We zitten pas op de helft van onze tour en zijn toch alweer drie grounds verder. De resultaten zijn niet ja dat (twee gelijke spelen), maar voor de rest vermaken we ons opperbest. Dag drie moet ons naar het zuiden gaan brengen. Benieuwd wat het Blue Square Premiership ons zal gaan bieden…

 

 

In alle vroegte rinkelt de wekker van Michel’s mobiele telefoon op de kamer in Het Liner Hotel te Liverpool. Dag 3 van de Magical Mystery Tour staat op het punt te beginnen. Snel wordt er een douche genomen en vervolgens schuiven we aan voor het geweldige ontbijt in onze hotelaccomodatie. Een old fashioned Full English Breakfast, voor mij mocht het een dagelijks terugkerend fenomeen zijn. Na het goed vullen van de inwendige mens begeven we ons richting het City Centre van Liverpool. Allereerst staat een bezoek aan het Railway Travel Centre op Lime Street Station op het programma, teneinde wat informatie in te winnen over het reisdoel van vandaag.

Liverpool-Wrexham, reistijd ongeveer 75 minuten. Eerste gedeelte met de Wirral Line, overstappen op Arriva Trains in Chester. Iets meer dan £ 8 voor een dag return. Inderdaad, vandaag staat Wrexham op het programma. Een uitstapje naar Wales dus, voor een bezoekje aan Wrexham FC uitkomend in The Blue Square Premiership. Het vijfde niveau in de Engelse competitie, zeg maar de topklasse van de Engelse FA.

Na eerst nog wat door Liverpool te hebben geslenterd en enkele sportboeken aangeschaft te hebben, begeven we ons opgetogen richting het metro station van Liverpool Lime Street. Ondanks dat het gebodene waarschijnlijk van een bedenkelijk niveau zal blijken te zijn, zien we uit naar deze journey into the unknown. Ervaring levert ons dat deze reizen over het algemeen een schot in de roos blijken te zijn. Mijn mooiste momenten in Engeland, waren altijd bij de kleinere clubs. Jaren geleden bij Crewe Alexandra, vorig seizoen bij Barnet FC en nu dus hopelijk bij Wrexham FC.

Het eerste gedeelte van de reis verloopt voorspoedig. In Chester moeten we echter wachten op de aansluitende trein richting Wales en hebben we een klein uur om de stad Chester aan een inspectie te onderwepen. Wat we zien valt niet tegen. Een schitterend oud stadje met veel bezienswaardigheden. Zeker de moeite waard om hier in de toekomst eens terug te keren. Helaas is the plaatselijke trots, Chester City Football Club kortgeleden failliet gegaan en opgeheven. Ik kan me nog herinneren dat het volgens de lokale wetgeving in Chester nog steeds volstrekt legaal is om een Welshman te doden. Althans als dat gebeurt vanaf de stadswallen, met pijl en boog en op een Zondag. Hmm, het is te hopen voor voormalig Man City manager Mark Hughes dat ondergetekende nooit samen met hem op deze dag in Chester aanwezig zal zijn.


Chester is een heel leuk plaatsje

 

Een uurtje later zitten we in de trein richting Wrexham en nog geen half uur later, zien we de lichtmasten van het Wrexham stadion al opdoemen. Enkele minuten later stappen we uit op Wrexham General. Had al gehoord dat The Racecourse, zoals de naam van het stadion luidt, pal naast het station zou zijn gesitueerd en dat blijkt niet overdreven te zijn.


Na het seizoen gaan we een spoedcursus Welsh nemen

 Bij de eerste blik op The Racecourse, ben ik al tevreden gesteld. Het stadion ademt voetbal uit. Nostalgie uit lang vervlogen tijden, waar de tand des tijds haar afdrukken onmiskenbaar heeft achtergelaten. Wrexham FC, kan rustig zeggen dat ik meteen een zwak voor deze club heb gekregen.


