Het heersende winterweer heeft het programma dusdanig in de war geschopt dat voetballen er voor Fortuna al weken niet meer inzit. In Engeland is dat doorgaans anders. Ondanks dat we verleden jaar werden geconfronteerd met hevig winterweer (en met twee P-P’s) besloot de SV Nao Veure gewoon weer een trip te organiseren naar Engeland. Gezien de passagierslijst van de bus wist iedereen vooraf al dat het een memorabele trip zou worden…


Het is maandagavond en ik kijk vanaf mijn bank naar de hoogtepunten van het TV-programma Voetbal International. Normaal kan ik hier wel eens om glimlachen, maar deze keer een tikkeltje minder. Immers, over een paar uur staat de taxi voor de deur die Guido, Ralf en mij naar de Trendwork Arena zal brengen. Dat is namelijk het vertrekpunt van de jaarlijkse Engeland-reis van de SV Nao Veure. En het woord ‘jaarlijks’ is inmiddels wel op zijn plaats. Het wordt alweer de derde trip die wordt georganiseerd en de tweede waaraan ikzelf zal deelnemen. De organisatie is altijd tip-top, dus daarover geen zorgen. Desondanks weer een spannend moment!

Wel wat zorgen als we naar boven kijken. Het is namelijk grijs, koud en uit het wolkendek is al heel wat sneeuw gevallen. De afgelopen dagen was het weer eerder kalm en dat geldt ook voor Engeland. Vermoedelijk heeft de BBC de laatste dagen behoorlijk hoge kijkcijfers gescoord in de Westelijke Mijnstreek (en één adres in het verre oosten) en iedereen is inmiddels al stiekem van weervrouw Elizabeth Saary gaan houden. De temperatuur schommelt zo tussen de 0 en 10 graden en dat is perfect voetbalweer.

Als we rond 00.30 uur arriveren bij het supportershome is bijna iedereen al present. Zowat iedereen is zich al aan het warmdrinken, al is die term een beetje misplaatst. En worden namelijk betrekkelijk weinig warme dranken genuttigd. Niet veel later arriveert de bus en worden we herenigd met een oude bekende: buschauffeur Eddy. Nog altijd in dienst bij onze vaste busmaatschappij, maar tussendoor geen enkele rit met ons gemaakt. Wellicht is éénmaal, hoogstens tweemaal per jaar voldoende voor hem. We weten nu wel al dat we in goede handen zijn, want Eddy is een prima chauffeur!

Als iedereen een plaatsje heeft gevonden verlaat de bus langzaamaan de Westelijke Mijnstreek. Het blijft vreemd om in Urmond linksaf te slaan, richting het zuiden. Nou ja, ‘zuiden’, na een paar honderd meter slaat Eddy al rechtsaf, richting grensovergang.

Achterin de bus heeft iemand aan de volumeknop gedraaid, maar die staat Jeroen blijkbaar niet hard genoeg. We krijgen te maken met ogenschijnlijk slecht nieuws, want er vliegen een tiental Duitse bommenwerpers door de lucht en die hebben doorgaans snode plannen. Tevens zijn enkele buspassagiers niet zo blij met het feit dat de door Jeroen gerolde gehaktballen nog in Christians koelkast staan.

Er valt ook leuk nieuws te noteren. Zo is werkelijk iedereen lyrisch over de presidentiële trainingsbroek van Marc en is Eddy bereid te stoppen ter hoogte van Groot Bijgaarden omdat we door de eerste biervoorraad heen zijn. Als klap op de vuurpijl heeft Bart (al dan niet per ongeluk) het toilet geledigd, zodat niemand zich meer hoeft in te houden op het toilet. Doordat we al voorbij Brussel zijn gereden en Gent voor ons opdoemt ligt al een groot aantal van de 317 kilometers naar de Kanaaltunnel achter ons.

Het leuke van het reizen met mensen die niet kijken op een pintje meer of minder is dat ze je allerlei wetenswaardigheden aan de hand doen. En dat kunnen soms best wel persoonlijke dingen zijn. Al kunnen dat ook zaken zijn waarvan je schrikt als je ze een eerste keer ziet. Gelukkig schrik ik niet meer zo gauw, het voordeel als je meer jaren achter dan voor je hebt.

