Na twee dagen na elkaar de hoogmis van het Britse voetbal, de Premier League, te hebben bezocht is het tijd om ons te gaan bezinnen in een lagere divisie. Na eerder bezoekjes aan de Blue Square Premier League in Wrexham en Kidderminster te hebben afgelegd, zakken we nu wat verder richting Blue Square Bet North. Hopelijk gaan we hier het ultieme kick-and-rush te zien krijgen…


Maandag. Eindelijk. We kunnen uitslapen! De twee voorgaande dagen konden worden geplaatst in de categorie ‘kapotmakerij’, maar vandaag zal dat anders zijn. Geen problemen aan het hoofd, geen druk tijdschema, niks van dat allemaal. Na een uitgebreid Brits ontbijt (eindelijk) maken we ons maar eens klaar om de stad in te trekken. De meeste winkels beschikken reeds over de zomercollectie en het is zaak tijdig je slag te slaan. Maar, had Guido me in augustus niet wat beloofd? Jazeker, bij ons volgende bezoek in Birmingham zouden we naar West Bromwich Albion Football Club gaan! En dus nemen we rond de klok van 10 de trein noordwaarts.

Vanuit Birmingham Snow Hill is het maar een kleine tien minuten tot in het noorden van de agglomeratie Birmingham. Na een korte stop bij station Jewellery Quarter stopt het treinstel van London Midland bij The Hawthorns. Volgens mijn Britse voetbalbijbel ligt het stadion van West Bromwich Albion (in de volksmond ook wel ‘West Brom’ genoemd) op een loopafstand van vijf minuten. En inderdaad, als je het station uitloopt zie je in de verte het stadion al liggen.


Vanaf Halford’s Lane zie je The Hawthorns al liggen

We lopen Halford’s Lane af en arriveren na enkele minuten bij The Hawthorns, thuishaven van ‘West Brom’. Jammer genoeg ziet het er vrij dicht uit, maar we geven niet op. We lopen Halford’s Lane af en slaan op het einde van de straat rechtsaf, Birmingham Road in. Nadat we bijna om het stadion zijn gelopen komen we uit bij een grote parking, welke ook toegang verschaft tot de hoofdentree.


Riccardo rijdt hier toch al jarenlang mee rond?

Allereerst halen we ons voetbalhart nog op aan een schitterend hekwerk waarin voormalig clubicoon Jeff Astle wordt geëerd. Astle, die de bijnaam ‘The King’ kreeg speelde in zijn loopbaan 292 keer voor ‘The Baggies’ en scoorde daarin 174 doelpunten. Zijn meest legendarische goal scoorde Astle in de finale van de FA Cup in 1968. Door zijn doelpunt versloeg West Bromwich Albion Everton met 1-0. Vanaf dat moment ging Astle door het leven als ‘The King’. Nadien wonnen ‘The Baggies’ geen significante prijs meer. Op 11 juli 2003, ruim anderhalf jaar naar zijn overlijden, opende men ‘The Astle Gates’. Een waar pronkstuk!


Eerbetoon aan Jeff ‘The King’ Astle 

Na het passeren van de beroemde ‘Astle Gates’ lopen we door naar de receptie. Een alleraardigste mevrouw stuurt ons door naar het Ticket Office nadat we hebben geïnformeerd naar de mogelijkheid om eens binnen te kijken. We hebben de indruk dat we van het kastje naar de muur worden gestuurd, maar niets is minder waar. Als we na 3pm langskomen, kunnen we The Hawthorns eens van binnen bekijken. Na een bezoekje aan de plaatselijke megastore verlaten we met enkele souvenirs onder de arm het stadion.

Omdat het nog niet eens middag is, keren we maar onverrichter zaken terug naar het centrum van Birmingham. Birmingham staat bekend als het walhalla voor shopoholics en dat gaan we dan maar eens uittesten. Winkel in, winkel uit en met een volle buit belanden we uiteindelijk in onze stampub voor drie dagen, The Briar Rose. Het plan behelst om even op adem te komen, wat te drinken, iets te eten en om 3pm weer te verschijnen aan ‘The Astle Gates’.


The Briar Rose blijft een hele nette pub

Na het wegwerken van een glaasje fris en een glaasje Foster’s is het tijd om Bennetts Hill wat verder af te lopen en Bella Italia te visiteren. Nadat we hier op krachten zijn gekomen lopen we Bennetts Hill weer omhoog, lopen door het parkje rondom Birmingham Cathedral en komen al doende uit bij Snow Hill. Twee haltes verder zijn we weer bij The Hawthorns.

