Vier bewoners van Vak C reisden op 25 oktober mee met de Belgian Irons naar de Londense derby West Ham United tegen Arsenal. Een verslag van een vermoeiende maar geslaagde trip.
Zondagochtend 06.15 uur, de wintertijd is net ingegaan en ik heb het Oktoberfest van de plaatselijke voetbalclub de avond ervoor overgeslagen. Vandaag staat de trip naar Londen op het programma. Via internet ben ik in aanraking gekomen met de Belgische West Ham fanclub ‘Belgian Irons’. Deze fanclub, die sinds 1997 onder de bezielende leiding staat van voorzitter Guy Buelens, bezoekt elke thuiswedstrijd met een of twee bussen. In de weken voorafgaand aan de reis heb ik Guy’s mailbox overladen met vragen over prijs, vertrektijd, vrije plekken, etc. De man moet wel een ‘claret and blue’ hart hebben, want elke mail werd binnen een paar uur beantwoord. Uiteindelijk staat vast dat we met vier Fortunezen meereizen. Voor mij persoonlijk is het alweer twaalf jaar geleden dat ik Upton Park bezocht. De sympathie voor de Hammers is gebleven en ik kijk dan ook uit naar het weerzien met het knusse stadion.
Na een snelle tankbeurt parkeer ik om 07.30 uur netjes voor de deur van de meereizende broers in Maasmechelen. De vierde reiziger heeft nachtdienst gehad en begint de dag met één uurtje slaap achter de rug. In no-time bereiken we het verzamelpunt, te weten de afrit Kruibeke, net voorbij de ring van Antwerpen. Weer een mooi voorbeeld van hoe het alleen in België kan: instappen op een afrit van de autoweg. We parkeren in een zijstraat waar zich al enkele personen hebben verzameld. Als de bus om negen uur aan komt rijden, stappen zo’n 45 man in de bus. Even verderop worden nog enkele personen ingeladen bij het Universitair Ziekenhuis van Gent waarna de bus vol zit. Een andere bus vertrekt in de buurt van Brugge, waardoor het totaal aantal meereizende Nederlanders en Belgen op 116 komt.
Voordat we verder gaan, is het niet onbelangrijk een ruwe schets te maken van de mensen in onze bus. De groep kan ingedeeld worden in drie subgroepen: één groep van circa tien supporters van Go Ahead Eagles, één vriendengroep van circa vijftien tot twintig man van de zaalvoetbalclub Dynamo Djem en voor de rest kleine groepjes van twee, drie, vier personen. Onze positie in de bus is net achter het midden, direct achter het toilet. Vanaf minuut één beginnen de Eagles, maar in nog grotere mate de mannen van Dynamo Djem met het wegwerken van de voorraad Jupiler. Bij tussenstops en bij de shuttle in Calais ruimt de vriendelijke chauffeur Rudi de emballage en het afval op. Rudi is de vaste chauffeur van de Belgian Irons en doet zijn werk zo te zien met veel plezier.
Geen Chinees aan boord; toch een uur wachten…
Het is inmiddels half twaalf en via Gent, Brugge en Oostende hebben we Calais bereikt. Henk uit Oostende verzoekt iedereen met klem om zich netjes te gedragen bij de douane. Blijkbaar zijn er in het verleden wel eens wat probleempjes geweest die de Belgische Hammers geen goede naam bezorgen. Iedereen gedraagt zich keurig en zonder problemen stappen we in de bussen. Helaas blijkt er met één van de 116 paspoorten een probleem. Het paspoort van betrokkene bleek ooit verloren/gestolen en in het douanesysteem staan nog zijn oude gegevens. Dit, op het oog, kleine probleem zorgt uiteindelijk voor een oponthoud van bijna een uur. Rond één uur plaatselijke tijd rijden we de shuttle op en ook rond één uur Engelse tijd rijden we de M20 op. Volgens Rudi is het een ritje van anderhalf uur tot aan de plek waar we uit de bus worden gelaten. Rudi’s voorspelling blijkt prima te kloppen en om half drie stappen we voor de pub The Miller’s Well de straten van Oost Londen op. De groep valt nu uiteen: een deel blijft bij de pub plakken, een deel gaat iets eten en de rest (waaronder wij) lopen direct richting stadion.
Na een wandeling van een kwartiertje komen we aan op de hoek van de Bobby Moore stand. In de verte zien we onze zitplaatsen voor vandaag.
