Voor de tweede keer dit seizoen reisden we met de Belgian Irons mee naar een wedstrijd van West Ham United in het Engelse Championship. Deze keer stond de thuiswedstrijd tegen Reading op het programma. De inzet is rechtstreekse promotie naar de Premier League, we mogen hier dus met recht van een ‘massive game’ spreken.

 

 

Normaal gesproken blijven we na een thuiswedstrijd van Fortuna graag een paar uurtjes in het supportershome hangen, om vervolgens nog even onze hongerige te voorzien van kebab. Na de wedstrijd tegen Veendam doen we dat wijselijk niet. Op zaterdag worden we namelijk al om 6 uur in de ochtend verwacht in Kruibeke, alwaar we zullen worden opgepikt door Rudy en Noenkel, de vaste chauffeurs van de Belgian Irons. Even na elf uur verlaten we dan ook de Trendwork  Arena en keren huiswaarts.

De vorige reis met de Belgian Irons kunnen we ons nog goed herinneren. Het was toen bloedjeheet in Londen en West Ham kwam bij Crystal Palace niet verder dan een 2-2 gelijkspel (Een heet dagje Londen). Het reisgezelschap dat toen meeging (Chris, Evert, Yelle en ondergetekende) is in tact gebleven en wordt deze reis versterkt door Martijn. Voor hem wordt dit de eerste kennismaking met Londen en West Ham. Nadat Yelle en ik nog even een dvd van Matt Le Tissier hebben bekeken, wordt het tijd om te gaan slapen. Om 3.30 uur zal de wekker afgaan en drie kwartier daarna worden we opgehaald door Evert en Martijn.

Als we ons om 4.30 uur bij Chris melden, staat hij al in de oprit op ons te wachten. Snel stappen we over in zijn bolide om vervolgens aan de reis naar Kruibeke te beginnen. Dat het op dit tijdstip nog lekker rustig op de weg is, behoeft geen verdere uitleg. Ook de wegwerkzaamheden bij Lummen zorgen voor geen noemenswaardige vertraging. Om half zes bereiken we Kruibeke. We zijn de eerste aanwezigen die hier vandaag zullen opstappen. Als het tegen zessen loopt, komen er nog enkele personen bij. Om exact zes uur rijden Rudy en Noenkel hun bus van Heuvel Cars voor. We mogen vandaag bovenin de dubbeldekker plaatsnemen. Daarbij hebben we het geluk dat de plaatsen helemaal voorin nog vrij zijn. De extra beenruimte en het zicht op de weg zullen de reis nog aangenamer maken.

Het is nog erg rustig in de bus. Een half uurtje later stappen in Gent nog een handvol fans in, maar de grootste groep moet nog komen. Bij de laatste opstapplaats (Kortrijk) stappen nog ruim dertig mensen in, waardoor we in totaal met zo’n 65 West Ham-minded personen op pad zijn.

Na enkele broodjes, krentenbollen en chocomel, vinden Yelle en Martijn het tijd vinden worden voor een eerste flesje ‘Juup’. Het is inmiddels al 7 uur, dus ik besluit gezellig mee te doen. Een dik uur later staan er negen lege flesjes in de krat in het gangpad naast ons, we doen het vandaag dus rustig aan.

Vandaag zullen we voor de verandering met de boot reizen. Normaal gesproken wordt de overtocht naar Engeland door de Belgian Irons altijd met de shuttle gemaakt. Deze bleek voor vandaag echter helemaal volgeboekt. Daarnaast vernemen we van de reisleiding dat zich de afgelopen periode enkele incidenten hebben voorgedaan tijdens de treinreizen. De busmaatschappij heeft zelfs een waarschuwing gekregen dat wanneer er nog één keer iets gebeurt, ze niet meer welkom zijn in de trein. Alle reizigers worden dan ook vriendelijk maar dringend verzocht om zich netjes te gedragen. Aan dit verzoek geven we uiteraard graag gehoor.

De bootreis van anderhalf uur wordt gebruikt om een beetje wakker te worden. En dat gaat plotseling heel snel wanneer er een bijzonder welgevormde jongedame in onze buurt komt zitten. Aan haar trui te zien is ze de afgelopen week met haar universiteit op skikamp geweest in Saalbach en Hinterglemm. Dit moet een groot evenement zijn geweest, aangezien er tientallen jongeren rondlopen met deze truien.