Op het einde van Halford’s Road de hoek om, bij ‘The Astle Gates’ de parking op en ons melden bij de Ticket Office. Niet veel later struinen we onder toeziend oog van een medewerker van West Bromwich Albion door de gangen onder The Hawthorns.

Vanaf de hoofdtribune mogen we enkele foto’s maken. Ongelofelijk klantvriendelijk natuurlijk en we nemen ons prompt voor hier eens een match te komen bekijken. Dat belooft! Aan de linkerzijde van de hoofdtribune bevindt zich het uitvak. Tot ongeveer halverwege worden tweewekelijks plaatsen vrijgehouden voor de bezoekende partij. Aan de overzijde ligt een ietwat klein uitgevallen tribune voorzien van business seats. Rechts van ons zien we een enorme zittribune waar ook de fanatieke aanhang haar plaats heeft.


Deze tribune wordt tweewekelijks bevolkt door de bezoekers

Ondertussen knoopt Guido een gesprek aan met onze gids voor het moment. Nadat hij onze waardering heeft laten blijken en vertelt wat voor een trip we momenteel maken informeer ik ook nog even snel naar het ontstaan van de ‘boing-boing-boing’ gezangen in de tribunes. Het verhaal gaat dat enkele jaren geleden ‘The Baggies’ bij Preston North End op kunstgras speelden en een oersaaie match kregen voorgeschoteld. Om de tijd te doden werd elke keer dat de bal op het kunstgras stuiterde heel hard ‘boing’ geschreeuwd. Toen de bal een paar keer na elkaar op het gras botste was een liedje geboren. Telkens ik kleine kinderen op tv zie springen bij een doelpunt van West Bromwich Albion, zal ik moeten grijnzen en terugdenken aan dat mooie verhaal!


De spionkop van ‘The Baggies’ heeft weinig reden tot klagen

Omdat het al redelijk laat in de middag is, bedanken we ‘The Baggies’ nogmaals voor hun gastvrijheid en lopen terug naar station The Hawthorns. Ondertussen zijn ook de lessen gedaan op de Sandwell Academy, pal tegenover het stadion en tussen de schoolkinderen lopen we richting trein. Aangezien we de enige zijn die niet gekleed zijn, worden we wat vreemd aangekeken.

Wanneer heb ik in uniform plaatsgenomen in schoolbankjes? Geen idee. Wel mooi om te zien. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat dit zorgt voor juist dat beetje meer discipline onder de schoolgaande jeugd.

Na vertrek uit The Hawthorns draait het spoor naar het zuidwesten. Via bekende oorden zoals Langley Green, Lye en Stourbridge Junction arriveren we uiteindelijk in Kidderminster. Vanaf het station kun je Aggborough al zien liggen. Ondanks dat we ons hier uitstekend hebben vermaakt, blijven we zitten en zetten koers richting Worcester Foregate Street.

Worcester City
Als we Worcester naderen ziet Guido aan onze rechterzijde al enkele lichtmasten boven de omgeving uitsteken. Dat moet welhaast St. George’s Lane zijn, de thuishaven van Worcester City! Bij het verlaten van Foregate Street weten we eigenlijk helemaal niet waar we naartoe moeten. Wat we wèl weten is dat de stadionlampen aan onze rechterzijde te zien waren en aldus lopen we maar de straat af.

Het gaat hier om Foregate Street. Niet bepaald een grote straat, maar wel een behoorlijk drukke. Rond spitsuur lijkt alle verkeer door deze straat te moeten en dat zorgt voor behoorlijk veel drukte. Na enig moment passeren we een statig gebouw. ‘Dat lijkt wel een rechtbank’, mompel ik een beetje en ja hoor, het betreft Worcester Crown en County Court. Niet best als je hier verantwoording mag afleggen over je daden…


Wie hier terecht komt heeft een dik probleem

Ondanks dat we ruim op tijd zijn zoeken we verder naar Worcester City Football Club. Foregate Street is inmiddels overgegaan in The Tything, maar het blijft even druk. Zonder een idee te hebben waar we zijn lopen we verder en maar goed dat we een aantal guesthouses passeren. Mocht het vandaag faliekant mislopen, dan weten we in ieder geval waar we een slaapplekje kunnen vinden.