Nadat we zonder veel problemen de grens met Engeland passeren rijdt Eddy de bus in de Shuttle. Het duurt ongeveer een uur en dan kunnen we ons weer laven aan wat frisse lucht. Na een korte stop bij een tankstation gaat de bus verder, richting hotel. Reisjes met de Belgian Irons hebben ons geleerd dat het vanaf Dover nog ongeveer één uur en drie kwartier is richting de Boleyn Ground, maar omdat ons hotel dichtbij de autosnelweg ligt, bereiken we na ongeveer 80 minuten ons hotel.

Iedereen is behoorlijk toe aan nachtrust en wat lichamelijke verzorging en kijkt reikhalzend uit naar het moment dat we onze kamer betreden. Helaas zal dat pas over een uur of zes zijn… Het is een goed idee om gewoon stante pede een kamer te nemen, al kost een kamer £ 285. Niet misselijk dus. Het is aan Chris’ overredingskracht te danken dat we tòch mogen inchecken op dit vroege tijdstip. Het had allemaal wat sneller gekund als we zelf onze kamerindeling op orde hadden gehad, maar als dat de enige smet op onze reis is, dan is iedereen dik tevreden.

Mijn vaste room mate Guido checkt netjes voor me in en niet veel later stap ik in een razendsnelle lift die me naar de zesde etage brengt. In een ooghoek zie ik Jeroen nog door de lobby rondhuppelen met een doosje vochtig toiletpapier in zijn handen. Hij heeft zojuist van de (hoge) nood en deugd gemaakt.

Onze hotelkamer blijkt slechts over één bed te beschikken, al maakt het feit dat het een tweepersoonsbed betreft veel goed. Het is niet anders. Niet dat ik me zorgen maak over nachtelijke bedescapades van of (erger) met Guido, nee, het is vooral zijn urenlange gesnurk dat me enigszins tegen de borst stuit. Laat het vinden van een middel dat snurken tegengaat de uitdaging voor de wetenschap zijn voor 2011. Voor de rest is het hotel prima, buiten het feit gerekend dat het in de London Docklands ligt, pal naast London City Airport. Het is te hopen dat daar een squadron van de RAF klaarstaat voor het geval er weer German bombers aankomen.


Deze hotelkolos dient voor één dag als uitvalsbasis

Terwijl Guido een douche neemt, trakteer ik mezelf op een power nap van acht minuten. Dat geeft me weer voldoende energie om af te zakken richting eetzaal. Daar gaan we gebruik maken van een full English breakfast. Iedereen zit quasi fris te eten als een lijkbleke Jeroen komt binnenstappen. Heeft hij met het vochtig toiletpapier ook de kleur van zijn gezicht gehaald?

Wilma schuit als één van de laatste aan (en ze is samen met Maurice a.k.a. ‘Sjnoefel’ één van de meest frisse) en sneert een beetje naar de rest dat er op haar niet is gewacht. Dit schiet Fanta Frank in het verkeerde keelgat en verdedigt Huub door middel van een scherpe opmerking. En zo hoort het ook. Op de één of andere manier komt de rest niet meer bij van dit alles, al is me nog immer niet duidelijk waarom.

Na het welgekomen ontbijt nog een laatste keer opfrissen en dan kunnen we koers zetten richting centrum. Vanaf het station Custom House for ExCel rijden we met de bovengrondse naar Bank. Van daaruit brengt de Central Line ons naar Oxford Circus. Het is nu aan eenieder om zelf enkele uren in London door te brengen. Aangezien London qua drukte vergelijkbaar is met de Sittardse markt mag dat geen probleem zijn.

Samen met Ralf en Guido besluit ik wat te gaan winkelen en als afsluiting in een pub te gaan zitten. We kiezen voor St. James Tavern, Great Windmill Street, vlakbij metrostation Piccadilly Circus. Na het slurpen aan een paar Stella’s en een glaasje prik nemen we afscheid van elkaar. Ralf vertrekt alvast via Oxford Circus naar West Ham United, Guido en ik hebben een meet-and-greet met Harry, nabij London Bridge.

Om daar te geraken is geen sinecure. Vanaf Piccadilly Circus nemen we de Piccadilly Line richting Holborn, dan de Central Line richting Bank en vervolgens de Northern Line richting London Bridge. Een klein half uur verder staan we dan ook in het stadsdeel Southwark en mogen we gaan uitzien naar pub The Market Porter.

