Afgelopen weekend hield niet alleen Fortuna Sittard haar jaarlijkse open dag, ook het Duitse VfL Wolfsburg hield haar traditioneel Fanfest. Grote attractie was het Britse ‘FC’ Everton dat even langskwam om een galamatch af te werken. Voor een deel van de Lateral Boys een niet te missen afspraak…

Na een urenlange strooptocht door het noorden en midden van Limburg ben ik toe aan enkele uren nachtrust. Na een drukke werkweek is het wel eens lekker om een paar uurtjes langer in bed te liggen op zaterdagmorgen. Die ‘paar uurtjes langer’ zijn in feite één uur minder. Om 07.00 uur staat namelijk de Abfahrt naar het Duitse Hannover gepland. In het centrum van de hoofdstad van de provincie Niedersachsen slaan we namelijk onze tenten op. Einddoel is de Volkswagen-Arena, een eindje verderop.

De dag begint vertrouwd als we het eerste advies van onze Tomtom naast ons neerleggen. We gaan natuurlijk niet via het noorden rijden, nee, we doorkruisen even Parkstad, ondeugend als we zijn. Na ongeveer twintig minuten halen we opgelucht adem: we zijn de grens gepasseerd. De kust is pas veilig als we Tivoli, het stadion van Alemannia Aachen achter ons hebben gelaten.

Zoals gezegd, de Tomtom doet voor schijnbaar niks haar werk, want we rijden netjes via Keulen naar het Ruhrgebied. In de verte prijkt de Keulse Dom al aan de horizon en kunnen we ook al de lichtpalen van het Rhein-Energie Stadion van 1. FC Köln ontwaren. Blijft altijd mooi, zo’n stadsgezicht. De reis verloopt erg voorspoedig dankzij het voortreffelijke werk van Jopuntdelil. Deze fameuze oud-preses van Fortuna’s supportersvereniging was zijn tijd ver vooruit en loste midden jaren 90 eigenhandig het Keulse fileprobleem op. Het Dordrechtse fileprobleem was hem duidelijk een brug te ver, al nemen we hem dat nu niet meer kwalijk.

In de verte zien we de Bay-Arena van Bayer Leverkusen al liggen. Het stadion is recent prachtig verbouwd en is makkelijk bereikbaar, zo pal langs de Autobahn. Misschien eens tijdens een andere gelegenheid bezoeken. Onze interesses liggen verderop, in het midden van Duitsland. Ondertussen passeren we (of worden we gepasseerd) door verschillende Britse auto’s, hetgeen ons doet vermoeden dat we vandaag niet alleen in het Gästeblock zullen zitten.

Na ongeveer twee uur tuffen gunnen we onze PKW enige rust. Door het stellen van deze goede daad mogen we onszelf wel eens belonen en dat doen we met het slurpen aan een kopje koffie en een iets kleiner kopje cappuccino. Volgens de onooglijke dame achter de bar is dit ‘mmm’, maar om zulke kleuterschoolhumor kunnen we toch echt niet (meer) lachen.

Nadat we hebben gezwaaid naar familieleden van Seamus Coleman wordt van chauffeur gewisseld, de auto gestart en begonnen aan de laatste etappe. Het landschap wordt met de kilometer mooier en aan 120 kilometer in het uur zoeven we door het glooiende Duitse landschap. De Dutch Toffee aan mijn rechterzijde is oprecht aan het genieten van het natuurschoon, al kan ik dat ook wel waarderen.

Het is lang goedgegaan, maar uiteindelijk heeft 1Live’s Stauschau ons bij de kladden. De laatste 25 à 30 kilometer leggen we af in een slakkengang. Het vroege vertrek pakt nu goed uit en aldus bereiken we tijdig de Rosenstraße in Hannover. Daar is onze luxe hotelkamer gesitueerd. Op het plein voor het hotel zijn al enkele mensen in fel rose Everton-shirts aan het voetballen. Hannover ’96-supporters zijn in geen velden of wegen te bekennen. In een zijstraat van ons hotel zitten enkele leden van de in 1975 opgerichte Everton Supporters’ Club London Area (ESCLA) op een terras. Ondanks dat hiervan enkele leden gekend zijn, zal een ontmoeting pas voor later zijn.