Als we even later een voorbijganger aanklampen en informeren naar Worcester City blijkt dat we verrassend dichtbij zijn. ‘Even voorbij St. George’s Square steek je over en dan sla je rechtsaf’. Het blijkt warempel nog te kloppen ook! Één straat verder komen we uit bij St. George’s Lane en tussen de huizen door zien we al enkele lichtmasten. We zijn in de buurt. Ondertussen kijk ik eens op mijn klok, want na affluiten moeten we in ongeveer 45 minuten weer terug naar het station om de laatste trein huiswaarts te halen.

Na het aflopen van St. Geore’s Lane buigt de weg naar links. Het kan niet meer missen. Binnen enkele minuten staan we op de parking van Worcester City. Wat we zien is een stokoude entree, een even oude hoofdtribune en een uit elkaar vallen clubhuis. In één woord: magnifiek! Het stadion lijkt compleet uitgeleefd en voor de club is het beter dat ze komend seizoen effectief in een nieuw onderkomen zullen voetballen. Voor de voetbalpurist is dat natuurlijk eeuwig zonde.


Een entree om van te smullen!

Na even kort te hebben gekeken wat de gesloten fanshop ons te bieden heeft gaan we op zoek naar een pub. Nadat we een stukje de weg zijn afgelopen zien we The Cavalier opdoemen. Niet meteen te vergelijken met The Briar Rose, maar het zal er zeker aangenaam zijn. Aangezien het nog erg vroeg is en het nog weinig levendig lijkt, besluiten we eerst even een rondje om het stadion te lopen. Via de parking van The Cavalier bereiken we een fietspad dat achter de tribune loopt. Het ziet er werkelijk niet uit met al die ijzeren platen, maar dat deert ons niet. In het riviertje dat achter de tribune loopt drijft een wedstrijdbal te wachten op de dingen die ooit zullen gaan komen. Ongelofelijk dat in dit stadion vanavond gewoon wordt gevoetbald.


Wij ook

Nieuwsgierig naar het wel en wee van deze club lopen we terug naar The Cavalier. Eenmaal binnen worden we ietwat vreemd aangekeken. Desondanks kunnen we gewoon bestellen. De bediening is overigens uiterst vriendelijk.


En erg gezellige pub met Sky Sports Italia op tv!

Aan de bar hangen een aantal heren die de dag aan het doornemen zijn. Terwijl ik een gesprek probeer te volgen over het oogsten van landbouwproducten kijkt Guido naar Sky Sports Italia. Omdat het geluid uitstaat kunnen we niet helemaal volgen wat zich in Italië allemaal afspeelt, maar dat er grote problemen zijn ontstaan bij Sampdoria is ons wel duidelijk. De president staat in een deuropening van een lift tekst en uitleg te geven over de ontstane situatie en hoopt dat een dichtgaande liftdeur zijn redding betekent. Niks is minder waar. De deur gaat meermaals dicht en weer open, zonder dat de man kans krijgt in te stappen.

Ook bij Juventus heeft men met grote problemen te kampen. Nadat we meermals hebben mogen genieten van een zware overtreding op Kevin-Prince Boateng wordt het drukker en drukker in de pub. Maar er verlaten ook mensen de pub. Een man met gele jas gaat zo vaak naar buiten om te smoren dat we ons oprecht afvragen of hij nu naar buiten gaat om te smoren of naar binnen komt om te drinken…

Ondertussen realiseer ik me ook dat ik Guido wekenlang keihard heb voorgelogen. Vandaag zal niet Stafford Rangers te gast zijn in St. George’s Lane, maar Alfreton Town. Als er voor The Cavalier plots een bus stopt weten we het zeker: er gaan vandaag ook uitsupporters langskomen. En jawel hoor, omstreeks 18.45 uur treedt de ene naar de ander supporter met roodwitte shawl de pub binnen.

Meest in het oog springend is een man wiens broek vol met specievlekken zit, lopend op aloude werkschoenen met stalen neuzen, een kapotte trui draagt, maar waaronder wel iets van rood uitsteekt. Dat zal toch geen wedstrijdshirt zijn?

De heren uit Alfreton, Derbyshire, begeven zich meteen naar de linkerzijde van de pub. Daar ligt namelijk een soort kegelbaan. Nieuwsgierig als we zijn verlaten we onze plaatsen en begeven ons tussen de aanwezige ‘Reds’. Het gespeelde spel is echt schitterend. Een soort van houten bal dient in één maal door de pub te worden gegooid en dient zoveel mogelijk kegels omver te werpen. Daarbij is het niet nodig dat de bal over de houten vloer rolt.

