Het was alweer enige tijd geleden dat we voor voetbalzaken in Groot-Brittannië waren. Tijd dus om de degradatiezorgen van Fortuna even te laten voor wat ze zijn en ons te bekommeren over de degradatiezorgen van West Ham United. ‘The Hammers’ genieten enige aanhang binnen de Fortuna Online redactie en aldus een goede reden eens te gaan zien hoe het nu eigenlijk gesteld is met de patiënt.

Het vroege aanvangsuur van de wedstrijd tegen Dordrecht is niet iets waar we wekelijks op zitten te wachten. Onze biologische voetbalklok is helemaal ingesteld op wedstrijden die om 20.00 uur beginnen en stappen zo rond kwart voor tien een beetje verdwaasd het supportershome binnen. Deze keer komt dat eigenlijk niet eens zo ongelegen, want de volgende dag mogen we een dagje op stap met de Belgian Irons. Dat zijn niet zomaar tochtjes; die hakken er doorgaans flink in. Verzachtende omstandigheid is deze keer wellicht het meereizen van het kopstuk van de Belgische fanclub van West Ham United, Mr. Guy Buelens.

Omstreeks 08.30 uur stop ik ter hoogte van de plek waar Ralf resideert en juist voordat ik halt houd zwiert de voordeur open. Op dagen als deze is het zaak punctueel te zijn. Immers, de bus wacht op niemand. Zeker niet nu Guy zelf aan boord zal zitten.

Vanuit de Westelijk Mijnstreek rijden we richting Lummen met het zweet in onze handen. Dit weekend worden de werken aldaar eindelijk afgerond en dus moeten we nog tweemaal onze levens in de waagschaal stellen op dat ongelofelijke knooppunt. De wegafzettingen zijn ietwat verwarrend, maar we geraken toch schadevrij door dit knooppunt. Van daaruit is het één rechte lijn naar Antwerpen. Daar ligt de ring voor ons klaar. Ook niet misselijk, maar we zijn al enigszins ervaren in het rijden over ringen. Zo zijn we recent nog probleemloos over de Limbrichter Ringweg gereden. Nee, dat rijden over ringwegen zit ons al langzaamaan in het bloed.

Na het kiezen voor richting 1, duiken we de fameuze Kennedytunnel in. Nadat we weer boven water komen is het nog maar enkele kilometers tot in Kruibeke. Daar ligt de tweede halteplaats van de bus. Om 09.50 uur is de bus vertrokken bij het station van Mechelen en zal om 10.20 uur in Kruibeke zijn. We zijn niet de enige Nederlanders die meereizen. Zo staat er een busje uit Boskoop geparkeerd bij de afrit en staan aan de overkant van de weg nog een zevental andere Nederlanders paraat.

Omdat het flink regent vertrekken we pas op het laatste moment naar de afrit. Enkele minuten later rijdt een bus van Heuvel Cars de autosnelweg af. Zelf nemen we plaats op rij vier. Voor ons zit iemand die een t-shirt draagt met achterop de tekst ‘Bierkönig’. Achter ons zitten de zeven Nederlanders die supporters van NAC blijken te zijn. Ook zij hebben de pee in, want ook zij hebben gisteren een 1-2 thuisnederlaag geleden.

Vanuit Kruibeke rijden we over de E17 naar het UZ Gent. Ook daar stappen nog wat mensen in. De laatste halte is Adinkerke. Daar stappen nog drie Belgian Irons in waarna we au grand complet naar de Eurotunnel rijden. Zij nemen ook de broodjes met kaas, hesp en filet américain preparé mee. Alleen te koop aan € 1. De hoogste tijd ook dat Guy en de buschauffeurs Rudy Bruyndonckx en ‘Noenkel’ ons welkom heten aan boord. Vandaag bestaat het gezelschap weer uit heel wat unieke mensen die allemaal op hun eigen manier West Ham United supporteren of in ieder geval een sympathie hebben voor de Londenaren. Het grootste deel van de bus heeft nòg één ding gemeen en dat is hun voorliefde voor het consumeren van bier van het merk Jupiler. Links en rechts vernemen we dat Maes Pils ook niet verkeerd is, mits in de juiste hoeveelheid geconsumeerd. Maar dat bijna met alles hé? Overal waar ‘te’ voorstaat schijnt niet goed te zijn.