De zomer heeft Hannover overigens goed in haar greep. Het zou me niks verbazen als er temperaturen van 30 graden worden gemeten. Ook op het perron is het behoorlijk warm. Her en der lopen al Britten rond en allen hebben één einddoel: Wolfsburg.Nadat we een praatje maken met enkele bekenden stappen we in de Regiobahn Niedersachsen. Voor een klein uur treinen betalen we amper € 28 voor twee personen. En daar is het retourticket bij inbegrepen! ‘Vooroorlogse prijzen’, zeggen we tegen elkaar, al is dit wellicht een ietwat ongepaste woordspeling. Tijdens de treinreis vernemen we dat de vaste toeleverancier van Everton-kaarten, Harry, waarschijnlijk de deur van Goodison Park achter zich gaat dichttrekken. Hij overweegt om een trektocht door Zuid-, Latijns- en Noord-Amerika te gaan ondernemen. ‘Maar, zijn punten (om in aanmerking voor losse kaarten te komen) blijven staan, dus geen nood’, wordt ons toegefluisterd.

Eenmaal aangekomen in Wolfsburg valt ons meteen op hoe rustig het hier is. Op het plein aan de voorzijde van het station staan twee snotneuzen in een Wolfsburg-shirt, maar dat is het dan ook. Omdat niemand de weg weet, volgen we maar de politiebusjes die her en der staan opgesteld. Het ene deel van de groep trekt richting Kneipe, wij lopen door naar de Volkswagen Arena. Vanaf het marktplein zou het ongeveer 20 minuten stappen zijn en dat klopt heel aardig. Links en rechts noteren we enkele Wolfsburg tags (zoals ‘Wilde Wölfe’), maar dat is het dan ook. Geen voetbalstad dus.

Als we de Berliner Brücke bereiken, zien we aan onze linkerzijde het VfL Stadion am Elsterweg liggen. In dat stadion spelen momenteel nog de dames en de amateurafdeling van VfL Wolfsburg. Aan de andere kant van het Mittellandkanal ligt dus de moderne Volkswagen Arena.


De Volkawagen Arena ligt te bakken in de zon

Vanuit een ooghoek zien we dat het rondom het stadion aardig druk is en dat heeft vast en zeker te maken met het Fanfest dat daar wordt gehouden. Duizenden en duizenden mensen vergapen zich aan de Neuzugänge of staan geduldig in een rij te wachten voor het Fanhaus. Daarin is de Wölfeshop gehuisvest.


In Duitsland vergeet men oude helden niet

Als we over de promenade rondom het stadion lopen zien we dezelfde taferelen als bij Fortuna. Vooral kleine kinderen komen aan hun trekken bij de talloze attracties die de club voor vandaag heeft opgebouwd. Wij zoeken vlug een strook schaduw op, want de temperatuur begint aardig op te lopen. Een drankje bestellen is schier onmogelijk, want men heeft het klaargespeeld bij elke biertent gediskwalificeerd personeel te plaatsen. Vreselijk. De enige plek waar je wèl rap vocht krijgt toegediend is bij de EHBO-post en bij de biertent aan de overzijde van het stadionplein. Van daaruit heb je mooi overzicht op het meertje dat naast de arena ligt. Via een ingenieuze kabelbaan zijn daar mensen aan het watersurfen. Typisch iets voor de waterratten onder ons. We mogen dan misschien wel wat sporen hebben verdiend; dan toch zeker niet in het zwembad. Snel dus door naar het podium alwaar Mario Mandžukić luidkeels wordt toegeschreeuwd. Deze Kroatische pingeldoos is overgekomen van Dinamo Zagreb.


Veel middenveldspel bij deze boeiende match

Na een paar keer over de promenade te hebben gelopen en een beetje verkoeling te hebben gezocht aan het meertje is het tijd om het Gästeblock op te zoeken. Immers, we zijn niet zozeer gekomen om een handtekening van Diego Benaglio te scoren, maar voor het Royal Blue van Everton.

Na een korte fouillering en een portie ergernis vanwege de aanwezigheid van schijnbaar lollige landgenoten zijn we dan eindelijk binnen. Met ons al een paar honderd Everton-supporters. Ondanks dat we kaarten hebben voor de zittribune mogen we door het hele uitvak wandelen. We maken ook kennis met een Duitse staantribune. Tijdens wedstrijden in de Bundesliga wordt dit deel ingezet
als staantribune; tijdens Europese wedstrijden worden de zitjes neergeklapt en beschikt men over een zittribune. In Duitsland heeft men voor alles een oplossing.