CPD Wrecsam Siop Y Clwb

Aangekomen bij het stadion vraagt Michel of het mogelijk is wat foto’s te schieten. De steward van dienst maakt zonder tegensputteren de grote toegangspoort open en loopt met ons mee het stadion in. De gastvrijheid staat hier overduidelijk hoog in het vaandel. Dat blijkt ook even later als ik in de clubshop van Wrexham een trainings/regenjas van de club aanschaf. De sleutelhanger met Wrexham logo krijg ik geschonken door de verkoper. Ook het programmaboekje mag er wezen. Het mag duidelijk zijn dat het hier niet om een veredeld amateurclubje draait, maar om een club die kan bogen op een lange historie in het Engelse voetbal.

Van al dat gereis en gefotografeer krijgt men een dorstige keel, dus wordt het hoog tijd om een pub op the zoeken. Lang hoeven we daarvoor niet te lopen. Marlston’s ‘The Turf’ grenst aan het stadion en ziet er van buiten knus uit. Bij het betreden van de pub blijkt dat het hier een kwestie betreft van ‘schoon van verre, maar verre van schoon’. De pub maakt een erg uitgeleefde indruk, met gescheurde en verweerde gordijnen en een bar die betere tijden heeft gekend. Bovendien is het er benauwd en hangt er een muffe reuk, met een onmiskenbare geur van urine. Ook de glazen zijn niet bepaald kristalhelder te noemen. Desondanks ademt het geheel voetbal, meer specifiek Wrexham FC en Wales uit en is het er gezellig druk.


The Turf ligt haast in het stadion

Ook de supporters van de tegenstander van vandaag, Gateshead FC, zijn luidruchtig aanwezig. Kan niets anders dan respect opbrengen voor de deze supporters. Om voor dit niveau vijf tot zes uur onderweg te zijn om je club te ondersteunen getuigt van een niet aflatende clubliefde. Bible Mick en consorten hebben het hoogste woord en de aanwezige Wrexham-aanhang neemt het allemaal gelaten op.


Alles in deze pub ademt Wrexham Athletic Football Club uit

Een half uur voor aanvang van de wedstrijd komt opeens een lid van de security binnen. Michel en ik kijken elkaar eens aan. Dit persoon is eerder een gevaar voor de volksgezondheid, dan dat hij die in bescherming zal nemen. Gatverdamme, wat een onverzorgde landloper! Vies, vettig en lang grijs haar, een onverzorgde stoppelbaard en een ‘oortje’ dat waarschijnlijk van vunzigheid blijft plakken aan het hoofd van de plaatselijke John Leinaerts. Als we hem passeren op weg naar de uitgang, bereikt een doordringende lucht onze neusgaten.

Nadat we plaats hebben genomen op de Eric Roberts Stand, bekijken we het stadion eens goed. De staantribune, ‘The Kop’(???) aan de overkant is blijkbaar te bouwvallig om opengesteld te worden voor het publiek, maar is een regelrecht juweeltje. Links van ons in de Upper Yale Stand is het uitvak gevestigd en we tellen toch al snel 75 supporters van Gateshead. Rechts van ons is een redelijk nieuwe tribune ‘Mold Road Stand’, die mij meer kan bekoren dan mijn reisgenoot Michel. The Racecourse is blijkbaar het oudste internationale stadion ter wereld, dat nog steeds voor dat doeleinde wordt gebruikt.

The Red Dragons of The Robins zoals de bijnamen van Wrexham luiden, verloren hun League status in het seizoen 2007/2008 en hebben sindsdien problemen om zich aan te passen aan het spelpeil in deze divisie. De club werd opgericht in 1873 en is daarmee de oudste profclub van Wales. Erg veel successen heeft Wrexham nooit gekend. Slechts een kampioenschap kenmerkt de historie van de club uit Noord-Wales. In het seizoen 1977/1978 werd de titel binnengehaald in de toenmalige Third Division, de huidige League One.

