Het is 7.50uur als ik wakker word. Dag 4 van de UK trip dient zich aan. Alvorens aan te schuiven aan de ontbijttafel, zijn twee zaken essentieel: de douche en Laura Tobin. Laura voorspelt zwaar bewolkt weer met een maximum temperatuur van 16C. Kijk, dat is al een hele vooruitgang ten opzichte van gisteren. Leve de Engelse zomers!
Aan de ontbijttafel zijn we nog maar met zijn drieen. Jammer, het was gezellig met vijf. Naast het ontbijt wordt ook de dag die voor ons ligt doorgesproken. Vandaag geen druk voetbalprogramma: slechts een duel in de avond. Dus ligt er een hele ochtend en middag voor ons die gevuld dient te worden. Twee agendapunten worden aangenomen: cultuur snuiven in het Museum of Liverpool en shoppen in de binnenstad.
Nadat de taxichauffeur ons naar het stadscentrum heeft gebracht, lopen we richting de boorden van de Mersey, waaraan het Liverpool Museum is gevestigd. A propos, de Mersey. Het nieuws heeft ons bereikt dat de kwaliteit van het water in de Mersey de afgelopen jaren zodanig is verbeterd dat er weer zalm is aangetroffen in de rivier. Een prachtig resultaat van jarenlang natuurbeleid. De otters zijn ook weer terug in de Engelse rivieren. In een tijd waarin we ons van crisis naar crisis (laten) slepen, verdwijnt goed nieuws al snel naar de achtergrond. Niet hier, waarvan acte.
We snellen het Museum of Liverpool binnen, waar we niet echt verrast worden. De geschiedenis van Liverpool komt voorbij en omdat het om een havenstad gaat, speelt die geschiedenis zich al vrij snel op zee af. De handelsrelaties met China worden uitvoerig tentoongesteld.
Kom je wat dichterbij het heden dan kom je- via de eerste en tweede wereldoorlog die ook Liverpool niet ongemoeid lieten – onvermijdelijk uit bij de Beatles en al die andere bandjes die in de jaren 60 zijn ontstaan in Liverpool. Wellicht had Yoann de Boer toch gelijk dat havensteden speciale steden zijn! Nog verder naar het heden, zien we dat Liverpool culturele hoofdstad van Europa is geweest in 2008. De mascotte van dat event was de zogenaamde super lambanana. Een combinatie van een lam en een banaan. De hele stad moet ermee bezaaid zijn geweest drie jaar geleden. Halbe Zijlstra zal dit wel ridicuul vinden en raad ik aan in plaats van verder te lezen, naar zijn favoriete website te surfen, maar ik vind het wel grappig.
Nu we alles weten over de stad Liverpool, kunnen we terug de binnenstad in. De binnenstad van Liverpool ziet er netjes aangeharkt uit, maar verder niks speciaals. Ik denk niet dat er hier iets te koop is dat elders niet te verkrijgen is. Ho stop, dat neem ik terug. Als je opzoek bent naar een tuinkabouter in Everton tenue, ja dan moet je toch echt wel naar Liverpool komen schat ik zo. En laat nu een van mijn reisgezellen inderdaad zijn zinnen hebben gezet op een Everton tuinkabouter. We lopen dus de Everton store in die in het centrum ligt. Deze winkel heet officieel “Everton two”. Navraag bij mijn wandelende Everton encyclopedie leert dat over die naam is nagedacht. De webshop ligt namelijk in een winkelcomplex dat genaamd is: Liverpool one. Kortom, het adres van deze webshop luidt: Liverpool one, Everton two. Petje af, voor wie dit verzonnen heeft.
Leuke clubshop, jammer van het ietwat vermoeid ogende meisje achter de kassa. Heeft ze zich helemaal uitgeleefd op Creamfields tijdens het lange weekend? Of heeft ze last van gobshites en komt daardoor ietwat vermoeid over? Of is ze een kopite die vanwege de malaise op de arbeidsmarkt een baan heeft geaccepteerd die ze liever niet had gehad? Hoe dan ook, het woord service kent ze niet. Alles is er teveel aan. Ze zou een voorbeeld moeten nemen aan die immer goedlachse Everton tuinkabouter. Bepakt en gezakt verlaten we de Everton store. Het is tijd om iets te eten, de Everton merchandise naar het het hotel te brengen en te verkassen richting Manchester: de laatste wedstrijd van deze trip komt met rasse schreden naderbij.
