‘We are down to business now’. Met deze woorden begint West Ham United-manager Avram Grant zijn openingsrede in het programmaboekje dat werd uitgegeven ter ere van de thuiswedstrijd tegen Birmingham City. En inderdaad, West Ham is er klaar voor. Maar vooralsnog niet om in de Premier League te blijven. Verder roemt Grant de ‘never-say-die spirit’ , maar hij had beter een stukje vernuftigheid aan zijn elftal kunnen toevoegen…


De voorbereidingen op de trip naar West Ham United starten als Guido me in het fraai gerenoveerde supportershome, pal na de wedstrijd tegen FC Zwolle, sommeert om zondag in alle vroegte langs Jeroens woonst te rijden. Immers, tijdens een lange busreis moeten mensen zoveel als mogelijk in de gelegenheid worden gesteld een pintje te kunnen drinken. Met andere woorden: ik mag bobben. Geen enkel probleem natuurlijk. Indien de bierproducenten hun hoop op mij hebben gevestigd voorspel ik hen een inktzwarte toekomst.

En aldus schrik ik zondagnacht in alle vroegte wakker en hijs me uit mijn bed. Ik strek mijn muurvast zittende enkel een beetje en daal zachtjes af naar mijn woonkamer. Ik draai de verwarming richting de 19 graden Celsius en keer terug naar mijn slaapkamer. Mijn dagelijkse portie ochtendgymnastiek zit erop.

Na een korte douchebeurt schiet ik in een broek, trek een pull aan en hamster mijn spullen bij elkaar. Na een klein ontbijt start ik mijn auto en stuur deze door de verlaten straten van een klein plaatsje, ergens in de Westelijke Mijnstreek.

Nadat ik Ralf heb opgehaald, gaat het richting Jeroen. Daar aangekomen lijkt het erop dat hij nog in zijn boxer door de huiskamer rent, op zoek naar zijn telefoon. En warempel; niet veel later hoor ik vanuit mijn kofferbak een Nokia-deuntje. Hij komt eraan. Na een korte rit passeren we zonder al te veel problemen de grens met België en maak ik me op voor alweer mijn derde tussenstop.

Daar aangekomen horen we, naast het geblaf van een trio kleine hondjes ook het gesnurk van een duo Carnavalisten in hart en nieren. Zij zijn waarschijnlijk juist thuisgekomen na een geweldige Herenztting te hebben beleefd. Wij gaan hopelijk ook een geweldige dag tegemoet. Of spreken we tegenwoordig alleen nog maar van ‘unieke’ dagen?

Vanuit een Belgische grensplaats trekken we ons op gang richting Kruibeke. Daar, bij de afrit van de E17, zal rond 06.15 uur de bus van de Belgian Irons vertrekken voor de reis naar de Boleyn Ground, de thuishaven van West Ham United. Als we even voor 06.00 uur ter plekke zijn, zien we dat zich aan de kant van de weg al een twintigtal personen hebben gegroepeerd. En dat zijn ongetwijfeld ‘Hammers’.

Tijdens de minuten die volgen worden druppelsgewijs nog wat mensen gedropt en zien we rond het afgesproken tijdstip een enorme bus stoppen. De witte dubbeldekker stopt en de deuren zwieren open. Nadat we zijn verwelkomd door Rudy en ‘Noenckel’ (in mijn vorige verslag ben ik abusievelijk de ‘c’ vergeten) nemen we onze plaatsen in. En dat zijn bijna Koninklijke plaatsen! We zitten links vooraan, juist achter ‘Noenckel’. Tussen mijn overbuurmannen en mij in is een tafel bevestigd. Ideaal! Na een paar minuten halt te hebben gehouden trek de kolos zich op gang, verder de E17 af.

Volgende halte is het welbekende UZ Gent. Ook daar stappen nog enkele ‘Hammers’ in. We zijn compleet, op twee personen na. Zij zullen in het West-Vlaamse Gistel opstappen. Voor Rudy toch al het sein om iedereen even toe te spreken. In zijn welkomstwoord moedigt hij iedereen aan vooral gebruik te maken van de zogenaamde ‘zuipkaart’. Ondanks dat losse consumpties al worden aangeboden tegen democratische prijzen, biedt de ‘zuipkaart’ nòg meer voordeel. Ik lieg als ik zou zeggen dat hier weinig animo voor is. Aan de overzijde van het gangpad staan al enkele geopende flesjes Jupiler op tafel en ook achter ons heeft men al kurken laten knallen. De sfeer zit er meteen al goed in.

