Na een reisdag en een enerverende away win van ‘The Toffees’ stond andermaal een reiselement op het programma. Een niet te versmaden reiselement zelfs, aangezien we werden verwacht in de West-Midlands. Hemelsbreed een afstand van ongeveer 270 kilometers, maar daar hebben de Britse spoorwegen geen boodschap aan…
Aan een juiste en passende tarifering hebben de Britse spoorwegen evenmin een boodschap. Ondanks dat we de tickets vóór onze reisdatum kochten, dienen we wel £ 89 neer te tellen voor een enkele reis. Vandaar dat we maar beter tijdig kunnen opstaan, zodat we in ieder geval de trein niet missen.
Doordat de trein richting de Midlands al om 8am vertrekt gaat de wekker akelig vroeg. Nog met de beelden van de avond voordien op mijn netvlies stap ik dan ook in de douche teneinde mij enigszins op te frissen. Het idee is prima, alleen hapert de uitvoering. En dan vooral de uitvoering van de douche. Het is helaas niet mogelijk met ‘losse handen’ te douchen, aangezien de douchekop steeds naar beneden buigt. Iets zegt me dat er niet zo veel warm water voorhanden is en om Guido niet al te zeer te frustreren beperk ik mij tot een korte, maar desondanks warme, douchebeurt.
In de tussentijd dat ik me van gepaste kleding voorzie maakt Guido gebruik van de beperkte douchefaciliteiten. Niet veel later leveren we onze sleutels in bij de dienstdoende schuinsmarcheerder en stappen door richting het station. Als we de straat, vernoemd naar Everton’s skipper, aflopen zien we het station al liggen. Eenmaal binnen bemerk ik dat deze trein dezelfde trein is als die we twee jaar voordien hebben genomen om vanuit Newcastle weer terug in London te geraken. Bekend terrein dus.
Omdat het goed weer is, proberen we maximaal te genieten van het uitzicht. En dat kost geen moeite als je langs prachtige bouwwerken komt gelijk Durham Cathedral. Even voorbij Durham passeren we Darlington, alwaar we zien dat de 96.6 TMF Darlington Arena geen spat is veranderd in de loop der jaren.
Doordat onze train manager steeds vermeldt hoe lang de trein erover zal doen om van de ene naar de andere plek te rijden, gaat de reis gevoelsmatig behoorlijk snel. Nadat we ook York achter ons hebben gelaten, arriveren we in Doncaster. Tijd om uit te stappen en de trein richting Taunton te nemen. Onderweg passeren we nog steden waar je normaliter niet komt, maar de voetbalsport ons nog wel eens voor een bezoekje zou kunnen strikken, zoals Chesterfield, Sheffield en Derby.
De reis verloopt eigenlijk heerlijk ontspannen. Te meer ook omdat train manager Lee via de omroepinstallatie de passagiers op hun gemak heeft gesteld. ‘Lay back, relax and enjoy your trip’, zo laat hij ons weten. Als we Derby passeren worden enkele Nottingham Forest-liedjes geneuried, al mag dat nauwelijks een naam hebben. We leunen nog immer relaxed achterover. De gedachte over niet al te lange tijd in Birmingham aan te komen en dan Ralf plus wannabe-ega aan te treffen houdt ons kalm.
Na een kleine drie-en-een-half uur treinen arriveren we te Birmingham New Street. Vanuit de uitgang lopen we linea recta New Street in, bij Temple Street omhoog, linksaf richting de kathedraal en dan is het nog maar een paar meters stappen tot aan het Premier Inn hotel.
Nadat we onze tassen hebben toevertrouwd aan Amy lopen we even het centrum in. Ook hier lijkt niks veranderd ten opzichte van augustus. Na enige tijd ontmoeten we onze reispartners voor één dag, eten gauw nog wat, en spoeden ons naar het grootste station dat Birmingham rijk is, New Street.