In deze Kurve mogen de gasten tweewekelijks hun hart uitstorten

Ondertussen zijn de spelers van Everton al drukdoende zich op te warmen. Nu is dat met deze temperatuur niet strikt noodzakelijk, maar toch goed even de spieren los te gooien. De warming up gebeurt in twee groepen. De wedstrijdselectie en de reserves warmen apart van elkaar op.


De Everton-spelers worden klaargestoomd voor de wedstrijd

Plotseling golft er een storm van opwinding door het uitvak. Bij mij omdat ik een oud klasgenote tegenkom, maar bij de rest van het uitvak omdat Mikel Arteta zich voor vijf jaar aan de club heeft verbonden. Voor de luttele som van £ 75.000 per week belooft de Bask zich voor de club in te zetten. Als tegenprestatie ontvangt hij genoemd bedrag. Prima deal dus. Ach ja, kwaliteit mag wat kosten. ‘Kwaliteit gaat altijd boven kwantiteit’ riep Hans Erkens ooit. En we moeten deze visionair weeral gelijk geven.


Niet overal was het even druk…

Bij Everton doen de meeste WK-gangers alweer mee, met uitzondering van John Heitinga. Hij gaat dus aan het seizoen beginnen zonder ook maar één minuut het Royal Blue te hebben gedragen. Nadat er in het stadion nog een stukje van de ‘Forever Everton-song’ ten gehore wordt gebracht is het tijd om de match aan te vatten. En dat aanvatten doet Wolfsburg het beste. Met Kapitän Edin Džeko als aanjager trekken ‘Die Wölfe’ ten aanval.

Het duurt niet lang voordat ze hun eerste corner te pakken hebben. Aan de rechterkant is vooral Karim Ziani goed bezig. Dit woelwater bezorgt Leighton Baines handenvol werk. Als het Baines te machtig wordt komt Sylvain Distin een handje toesteken en dat gebeurt vaker dan hem lief is.

Na een kleine twintig minuten komt rechtsback Sascha Riether goed door over de rechterflank. Hij schiet de bal voorlangs het doel en aan de tweede paal kan Mandžukić makkelijk de 1-0 binnenglijden. Een mooie binnenkomer voor deze nieuwbakken Wolf.


Dit meisje is begaan met Everton zoals wij met Fortuna

Everton stelt daar bitter weinig tegenover. Alleen Leon Osman kan dreigen met een schot. Door het slappe middenveldspel komen de verdedigers keer op keer in de problemen. Omdat Phil Jagielka duidelijk zijn vormpeil nog niet te pakken heeft komt veel op de schouders van Distin terecht. De Fransman valt hopeloos door de mand en mag van geluk spreken dat hij geen rood krijgt als hij Džeko vloert in het zestienmetergebied.

De penalty wordt door Tim Howard gestopt waarna hij ook de rebound van Zvjezdan Misimović stopt. Klasse actie van de Amerikaan en het ‘USA, USA’ galmt door het uitvak. Voor de rest trouwens weinig te horen.

De rechterkant van Wolfsburg is duidelijk haar beste want ook de 2-0 komt vanaf rechts. Een mislukte voorzet van Ziani waait pardoes in de kruising. Deze keer blijft het ‘USA, USA’ uit. Met 2-0 wordt ook de rust gehaald.


Deze mensen zijn levend verbrand

Na rust zijn beide ploegen vooral bezig met het wisselen van spelers. Zo mag aan Everton-zijde Marouane Fellaini nog even meedoen. Deze markante kop heeft afgelopen seizoen voor een groot deel moeten missen door een enkelblessure, maar kan nu terug spelen. Een basisplaats zal er voor hem evenwel nog niet inzitten. Alles op zijn tijd natuurlijk.Ik heb de indruk dat niemand het erg vind dat Florian Meyer er na 90 minuten mee stopt. Het lijkt erop dat Everton nog niet helemaal klaar is voor de competitie, al kan dat ook schijn zijn. Ze wekten geen enkel moment de indruk er helemaal voor te gaan en leek meer bezig te zijn met heel blijven in verband met de competitie. Als de openingsmatch tegen Blackburn Rovers wordt gewonnen maalt hier ook niemand meer om.