Nee, inderdaad, dat is ook niet aan de heren besteed. Onder luid gejoel landt de ene na de andere ‘bal’ tussen de kegels. Omdat we benieuwd zijn naar de naam van deze sport stelt Guido deze prangende vraag aan een uiterst dikbebrilde mijnheer in leren jas. Verschrikt kijkt hij naar het plafond, zijn hoofd telkenmale een kwartslag draaiend. Heeft hij de vraag niet verstaan? Weet hij het antwoord op de vraag soms niet? Spreekt hij geen Engels allicht? We weten het gewoonweg niet. Hij brabbelt wat, volstrekt onverstaanbaar, kijkt plots in onze richting en trekt daarbij een zuur gezicht, slurpend aan zijn pint. En daar moeten wij voldoende aan hebben? Blijkbaar!

Na enige aandrang bij andere aanwezigen blijkt het om het Britse spel ‘skittles’ te gaan. Volgens de aanwezigen ‘an old-fashioned pub game’. Ik denk dat hieraan geen woord is gelogen! Na verschillende potjes ‘skittles’ trekken we onze jas aan en trekken richting entree. Ter hoogte van de bar zien we dat de eerdere bezoekers inmiddels achter de bar hebben plaatsgenomen. Omdat het verboden is om van achter de bar te drinken, staat het poortje náást de bar constant open en loopt men graag even om om een flinke slok pint tot zich te nemen.

Voor £ 12 passeren we de toegangspoortjes en begeven ons richting fanshop. Ondertussen schaffen we nog snel een programmaboekje aan. De fanshop is een beetje een tegenvaller. Veel hebben ze niet, alleen wat afgedankte shirts. Jammer. Onze honger op het gebied van merchandise is al voldoende gestild bij ‘West Brom’.

Na de aanschaf van een pin en een burger lopen we het plein op. De vervallen hoofdtribune oogt geweldig. Ook de rest van het stadion mag er zijn. Achter beide doelen liggen kleine staantribunes en aan de overzijde van het veld ligt eveneens een staantribune. Aan één uiteinde staat een soort van ‘dak op poten’. Dat tribunedeel zal wel dienst doen als covered terrace. Vlak voor ons worden we verwelkomd door de mascotte van de dag, de achtjarige James Wilson.


Dit grappig ventje heet ons van harte welkom

Na enig puzzelwerk bereiken we dan toch de overzijde van de pitch en hebben goed uitzicht op de hoofdtribune. De zittribune is voorzien van een spits dak en dat classificeer ik als ‘Typisch Brits’. Verder is er veel hout gebruikt en dat is natuurlijk altijd een pré. Op het dak staat een televisie-antenne zoals ik die nog ken uit mijn kinderjaren. Zouden ze hier geen kabeltelevisie kennen dan?


Ook de club heet ons welkom

Het is behoorlijk koud geworden maar kunnen ons, samen met nog 577 toeschouwers, prima warmen aan de wedstrijd. Het spel golft enorm op en neer en alles aan 120 kilometer per uur. Het veld dient alleen maar om op te lopen; de bal raakt de grond nauwelijks. Alles gaat door de lucht en er worden pittige duels uitgevochten.

Na zo een kwartier neemt de thuisploeg de leiding. De bal wordt in het pak gespeeld en ‘The Reds’ krijgen de bal niet weggewerkt. Uiteindelijk is het de nummer 10 van Worcester, Danny Glover, die het thuispubliek in extase brengt. Misschien is het niet helemaal verdiend, want de ploegen zijn behoorlijk aan elkaar gewaagd. In ieder geval is het leuk, omdat Alfreton Town nu zal moeten komen.


Een formidabele hoofdtribune

Aan de kant van Alfreton Town is het vooral Liam Hearn die we in de gaten moeten houden. De fysiek sterke en aalvlugge aanvaller zorgt voor een constante dreiging. Volgens het programmaboekje heeft Hearn al 45 maal het doel weten te vinden in 76 wedstrijden. Een echte goalgetter dus.