In de hoek achteraan nemen we vandaag plaats
Na een programmaboekje en het fanzine ‘Over Land and Sea’ te hebben gekocht en een donatie te hebben gedaan aan de Remembrance-charity bezoeken we de fanshop. Onze voorgenomen inkoopplannen worden getemperd door het ietwat tegenvallende aanbod. Uiteindelijk loop ik als enige met wat merchandise de deur uit. Nu is het zaak om onze magen te vullen. Het aanbod hamburgerkramen is uitgebreid. De keus valt op de toepasselijke naam ‘Belly Buster’. Bang als ik ben voor een dolgedraaide maag, kies ik heel behouden voor een broodje met hamburger en Heinz tomatenketchup. Mijn meer avontuurlijk ingestelde reisgenoten schromen niet om kaas en uien toe te laten voegen. De snelle hap valt en doet iedereen gelukkig goed.
Het is inmiddels half vier, over drie kwartier zal de wedstrijd beginnen. Onze zitplaatsen op de tweede ring van de Dr. Martens stand (lange zijde) worden opgezocht en ondanks het feit dat we helemaal in de hoek zitten, blijkt het zicht prima. Naast het zicht op het veld, hebben we ook een goed zicht op het uitvak. Dit zit uiteraard helemaal vol. De Gunners staan niet bepaald bekend om hun fantastische sfeer en dat beeld wordt vandaag weer aardig waargemaakt.
The Bobby Moore stand loopt langzaam vol voor de wedstrijd
Om 16.15 uur Engelse tijd betreden de spelers het veld onder begeleiding van het bekende clublied ‘Forever blowing bubbles’ dat door het hele stadion wordt meegezongen. Wanneer na enkele zinnen het geluid uitgaat en alleen het gezang van 33.000 Hammers te horen is, zorgt dat toch wel even voor een kippenvel moment.
Helaas slaat het enthousiasme van het publiek niet over op de spelers van West Ham. Al na één minuut krijgt Van Persie de kans op 0-1. Zijn hakbal eindigt echter in het zijnet. Twee minuten later is het wederom Van Persie die de openingstreffer op zijn voet heeft. Dit keer staat keeper Robert Green in de weg. Het wordt me al snel duidelijk dat West Ham een hele lastige middag tegemoet gaat. Arsenal spant zich niet eens vol in, maar er gaat een constante dreiging van de Gunners uit. Ondanks het feit dat mijn voorkeur bij West Ham ligt, is het mooi om te zien hoe gemakkelijk Arsenal voetbalt. Strakke passes, altijd een vrije man, technisch zeer begaafde spelers: het zit er allemaal in. De 0-1 laat dan ook niet lang op zich wachten. Na iets meer dan een kwartier spelen wordt een voorzet vanaf rechts door keeper Green en verdediger Tomkins verkeerd ingeschat. De twee rennen tegen elkaar aan waardoor de bal in de voeten van Van Persie valt, die de bal moeiteloos in het lege doel tikt.
Het is na ruim een half uur spelen Carlton Cole die de eerste kans voor West Ham laat aantekenen. Hij kopt een hoge voorzet op goal, maar blijft tevens geblesseerd liggen. Daar alle aanvallende inspanningen van de lange, sterke spits moeten komen, breekt er kort enige paniek uit. Gelukkig kan Cole het spel na een korte behandeling hervatten. West Ham blijft echter machteloos en in de 36e minuut komt de onvermijdelijke 0-2 op het scorebord. Bij een hoekschop van Van Persie grijpen Tomkins, Ilunga en Green niet kordaat in. Gallas kan zo vrijwel ongehinderd de bal in het doel koppen. ‘Wedstrijd gespeeld, op naar een afstraffing’ is mijn eerste gedachte. De rust wordt bereikt met de 0-2 op het scorebord.
Omdat de Belly Buster onze maag aardig heeft gevuld, slaan we de pauze-hap vandaag over. Bovendien eet mijn buurman een echte Engelse pie die bij een van de laatste happen uit elkaar valt op zijn broek en de stoel voor hem. De aanblik van deze substantie doet mij niet naar de catering sprinten, integendeel zelfs. Met mijn Vak C-collega’s bespreek ik kort de eerste helft, maar met name het gedrag van een Pakistaanse jongeman die twee rijen voor ons zit. De jongeman, duidelijk niet 100% in orde, gaat als een vakkundig acteur tekeer bij elke actie op het veld en wordt door een Belgische busganger hierbij ook nog wat opgejut. Zijn liefde voor de Hammers blijkt even later erg bekoeld te zijn.