Nadat we eerst onze afkeur hebben uitgesproken over de toegangsprijzen van de London Dungeon besluit Guido Harry maar eens even te bellen. En dan blijkt dat de pub gelegen is in een zijstraat van Borough High Street, recht tegenover Borough Market.

Op deze plek is het dagelijks markt en kun je verse groente en vers fruit kopen. Het wordt ook beschouwd als de oudste markt van London. Ja, en waar veel mensen komen, moet ook dorst gelest worden. Vandaar de aanwezigheid van de pub. We staan dus ontegenzeggelijk op een historische plek in een oud deel van London.


In The Market Porter was het erg gezellig en vol met Everton-supporters

Eenmaal binnen kletsen we bij met de andere aanwezigen die we nu al een klein beetje hebben leren kennen. Zo complimenteert Phil ons met het feit dat we kaarten hebben voor de wedstrijd Nottingham Forest – Derby County, al gaat die eer natuurlijk naar de organisatoren van de trip, Marc en Chris.

Natuurlijk wordt er het meeste gespeculeerd over de wedstrijd van vanmiddag: West Ham United – Everton. Die moeten beide teams eigenlijk winnen om wat ademruimte te krijgen. West Ham strijdt tegen degradatie en Everton heeft nog hoop op een Europees ticket. Maar als beide aan hun doelstelling willen voldoen zal er nog heel wat water door de Thames vloeien.

Omstreeks 16.00 uur is het tijd om de metro te gaan nemen richting de Boleyn Ground en vanuit London Borough lopen we richting London Bridge, welke we ook keurig oversteken. Vanaf de London Bridge zie ik aan mijn rechterzijde de Tower Bridge en recht voor mij het vreemde gebouw dat ik steevast typeer als ‘de glazen Kinder-surprise’. Dat laatste is het in geen geval; het betreft een kantoor van de Schweizerische Rückversicherungs-Gesellschaft AG, een Zwitserse verzekeringsgigant. Prachtige architectuur.

Aan de andere kant van de Thames dalen we af naar de metro. Vanaf station Monument is het nog een kleine 45 minuten naar halte Upton Park. Ondanks dat het ook vandaag Bank Holiday is in Engeland, puilt de metro uit. Hoe dichter we East Ham naderen, des te drukker het wordt. Inderdaad, in Engeland leeft iedereen voor het voetbal. Eenmaal uitgestapt is het een drukte van belang. De straat vanaf Upton Park tot aan de Boleyn Ground wordt bevolkt door één grote mensenmassa.

Na een paar honderd meter verlaten we Green Street en via Tudor Road en een klein steegje komen we uit op Priory Road alwaar de ingang van het uitvak ligt. Daar nemen we nog afscheid van Harry en wensen hem veel geluk en voorspoed toe tijdens zijn trektocht door India. De komende maanden zal hij in Azië verblijven.

Guido en ik gaan op zoek naar een programmaboekje en een Olas en we hebben al snel beet. Bij de ingang van het uitvak lopen ook enkele mensen met Fellaini-pruiken op hun hoofd en zij lijken wel Nederlands te spreken. Als we in het uitvak aankomen gaan we toch eens op onderzoek uit en het blijken vrienden en kennissen van Marouane zelf te zijn. Via hem zijn ook de kaarten geregeld. De vriendengroep uit de omgeving van Aalst komt over voor één wedstrijd en zal morgen weer huiswaarts keren. Pa Fellaini is ook present, maar een overdosis pintjes heeft zijn tol inmiddels geëist.

Inmiddels is ons ook duidelijk dat we over prima plaatsen beschikken. Vanaf rij A valt alles goed te overzien en kunnen we de spelers bijna aanraken. Zo zien we dat manager David Moyes geen echte spits opstelt vandaag. Middenvelder Tim Cahill zal als diepe spits fungeren en dat heeft alleszins niet mijn voorkeur. Hij is meer een man die vanuit de tweede lijn scoort, al is deze positie niet vreemd voor hem. West Ham zet daar wel heel wat aanvallers tegenover, al zal aan Everton-zijde niemand wakkerliggen van Luis Boa Morte.