Het laatste stukje duurt maar een klein uurtje en zonder veel problemen bereiken we in de stromende regen Calais. Nadat iedereen zijn identiteitspapieren heeft getoond stappen we weer aan boord en rijden we de shuttle in. Een half uur later bereiken we ‘The United Kingdom’, zo laat Rudy ons weten. Tijd om even halt te houden. In de shuttle mag niet worden gerookt en juist dat is, samen met het drinken van pintjes, een belangrijk onderdeel van de reis. In het tankstation grenzend aan de parking koopt de één wat drank, de ander een krantje maar zien we ook mensen met een lading crisps sjouwen waar je spierpijn van krijgt. Maar ja, deze smaak is op het vasteland niet te koop en dus wordt van dit buitenkansje dankbaar gebruik gemaakt. Ook wij hebben zo onze opdrachten meegekregen. Zonder enkele blikken van het Australische kwaliteitsbier Foster’s durven we al niet meer thuis te komen. Guido heeft gesproken. En ge-sms’t: eindstand Tottenham – Everton 1-1. Een mooi begin dat West Ham een passend vervolg moet geven.

Vanaf de terminal in Dover is het nog een kleine twee uur rijden vooraleer we aankomen te Barking Road, de straat waaraan de Boleyn Ground ligt. In de tussentijd amuseert het merendeel van de bus zich met het drinken van pintjes. Tussendoor geeft ‘voorzitter’ Guy een imitatie van Lee Towers weg. Een Brabantse Hammer heeft vandaag voor de eerste keer zijn zoontje bij zich en speciaal voor hem wordt een nummer van Jantje Smit gedraaid. De sfeer zit er goed in, zoveel is duidelijk.

Ter hoogte van The Miller’s Well, de Londense thuishaven van de Belgian Irons, wordt halt gehouden en worden de tickets uitgedeeld. We krijgen plaatsen voor de West Stand, tweede ring. Deze kaarten kosten slechts £ 15, waardoor iedereen € 10 van de reissom recupereert. Een mooie geste!

De meeste buspassagiers gaan de pub binnen, wij lopen al richting stadion. De wandeling duurt ongeveer een kwartier en onderweg kijken we weeral onze ogen uit. Mensen die in deze straat worden geboren, hoeven in feite nooit hun eigen straat te verlaten. Je vindt er supermarkten, kledingwinkels, garages, bars, misschien een discotheek en natuurlijk een voetbalclub! Dat is toch ideaal?

West Ham United FC

Omdat het nog vroeg in de middag is, hebben we alle tijd om even rond te lopen. Aan de achterzijde van de Bobby Moore Stand ligt een supporterspub en daar hebben we verleden keer ook wat gedronken. Druk is het derhalve niet en omdat we uit Nederland komen, is het betalen ven een entree niet nodig. Buiten betrekt het een beetje en we maken ons al wat zorgen over het programmaboekje. Dat moet uiteraard zonder ook maar één enkele beschadiging mee naar huis, evenals het fanzine OLAS. Zaak dus om ergens een plastic zakje te scoren en daarvoor moet je natuurlijk in de fanshop zijn. Glas leeg, jas aan, op naar de fanshop.


Fijne poort bij de Boleyn Ground

Als het plastic zakje is gevuld met wat kleine memorabilia, een programma plus fanzine passeren we een standje waar oude programma’s kunnen worden gekocht. Voor £ 1 komen we in het bezit van vijf nog oudere programma’s. Een paar dagen leesvoer, wat wil je nog meer?