In de winkel zien we dat het in Sittard en omstreken erg geliefde Foster’s bier in de aanbieding is. We hebben echter geen zin om nu al met de trays te gaan slepen en spreken af dit op de terugreis te zullen doen. Voor de zekerheid vragen we na of de winkel op de terugreis ook open is, dat blijkt gelukkig het geval. Rond de klok van tien uur Engelse tijd meren we aan in Dover, alwaar de prachtige white cliffs geduldig op ons staan te wachten.


De prachtige white cliffs van Dover

Vanuit Dover is het nog ongeveer anderhalf uur rijden tot aan de stopplaats bij The Miller’s Well in Oost Londen. We doden de tijd door te genieten van het Engelse landschap en uiteraard te praten over Fortuna’s opmars en mogelijke kansen op een plaats in de play-offs. Ondertussen horen we van Ria Valk dat Leo weer eens dronken is geweest. Deze keer was het blijkbaar zo erg, dat hij zijn hoed niet eens heeft afgezet en dat is natuurlijk flauwekul.

De reis verloopt zonder oponthoud en even na 12 uur worden we afgezet op de Barking Road, voor de deur van The Miller’s Well. Aangezien we nog bijna drie uur de tijd hebben voordat de wedstrijd begint, besluiten we een hapje te eten in deze stamkroeg van de Belgian Irons. ‘Three times the BBQ chicken melt and two times the mixed grill please’ luidt mijn bestelling. Binnen een kwartier wordt dit geserveerd, waarna we onze magen vullen. Aangezien we al lange tijd onderweg zijn, gaat dit menu erin als koek. Als we alles netjes hebben opgegeten, zetten we koers richting het stadion.

In de fanshop is het al een drukte van belang. De ‘end of season sale’  is in volle gang en zorgt voor lange rijen bij de kassa’s. Nadat Yelle en Martijn hun zojuist aangeschafte shirts hebben laten bedrukken, kijken we even rond op de parkeerplaats voor het stadion. Daar staan gebruikelijk de auto’s van de spelers en eigenaars van de club. De heren Gold en Sullivan verplaatsen zich nog steeds in een Rolls Royce, waarmee parkeren in een Q-Park garage onmogelijk zou zijn.

Mijn medereizigers blijken alweer honger te hebben en brengen een bezoekje aan de eetkraam Belly Busters. Ik sla deze beurt over en neem genoegen met enkele zakjes chips. Het is inmiddels bijna half drie, tijd om onze plekken in het stadion op te gaan zoeken.

Voor de eerste keer in onze West Ham-carrière zullen we plaats gaan nemen op de Bobby Moore Stand. Deze is gelegen achter de goal. Onze plekken bevinden zich in de lower tier op de vijfde rij, exact tegenover het bezoekersvak waarin zich zo’n 3.000 Reading-fans hebben verzameld. In eerste instantie zijn we een beetje bang dat het zicht op het veld niet goed is vanuit deze hoek. Naarmate de wedstrijd zal vorderen blijkt dat echter reuze mee te vallen. Temeer omdat iedereen in dit vak de wedstrijd staande volgt.


Hier moeten we naar binnen

De wedstrijd van vandaag is voor beide ploegen van groot belang. Met nog zeven wedstrijden te gaan staat Reading 2e, gevolgd door West Ham dat slechts één puntje achter staat. De eerste twee plaatsen in de eindstand geven recht op rechtstreekse promotie. Verliest West Ham vandaag, dan kunnen ze deze rechtstreekse promotie wel vergeten en zich gaan richten op de play-offs.

Vlak na de carnaval, zes weken geleden, stond West Ham nog comfortabel op de eerste plek. In de acht wedstrijden die volgden, werd echter zes keer gelijk gespeeld waardoor men is afgezakt naar de 3e positie. Onder de fans klinkt meer en meer gemor over de speelwijze van coach Sam Allerdyce. Die is vrij behoudend en met name in thuiswedstrijden heeft dat dit seizoen niet tot heel veel vermaak geleid. Slechts negen van de negentien thuiswedstrijden werden winnend afgesloten. Hopelijk gaat het vandaag beter.

Nadat twee bandleden van de punkband ‘Cockney rejects’ de opstelling hebben voorgedragen, kan de wedstrijd beginnen. Onder de bekende klanken van ‘Forever blowing bubbles’ betreden de spelers het veld.