Dichterbij dan dit zijn we nog nooit geweest

Als de spelers al een tijdje in de kleedkamer zitten en de tune van ‘I’m forever blowing bubbles’ wordt gestart gaat het hele stadion er eens goed voor zitten. Vooral het begin van elke match vind ik fascinerend. Telkens gaat er een siddering door het stadion als de scheidsrechter op zijn fluit blaast. Zo ook vandaag. 33.422 fans schreeuwen hun longen leeg vanaf het moment dat de wedstrijd begint tot aan het eerste duel. Dat zijn vaak maar een tiental tellen, maar voor mij steeds weer één van de mooiste van de hele avond.


Sylvain Distin steekt Tim Howard nog even gauw een hart onder de riem

Everton begint erg goed aan de wedstrijd. Eigenlijk wel verrassend, want tot dusver heeft Guido Everton buitenshuis nog nooit zien winnen. West Ham komt de eerste minuten niet van de eigen helft af en onder aanvoering van Fellaini proberen ‘The Toffees’ meteen iets te forceren. Het meest dichtbij komt Sylvain Distin. Na een afgeweken corner wordt de bal terug in het spel gebracht door Seamus Coleman en belandt in de voeten van de full back. Hij schiet op doel en de bal verdwijnt rakelings langs de paal.

Door de afwezigheid van mijn persoonlijke favoriet, Phil Jagielka, speelt Tony Hibbert centraal in de verdediging. Hibbo is een onopvallende verschijning, zou zomaar iedereen zijn buurman kunnen zijn, is wars van sterallures, maar staat verdedigend wel zijn mannetje. Als Herita Ilunga een diepe bal verstuurt richting Frederic Piquionne komt het beest dan ook in hem los en glijdt de Fransman met een snoeiharde tackle van de bal. Het uitvak gaat uit haar dak!

Hoe zuur is het dan ook als de bal na een klein kwartier door Hibbert in eigen doel wordt gewerkt. Een kopbal van James Tomkins wordt maar half weggewerkt en de bal blijft wat hangen. Radoslav Kovac probeert met een omhaal te scoren maar slaagt daar nauwelijks in. Juist door de deviatie die Hibbert aan de bal meegeeft is Tim Howard kansloos: 1-0.


Zojuist hebben ‘The Hammers’ de leiding genomen

Voor Everton het sein om de bakens te verzetten. Vooral aan de rechterkant ligt veel ruimte, want Ilunga komt tot niet veel meer dan achter Coleman aanrennen. Uit een corner komt Everton tot een tweede goede mogelijkheid, maar Distin schiet te gehaast over.

Aan de andere kant wordt West Ham ook een paar keer gevaarlijk. Vreemd genoeg zit ook de linksback aan de andere zijde, Leighton Baines, niet goed in de wedstrijd. Freddie Sears is hem soms te snel af en ook met Victor Obinna heeft de Merseysider problemen. Als het echt heet wordt is er altijd Howard nog die kan ingrijpen,. Hij heeft echter enorm veel geluk als hij een diepe bal volledig verkeerd taxeert maar wordt gered door scheidsrechter Howard Webb.

Net als West Ham probeert Everton wat meer vast te zetten slaan ‘The Toffees’ toe. Een counter belandt via Arteta bij Cahill en hij ziet Coleman vrijstaan bij de tweede paal. De jonge Ier kan deze bal niet meer missen en schuift deze onder Robert Green door: 1-1.

Ondanks dat beide teams nog een paar keer aanzetten blijft deze stand tot aan de rust gehandhaafd. Wat we zien is zeker niet oogstrelend, maar als je zo dicht op het veld zit, maak je pas echt mee hoe hoog het tempo wel niet ligt. Het valt niet mee om je in dit geweld staande te houden en daarvan hebben beide teams last.

In de rust wordt wat nagekaart over de eerste helft en maken we ons op voor hopelijk 45 minuten stormloop op het doel van Green. Omdat we zo dicht op het veld zitten zou het natuurlijk ontzettend mooi zijn als juist aan deze zijde zou worden gescoord en dat de treffer wordt gevierd met de supporters.

Zo ver is het nog lang niet, want niet elke Evertonian heeft zijn vizier op scherp staan. In een poging de 1-2 aan te tekenen schiet Steven Pienaar de bal alvast in de tribune, hetgeen met luid gejoel wordt ontvangen door de West Ham supporters één etage boven ons.

Het veldspel is best aardig, maar het resulteert niet in kansen. Verder dan wat schoten uit de tweede lijn komen beide teams niet. Voor David Moyes het teken om middenvelder Jack Rodwell te wisselen voor aanvaller Ayegbeni Yakubu. Het ‘Feed the Yak and he will score’ galmt door het uitvak. Plots heeft iedereen er weer vertrouwen in dat het goed gaat komen, deze match.