Om 17.06uur melden we ons op Liverpool Lime Street en nemen de eastmidlandstrain naar Manchester Piccadilly, waar we 55 minuten later aankomen. Daar vertrekt elke twaalf minuten een tram met als eindbestemming Bury. De eerste missen we nog nadat we vakkundig het bos in zijn gestuurd door een local. 12 minuten later hebben we alsnog prijs, alhoewel we wel voor niets naar Piccadilly Gardens zijn gelopen.
Van Altrincham tot Bury: de Manchester tram kent voor ons geen geheimen meer
We zijn dus 13 haltes weg van onze eindbestemming. Als we in Bury uitstappen, blijkt dat enkele figuren die we gisteren in Altrincham zagen, vandaag weer van de partij zijn. Nu het stadion nog vinden, maar dat blijkt niet al te lastig. Bij de tramhalte steek je Angouleme Way over zodat je op Manchester Road uitkomt. Die straat blijf je volgen totdat Gigg Lane (de straat) aan de linkerzijde opduikt en 100 meter verderop in die straat ligt Gigg Lane (het stadion).
Het vooraanzicht van Le Stade de Gigg is niet echt indrukwekkend
We duiken snel de officiële clubshop in, maar staan ook snel weer buiten: geen Bury pins. ‘Zijn al maanden uitverkocht’, volgens het dienstdoende meisje dat maar moeilijk kan geloven dat we dat niet wisten.
Door naar het stadion dan maar. “Gigg Lane, mag er zijn”, zo kunnen we dit wel samenvatten. Le Stade de Gigg, heeft vier zittribunes. Vandaag zijn alleen de Main stand en de Les Hart stand geopend. Les Hart speelde tussen 1937 en 1954 voor Bury FC en was er in het seizoen 69/70 ook nog manager. Het verhaal gaat dat hij in 1937 toen hij tekende bij Bury ook een aanbieding van Liverpool had, maar hij speelde blijkbaar liever bij Bury dan bij Liverpool FC. Een man naar ons hart zullen we dan maar zeggen.
De Les Hart stand, vandaag helemaal voor the Alex
Wat opvalt is dat de Manchester Road end niet de gehele achterlijn bestrijkt, waardoor er een gat valt tussen de Manchester Road end en de Les Hart stand. Hoe los je dat op? Met bomen natuurlijk. Hoe lang vraagt Fortuna Online nu al om bomen rondom de Trendwork Arena. Gigg Lane is maar weer eens een prima voorbeeld van hoe de natuur een stadion gezelliger kan maken.
Het gat tussen de Manchester Road end en de Les Hart stand valt zo niet eens op
Le Stade de Gigg telt bijna 12.000 stoeltjes. Het merendeel van die stoeltjes zal vandaag leeg blijven. Omdat we onszelf hebben laten classificeren als Bury supporters, belanden we op de Main stand. Hadden we aangegeven dat we voor tegenstander Crewe Alexandra waren gekomen, dan waren we op de Les Hart stand beland. De Cemetery end en de Manchester Road end blijven vandaag dus dicht.
Bury FC dus tegen Crewe Alexandra FC. Dit duel wordt gespeeld in het kader van het bekertoernooi om de Football League Trophy. Het deelnemersveld van dit bekertoernooi bestaat uit teams uit de derde (football league one) en vierde (football league two) divisie van Engeland.
Nooit gehoord van de Football League Trophy? Wellicht heb je dan al wel eens gehoord van de Johnstone’s Paint Trophy, want dat is momenteel de sponsornaam van het bekertoernooi. Ook nooit van gehoord? Geen nood, het toernooi heeft sinds zijn start in 1983 al legio sponsornamen gehad. Wellicht zeggen de namen Freight Rover Trophy, Sherpa Van Trophy, Leyland DAF Cup, Autoglass Trophy, Auto Windscreens Shields Trophy of de LDV Vans Trophy je wel iets. Nog steeds geen belletje dat gaat rinkelen? Geen nood, het gaat ook helemaal nergens over.
Het toernooi is in het leven geroepen omdat de ploegen in de derde en vierde divisie meer wedstrijden wilden spelen. Even tellen, 24 ploegen in de competitie betekent 46 competitiewedstrijden, voeg daar FA en League cup aan toe (en wellicht play offs in de competitie) en je zit al snel aan 50 wedstrijden. Is dat niet genoeg? Blijkbaar niet!