Een verdiend appalus voor de ruim 900 meegereisde fans

Na afloop van de match trekt iedereen richting parking of naar het station. Tijdens de wandeling naar het station worden we getrakteerd op enkele VfL-gezänge, al komen de snaken van dienst niet veel verder dan heel hard ‘VfL’ te roepen. Desondanks amusant.

Aangekomen bij het station blijkt dat de volgende en meteen ook laatste trein pas over een klein uur vertrekt. Tijd dus om even bij te komen van de enerverende dag, samen met wat Merseysiders. Deze verspreiden ook het gerucht als zou DaMarcus Beasley The Toffees komen versterken. Dan is internet op je GSM wel handig, want dit gerucht blijft (gelukkig?) een gerucht.

Nadien komt nog een Duitse schone van de Bundesgrenzschuts ons waarschuwen dat we toch ècht de laatste trein naar Hannover moeten hebben. Gewillig als we zijn doen we dat dan maar, zodat even na kwart over acht de laatste trein naar Hannover vertrekt, vol met Everton-fans. We zitten duidelijk in de verkeerde coupé, want moeten een uur lang luisteren naar de oninteressante verhalen van een Engelssprekende medelander die van origine duidelijk geen Nederlander is. Vermoeiend, maar gelukkig zitten er in een uur maar zestig minuten.

Bij het verlaten van het station klinkt nog een massaal ‘Everton, Everton’ en daarmee wordt de dag symbolisch afgesloten. Na een kwartiertje op adem komen in het hotel en het nemen van een Britse douche is het tijd om het stadscentrum in te trekken. In alle haast zijn we vergeten onze Goodyear-jassen in te pakken en dat is maar goed ook. De aangeschafte kebap is wel van een zo erbarmelijke kwaliteit dat een directe verzegeling van de restaurantdeuren onvermijdelijk zou zijn.

De avond is toch al een eindje op weg, maar voor ons moet het allemaal nog beginnen. Nu ja, ‘beginnen’, de avond begint eigenlijk pas nadat we er een uur over hebben gedaan om een juiste terrasstoel te vinden. Het duurde mede zo lag omdat we werden tegengehouden door Maja de Bij en bijbehorende vriendinnen. Deze avond waren we links en rechts al wat mensen tegengekomen die deel uitmaakten van een vrijgezellenfeest, maar Maja weet ons staande te houden. Om verlost te geraken van dit mens dienen we onze beurs boven te halen. Omdat ik het principe heilig geen cent uit te geven aan dames die op het punt staante huwen met iemand anders is het Guido’s beurt vandaag. Voor welgeteld één Euro raken we verlost van deze bijenkolonie en zetten koers naar een terras.

Als we dat hebben gevonden, dan zitten we er ook voor ettelijke uren. Dat kan niet van alle andere terrasgangers worden gezegd. Het lijkt erop dat er nogal wat mensen een terrastour aan het houden zijn, want na een paar drankjes is het blijkbaar tijd om naar een ander terras te gaan. Zo maken we kennis met een drietal Zweden die werkelijk geen flauw benul hebben wat ze in Hannover doen en een met een man van middelbare leeftijd, volgestouwd met bier en gekleed in een tenue van Die Mannschaft. Niet alleen wij kunnen niet meer volgen wat er zich op het terras allemaal afspeelt, ook Zeki raakt in de war. Dit schattige barmeisje van Turkse origine gaat het duidelijk boven haar pet. Bestellingen blijven uit, rekeningen kloppen niet; het is maar goed dat haar dienst er om middernacht op zit. Mogelijk is ze in de war geraakt van een kortstondige pub fight die zich onder onze ogen afspeelde. De gealarmeerde politie is binnen enkele minuten ter plekke en laat de rust wederkeren.

Als een paar uur later onze Marken op zijn, keren we terug naar ons hotel. Over een paar uur staat Fortuna’s open dag op de agenda en daar moeten we ons gezicht ook even laten zien.

Na een Full German Breakfast rijden we in de stromende regen dezelfde route als de dag voordien, maar dan andersom. Evertons optreden was dramatisch, maar alles er omheen was van meer niveau. Hopelijk is de open dag van Fortuna net zo leuk als die van VfL Wolfsburg.

Michel Hennen