Na een enerverende en vermoeiende dag plus een onderbroken nachtrust, is het tijd voor de tweede etappe van onze Engeland tour 2012. Vandaag staat een trip naar de hoofdstad van de Britse staalindustrie op het programma. Sheffield United vs Notts County, voor mij persoonlijk de al vooraf tot hoogtepunt van deze reis bestempelde bestemming.


Om 08.30 uur gaat de wekker van mijn telefoon op de kamer van het Premier Inn hotel te Birmingham. Wakker ben ik dan al een hele tijd. Ondanks dat ik de avond voordien als een blok in slaap ben gevallen, wekt een echtelijke ruzie enkele kamers verder mij enkele uren later ruw uit de slaap. Het gebonk op de deur en het geschreeuw wekt niet alleen mij maar ook JC, die even polshoogte gaat nemen. Als hij zijn kamerdeur openmaakt, staat hij oog in oog met een donkergekleurde dame, die medeveroorzaakster is van al de nachtelijke herrie. Als ze Jeroen opmerkt is haar vraag: ’What’s up Tinkerbell?’. ‘There’s nothing up, but I want some fucking sleep’, is het antwoord van Tinkerbell. Hierna keert ogenschijnlijk de rust terug, maar afgaande op de anekdotes van de buurman van het echtpaar alsmede Ralf en Juul heeft het nog flink ‘gestubt’ tussen de twee.

Na het ontbijt en een verkwikkende douchebeurt is het tijd om uit te checken en gaat de reis richting Sheffield. Onderweg is het altijd leuk om te spotten naar plaatsnamen, waarvan we de betreffende clubs inmiddels ‘live’ in actie hebben gezien. Bij het passeren van Derby klinkt het ‘Sheep, sheep, sheepshaggers’ door de bus. De chauffeurs geven aan geen interesse te hebben. Het mag duidelijk zijn dat ons bezoek aan Nottingham Forest vs Derby County de nodige indruk heeft gemaakt op dit reisgezelschap.

Aangekomen in Sheffield word ons, in tegenstelling tot in Stoke de avond voordien, geen strobreed in de weg gelegd door de handhavers van de wet. Als we arriveren bij Bramall Lane, de thuishaven van Sheffield United, en kenbaar maken dat we uit Nederland komen om de wedstrijd bij te wonen, laat men ons pal voor het stadion uitstappen. Gastvrij is men in ieder geval wel, alhoewel we door de gasten in de tegenoverliggende pub toch een beetje met argusogen worden bekeken.

Aangezien we ons een beetje vergist hebben in de duur van de reis is het zaak om eerst kaartjes veilig te stellen. Een prima besluit, zo blijkt als we aankomen bij de box-office. De belangstelling voor deze wedstrijd blijkt groot, afgaande op de paar honderd meter lange rij waarin we moeten aansluiten. Gelukkig blijken er genoeg kaarten beschikbaar en na een kort bezoek aan de fanshop begeven we ons richting The Kop End Stand.


De mooie façade van Bramall Lane

Sheffield United werd opgericht in 1889 en speelt al sinds die tijd op de huidige thuishaven Bramall Lane. Bramall Lane staat bekend als het oudste voetbalstadion ter wereld en werd geopend in 1855. Merkwaardig genoeg was niet Sheffield United de eerste bespeler van ‘The Lane’, maar is die eer voorbehouden aan de stadgenoot en aartsrivaal Sheffield Wedsnesday. Nadat ‘The Owls’ in 1889 echter een nieuw onderkomen betrokken op Hillsborough, zocht de toenmalige eigenaar van het stuk grond naar een bespeler. De oprichting van Sheffield United was een feit. ‘The Blades’, zoals de bijnaam van de rood-witten uit Sheffield luidt, waren tevens de eerste voetbalclub die de term ‘United’ aan  haar naam toevoegden. Dat men dat gegeven met gepaste trots uitdraagt blijkt als ik een programmaboekje aanschaf. De naam van het boekje luidt ‘UNITED’, met daaronder de tekst ‘The Original’. De bijnaam ‘Blades’ verwijst naar de historie van de stad Sheffield in de staalindustrie.