Schuin achter mij heeft de mijnheer die ik alleen ken onder de bijnaam ‘Bierkönig’. Naast hem heeft een schalkse dertiger postgevat. Na een inventarisatie van mijn medepassagiers op de benedenetage rijden we de autostrade in Gistel al af. Daar stappen passagier 78 en 79 op. Samen met de twee chauffeurs reizen vandaag dus 81 mensen af naar Oost-London voor de match West Ham United – Birmingham City.

Vanuit Gistel is het niet zo heel lang meer naar de kanaaltunnel. Eigenlijk verbaas ik me telkenmale weer hoe zeer ik tegen de urenlange busreis opkijk en hoe vlotjes de reis vervolgens verloopt. Ligt natuurlijk ook aan het gezelschap, want dat is steevast gemêleerd en aldus hangt er altijd een mooie ambiance in de bus. Deze keer weer een hoop nieuwe gezichten. Wel jammer dat de ‘El Presidente’ van de Belgian Irons, Mr. Guy Buelens, niet van de partij is. Deze mijnheer stond verleden keer garant voor enkele muzikale hoogstandjes.

Ondertussen spreken we de plannen door voor een Fortuna-versie van het populaire programma ‘All you need is love’. Wie deze kijkcijferbom gaat presenteren laten we nog even in het midden, maar we hebben wel al scherp wie er gaan deelnemen, wie absoluut niet en er worden al enkele koppels samengesteld. De tijd zal het uiteindelijk leren, maar de babyboom is bij Fortuna nog niet ten einde.

Aan de andere kant van het Kanaal wordt een plaspauze ingelast. Iedereen wordt de gelegenheid geboden om in het aanpalende tankstation iets te kopen tegen wel zeer ondemocratische prijzen. Verleden keer werden mensen die met een briefje van € 100 zwaaiden afgescheept met slechts £ 60…

Bananen zijn echter spotgoedkoop en omdat ik sinds de thuiswedstrijd tegen Cambuur geen banaan meer in mijn handen heb gehad, besluit ik voor het gele fruit te kiezen. Verandering van spijs doet eenmaal smaken. Deze keer geen chips-hunters aan boord waardoor de zakjes Walkers onaangeroerd in het schap blijven liggen.

Na een half uurtje claxonneert Rudy tweemaal en spoedt iedereen zich naar de bus. De laatste etappe naar de Boleyn Ground wordt ingezet. Tussen de Eurotunnel en East Ham amuseert de benedenetage zich met een mevrouw, rijdend in een groene MG, die afwisselend gas geeft en met haar gsm speelt. Wij halen haar in en zij op haar beurt ons ook meermaals.

Mijn overbuurman Jeroen zeurt me ondertussen de oren van mijn hoofd door om de minuut te vragen hoe lang de reis nog duurt. De flesjes Jupiler hebben klaarblijkelijk hun weg naar beneden gevonden en Jeroens blaas gevuld. Als we door de Londonse Docklands rijden wordt het hem te veel en stormt richting toilet. Eind goed al goed.

Enigszins moe, maar nu al voldaan stappen we af ter hoogte van pub The Miller’s Well. Rudy heeft ons een instructie gegeven inzake het reilen en zeilen in East Ham en dat moet volstaan om tot bij de Boleyn Ground te geraken.


Halteplaats voor de Belgian Irons

In The Miller’s Well is het, gezien het vroege uur, nog akelig rustig. Achterin de pub is een mooie tafel vrij en tijd om te gaan genieten van een stevige pint. Gelukkig heeft men hier Foster’s en dat gaat er bij de helft van ons gezelschap in als koek. Inmiddels verschijnt er ook de nodige kit in de pub vanwege de aanwezigheid van een gezin, gekleed in het tenue van Birmingham City. Voor beide teams is het vandaag al de vierde maal dat ze tegenover elkaar staan en dat geldt voor de fans evenzo. Tijdens hun laatste ontmoeting (West Ham werd destijds uitgeschakeld in de halve finale van de Carling Cup) vonden na afloop enkele onregelmatigheden plaats. Een teken om vandaag de boel extra scherp in de gaten te houden.