Oke, in Football league one en two zitten in totaal 48 ploegen en dat is geen handig getal voor een knock-out bekertoernooi. Dus na ronde 1 moeten er nog 32 over zijn. Hoe doe je dat? Nou, je geeft 16 ploegen een vrijbriefje voor de eerste ronde en de overige 32 vechten het onderling maar uit in ronde 1. Bury FC en Crewe Alexandra FC zijn twee clubs die het moeten uitvechten en wel tegen mekaar.
Veel belangstelling heeft dit duel niet getrokken. 161 fans van Crewe hebben de trip gemaakt; 1,131 Bury fans en Vak C heeft drie mannen afgevaardigd. Ritchie Barker heeft zijn elftal op twee plaatsen gewijzigd ten opzichte van de nipte thuisnederlaag hier op Gigg Lane afgelopen weekend tegen Charlton Athletic. Een gedwongen wijziging, want Sheffield Wednesday heeft goalgetter Ryan Lowe weggekocht; op zijn plek speelt Kudus Oyenuga. Verder krijgt controletoren Efetobore Sodje rust; op zijn plek speelt Andrew Haworth. Barker gaat er vast vanuit dat hij zich dat kan permiteren tegen Crewe dat per slot van rekening een divisie lager speelt.
Dario Gradi (die alweer aan zijn 27ste seizoen bij Crewe is begonnen!) op zijn beurt heeft echter ook aan zijn basiself gesleuteld. Ook hij heeft zijn elftal op twee plaatsen gewijzigd ten opzichte van het duel tegen Plymouth Argyle van afgelopen zaterdag, dat overigens de eerste winst in de competitie opleverde. Op het middenveld moet Carl Martin plaatsmaken voor Antoni Sarcevic, terwijl spits Ajay Leitch-Smith het veld ruimt voor Casper Hughes.
Wie is hier favoriet? Bury speelt in League 1, terwijl Crewe uitkomt in League 2. Bury staat in de middenmoot; terwijl Crewe een moeilijke start heeft gehad in de competitie en het duel wordt gespeeld in Bury. Niet vreemd dus dat Crewe voorzichtig aan dit duel begint. Crewe speelt in een 4-4-1-1 opstelling, maar de vier middenvelders spelen kort op de verdediging, zodat de Shakers in de zone van de waarheid bitter weinig ruimte gaan krijgen. Gevolg: Bury heeft het meeste balbezit, speelt de bal vaak leuk rond, mag dat ook van Crewe, maar als Bury verder wil opstomen dan halverwege de speelhelft van Crewe, stuit het op verzet. En dat verzet is hevig, te hevig zo blijkt. Bury komt er namelijk niet doorheen en als je topscorer er dan niet bij is, heb je ook niemand in het veld die die halve kansjes die er toch wel komen kan verzilveren. Crewe leunt achterover en creëert dien tengevolge niets in de eerste helft. Eigenlijk is de eerste helft een grote studieronde. De twee meisjes van een jaar of 12 die naast ons zijn komen zitten en de hele eerste helft sms’jes hebben verstuurd op hun blackberry’s hebben niks gemist. Ruststand: 0-0.
Rust in Bury na een zouteloze eerste helft
We maken ons dan ook al zorgen over de afloop van dit duel. Het is een bekerduel en we zitten niet te wachten op verlengingen, want dan zouden we wel eens de laatste trein naar Liverpool kunnen missen. Een steward weet ons te melden dat het zover niet zal komen. Mocht het na 90 minuten gelijk staan, dan volgen onmiddellijk penalty’s. Gelukkig maar.
In de tweede helft wordt het allemaal wat vermakelijker. Is het de vermoeidheid die links en rechts begint toe te slaan? Heeft niemand zin in penalty’s? Hoe dan ook, er vallen nu hier en daar eens wat gaten in de hechte verdedigingen, waardoor er iets te beleven valt. De eerste kans is na zeven minuten zowaar voor the Alex. Casper Hughes gaat een ‘een-twee’ aan met Danny Shelley op de rand van het strafschopgebied, fopt daarmee de hele Bury defensie en kan op doel schieten. Zijn schot sterft in schoonheid op de verre paal. Keeper Cameron Belford kon er alleen maar naar kijken.
Na die kans voor Crewe, ontstaat er bij Bury toch wat meer urgentie om een doelpunt af te dwingen. Zijn ze geschrokken van de plotselinge kans die Crewe kreeg of zijn het de eigen fans die de Shakers wakker hebben gemaakt? Voor het eerst horen we namelijk iets van de home support. Ze zingen “Always look on the bright side of life”. Waarom is niet onmiddellijk duidelijk, want het staat hier nog 0-0. Of zijn ze er soms rotsvast van overtuigd dat een penalty reeks niet goed zal aflopen?
