug naar de auto. Nadat we stapvoets een tankstation hebben bereikt, wordt daar door de achterbank een aantal blikken koud bier ingeslagen. Gezien mijn chauffeursfunctie beperk ik me tot Lucozade. Het gaat vervolgens nog enkele kilometers langzaam rijdend tot aan de rand van de stad. Bij het bereiken van de autosnelweg kan het gas er weer op.
Michel navigeert ons aan de hand van de TomTom prima richting Folkestone. Waar we op de heenreis bij Dartford Crossing nog via een tunnel onder de Thames werden geleid, mogen we nu de imposante Queen Elisabeth II-brug gebruiken. Met name Niels wordt even iets stiller als we op de meest linkse baan van de 137 meter hoge brug rijden.
De Dartford Crossing zorgt voor een stunning view
Ook deze hindernis wordt zonder problemen genomen, waarna het in volle vaart naar de tunnel gaat. Doordat het lekker rustig op de autoweg is, halen we zelfs een shuttle van een kwartier eerder dan we geboekt hadden.
Als we even na half tien in Frankrijk aankomen, krijgen we te maken met regenbuien. In combinatie met het vele vrachtverkeer is dat niet prettig rijden. Ter hoogte van Brussel pauzeren we nog even bij Groot Bijgaarden. Daar treffen we een heel politieteam in het tankstation aan. Zij komen net terug van de play-off wedstrijd Anderlecht-Kortrijk. Hopelijk is deze eenheid daarna doorgereden richting Zaventem. Daar zien we even later namelijk twee mensen doodleuk op de railing van de middenberm zitten. Levensgevaarlijk en zoiets zie je eigenlijk alleen maar in België. Voorbij Brussel wordt het gelukkig wat rustiger op de weg en zo bereiken we rond de klok van een uur onze thuishaven.
Net als vijf maanden geleden in Brentford hebben we vandaag genoten van het Engelse voetbal in de lower leagues. Zowel het stadion van Ebbsfleet United als Roots Hall van Southend United zijn absoluut het bezoeken waard. Mocht je dat willen doen, moet je wel snel zijn. Bij Ebbsfleet hoorden we al dat de boel komend jaar danig vernieuwd gaat worden. Van Engeland-connaisseur Bas hoor ik enkele dagen later dat ook Southend vergevorderde plannen heeft om een nieuw stadion te betrekken. Wij hebben deze stadions gelukkig nog in hun oude staat mogen zien, maar er staat nog heel veel op ons verlanglijstje. Nu is het wachten op de competitieprogramma’s voor het seizoen 2015-2016 zodat we een volgende trip kunnen gaan plannen!