Speurend door de selecties van beide clubs, op zoek naar bekende namen in het Engelse voetbal, komen we verrassenderwijs twee voormalige Division One/Premiership spelers tegen. Manager van Wrexham is Dean Saunders, oud speler van onder meer Aston Villa en Liverpool en international van Wales. Linksback van Wrexham is Frank Sinclair (o.a. Chelsea). Helaas wordt ons de kans op het aanschouwen van deze oude glorie ontnomen, aangezien mijnheer Sinclair vandaag een schorsing uitzit. Linksback van Gateshead is Paul Heckingbottom, voormalig speler van o.a Sunderland en Sheffield Wednesday.


Gateshead FC was met ongeveer 75 man naar Wales afgezakt

Over de wedstrijd valt eigenlijk weinig te vertellen, behalve dat het allemaal van een bedenkelijk niveau is. Waarschijnlijk het minste waar ik ooit getuige van ben geweest. Dat er op dit niveau spelers rondlopen die verhoudingsgewijs een riant salaris verdienen (althans als we de reeds genoemde steward mogen geloven) is eigenlijk lachwekkend. Wrexham hanteert een kick-and-rush dat zijn weerga niet kent en Gateshead daarentegen komt niet verder dan rush, omdat men het kick niet bepaald onder de knie heeft.

De inzet van beide ploegen is echter hartverwarmend. Op elke bal wordt gelopen en voor iedere meter wordt geknokt. Gescoord wordt er niet voor rust en tijdens de pauze besluiten we de catering eens op te zoeken. Het broodje hamburger maakt een smaakloze indruk en wordt dan ook aangeboden in een soort body bag. Nee, echt vrolijk worden we hier niet van en al snel besluiten we terug te keren naar onze plaatsen, waar de tweede helft op punt van beginnen staat. De aanhang van de uitclub maakt ons al zingend duidelijk dat we hier te maken hebben met ”The mighty, mighty Gateshead’. Inderdaad, hier is sprake van een verpletterende indruk.


Er kunnen 4.900 toeschouwers in deze inmiddels gesloten non-seated area

De tweede helft biedt niet veel beters dan de eerste en Gateshead lijkt meer dan tevreden met een puntje in een uitwedstrijd. Wrexham blijft de minst slechte ploeg en de verdediging onder aanvoering van Mansour Assoumani, kortweg Mani, geeft vrijwel geens kans weg. Groot is dan ook onze verbazing dat 20 minuten voor tijd niet hij, maar Aaron Brown tot man of the match word uitgeroepen. Natuurlijk beschikt Mani niet over dezelfde fluwelen techniek als de linksback van Wrexham, maar deze rots in de branding was vandaag de werkelijke ster van de thuisploeg.


De doelman vangt de zoveelste kansloze bal

Als vlak voor tijd invaller Luke Holden zijn tweede gele kaart krijgt, legt ook Wrexham zich neer bij een gelijkspel dat fanatiek wordt bejubeld door de aanhang van Gateshead. Blijkbaar is men tevreden met ieder puntje in de strijd tegen degradatie.

Na de wedstrijd nemen we snel afscheid van The Racecourse en begeven we ons naar het station. Daar aangekomen moeten we even een sprintje trekken om de trein richting Chester te halen. In tegenstelling tot eerder op de dag hoeven we nu niet te wachten op aansluiting en nauwelijks anderhalf uur naar de wedstrijd staan we alweer op Liverpool Lime Street. Na een bezoek aan het Italiaanse restaurant Bella Italia begeven we ons naar de pub, alwaar we getuige zijn van de promotie van de grote broer van Gateshead naar het Premiership. Iets waar Michel meer plezier van heeft dan ondergetekende.

Na afloop van deze wedstrijd gaan we terug naar ons hotel. Een ervaring rijker na wederom een onvergetelijke dag. Op naar dag 4 van the Magical Mystery Tour.

Guido Erens