West Ham begint goed aan de wedstrijd. Reading wordt vroeg onder druk gezet en na zeven minuten leidt dit al tot de 1-0. Na een goede actie van Kevin Nolan kan Carlton Cole van dichtbij binnen schieten.


De 1-0 wordt voor onze neus gevierd

Het eerste half uur is West Ham heer en meester. Reading komt er simpelweg niet aan te pas. Het laatste kwartier voor rust herpakt Reading zich echter en laat West Ham zich meer en meer terugzakken op eigen helft. In de 44e minuut wordt onnodig een hoekschop weggeven. Deze wordt door Reading-verdediger Kaspar Gorkss bij de eerste paal binnen gekopt, 1-1. West Ham is nu helemaal de weg kwijt en Reading ruikt bloed. Dat hebben ze blijkbaar goed geroken, want in de blessuretijd van de eerste helft wordt het zelfs 1-2. Faubert verliest een duel en de bal komt in de voeten van Noel Hunt terecht. Met een laag schot verschalkt hij doelman Robert Green. Het uitvak ontploft, de overige 30.000 bezoekers zijn stil of schelden op hun team en coach. Met deze 1-2 stand gaan we enkele seconden later pauzeren.


Bubbles is een echte kindervriend


Terwijl zijn collega Hammerhead meer een stoer type is 

In de pauze wordt Marc Noble noodgedwongen gewisseld door een blessure. De ijzervreter wordt vervangen door Danny Collins.

Na rust gaat West Ham op zoek naar de gelijkmaker. Dat gaat echter erg moeizaam. Achterin worden er veel foutjes en overtredingen gemaakt en het spel lijkt vooral gebaseerd op de hoop dat de bal voorin toch eens een keer goed moet vallen. De aanvallers krijgen echter teveel onbruikbare ballen, waardoor het gemor op de tribunes met de minuut toeneemt.

Dat gemor wordt alleen maar erger als Abdoulaye Faye de bal op enkele meters van zijn eigen goal probeert aan te nemen, waar de bal ineens ruimen een veel betere optie zou zijn geweest. Zeker wanneer je de bal aanneemt zoals Faye dat doet: de bal springt drie meter van zijn voet. Noel Hunt is er als de kippen bij waarna Faye te laat komt en Hunt aantikt. Scheidsrechter Foy fluit terecht voor een strafschop. Ian Harte (bekend van zijn periode bij Leeds United) schiet de penalty onberispelijk binnen en zet de 1-3 op het scorebord. De eerste West Ham-supporters verlaten het stadion, dit tot onvrede van anderen. Zij vinden dat de ploeg tot het eind gesteund moet worden. ‘Fuck off you cunts and don’t come back!’ zijn de duidelijke woorden van een vijftiger die twee rijen voor ons staat. Over ons hoeft hij zich geen zorgen te maken, wij waren sowieso al van plan om tot het laatste fluitsignaal te blijven.

De blijvers worden een kwartier voor tijd beloond wanneer Ricardo Vaz Te de 2-3 uit een hoekschop binnenkopt. Er staan nog dertien minuten op de klok en door enkele blessurebehandelingen en tijd rekken aan Reading zijde, zal er nog veel extra tijd bijkomen. Tijd genoeg dus om nog minimaal gelijk te maken.

Helaas valt het doelpunt aan de verkeerde kant. Nadat West Ham’s roep om buitenspel wordt weggewuifd, is het Mikele Leigertwood die de 2-4 voor Reading aantekent. Dit gaan de Hammers nooit meer recht zetten. Ook niet als er wordt aangegeven dat er zes minuten extra tijd bijkomt.  Reading komt dichter bij de 2-5 dan West Ham bij de 3-4. Julien Faubert komt nog goed weg wanneer hij een Reading-aanvaller van achter neerhaalt. Het kost hem een gele kaart, waar rood ook mogelijk was geweest. Na 96 minuten vindt referee Chris Foy het mooi geweest en maakt een einde aan de wedstrijd.


Het bleef helaas bij 2-4

Aangezien we om 17.10 uur plaatselijke tijd bij de bus worden verwacht i.v.m. de boot die we moeten halen, hebben we door de lange blessuretijd te maken met enige tijdnood. Met een stevig tempo zorgen we er echter voor dat we netjes op tijd bij The Miller’s Well belanden. Gelukkig geldt dat voor alle passagiers, waardoor we tijdig kunnen vertrekken.