Ook Worcester heeft in de gaten dat alles om Hearn draait en doet er alles aan hem te stoppen. Na ruim 20 minuten zet een verdediger veel te laat de tackle in en maait Hearn neer. Natuurlijk zou elke ref een rode kaart trekken, maar niet in de Blue Square Bet North. De speler komt er met geel genadig vanaf, maar dat schiet alles wat Worcester aanhangt in het verkeerde keelgat. ‘Fucking hell ref, open your bloody eyes. He ran into him!’, is het kolderieke commentaar op de getoonde kaart.

Even later is Hearn wederom iedereen te snel af maar wordt door Ryan Clarke tegen de grond gewerkt. Penalty dus. Daryl Clare maakt vanaf 11 meter geen fout: 1-1

Vlak voor rust krijgt Alfreton wederom een enorme kans. Anthony Howell omspeelt alles en iedereen en schiet de bal voorlangs het lege doel. Een luid gejoel rolt van de stands. Maar dat het niet goed kan blijven gaan voor Worcester is duidelijk.


Uitsluitend luchtverkeer op St. George’s Lane

Enkele ogenblikken later is het dan toch raak. Hearn dribbelt aan de linkerkant zijn tegenstander en schiet vanuit een onmogelijke hoek de bal in doel: 1-2. Niet veel later fluit ref M.C. Dexter voor rust.

Guido was al opgevallen dat er opmerkelijk veel mensen op krukken lopen, maar na een bezoek aan het toilet is duidelijk waarom. Aangezien het toilet (categorie Telstar) onverlicht is, is er een grote kans dat zich hierbij ongelukken voordoen met botbreuken of kneuzingen tot gevolg. Watch out.

Na de rust gaat het spel weer op en neer en probeert  Worcester amechtig de gelijkmaker te forceren. Dat zit er ook zeker in, want vlak na rust kapt Marc McGregor zich knap vrij en lost geplaatst schot op goal. Keeper Chris MacKenzie weet met katachtige reflex de bal op doellijn te stoppen en voorkomt daarmee zeker lijkend doelpunt.

Vlak daarna krijgt Worcester wéér een enorme kans. Nadat MacKenzie eerst een kopbal met moeite tot corner verwerkt kan de verdediging de bal maar met veel pijn en moeite wegwerken. Het volgend schot van Kevin O’Connor gaat net over.


De bal wordt weer in het pak gepompt

Na een uur kan Alfreton de match in het slot gooien. Geklungel achterin biedt Hearn de mogelijkheid om alleen op doel af te lopen. Uiteindelijk mikt hij de bal onbegrijpelijk naast het doel. En als je zelf geen doelpunten maakt, krijg je er nogal eens enkele goals tegen. Deze wet lijkt ook vandaag opgeld te doen, want als McGregor ruimte voor zich ziet is hij niet meer te houden. Met de bal aan de voet sprint hij weg van alles en iedereen en schiet de bal naast, terwijl Glover was meegelopen en waarschijnlijk voor de gelijkmaker had gezorgd…


De doelman schiet de bal daar waar alle spelers staan opgesteld

Nog altijd golft het spel op en neer en beide teams krijgen riante mogelijkheden om de meer doelpunten te maken. Dat dat niet lukt heeft met de spelers te maken en niet met de ref. Nadat hij fluit voor een overtreding krijgt hij de zwarte piet toegespeeld. ‘Come on ref, you are ruining the game’, horen we om ons heen.

Het gaat inmiddels richting de 90e minuut en dat beseft ook de doelman van Alfreton. Bij elke uittrap neemt hij ruim de tijd en dat zint het publiek niet. Als hij een kuiltje maakt om de bal naast te leggen reageren de Statler en Waldorf van Worcester met het roepen van ‘Hey lad, don’t ruin the fucking pitch’. En daar moet iedereen erg om lachen.


Wie durft dit biljartlaken te slopen?

Na een behoorlijk aantal extra minuten fluit M.C. Dexter af. Alfreton heeft alweer een uitwedstrijd gewonnen en komt zo op één punt van koploper Nuneaton. Gelukkig hebben ‘The Reds’ maar liefst zeven wedstrijden minder gespeeld…

Voor ons het signaal om snel terug naar het station te lopen. Via St. George’s Lane komen we weer uit op de grote hoofdweg en slaan linksaf richting Foregate Station. Uiteindelijk komen we ruim op tijd aan en nemen de vrijwel lege trein huiswaarts. Een waanzinnige wedstrijd en vele leuke momenten rijker stappen we tevreden ons hotel in. Nog één dag en het zit erop.

Michel Hennen