Op dit stukje gras worden heel wat ‘Blades’ herdacht

Sheffield United werd éénmaal kampioen van Engeland (1898) en won viermaal de FA Cup (1899, 1902, 1915 en 1925). De FA Cup-winst in 1925 was tevens het laatste grote succes van United. De laatste keer dat ‘The Blades’ actief waren op het hoogste niveau (Premier League) was in 2006 – 2007. Helaas duurde het verblijf in de eliteklasse maar één seizoen en na de degradatie ging het van kwaad tot erger. Absoluut dieptepunt was de degradatie naar de Football League One (3e divisie) in 2010 – 2011. Enige positief puntje voor de fans van United is het weerzien met eeuwige rivaal Sheffield Wednesday, dat in dezelfde klasse uitkomt, waardoor de Steel City Derby dit seizoen weer twee keer op het programma staat.


Joe Shaw speelde 714 maal voor Sheffield United, een record!

Eenmaal binnen op Bramall Lane ademt alles voetbal uit. Het stadion is in het verleden meerdere malen gerenoveerd, maar dat heeft geen afbraak gedaan aan de typisch Engelse uitstraling. Gezien de historie van het stadion vermaakt dat het tot een absoluut pareltje. The Kop End waar wij vandaag ons onderkomen op hebben gevonden staat ook op de nominatie voor een grondige renovatie. Voorlopig ontbreekt het de club echter over voldoende financiële middelen om deze ook door te voeren en vraagt het sportieve gedeelte om meer urgentie.

Sheffield United kan bij winst vandaag naar de tweede plaats klimmen. Een plaats die aan het eind van het seizoen goed is voor rechtstreekse promotie. Nog belangrijker is waarschijnlijk dat men die tweede plaats zal bereiken door over Sheffield Wednesday heen te wippen. Dat gegeven mist zijn uitwerking op de publieke belangstelling niet. 20.538 toeschouwers komen vanmiddag op dit duel af. Een geweldig aantal voor een duel in de derde klasse van het Engelse voetbal en laat meteen het potentieel zien van de club uit Sheffield.


Het lijkt een beetje op onze rondo in Calais

Als beide ploegen klaar staan voor de aftrap heffen de United fans het strijdlied aan. Op de melodie van Annie’s song van John Denver galmt ‘The Greasy Chip Butty Song’ over Bramall Lane.

You fill up my senses,
Like a gallon of magnet,
Like a packet of woodbines,
Like a good pinch of snuff,
Like a night out in Sheffield,
Like a greasy chip butty,
Like Sheffield United,
Come fill me again…

De thuisploeg laat er geen gras over groeien en trekt vanaf het eerste fluitsignaal ten aanval. Echt gevaarlijke momenten voor het doel van Notts County levert dat niet op. In de zeventiende minuut krijgen ‘The Blades’ het deksel op de neus. Een lichte overtreding van Harry Maguire op Sam Sodje wordt door referee J. Moss bestraft met een vrije trap op zo’n  30 meter van het Sheffield doel.  De indraaiende bal van Alan Judge verrast vervolgens vriend en vijand en stuit zonder aangeraakt te worden achter Steve Simonsen in het doel: 0-1.


Ook de Main Stand was netjes gevuld

De meegereisde fans van ‘The Magpies’, naar schatting zo’n  800 man sterk, zijn schijnbaar uitstekend op de hoogte van de Sittardse fan scene. Vanuit het uitvak brengt men immers deze ons zeer bekend in de oren klinkende song ten gehore.

I wanna go home,
I wanna go home,
Sheffield is a shithole,
I wanna go home…

United laat zich niet van de wijs brengen door deze onverwachte tegenslag en gaat op zoek naar gelijkmaker. Ondanks dat dit de derde divisie van Engeland is, is het gebodene beduidend meer aansprekend dan wat we de avond voordien kregen voorgeschoteld in het Britannia Stadium te Stoke. Enkele kleine kansen voor de thuisploeg zijn er via spits Ched Evans en middels een vrije trap van Neill Collins.