Van daaruit zal een commuter ons richting West-Midlands brengen. Wolverhampton om precies te zijn. Omdat er toch betrekkelijk veel mensen Wolverhampton hebben uitgekozen als reisdoel lukt het niet om een zitplaats te bemachtigen. Heel erg is dat ook niet, aangezien de reis volgens schema maar zeventien minuten duurt. In ieder geval weten we dat we de goede kant op reizen, aangezien iemand in ons treinstel een goud/zwarte shawl om zijn nek heeft geknoopt.
Na een twintigtal minuten bereiken we eindelijk het beloofde land: Wolverhampton. In het verleden was Jelle van Damme vernietigend in zijn oordeel over de stad. Niks te doen; oersaai. Maar als we op Princess Square aankomen, lopen we pardoes tegen de gevel aan van The London Pub, een prachtige pub in het centrum van Wolverhampton! Daar zal ‘de Jelle’ toch wel eens een pint zijn gaan drinken? Wij besluiten deze prachtpub letterlijk links te laten liggen en steken Wulfruna Street in. Nog even een paar foto’s maken van St. Peter’s House en doorlopen richting gemeentehuis. Vanaf het voorplein doemt in de verte al Molineux Ground op, het stadion van Wolverhampton Wanderers. Ik heb niet gepolst hoe het met de rikketik van mijn reisgenoten gesteld is, maar de mijne slaat juist even wat sneller. Het stadion dat ik eigenlijk louter kende van foto’s uit de tijd dat John de Wolf er speelde ligt nu enkele honderden meters van me verwijderd!
Waarom zijn we hier eigenlijk niks gaan drinken?
Na het passeren van Wolverhampton University hoef je nog maar de drukke Ring Road over te steken en je bent ter plekke. Meteen kom je uit bij het voorportaal van pub The Wanderer en iets zegt me dat dit wel eens een drukke pub zou kunnen worden. Ralf herkent zich prompt. Tijdens de UK trip met de SV zijn tijdens de reis naar Nottingham beelden vertoond van een minutenlang re-enactment op dit fameuze pleintje. Holy ground?
We lopen de trappen af en ik merk al gauw dat de ligging fenomenaal is. Het stadion ligt ietwat in een heuvel ingegraven en vanaf een hoger gelegen punt kijk je zó naar binnen. Werkelijk prachtig! Molineux kan zich probleemloos meten met befaamde voetbaltempels zoals Sclessin en Goodison Park.
Één tribune is vernoemd naar een beroemd oud manager, Stan Cullis
Aan de linkerkant van ons ligt Molineux, gelegen aan Molineux Street, uiteraard, en rechts ligt pub The Feathers. Omdat het verkrijgen van tickets prioriteit heeft, gaat we die maar als eerste afhalen. Op de hoek van de Steve Bull Stand en de Stan Cullis Stand is Wolverhamptons ticket office gelegen. Het noemen van je naam volstaal veelal om in het bezit te komen van de bestelde tickets en zo ook hier. Hoogste tijd dus om weer wat vocht tot ons te gaan nemen.
Ralf en Eva verkiezen vooralsnog supermarktketen Asda boven een pub. Guido en ik steken alvast de straat over en lopen Waterloo Road in. Daar ligt, pal tegenover Molineux, een nette pub, The Goal Post. Enig criterium met betrekking tot het al dan niet visiteren ligt in de aanwezigheid van Tottenham-supporters. Blijkbaar gaan Tottenham en Everton niet zo goed samen. Na een korte inspectie blijkt dat we gewoon naar binnen kunnen. We zouden ervoor kunnen kiezen om binnen naar Liverpool Football Club tegen Manchester United te kijken, maar de zon trekt ons aan onze lurven naar buiten. Het is goed toeven in de zon op het terras!
Het was loeidruk, mede vanwege de onvergetelijke ‘Wolverhampton Girls ‘
Drankjes dienen echter binnen te worden besteld en daar maak ik ook kennis met enkele ‘Wolverhampton girls’. De dienstdoende bardames passen precies in het plaatje dat BBC radio presentator Chris Moyles schetste met zijn ‘Wolverhampton girls we’re unforgettable’. Inderdaad, ‘it’s nice and it’s quaint, and it’s full of really nice chicks’. Ik heb het met eigen ogen moge gadeslaan.