Als je programma’s wilt kopen, moet je hier eens aankloppen

Op de parking voor de hoofdtribune maken we nog een paar foto’s van de auto’s van de beide eigenaren van West Ham, David Gold en David Sullivan. Gold tuft door London met het toepasselijke kenteken ‘D GOLD’, Sullivan doet hetzelfde met ‘DS10 WHU’. Een nooit eerder geziene decadentie. We vermoeden dat Karren Brady niet in de Lada rondrijdt. Misschien wel in de matzwarte Bentley die aan de andere zijde staat geparkeerd?


De eigenaren waren met de auto gekomen

Als we door de ruime draaipoortjes geraken beklimmen we enkele trappen en niet veel later nemen we onze plekken in. Prima zicht, droog en in de buurt van de zijde waar de vorige keer heel wat gezangen werden geproduceerd. Ondertussen worden enkele coryfeeën uit het verleden gehuldigd en maakt iedereen zich op voor de opkomst van de spelers. Telkenmale weer speciaal als West Ham’s Marc Coonen de muziek stopt als deze bij het couplet van ‘I’m forever blowing bubbles’ is aangekomen en het hele stadion uit volle borst meezingt.


Iedereen is er klaar voor

Vanuit Newcastle zijn behoorlijk wat mensen naar de Boleyn Ground afgezakt en ook zij maken heel wat lawaai. Meermaals galmt het ‘Toon-toon, black-white army’ door het stadion. Echter, ze zijn al gauw stil als West Ham de wedstrijd in handen neemt. Het lijkt wel dat Newcastle United ietwat verrast is door de onuitgegeven voorhoede Victor Obinna-Carlton Cole-Frédéric Piquionne. Het drietal sticht behoorlijk wat gevaar en het is dankzij Tim Krul dat ‘The Skunks’ niet op achterstand komen.

Toch is het Piquionne die na een klein kwartier tegenstander Danny Simpson voorbijsnelt en de bal voor het doel trapt. Cole is attent gevolgd en glijdt de bal in doel. Het is dit seizoen nog niet vaak voorgekomen, maar ‘The Hammers’ nemen de leiding! De mensen om mij heen zijn aardig blij en het clublied wordt weer van stal gehaald.

Vooralsnog stelt Newcastle daar weinig tegenover. Robert Green, samen met de verdediging het zwakke punt van West Ham, wordt nog niet op de proef gesteld. De lange ballen die vanuit het middenveld worden verstuurd komen nog niet goed aan of kunnen niet worden gecontroleerd door seizoensrevelatie Andy Carroll. De jonge spits speelt als targetman en zijn collega Shola Ameobi cirkelt om hem heen. Ondertussen bedenk ik me dat Keith ergens in Noord-Engeland knarsetandend voor zijn tv zal zitten.

Langzaamaan neemt Newcastle het commando op het middenveld over. Natuurlijk loopt daar met Kevin Nolan, Cheikh Tioté en Joey Barton heel wat kwaliteit rond. Vanaf links mag Jonas Gutierrez heel wat voorzetten geven en een gelijkmaker hangt dan ook in de lucht.

Na ruim twintig minuten is het dan ook zover. Carroll legt een diepe bal af op Nolan en de captain volleert deze achter Green. Deze stand geeft het spelbeeld ook wel redelijk weer. Na de 1-0 dreigt West Ham door te drukken, maar maakt de tweede goal niet. Newcastle overleeft en staat op 1-1.

In de eerste helft probeert West Ham amechtig weer op voorsprong te komen, maar dat zit er vooralsnog niet in. Krul had het in het begin lastig, maar groeit steeds meer in de wedstrijd. Zelfs hoge ballen zijn een prooi voor zijn lange armen.