Come on you Irons!

Na enige tijd verlaten we het etablissement, slaan rechtsaf en zetten koers richting stadion. Het is een kwestie van Barking Road af te lopen vooraleer het stadion aan de rechterzijde opdoemt. Ondertussen passeren we een klein casino, een kienzaal en enkele West Ham pubs die we supporters van andere clubs niet aanraden.

Als we bij het stadion aankomen splitsen we ons op. Ralf gaat in de West Ham United Supporters Club wat vocht aflaten. Wij gaan ons een Belly Buster laten smaken. Feitelijk dienen hierbij Goodyear-jassen te worden aangetrokken, maar de kwaliteit kennende is dat nergens voor nodig. Voor £ 2,50 komen we in het bezit van een Belly Buster en deze wordt met veel smaak, uien en saus verorberd. Natuurlijk wel raar, dat een product zo sterk kan zijn dat het de naam van haar fabrikant of verkoper aanneemt. Immers, als de term ‘Pritt-stift’ of ‘TomTom’ valt, weet iedereen prompt waarover het gaat, terwijl het best eenzelfde product van een andere fabrikant kan betreffen. Hoe dan ook, kom je een keer bij West Ham, aarzel dan niet om een Belly Buster te kopen.


Hier kochten we een niet te versmaden Belly Buster

Na een bezoekje aan de fanshop en de parking (waar het een komen van vergane glorie is) is het tijd om onze stek in de Sir Trevor Brooking Stand Upper te gaan opzoeken. De Belgian Irons beschikken over een aantal seizoenskaarten en deze bieden een prima uitzicht op het speelveld. De Boleyn Ground blijft een prachtig stadion, ook al zou het mooier zijn als de kleine tribune aan de lange zijde zou worden vervangen door een in dezelfde stijl als de andere drie.


I’m forever blowing bubbles…

Rond 13.30 uur blaast Chris Foy de wedstrijd op gang. Voor beide teams is winst van deze aartsbelangrijke wedstrijd van groot belang, aangezien Wolverhampton Wanderers de dag voordien koploper Manchester United met 2-1 heeft verslagen. Het nerveuze begin is dan ook volkomen logisch.

Toch is het vooral West Ham dat aanvalt. Birmingham leunt achterover en probeert er met snelle counters uit te komen. Omdat het veldspel niet secuur genoeg is leiden beide speelstijlen niet meteen tot grote kansen. Zowel West Ham alsmede Birmingham grossieren in slordig middenveldspel.


Mark Noble gaat een corner trappen

Voor de aanwezige supporters dan ook een teken om vooral de draak te steken met het (blijkbaar) matig gevulde uitvak. Vanaf onze positie is dit niet goed te zien. Horen doen we sowieso niets. Het lijkt erop dat de meegereisde ‘Blues’ een baaldag hebben genomen op vocaal gebied.

Is this all you take away,
Is this all,
Is this all,
Is this all you take away…

Grote kansen vallen er niet meteen te noteren, ondanks de goede wil. Één van de beste mogelijkheden krijgt Robbie Keane als hij de bal op zijn borst aanneemt, Martin Jiranek in de wind zet en de bal richting doel schiet. Helaas gaat zijn schot ver over het doel van Ben Foster.

De aanvallen van West Ham lopen voornamelijk via de man in vorm, Victor Obinna. De afgelopen wedstrijden is de Nigeriaan een aantal keren trefzeker geweest en ook vandaag probeert hij het doel onder vuur te nemen. Aan de rechterkant staat Frédéric Piquionne geposteerd, maar hij is meer een centrumspits. Voorzetten komen meestal via rechtsback Lars Jacobsen en vlak voor rust eindigt zijn voorzet op de arm van Liam Ridgewell. Scheidsrechter Foy wuift echter alle West Ham protesten weg.