In de 31e minuut krijgt Sheffield dan toch loon naar werken en scoort de verdiende gelijkmaker. Een door de verdediging van ‘County’ slecht weggewerkte bal komt terecht bij Michael Doyle, wiens voorzet door vrijwel iedereen, inclusief doelman Stuart Nelson, wordt gemist. De bal komt uiteindelijk met een gelukje terecht bij Ryan Flynn, die de bal maar half weet te raken, maar desondanks Nelson het nakijken geeft en de bal hobbelt over de doellijn.

We are Bladesmen,
We are Bladesmen,
Super Bladesmen,
From the Lane,
We are Bladesmen,
Super Bladesmen,
We are Bladesmen,
From the Lane…

Sheffield United ruikt nu bloed en drukt County steeds verder in de verdediging. Rechtsback Matt Lowton kan alleen voor  Stuart Nelson opduiken in het strafschopgebied, maar de ribbenkast van keeper Nelson brengt redding. Even later mist Ched Evans de benodigde techniek om, na een pass van Jean-Francois Lecsinel, de Notts County sluitpost in verlegenheid te brengen. Na een één-tweetje tussen Kevin McDonald en Ryan Flynn brengt Nelson knap redding. Uit de aansluitende corner mist  Lowton de precisie om de thuisploeg op voorsprong te zetten.


Notts County gaat een corner nemen

De laatste kans van de eerste helft is echter voor de bezoekers. Via een snelle counter bereikt men Ben Burgess, die de bal aflegt op Alan Judge. Met een katachtige reflex brengt Steve Simonsen echter redding.

De rust wordt door de meesten gebruikt om een beetje bij te kletsen. De Dokter vindt het allemaal geweldig en Tinkerbell gebruikt tea-time voor het schieten van wat broodnodige foto’s. Chris gaat rustig en onverstoorbaar verder met datgene waarmee hij bezig was. Inderdaad, het Kyoto akkoord is gedoemd te mislukken met deze soort uitlaatgassen. Martijn tenslotte zet alles op alles om zijn steeds zwaarder wordende oogleden open te houden.

United komt flitsend uit de startblokken en wordt al snel beloond voor de aanvallende intenties. Een snelle ingooi van Ched Evans bereikt Stephen Quinn, die de bal doorkopt op Richard Cresswell. In een kopduel met Alan Sheenan zet hij laatstgenoemde zó onder druk dat die alleen nog maar op goed geluk kan wegkoppen. Dat geluk is ditmaal met ‘The Blades’ en de bal verdwijnt achter de kansloze Nelson in het net: 2-1.

Oh when the Blades,
Go marching in,
Oh when the Blades,
Go marching in,
Oh when the Blades go marching in,
I wanna be in that number,
Oh when the Blades go marching in…


Yes, 2-1!

Na de voorsprong voor United, doen ook de bezoekers uitploeg er een schepje bovenop en dat is alleen maar bevorderlijk voor het kijkspel. De eerstvolgende kans is voor ‘The Magpies’. Een van richting veranderd schot van Jeff Hughes lijkt voorbestemd om te eindigen in de kruising. Maar met een geweldige reflex weet keeper Simonsen de bal uit het doel te ranselen.


Het spel concentreert zich rond de middenlijn

Even later is het weer United dat van zich doet spreken. Een snelle uitbraak van Ched Evans eindigt op het lichaam van keeper Nelson en een afgeketst schot van Kevin McDonald zet Nelson op het verkeerde been, maar de bal verdwijnt millimeters naast het doel over de achterlijn. In de 80e minuut eist de thuisploeg en haar aanhang een penalty, nadat Ched Evans in een duel met Sam Sodje onderuit gaat. Scheidsrechter Moss wuift alle protesten echter gedecideerd weg.

In de laatste vijf minuten start Notts County een wanhoopsoffensief. Een omhaal van Karl Hawley verdwijnt echter recht in de handen van Simonsen. In de 89e minuut is het tijd voor het weerzien met een oude bekende van zowel de Sheffield-aanhang als mijn persoontje. James Beattie, voormalig spits van Everton en Sheffield United tekende vorige maand na omzwervingen via onder meer Stoke City en Glasgow Rangers  een korte-termijn-contract bij de rood-witten uit Sheffield. Aan populariteit heeft hij duidelijk nog niet ingeboekt, gezien het warme onthaal dat hem ten deel valt.