Het zat goed vol bij West Ham

De 1-1 ruststand is terecht en vooral Newcastle lijkt hiermee wel content. Na rust dringt Newcastle meteen aan, al mist het schot van Ameobi iedere richting. De toon is wel meteen gezet, want ‘The Geordies’ worden steeds sterker. Op het middenveld hebben Scott Parker en Marc Noble steeds meer moeite de gaten te dichten en moeten het ook fysiek afleggen tegen met name Tioté. De Ivoriaan lijkt echt wel een gouden aankoop want hij knapt alle vuil werk op. Hierdoor komen de voetballers op het middenveld steeds meer aan hun trekken.

Na ruim 50 minuten moet Matthew Upson noodgedwongen naar de kant. Vervanger Herita Ilunga maakt niet zo een zekere indruk. Een klein kwartier later moet ook Piquionne naar de kant en dat lijkt evenmin goed uit te pakken. Meteen na deze wissel pompt Barton de bal in het zestienmetergebied en daar is Carroll om de bal binnen te koppen. Green kan het doelpunt niet meer verhinderen met als gevolg dat West Ham moet gaan achtervolgen.

Met Pablo Barrera als rechtsbuiten probeert Avram Grant wat meer druk te geven, maar dat levert nauwelijks wat op. De Mexicaan oogt wat licht en krijgt geen poot aan de grond bij José Enrique, Newcaste’s linksback.

De kansen worden steeds kleiner en ik proef een beetje dat ook de fans de moed hebben opgegeven. Newcastle is ook een fysiek sterke ploeg en laat niet meer los. Na enkele minuten blessuretijd fluit ref Chris Foy een laatste keer en weet West Ham dat het Liverpool in de ranglijst voorlopig niet passeert.

Omdat we binnen drie kwartier worden geacht weer bij The Miller’s Well aan boord van de bus te stappen verlaten we tamelijk snel het stadion. Onderweg worden nog de beloofde Foster’s ingeslagen en een broodje gegeten, waarna we netjes op tijd onze plek weer innemen. Dat geldt niet voor iedereen, want een tweetal mensen geeft de voorkeur aan het drinken van een pint. Rudy verhoogt de druk door de bus al een beetje in gang te zetten. Dat doet beide heren besluiten toch maar in de stappen, waarna we London weer verlaten.

Na een kleine twee uur geraken we weer aan de oever van het Kanaal om ons op te maken voor de overtocht. Het had niet veel gescheeld of we hadden keurig twee uur mogen wachten en daar had werkelijk niemand trek in. Gelukkig kunnen we nog mee met de trein van 10.30 uur, zodat we weer tijdig het continent bereiken.

Het belangrijkste hebben we gelaten voor juist na de aankomst in Calais. Na een tiental minuten wordt gestopt voor een welverdiende rust-, drink-, plas- en smoorpauze. De Hammers Luc en Guy maken hier dankbaar gebruik van om even een terrasje te pikken, tot groot jolijt van de overige buspassagiers. Als plots een camionette met ‘Police’ erop komt passeren, stapt iedereen weer vlug aan boord.

Vanuit de Franse kustplaats is het nog een uurtje tot in Adinkerke. Daar verlaten de eerste Hammers weer de bus. De heenroute herhaalt zich in omgekeerde richting, en een dik uur later doemt het UZ Gent weer op. Ook hier stappen weer wat mensen uit. De meesten echter maar tijdelijk, want er moet weer worden gesmoord.

Vanuit Gent is het nog maar een half uur vooraleer we weer in Kruibeke zijn en daar kijken we nu wel naar uit. Het was een lange dag en heeft niet datgene opgeleverd waarop we hadden gehoopt. Desondanks was het weer een belevenis om met de Irons een dagje op te trekken. Moe, maar zeker wel voldaan stappen we uit de bus en in de stromende regen bereiken we weer onze auto. Ook de supporters uit Breda en omstreken bereiken hun auto en verdwijnen in de nacht.

Dankzij een bereidwillige medewerker van de Eurotunnel die ons de shuttle van 10.30 liet nemen bereiken we omstreeks 04.00 uur weer onze woonst in de Westelijke Mijnstreek. We kijken nu alweer uit naar een mogelijk volgende trip!

Michel Hennen