Ondertussen wordt op de tribune ragfijn uitgelegd wie er ‘eigenaar’  is van Oost-London.

East London’s our home,
East London’s our home,
F*uck off Tottenham,
East London’s our home...

Dit heeft alles te maken met de pogingen van West Ham en Tottenham Hotspur om na de Olympische Spelen van het Olympisch stadion hun thuishaven te maken. Ongelofelijk maar waar dat beide clubs daar hun toekomst zien. De fans blijven liever daar waar ze nu zijn, in hun eigen Boleyn Ground.

East, East, East London,
East, East, East London,
East, East, East London… 

Enkele minuten later is het rust. Een eerder saaie eerste helft zit erop. Birmingham liet helemaal niks zien en West Ham zat vol goede wil, maar slaagde er geen moment in grote kansen af te dwingen. 0-0 is dan ook de logische ruststand.

Voor ons tijd om even bij te kletsen over de eerste helft, voor sommigen het moment om even een uiltje te knappen. Voor Jeroen geen van beide; hij grijpt de rust aan om eens goed te ‘poorten . ‘Beter hier dan in de bus’, is zijn duidelijke commentaar richting onze buurmannen in het vak. En zo is het maar net. Om ons heen zitten nog enkele personen die met de Belgian Irons naar de match zijn gereisd en iedereen is het erover eens dat de tweede helft beter zal moeten, wil West Ham de drie punten thuis houden.

Iedereen is dan ook verrast als het juist Birmingham is dat de tweede helft goed start. Matthew Upson is in de kleedkamer achtergebleven en vervangen door Manuel da Costa. En juist deze Portugees doet het eerste van zich spreken als hij Birmingham-spits Nikola Zigic naar de grond probeert te werken. De onbeholpen Serviër gaat theatraal naar de grond en dat krijgt hiermee de hoon van de West Ham-supporters over zich heen. Luidkeels laten ze hun afkeuring blijken over het spel van Zigic.

Does your circus know you’re here,
Does your circus,
Does your circus,
Does your circus know you’re here…

Na een klein uur gaat ook Alex McLeish wisselen en vervangt Cameron Jerome door Sebastian Larsson. Meteen worden ‘The Blues’ gevaarlijker. David Bentley wisselt naar links en krijgt de overhand op Lars Jacobsen. Het is dan ook Bentley die de 0-1 inleidt.

Mark Noble begaat aan de zijkant een volkomen overbodige overtreding op de huurling van Tottenham. Larsson neemt vervolgens de vrije trap en lepelt deze ter hoogte van de tweede paal op het voorhoofd van Zigic. De Serviër twijfelt niet en kopt de bal achter Robert Green. 0-1 dus.


Sebastian Larsson gaat de bal op Zigic’ hoofd leggen

Ook al weet Zigic’ circus misschien niet waar hij uithangt, de aanwezigen in de Boleyn Ground weten het maar al te goed. Tijdens het eerste bedrijf oogde de spits vooral lomp en onbeholpen, hij tekent wel voor een goal en die moeten ‘The Hammers’ vooralsnog maar eens zien te scoren.

Voor Avram Grant het sein om nog aanvallender te gaan spelen. Niet alleen maakt Demba Ba zijn debuut (hij vervangt de onwennige Keane), ook Da Costa is veelvuldig in de spits te vinden. En zodoende speelt West Ham eigenlijk met drie centrumspitsen, omdat ook Carlton Cole is ingevallen.

Vreemd genoeg levert dat bitter weinig op. Gevaarlijker dan een schot op de lat wordt West Ham niet. Sterker nog, het oogt verre van solide. Doordat Da Costa achterin weg is, komt de opbouw in handen van Winston Reid en Wayne Bridge. Zij beheersen vooral de lange bal. En deze wordt dan ook constant gehanteerd. Daar waar het aanspelen van de middenvelders mijn inziens een beter idee zou zijn geweest. Waarom wordt de doorgaans beste ‘Hammer’, Scott Parker, niet meer gezocht?