De vierde official geeft inmiddels aan dat er minimaal vijf minuten blessuretijd bijgeteld worden. Iets dat niet echt gewaardeerd wordt door het thuispubliek. Echt in gevaar komt United echter niet meer en dat frustreert Notts County’s Ishmel Demontagnac blijkbaar zo erg, dat hij zijn beheersing verliest en de bal in het gezicht werpt van een tegenspeler. Dit alles onder het toeziend oog van leidsman Moss, die de heetgebakerde invaller een rode prent voortovert. Enkele ogenblikken later klinkt het eindsignaal.

‘The Blades’ nemen door dit resultaat (zoals al eerder aangehaald) de tweede plaats over van de oh zo gehate ‘Owls’, en dat is reden voor een klein volksfeestje.

The city is ours,
The city is ours,
Fuck off Sheff Wednesday,
The city is ours…

Nadat er afscheid is genomen van het publiek, wat Ralf en mij verwonderd doet afvragen waarom de spelers in Engeland daarbij altijd rond de middenstip blijven hangen, besluiten we om nog even een bezoekje te brengen aan de fanshop. Hoho, niet zo snel. Natuurlijk niet voordat Tinkerbell groepsfoto 356 van deze trip heeft geschoten. Als we richting fanshop lopen komen we langs een soort Remembrance Field. Hier kunnen familieleden en vrienden van overleden ‘Blades’ fans hun overleden geliefden herdenken. Overal liggen bloemstukjes, knuffels en ander soort prullaria in de rood/witte clubleuren en voorzien van allerlei teksten.


Ook deze stand is van zeldzame schoonheid!

Na aanschaf van een United mok, muts en een goedlachse tuinkabouter is het tijd om onze bus weer eens op te zoeken, voor het volgende hoogtepunt van deze reis, TGI Friday’s, het inmiddels beruchte eethol voor deze doorgewinterde Engeland reizigers. Twee uur en weer enkele ‘bekeerden’ later begeven we ons op weg naar de bus om aan te vangen met de terugreis.


Dit is en blijft toch mijn favoriete tribune

Ook deze verloopt eigenlijk weer als vanouds, al heeft Yelle voor vertrek een sneuvelparty aangekondigd. Kort gezegd, zuipen tot je erbij neervalt. Ik laat dit alles aan me voorbij gaan, aangezien het bier me deze reis om één of andere reden niet echt smaakt. Hoe later het wordt, hoe meliger de verhalen en opmerkingen worden en het bezorgt dan ook menigeen kramp van het lachen. Er wordt gewerkt aan het repertoire songs voor de Fortuna-fans en ook onze enige echte El Presidente wordt daarbij niet vergeten. Wat zal hij zich vereerd voelen.

De terugreis verloopt voorspoedig en eerder dan verwacht bereiken we de Kanaaltunnel. Daar hoeven we gelukkig niet te wachten en dat zal ons een goede eindtijd doen neerzetten. Aangekomen in Calais begint de sneuvelparty, na inzet van zwaarder geschut zoals rode wodka, zijn tol te eisen. Achtereenvolgens moeten, Bart M., Joodse Jan, de Dokter, Martijn en Snoefel afhaken. Bij het passeren van de Belgische grens hangt Ralf aan het vinkentouw, doet Nicky zijn best om bij te benen en heeft Tinkerbell zijn meerdere moeten ontkennen. Als we rond 06.30 uur de Trendwork Arena bereiken, is de strijd beslist en eindigt Bart K. als runner–up ten opzichte van (het mag eigenlijk ook geen verrassing heten), Yelle.

Nadat we de bus hebben leeggeruimd en alle persoonlijke zaken hebben opgehaald, is het tijd voor het afscheid. Namens de redactie van Fortuna Online wil ik hierbij de gelegenheid aangrijpen om de organisatie (Marc en Chris) te bedanken voor wederom een memorabele trip. Hoop dat we nog lang van dit soort reizen kunnen ondernemen, maar dan wel in de aanwezigheid van El Presidente.

Organisatie en mede-reizigers, bedankt en tot volgend jaar.

G. Erens