De pronostiek is door alle aanwezigen foutief ingevuld, wat op zich geen verrassing is bij een dergelijke uitslag. Het comité van dienst besluit om het ingelegde geld volledig uit te keren aan de reizigers in de vorm van consumptiebonnen. De kans dat ik dorstig thuis ga komen, is sowieso al erg klein aangezien Martijn vandaag het drinktempo bepaalt. Yelle en ondergetekende zijn af en toe blij aan te kunnen haken.

Bij het verlaten van Londen hebben we door de verkeersdrukte nogal wat oponthoud gehad. Rudy en Noenkel hopen de boot van 20 uur nog te kunnen halen en slagen in dit plan als we netjes om 19.20 uur in Dover aankomen. Er staat echter nog een rij voor de incheckbalie, waardoor het plots niet meer zo zeker is dat we ook daadwerkelijk met de boot van acht uur meekunnen. Gelukkig beschikt de vriendelijke Rudy over prima diplomatieke kwaliteiten en worden we alsnog tijdig toegelaten tot het wachtterrein. Zelfs een inspectie van de bus en steekproef waarbij zes passagiers uit moeten stappen, weerhoudt ons er niet van tijdig aan boord te gaan. Op het parkeerdek ontwaren we twee bussen van de firma Schmitz uit Susteren. Navraag leert dat het schooljeugd van het Trevianum in Sittard betreft die een dagje Londen achter de rug heeft.


Er zijn nog zeven wachtenden voor u, een moment geduld alstublieft 

Aan boord snellen we eerst richting de winkel om een lading Foster’s veilig te stellen. Een kleine teleurstelling valt ons ten deel, als we ontdekken dat er in deze winkel helemaal geen Foster’s te koop is. Lang tijd om te treuren hebben we echter niet, er moet namelijk ook nog gegeten worden.

In het restaurant is het een drukte van belang. Yelle, Martijn en ik kiezen voor de ‘beer battered cod with chips’, Chris kiest de ‘meatballs’  en Evert geeft zijn maag en slokdarm even de benodigde rust. Dit zou te maken kunnen hebben met de tamelijk woelige zee waarop we varen, de boot gaat aardig op en neer. Ondertussen druppelen ook enkele berichten van Jeroen en Guido binnen. Eerstgenoemde vermaakt zich kostelijk bij het Rembrandthuis, Guido is op weg naar de kebabzaak.

Na afloop van het diner is er nog tijd genoeg om even naar de bar te gaan. Na kortstondig overleg bepaalt Martijn dat we alledrie een grote Stella Artois moeten nemen. Yelle en ik kunnen niet anders dan braaf volgen, vooral ook omdat we elkaar liever geen mietje willen noemen. Omdat er nergens meer een tafeltje vrij is, besluiten we om aan te sluiten bij een Pools echtpaar waarvan de man om de haverklap weg gaat en dan weer terugkomt. Tijdens het nuttigen van de Stella praat Martijn ons bij over het 25-jarige huwelijksfeest van zijn ouders. Aan de verhalen te horen moet dat een prachtige en onvergetelijke dag zijn geweest voor het betreffende echtpaar.


Martijns’ wil is vandaag wet

Nadat we veilig de kust van Calais hebben bereikt, maken we ons op voor het laatste deel van de busreis van vandaag. De muziek is nog steeds van zeer hoog niveau, maar het wordt steeds rustiger in de bus. Meer en meer mensen betalen de tol voor de lange en vermoeiende reis en de genuttigde hoeveelheden alcohol. Ondanks Martijns’ hoge tempo, houden we ons goed tot aan de uitstapplaats in Kruibeke. Chris brengt ons vervolgens keurig en veilig naar Maasmechelen, waarna Evert mij om 3.20 uur netjes thuis afzet. Drieëntwintig uur nadat ik ben opgehaald, open ik moe maar voldaan mijn voordeur.

We zijn bijna een etmaal onderweg geweest voor een 2-4 nederlaag, maar hebben ons toch weer prima vermaakt. De vlekkeloos verlopen reis (met grote dank aan Rudy en Noenkel) en het goede gezelschap waarmee ik vandaag mocht reizen zijn daarvoor verantwoordelijk. De tripjes met de Belgian Irons blijven een grote aanrader, waarvan we graag gebruik zullen blijven maken. En of dat in de play-offs, de Premier League of het Championship zal zijn? De tijd zal het leren.

Come on you Irons!