Ook na rust zien we steevast Crewe’s dubbele vier-mansmuur
Hoe dan ook, de druk van Bury leidt tot een paar gevaarlijke schoten van afstand van Andy Haworth en Peter Sweeney, maar keeper Steve Phillips hoeft niet in actie te komen. En zo rommelt de wedstrijd richting het einde. In blessuretijd is er dan nog een kans voor Bury, maar als invaller Luke McCarthy ook die kans van dichtbij mist, zijn we overgeleverd aan penalty’s. Terecht, want dit was typisch zo’n wedstrijd waarin beide verdedigingen domineerden.
De penalty reeks wordt voltooid aan de Cemetery end. De woordspeling “Will Crewe bury Bury at the cemetery?” is te mooi om niet mee te nemen! We verwachten eigenlijk dat het ook na tien penalty’s nog 0-0 zal staan. De Ier Paddy Gregg mag het spits afbijten voor Bury en knalt de bal bijna het kerkhof op. Ashley Westwood zet Crewe vervolgens op 0-1. Als Andy Bishop vervolgens op de paal mikt, is uitschakeling voor Bury nabij. En ontsnappen zal Bury ook niet, want vanaf nu mist niemand meer, waardoor Crewe met 2-4 wint. De fans van Bury hadden gelijk, Bury moet niet gokken op penalty’s.
De bal botst via de onderkant van de lat in doel
Crewe gaat dus door naar de tweede ronde, tot vreugde van de meegereisde fans. Voor Bury is de Football League Trophy alweer voorbij, maar of daar echt iemand van wakker ligt in Bury vraag ik me af. Wie er in ieder geval niet van wakker zal liggen is Robbie the Bobby, the mascotte van Bury. Die stuurde namelijk zijn kat naar het duel. Zeer teleurstellend, want ik keek toch wel uit naar een high five van Robbie. Not to be.
Waar was je Robbie?
We verlaten Bury snel in een poging de laatste trein te halen, maar niet voordat we het officiële supporters honk hebben bezocht. In ijltempo wordt daar een Bury pin aangeschaft en dan verder naar de tramhalte.
Forever Bury, het supportershome van Bury
14 haltes later zijn we in Manchester Piccadilly, dan een kort treinritje naar Manchester Oxford Road station en dan blijken we netjes op tijd voor de laatste trein van Northern Rail richting Liverpool. Zo’n laatste trein is altijd wel fascinerend, want het trekt een zeer divers publiek. We zien weer heel wat voorbijtrekken. Om 01.00uur zijn we terug in Liverpool.
Day 5
Dag 5 van de UK trip zal de laatste dag van de trip worden. Ons vliegtuig vertrekt pas in de middag, dus is er nog tijd voor een ochtend activiteit. Na al dat bier van de afgelopen dagen is het wellicht geen slecht idee om eens een stuk te gaan wandelen. De keuze valt op Stanley Park. We overwegen de taxi er naartoe te nemen, maar de dame aan de hotelbalie verzekert ons dat het park slechts een minuut of 20 lopen is van het hotel. Oke, dan lopen we wel. Na 40 minuten stevig doorlopen bereiken we het park. Als de baliedame dit in 20 minuten kan lopen, moet ze serieus deelname aan de Olympische Spelen van komend jaar in Londen overwegen.
Het grappige van Stanley Park is dat het twee vechtersbazen uitmekaar houdt: aan de noordkant van het park ligt Everton’s Goodison park; aan de zuidkant Liverpool’s Anfield Road. We lopen langs beide stadions. Bij Anfield Road stoppen we bij de gedenksteen voor het Hillsborough drama. Daar word je dan toch altijd wel even stil van.
Het Hillsborough monument op Anfield Road
Bij Goodison Park groeten we Dixy Dean en dat is een mooie afsluiter voor de UK trip.
Dixy Dean is een imposante verschijning
Op de weg terug naar het hotel nemen we toch maar een taxi, want 40 minuten teruglopen kunnen we ons al niet meer permitteren. Echter, de taxi chauffeur zal nog even moeten wachten op Guido die een kleine supermarkt is binnengesneld. Even later komt hij naarbuiten met een paar blikken Fosters. Beloofd is beloofd.
Riccardo Welters
