“Happy people have no stories” luidt de eerste regel van het refrein van het in de titel genoemde nummer van de Ierse punckrock-metal-poppy-crossover groep Therapy?. Welnu, juist de klanken van dit nummer vulden de bolide van de schrijver dezes op weg naar de onvervalste degradatiekraker – tenminste dat werd vooraf in de diverse media als zodanig gesteld – van onze trots tegen RBC.
Zoals de eerder gememoreerde tekstregel al verklaarde, zal deze column niet gaan over de vele “happy people” op Noord, Oost of Zuid (en naar ik mag aannemen vooral na afloop ook in de catacomben op West). Wat mij wel van het hart moet, is de hele teneur die rond de wedstrijd hing. De selectie ging in afzondering, de prestaties van de laatste weken waren wederom ondermaats en het zou dus tegen RBC echt op leven en dood gaan. Gezien de berichtgeving in de geschreven pers, besloot ik maar eens wat vroeger van huis te gaan, om niet getrakteerd te worden op een wandeling van 1,5 kilometer vanwege parkeren in Einighausen.
En zo slaagde ik er nog in om een redelijke parkeerplaats te vinden, niet al te ver van het stadion. Binnengekomen mocht ik nog meegenieten van de laatste uithalen van Big Benny, tenminste nog een stuk Limburgse cultuur, alwaar Brabants jolijt te verwachten viel, gezien het optreden van Amsterdamse Willy tegen Ajax. Vol goede hoop dan maar beginnen aan de wedstrijd. Echter deze hoop werd ijdeler naarmate de eerste helft vorderde. Blijkbaar had de afzondering voor een schrikeffect gezorgd bij de geelgroenen. Het beoogde schokeffect bleek in de verste verte niet op te merken. Over het verdere verloop van de wedstrijd en met name het tweede bedrijf is her en der veel gezegd en geschreven. Opvallend was echter wel dat juist nu de individuele kwaliteiten van het voorste duo de doorslag gaven. Het waren anderhalve sublieme actie van Bjekovic en twee keer de kwaliteiten van Hamming die de doorslag gaven. Bjekovic die weer een behoorlijke hypotheek moest leggen op zijn gezondheid en gehavend het veld moest verlaten, gelukkig vlak voor tijd. Het meest opvallende was echter de hosanna-stemming na afloop. Volstrekt misplaatst en van zeer weinig respect getuigend voor tegenstander RBC, die overigens meer verdiende dan naar huis te gaan met lege handen. Des te schrijnender was ook de muziek na afloop: “Stil aan de overkant”.
Respectloos en zonder enige blijk van niveau. Beter was het voorlaatste nummer voor het begin van de wedstrijd: “Sollicitere” van de Jansse Bagge Bend. Dat zegt alles over hetgeen de meeste van de spelers het beste kunnen gaan doen, willen zij ook volgend jaar nog op het hoogste professionele niveau in Nederland acteren. Want wie het elftal van zaterdag heeft gezien, kan alleen maar concluderen dat er in feite helemaal niks veranderd is, op enkele positieve uitzonderingen na. Wie voor aanvang van de competitie zou hebben gezegd dat Fortuna tot op de bodem moest gaan om RBC van zich af te houden, werd onmiddellijk voor gek verklaard. De realiteit leert ons echter dat dit beeld veranderd is. Weinig is nog over van de branie van de doelstelling van de 10e plaats. Nee, zeer weinig ambities nog. Het blijkt ook uit het feit dat er wederom geen enkele speler zich de moeite getroostte om naar het Supportershome te gaan. Nee, het leeuwendeel van de huidige generatie profvoetballers is zich nog louter bewust van het eigen belang en heeft blijkbaar lak aan de mensen die hen door dik en dun wekelijks steunen. Maar ach, nogmaals: “happy people have no stories……”
One way