Na een hattrick van Dirk Kuyt is het tijd om naar de Steve Bull Stand te verhuizen. Om daar te komen dienen we eerst langs het uitvak te lopen. Het is er al behoorlijk druk en links en rechts worden al wat pro-Tottenham liedjes ten gehore gebracht. Wij lopen verder omhoog en komen uit bij eerdergenoemde pub The Feathers. Op het pleintje is het behoorlijk druk; iedereen wil tijdig zijn tribuneplaats bereiken.
Na een kleine tien minuten in de rij te hebben gestaan, zijn we eindelijk binnen. Aangezien wij aan de hoger gelegen kant Molineux zijn binnengegaan lopen we zo de eerste ring op. Onder ons is er nog een tribunedeel, dat vandaag volledig zal worden bezet met supporters uit Noord-London. Vanuit de hoek van het stadion heb je een mooi overzicht op de vier tribunes. Maar belangrijker dan dat; ik kan eindelijk eens het plafond inspecteren. Dat sprak al die jaren enorm tot mijn verbeelding. In al mijn eenvoud heb ik jarenlang gedacht dat het plafond was voorzien van een soort (plastic) schrootjes, maar dat is helemaal niet het geval! Het plafond is geschilderd in een soort crèmekleurig geel; heel apart!
Voorafgaande aan de wedstrijd zal er nog worden stilgestaan bij het overlijden van Dean Richards. De verdediger overleed 26 februari jongstleden op slechts 36-jarige leeftijd. Richards begon zijn carrière bij Bradford City in 1991. Na 86 wedstrijden en drie doelpunten werd hij voor £ 1.3 miljoen weggekocht door Wolverhampton Wanderers. Hij zou 122 wedstrijden spelen voor ‘Wolves’ en daarin zeven maal scoren. Na drie seizoenen Southampton (67 wedstrijden, drie doelpunten) vertrok Richards naar Tottenham Hotspur. Voor ‘The Spurs’ speelde de verdediger 73 wedstrijden en scoorde daarin vier doelpunten.
Nadat de spelers het veld zijn opgekomen betreden ook Samantha Richards, haar zoontjes Jaden en Rio plus enkele vrienden van Richards het veld. Onder hen oud-trainer Graham Taylor en oud-ploeggenoot James Beattie. Ondertussen galmt het ‘There’s only one Deano, there’s only one Deano’ haast onophoudelijk door Molineux. Nadat de carrière van Richards is doorlopen wordt gevraagd voor een applaus van één minuut. De enkele mensen die nog niet zijn gaan staan doen dat op dit moment en het hele stadion klapt voor een minuut. Ondertussen galmt ook het ‘There’s only one Deano, there’s only one Deano’ weer door Molineux. Ik weet zeker dat ik niet de enig ben die hiervan een brok in zijn keel krijgt…
De tos is een prooi voor skipper Karl Henry
Ondertussen schalt Jeff Becks ‘Hi ho silver lining’ uit de geluidsinstallatie en ook dat wordt luidkeels meegezongen op het moment dat de tekst aankomt bij het refrein. De sfeer zit er meteen al goed in.
Voor ‘Wolves’ is het zaak een resultaat te halen in het kader van hun harde en spannende degradatiestrijd. ‘Spurs’ daarentegen is met hele andere dingen bezig. Zij willen de volgende ronde van de Champions League halen ten koste van Mark van Bommels AC Milan. Daarnaast zullen ze zich natuurlijk ook moeten verzekeren van voldoende punten om ook komend jaar te mogen meedoen aan het kampioenenbal.
Het is dan ook Tottenham dat het beste uit de startblokken komt. Het eerste schot komt van Roman Pavlyuchenko, al zal dat doelman Wayne Hennessy nauwelijks hebben verontrust. Het is duidelijk dat Tottenham vele male makkelijker voetbalt dan Wolverhampton, dat het meer van werkvoetbal moet hebben. Ze leveren een enorme strijd; iets waar we als Fortuna-supporters wel eens jaloers op zijn! Dit slaat over op de fans die zich in de beginfase aardig roeren.