Wanneer de spelers het veld opkomen, begint de jonge Paki tot ieders verbazing ineens voor Arsenal te juichen. Gianfranco Zola’s speech is blijkbaar goed aangekomen. West Ham bijt in de tweede helft meer van zich af, speelt verzorgder en zet Arsenal eerder vast. Om zijn aanvallende intenties kracht bij te zetten, brengt Zola in de loop van de wedstrijd de Italiaan Alessandro Diamanti en jeugdspeler Zavon Hines in. Het verbeterde spel leidt in de 73e minuut tot de aansluittreffer. Een vrije trap van Diamanti op circa twintig meter van het doel, wordt door Arsenal-goalie Mannone slecht verwerkt waarna Cole al koppend de 1-2 kan binnenknikken. Deze treffer brengt het West Ham-gevoel weer enigszins terug bij de Paki en luidt het begin van twintig prachtige slotminuten in. Enkele minuten na de treffer claimt Scott Parker een strafschop voor West Ham. Tot zijn woede wordt deze niet toegekend. Uit frustratie pakt Parker een minuut later een onnodige gele kaart bij de zijlijn. Tien minuten voor het eindsignaal legt referee Foy de bal dan toch op de stip. Cole wordt lichtjes aangetikt door Song. Diamanti verzilvert de penalty zonder problemen. Het thuispubliek gaat goed tekeer en treitert de Arsenal-fans met de song ‘Two nil and you fucked it up’. De Paki-Hammer is weer volledig bij zijn positieven en kan zijn geluk niet meer op.
Vijf minuten later is het einde oefening voor Parker wanneer hij in een duel op de grond de bal tegen zijn hand krijgt. West Ham zal met tien man het punt veilig moeten stellen. Beide teams maken in de slotminuten nog aanspraak op de overwinning. Eerst is het Cole die door een prachtige pass van Diamanti richting Arsenal-doel wordt gestuurd. Helaas ontbreekt hem de kracht om succesvol af te ronden. Vervolgens is het Van Persie die een voorzet op vijf meter van het doel tegen keeper Green aankopt. Na vier minuten blessuretijd vindt Foy het mooi geweest en fluit voor het eind. Het thuispubliek is dik tevreden met het (drie kwartier eerder) onverwachte punt. Arsenal verliest twee belangrijke punten in de strijd om de titel.
De Boleyn-ground bleek vandaag een onneembare vesting voor The Gunners
Het stadion loopt na de wedstrijd gecontroleerd leeg waarna we ons richting bussen begeven. Na een stevige wandeling bereiken we mooi op tijd de broodjeszaak Subway alwaar we een hapje voor de terugreis inslaan. De bussen staan al gereed en om enkele minuten na zeven (Engelse tijd) vertrekken de bussen richting shuttle. Niks vreemds zou je denken, ware het niet dat er in onze bus circa tien leden van Dynamo Djem ontbreken. De chauffeur geeft gas, maar wordt blijkbaar na een kilometer of twee toch op andere gedachten gebracht. We rijden terug en pikken de verstekelingen alsnog op. Enige onduidelijkheid over de vertrektijd (één uur na de officiële eindtijd van de wedstrijd of één uur na affluiten?) bleek de boosdoener. Gelukkig hoeven we niemand in het redelijk louche Oost Londen achter te laten en beginnen we aan de terugreis.
De verwachting dat de terugreis een stuk rustiger zal verlopen dan de heenreis (iedereen zal toch wel langzaamaan vermoeid raken en morgen moeten werken?), blijkt al snel een grote misvatting. De muziek gaat weer vol open en de Jupilers zijn niet aan te slepen. De Eagles-fans zakken qua drankgebruik nu wat in, waardoor de dagzege royaal naar Dynamo Djem gaat. Ik vraag me af waar ze al die liters bier laten en of er nog niemand ziek begint te worden. Wanneer enkele seconden later de volgende krat bier wordt aangesleept, heb ik een duidelijk antwoord op mijn vragen. Tegen negen uur bereiken we de shuttle, die ons gelukkig vlotjes naar het vasteland vervoert.
Zelfs de tickets waren perfect geregeld door Mister Guy Buelens!
In Calais volgt een korte rook- en plaspauze waarna we verder koersen richting Gent en Kruibeke, een rit van in totaal zo’n tweeënhalf uur. De vermoeidheid is bij de aanwezige Fortunezen nu volledig toegeslagen. Iets wat overduidelijk niet gezegd kan worden van de Belgische zaalvoetballers. Wanneer de fantastische platen ‘Frisco in den disco’, ‘Jupiler’ en ‘Meisje in de sauna’ door de boxen gallen, gaat men volledig uit zijn dak. Ondanks onze vermoeidheid, zorgt het toch voor een grote glimlach op onze gezichten. Om half twee zet de vriendelijke Rudi ons veilig in Kruibeke af, waarna we overstappen in onze eigen auto. De chauffeur rijdt goed door, de reden hiervoor is met name het feit dat het broodje Subway hem behoorlijk dwars zit en hij graag z.s.m. het toilet van zijn ouderlijk huis wil bezoeken. In Maasmechelen start ik de moter voor de slotetappe van vandaag, die gelukkig slechts een kwartiertje in beslag zal nemen. Om klokslag half drie stap ik vermoeid, maar zeer voldaan in mijn bed.
RvL