Met de lange bal speelt West Ham Birmingham in de kaart en vrijwel alle ballen worden door de centrale verdedigers weggekopt. Naarmate de wedstrijd vordert bekruipt iedereen meer en meer het gevoel dat de wedstrijd niet wordt gewonnen. Terwijl het juist een cruciale wedstrijd is.

Na een drietal minuten extra time blaast Chris Foy af en stopt Birmingham City drie vitale punten in de tas. De ontgoocheling rondom mij is enorm. Birmingham was simpelweg meer uitgekookt en kopte alle hoge ballen eenvoudig weg. West Ham had gewoonweg geen antwoord op de hechte verdediging en gaat het met dit spel nog bijzonder lastig krijgen dit seizoen. Maar, zoals Avram Grant in het programmaboekje zei: ‘Na iedere teleurstelling laat West Ham karakter zien’. West Bromwich Albion is gewaarschuwd.

Ondertussen is het stadion al redelijk leeggestroomd en we verlaten zonder al te veel duw- en trekwerk de Boleyn Ground. Op naar The Miller’s Well. Daar wachten Noenckel en Rudy al op ons om de terugreis aan te vatten.


Na afloop stroomt de Boleyn Ground al snel leeg

Met gezwinde spoed lopen we weer Barking Road af, richting Subway. Dat is inmiddels onze vaste halteplaats geworden op weg naar de stampub. Eenmaal aangekomen krijgen we te horen dat de chicken teriyaki niet meer voorhanden is. Christian besluit om te kiezen voor zogenaamde ‘meatballs’. Na het debacle met broerlief, enkele jaren geleden, een gewaagde keuze.

Ondertussen hebben ook alle andere buspassagiers ingescheept en start Rudy de bus. Iedereen aan boord, off we go! Na een half uur druk verkeer bereiken we de autosnelweg die ons weer richting Eurotunnel brengt. Ondertussen hebben onze buurmannen uit Leopoldsburg een oproep geplaatst om tickets bij hen in te leveren. Alhoewel velen deze sparen (wij incluis), zijn er altijd mensen die niks meer met hun ticket doen. Omdat wij gebruik hebben gemaakt van een seizoenskaart, beschikken we niet over een papieren ticket. Na een tijdje worden plots vier tickets bovengehaald door Noenckel en is iedereen content. Dank jullie wel!

Eenmaal voorbij de Eurotunnel gaat de reis behoorlijk snel. Na een twintigtal minuten stopt de bus echter om een rook- en plaspauze in te lassen. Ook dit is vaste prik. Voor de chauffeurs een teken om nog een laatste maal de lege flessen te wisselen voor volle.

Ondertussen raken we in gesprek met onze achterbuurman die supporter van Club Brugge blijkt te zijn. Die weet ons doodleuk te melden dat Club de wedstrijd tegen KRC Genk met acht spelers is geëindigd. Hij lijkt niet eens zo aangeslagen, al kan dat ook komen doordat hij vandaag al enkele pintjes heeft gedronken.

Nadat de laatste etappe is ingezet wordt de muziek wat harder gedraaid en passeren enkele klassiekers uit de platenkast van de Belgian Irons. Wat is nu een reis zonder ‘De sauna’ van ‘t Westvlams Gemiengeld Vintekoor en ‘Jupiler’ van Muzze en Vantorre te hebben gehoord? Om nog maar te zwijgen van ‘Frisco in den disco’.

Aangezien de Jupilers rijkelijk hebben gevloeid is er aan enthousiasme geen gebrek en de ene na de andere klassieker wordt uit volle borst meegezongen. Het is inderdaad een nacht die je normaal alleen in films ziet.

Als je plezier hebt gaat de tijd snel. Ook het bericht van Rudy dat alle 40 (!) kratten bier op zijn doet aan de stemming geen afbreuk. Na een korte smoor- en ‘piespauze’ ter hoogte van het UZ Gent rijden we naar Kruibeke. Een twintigtal minuten later nemen we van iedereen afscheid en bedanken we Rudy en Noenckel voor de goede zorgen. Samen met de 79 passagiers hebben zij gezorgd voor een onvergetelijke dag voor me.

Mannen, bedankt!

Michel Hennen