Come on Wanderers,
Come on Wanderers,
Come on Wanderers…
Na ruim 20 minuten komt ‘Wolves’ op voorsprong. Een corner wordt nog juist weggewerkt, waarna aanvoerder Karl Henry de bal naar de zijkant speelt. De voorzet die volgt landt op het hoofd van Kevin Doyle. De Ier, wiens teller dit seizoen nog maar op een handvol goals staat, kopt de bal in het doel van Gomes.
Kevin Doyle heeft gescoord!
Tottenham is hiermee gewaarschuwd en gaat wat feller spelen. Ook de fans gaan er weer achter staan en één van hun meest befaamde strijdliederen galmt door Molineux.
Oh when the Spurs,
Go marching in,
Oh when the Spurs go marching in,
I wanna be in that number,
When the Spurs go marching in…
Als ‘Spurs’ aanzet is duidelijk te zien dat het over een veel beter team beschikt. De individuele klasse van sommige spelers zorgt er meestal voor dat uit het niets een doelpunt valt en vandaag is dat niet anders. Aan de zijkant van het veld komt Jermaine Defoe in balbezit, dribbelt twee tegenstanders en schiet onhoudbaar binnen. Een paar minuten later krijgt hij per toeval de bal opnieuw in de voeten en draait de bal onhoudbaar in de kruising. Tottenham komt zo wel heel makkelijk aan een voorsprong en ‘Wolves’ kan weer opnieuw beginnen. De Tottenham-fans zingen de Wolverhampton-fans sarrend toe, doelend op de stilte in het stadion.
Just like a library,
Just like a library,
Just like a library,
Just like a library…
Het siert de ploeg van Mick McCarthy dat ze blijven gaan en keihard werken voor een resultaat. Vaak is het Matt Jarvis die aan de linkerkant zijn tegenstander Alan Hutton meermaals de baas is. Helaas voor ‘Wolves’ kunnen zijn voorzetten gemakkelijk worden weggekopt door controletorens William Gallas en Michael Dawson.
Hutton speelt geen beste pot en even voor rust trekt hij de doorgebroken Nenad Milijaš neer. Normaliter staat voor het neerhalen van een doorgebroken speler een rode kaart, maar Mike Halsey houdt het bij geel. De toegekende penalty wordt door Doyle onberispelijk binnengeschoten: 2-2.
Tijdens de rust worden er twee attracties opgevoerd. Aan de ene zijde van het veld tonen de meisjes van het team onder negen jaar hun technische bagage. Aan onze zijde, voor het doel van de Stan Cullis Stand, mogen twee deelnemers proberen een pak Ponden te verdienen door de bal in doel te trappen. Onderweg mag de bal de grond niet raken en hoe groter de afstand van het doel, des te meer Ponden kunnen er worden gewonnen. Uiteindelijk zal het geen deelnemer lukken om ook maar één pond mee naar huis te nemen.
De tweede helft begint dramatisch de Wolverhampton Wanderers. Een voorzet wordt door de verdediging niet goed weggewerkt en belandt bij Jermaine Jenas. Hij geeft de bal een subtiele tik waarna Pavlyuchenko de bal in het doel knalt. Drie afstandschoten, drie doelpunten.
Maar opnieuw blijft ‘Wolves’ niet bij de pakken neerzitten. Ze hebben in deze wedstrijd al aangetoond over de nodige veerkracht te beschikken en nu is dat niet anders. Kapitein Henry probeert het spel steeds naar de zijkant te verplaatsen alwaar Jarvis en Adam Hammill proberen tot goede voorzetten te komen. Het is duidelijk dat het stevige spel van ‘Wolves’ een beetje botst op het positiespel van ‘Spurs’.