Doordat Everton meer op de aanval gaat spelen, krijgen ‘The Hammers’ meer en meer ruimte. Eén keer wordt hiervan bijna geprofiteerd als Sears de ingevallen Carlton Cole bereikt. Zijn schot is echter niet hard en evenmin precies genoeg. Het blijft 1-1.

Het vele middenveldspel zorgt ervoor dat er nauwelijks iets voor het doel valt te beleven. Voor de mensen in het uitvak een reden om Green eens te vragen naar zijn belevenissen tijdens het WK in Zuid-Afrika. Green heeft vast alles gehoord, maar reageert nauwelijks en kijkt het uitvak eens stoïcijns aan. Duidelijk niet de reactie waarop werd gehoopt, maar wel begrijpelijk. Sterker nog; Green ranselt nog knap een kopbal van Fellaini uit zijn doel. Die bal werd al bijna geteld.


Everton dringt behoorlijk aan, maar scoort niet

Bij een volgende aanval bereikt Pienaar Baines aan de linkerflank. Diens voorzet wordt door Cahill teruggekopt op The Yak en de Afrikaanse smulpaap vuurt middels een omhaal de bal op Green af. Op dat moment staat Cahill buitenspel. Dat de bal vervolgens voor de voeten van de Australiër caramboleert, hij Tomkins aftroeft en de bal in het doel schiet, doet er feitelijk niet meer toe. Vreselijk jammer, maar wel een correcte beslissing van de ref.

Om nog wat meer stootkracht te verkrijgen laat Moyes Jermaine Beckford invallen, maar dit haalt niet veel uit. In de vijf minuten extra speeltijd schiet de uitblinker aan West Ham zijde Scott Parker nog een vrije trap over de achterlijn en dat is het dan. Niet veel later blaast Webb af en kan iedereen naar huis. West Ham mag tevreden zijn met het punt, al had er meer ingezeten. Hetzelfde geldt ook voor Everton. Sinds ons bezoek aan de wedstrijd Aston Villa – Everton hadden ‘The Toffees’ niet meer verloren in uitwedstrijden en die reeks wordt nog wat verlengd.


The Boleyn Ground blijft een erg leuke ground

Na enkele minuten mogen we de Boleyn Ground verlaten en zoeken we ons reisgezelschap weer op. Via dezelfde weg als we zijn gearriveerd dienen we East Ham weer te verlaten, maar aan Green Street slaan we toch rechtsaf. De afspraak is te hergroeperen bij de fanshop en hieraan houdt iedereen zich. Terugreizen via de metro is geen optie en niet veel later zitten we in een taxi. De bestuurder van dienst is Mark Philips. Hij is academy coach bij West Ham van de min 13-jarigen. Wat volgt is een geanimeerd gesprek over het Nederlandse voetbal, onze voorliefde voor het Britse voetbal en de kansen van ‘The Hammers’ op het bereiken van de finale van de Carling Cup. In de halve finale zal Birmingham City de tegenstander zijn. Guido mag overigens aan het gesprek niet deelnemen, aangezien hij supportert voor Everton.

Na een klein half uur bereiken we ons hotel nabij London City Airport. Na het doen van de boodschappen bij de plaatselijke bar is het tijd om de inwendige maag wat te versterken. Samen met Chris, Marc, Guido en Jules hijs ik me aan een bar en laat me mijn portie fish and chips smaken. Het glaasje cola smaakt eenieder iets minder, aangezien daarvoor de ondemocratische prijs van £3,30 mag worden neergeteld. Maar ach, een vakantie kost nu eenmaal geld; wie maalt daar verder om?

Een opiniepeiling onder de aanwezigen leert ons dat vooral bij Jeroen, Ralf, Bart en Sjnoefel de animo groot is om nog even Match of the Day te bekijken op de hotelkamer. Pinten pakken hoort er nu eenmaal bij en zo vaak kom je niet in Engeland. Omdat er morgen wederom een enerverende dag gepland staat, besluiten Guido en ik de ogen te sluiten en een rustpauze in te lassen, voor zover mogelijk.

Morgen naar Nottingham. Voor ons de tweede maal in een tijdsbestek van vier maanden. Bring it on!

Michel Hennen