Gomes’ doel wordt van afstand onder vuur genomen
De Noord-Londenaren voetballen veel makkelijker dan de gasten en elke counter is zo een beetje gevaarlijk. Om toch de gelijkmaker te forceren brengt McCarthy Sylvan Ebanks-Blake in. De struise targetman scoorde verleden week nog tweemaal tegen Blackpool en is dus in vorm. ‘Wolves’ gaat steeds meer op de aanval spelen en neemt behoorlijke risico’s achteraan.
Moet ook wel, want gisteren heeft naaste concurrent West Bromwich Albion drie uiterst belangrijke punten behaald in de Black Country derby met Birmingham City. Tijdens één van Wolverhamptons open huizen achteraan weet de ingevallen Gareth Bale zich te ontdoen van George Olokobi en loopt door richting doel. Vanuit een schuine hoek schiet de aanvaller naast.
Nenad Milijaš mocht behoorlijk wat corners trappen
Met nog ongeveer tien minuten op de klok mag Wolverhampton de zoveelste corner nemen. De bal wordt ingebracht en juist als Gomes deze wil vangen kopt Richard Stearman de bal in doel. Ondanks dat dit gepaard gaat met het nodige duw- en trekwerk, wijst Halsey naar de middenstip: doelpunt. Enkele seconden later verandert hij van mening en geeft een vrije trap aan Tottenham. Misschien een correcte beslissing, maar neem die beslissing dan wel meteen en laat je niet ompraten door enkele spelers!
In ieder geval heeft ‘Wolves’ in de gaten dat er een puntje inzit en blijft dat punt dan ook najagen. Aan de andere zijde had Defoe de wedstrijd kunnen beslissen, maar hij besluit op de paal. Nog één keer gaat het publiek er nog eens massaal achterstaan
Come on Wanderers,
Come on Wanderers,
Come on Wanderers…
Een paar minuten voor tijd krijgt Wolverhampton dan toch datgene waarop het recht heeft. Jarvis geeft een mooie voorzet en Steven Fletcher kopt de bal in een boogje in doel. 3-3 en nog enkele minuten te spelen. De spanning is werkelijk te snijden als de vierde official het nog te spelen minuten aangeeft. Echter, Tottenham komt niet meer in gevaar en zo eindigt de wedstrijd in een 3-3 gelijkspel.
De Jack Harris Stand is werkelijk een plaatje…
Na afloop valt een klaterend applaus de spelers ten deel. 3-3 is een mooie uitslag (voor ons) al zat er voor ‘Wolves’ wel wat meer in. En nu maar hopen dat het gebrek aan scorend vermogen de ploeg niet zuur gaat opbreken in de degradatiestrijd.
…hetgeen ook van de Billy Wright Stand mag worden gezegd!
Inmiddels is het stadion leeggestroomd en kunnen we aan onze terugreis beginnen. De straten van Wolverhampton stromen vol met voetbalfans en dat is telkens weer een mooi beeld. Iedereen is betrekkelijk kalm en we laten ons meevoeren in de mensenstroom richting station. Links en rechts passeren enkele voetbalsupporters in auto’s en ondanks dat ze in het wit zijn getooid neemt niemand daar aanstoot aan. Hoe anders zou dat in Nederland gaan!
Het is best fris geworden en we zijn blij dat blijkt dat over een paar minuten de trein richting Birmingham New Street zal arriveren. Natuurlijk is Wolverhampton niet met Birmingham of London te vergelijken, maar als je speler bent van Wolverhampton Wanderers heb je volgens mij toch weinig reden tot klagen. Ondertussen probeert een aangeschoten Tottenham-fan mij nog te beïnvloeden aangaande mijn mening over Wolverhampton, maar dat zal hem niet lukken.
I wanna go home,
I wanna go home,
Wolverhampton ‘s a shithole,
I wanna go home…
Na een korte treinreis zijn we terug in Birmingham en kunnen we een perfecte voetbalmiddag afsluiten. Na een hapje en de nodige drankjes kunnen we ons gaan opmaken voor de volgende dag van onze UK trip.
Michel Hennen
